บทที่ 16 โรงพยาบาลที่เงียบเกินไป

ห้องพักผู้ป่วยเดี่ยวบนชั้นห้าเงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจของตัวเอง มีนาเปิดประตูเข้ามาอย่างระวัง เสียงรองเท้านักศึกษากระทบพื้นขัดเงาดังขึ้นแผ่ว ๆ ในความเงียบ เธอชะงักเล็กน้อยโดยไม่ทันคิด

ม่านข้างเตียงถูกดึงเปิดไว้ครึ่งหนึ่ง แสงจากโคมไฟหัวเตียงทอดเงาอ่อน ๆ บนผ้าห่มสีขาว ดนุนอนนิ่งอยู่บนนั้น แผลถูกพันไว้ตามแขน หน้าอก และข้างศีรษะ จนแทบมองไม่เห็นผิวหนังเดิม

มือซ้ายของเขาวางอยู่ข้างตัว อีกข้างเหมือนตั้งใจยื่นออกมาเล็กน้อย นิ้วเรียวยาวที่เธอจำได้ดี พันด้วยผ้าก๊อซบางส่วน

เขาหลับตาอยู่ แต่ขนตาขยับแผ่ว ๆ ริมฝีปากแห้งผากขยับช้า ๆ พึมพำบางอย่างออกมา ฟังไม่ถนัดว่าเขากำลังพูดถึงอะไร

มีนาเดินเข้าไปใกล้ ลมหายใจในอกแน่นจนต้องสูดเข้าแรง ๆ

มือที่วางนิ่งอยู่ก่อนหน้านั้น ขยับมาจับมือเธอไว้แน่นอย่างไม่รู้ตัว ทั้งที่เขายังหลับตาอยู่

"แม่...อย่าตีผมเลย... อย่าดึงผมกลับไปตรงนั้น..." เสียงของเขาเบา สะดุด เหมือนฝันร้ายที่ยังวนอยู่ในหัว

มีนาชะงักไป มือที่ถูกจับไว้เย็นวาบขึ้นมา เธอมองหน้าเขา ราวกับพยายามจะเห็นให้ลึกกว่าที่ตาเห็น

เขากำแน่นขึ้นอีกนิด ราวกับเผลอควานหาบางอย่างที่คุ้นเคยในห้วงฝันที่ยังไม่พ้น

พยาบาลสาวเ