LOGINShare
บทที่ 20 ร่มคันเดียวใต้สายฝน
Last Updated:
2025-05-22 21:01:19
Latest chapter
Unchosen เงารักกลางลวงใจ บทที่ 22 ดาดฟ้าแห่งความทรงจำ
บันไดขึ้นสู่ดาดฟ้าแคบและเก่า มีรอยสนิมจับตรงขอบราว เหล็กบางช่วงขึ้นคราบเขียวจากฝนที่ตกแล้วระเหยไปนับครั้งไม่ถ้วนมีนาเงยหน้ามองประตูเหล็กที่เปิดแง้มอยู่ ลมจากด้านบนพัดลงมาเบา ๆ เธอก้าวเท้าตามหลังดนุขึ้นไปโดยไม่พูดอะไรดาดฟ้าว่างเปล่า ไม่มีเครื่องจักร ไม่มีแผงโซลาร์เซลล์อย่างที่มักเห็นในหนัง ด้านหนึ่งของกำแพงมีลังไม้เก่า ๆ วางเรียงกัน ซ้อนทับแบบไม่ได้ตั้งใจนักดนุเดินตรงไป หยุดอยู่ที่ลังกล่องหนึ่ง ก่อนจะยกฝาออกมีนายืนอยู่เงียบ ๆ ด้านหลัง ไม่แน่ใจว่าเธอควรพูดอะไรดีเขาหยิบซองกระดาษออกมา ในนั้นมีแบบงานเก่า—ไม่ใช่ของเขา แต่เป็นของเธอ แบบที่เธอเคยส่งประกวดเมื่อนานมาแล้วและมีอีกอย่างหนึ่ง… รูปถ่ายของเธอเธอขยับเข้ามาใกล้ มองภาพถ่ายใบหนึ่งในมือเขา"นี่มัน... ตั้งแต่มัธยมแล้วนี่" เสียงของเธอเบา ไม่ได้ตกใจนัก แค่เหมือนไม่รู้จะวางความรู้สึกไว้ตรงไหนดนุไม่พูดอะไรทันที เขาแค่ยื่นภาพนั้นให้เธอดูเต็ม ๆ"ใครบอกว่าฉันไม่สนใจเธอ"เธอหันมามองหน้าเขา แววตานิ่ง ๆ ไม่ได้หวั่น ไม่ได้เบี่ยงหนีเหมือนเคยเขายกมือชี้ออกไปไกล ละเลยกล่อง ละเลยรูปถ่าย พูดเหมือนไม่ได้คิด"เห็นนั่นไหม? ชิงช้าสวรรค์ที่อยู่ตรงโน้น
Unchosen เงารักกลางลวงใจ บทที่ 21 ความเงียบกลางคืนในห้องทดลอง
นาฬิกาบนผนังห้องทดลองเดินเข้าใกล้เที่ยงคืน เสียงเครื่องปรับอากาศทำงานเบา ๆ คลอไปกับเสียงลมหายใจของคนสองคนที่ยังนั่งอยู่ใต้แสงไฟสีขาวนวลมีนาโน้มตัวลงเล็กน้อย มือขยับชิ้นส่วนโมเดลตรงหน้าอย่างระมัดระวัง ท่ามกลางเอกสารที่กระจายเต็มโต๊ะ เสียงคลิกของเมาส์ เสียงกระดาษพลิก เสียงถอนหายใจบาง ๆ ดังสลับกันเป็นจังหวะ"นี่แน่ใจใช่ไหมว่ามันจะประกอบได้ทัน?"เธอพูดเบา ๆ โดยไม่เงยหน้าขึ้น ดนุที่นั่งฝั่งตรงข้ามขยับตัวเข้ามา มือเขายื่นมาช่วยดันแผ่นพลาสติกตรงชิ้นฐานเข้าที่"ถ้าไม่แน่ใจ ฉันจะนั่งอยู่ตรงนี้กับเธอทั้งคืนทำไมล่ะ?"น้ำเสียงราบเรียบ แต่คำพูดกลับทำให้มือของเธอหยุดชั่วครู่"อย่าขยับ"เขาขยับมานั่งข้างหลังเธอ นิ้วมือเรียวยาวประคองมือของเธอไว้แน่น ขยับชิ้นงานให้อยู่ในองศาที่เหมาะที่สุด"ตรงนี้ต้องหมุนก่อน แล้วค่อยล็อก"เสียงเขาอยู่ใกล้จนเธอรู้สึกได้ถึงลมหายใจแนบต้นคอ เส้นผมที่หล่นลงหน้าผากเธอถูกเขาเก็บไว้หลังใบหูอย่างแผ่วเบาเธอชะงัก ค้างอยู่อย่างนั้น"ฉันไม่คิดว่าเธอจะยังอยู่ช่วยถึงขนาดนี้""ฉันไม่อยากให้เราต้องแพ้ เพราะเรื่องที่ควบคุมไม่ได้"เธอพูดโดยยังไม่กล้าหันไปมองหน้าเขาเขาเงียบไปครู่หนึ่ง
Unchosen เงารักกลางลวงใจ บทที่ 20 ร่มคันเดียวใต้สายฝน
ฝนเริ่มโปรยเม็ดลงมาตั้งแต่ช่วงบ่าย ก่อนจะกลายเป็นสายยาวหนักหน่วงในยามเย็น มีนายืนอยู่ใต้ชายคาหน้าอาคารชมรม ก้มดูโทรศัพท์ที่ไร้การแจ้งเตือน พลางถอนหายใจเบา ๆนักศึกษาทยอยกันกลับบ้าน บ้างก็กางร่ม บ้างก็เรียกรถ มีนาเงยหน้ามองท้องฟ้าที่กลายเป็นสีเทาเข้ม เธอลังเลจะวิ่งฝ่าฝนกลับหอ เพราะเสื้อผ้าที่ใส่มาไม่เหมาะกับการเปียกน้ำเลยสักนิดเสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังเข้ามาใกล้ ร่มสีดำคันหนึ่งยื่นมาเหนือศีรษะเธออย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย"จะยืนรอให้ฝนหยุด หรือจะเดินไปพร้อมกัน?"เสียงคุ้นหูทำให้เธอหันไปอย่างเร็ว ดนุยืนอยู่ตรงนั้น —สวมเสื้อฮู้ดตัวเดิม สีหน้านิ่งเหมือนทุกครั้ง แต่ร่มของเขาเกือบทั้งใบเอียงมาทางเธอมากกว่าอีกฝั่ง"นี่นาย... ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วเหรอ?""ยังหรอก แอบออกมา""นายบ้า! ทำแบบนี้ได้ยังไง... แล้วถ้าเป็นอะไรขึ้นมาอีกล่ะ?""ก็ไม่ได้อยากให้เธอต้องยืนตากฝนคนเดียว"มีนาเงียบไป คำพูดนั้นเรียบ ๆ แต่กลับทำให้เธอขยับเข้ามาใกล้โดยไม่รู้ตัวฝนตกแรงจนเสียงสาดใส่พื้นกลบเสียงอื่นทั้งหมด ทั้งสองเดินเคียงกันใต้ร่มเดียว"ตอนเด็ก ฉันเคยต้องแอบในซอกตึกเวลาฝนตก เพราะหนีคนทวงหนี้ ไม่มีที่ให้หลบ ต้องยืนแช่น้ำอยู่แ
Unchosen เงารักกลางลวงใจ บทที่ 19 บาดแผลที่เปลือยเปล่า
ภายในห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาล ดนุนอนนิ่งอยู่บนเตียงสีขาวสะอาด บรรยากาศโดยรอบเงียบสงัดจนได้ยินเสียงเครื่องวัดชีพจรที่เต้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอมีนานั่งอยู่ข้างเตียง มือของเธอจับมือเขาไว้แน่น ไม่ใช่เพราะเขาร้องขอ แต่เพราะเธอรู้ดีว่าตัวเองอยากอยู่ตรงนี้ชายหนุ่มไม่ได้หมดสติ แต่ลืมตาขึ้นเพียงเล็กน้อยก่อนจะหลับตาลงอีกครั้งเหมือนหมดแรงจะรับรู้อะไร เสียงลมหายใจของเขานั้นแผ่วเบา แต่สม่ำเสมอเพียงพอให้เธอรู้สึกเบาใจเสียงเปิดประตูทำให้เธอสะดุ้งเล็กน้อย พยาบาลสาวเดินเข้ามาพร้อมถาดยาและอุปกรณ์ชำระแผลในมือ"เดี๋ยวฉันขอทำแผลให้นะคะ"มีนาเงยหน้าขึ้น พยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะขยับถอยไปยืนที่มุมห้องอย่างเงียบ ๆ เธอมองดูพยาบาลค่อย ๆ ดึงผ้าพันแผลบนแผ่นหลังของเขาออกอย่างระมัดระวังใต้ผ้าก๊อซที่เปื้อนเลือดแห้ง รอยแผลเป็นยาวลึกปรากฏชัดบนแผ่นหลัง ราวกับครั้งหนึ่งเขาเคยโดนของมีคมฟันเต็มแรง เส้นแผลขรุขระและลากยาวเฉียงไปจนถึงช่วงเอวด้านข้างเธอไม่รู้ว่าแผลพวกนั้นมาจากช่วงเวลาไหน หรือเกิดจากเหตุการณ์ใด แต่เพียงแค่ได้เห็น ความรู้สึกบางอย่างก็กระชากเข้ามาในอกแน่นโดยไม่ต้องมีคำอธิบายใด ๆพยาบาลยังไม่ทันเช็ดแผล เขาก็ขยับเล็ก
Unchosen เงารักกลางลวงใจ บทที่ 18 ลอบฆ่าในมหาวิทยาลัย
บ่ายวันหนึ่ง อากาศในมหาวิทยาลัยร้อนอบอ้าวผิดฤดูกาล ท้องฟ้าขมุกขมัวคล้ายฝนจะตก แต่กลับไร้ลมเคลื่อนไหว มีนาเพิ่งเดินออกจากตึกเรียนด้วยใบหน้าเหนื่อยล้า แผ่นชีทในมือถูกพับลวก ๆ ขณะเธอมองหาม้านั่งที่ว่างอยู่ใต้ต้นไม้ใกล้ลานกิจกรรมเธอไม่ทันสังเกตว่ามีใครบางคนกำลังตามเธอมาตั้งแต่หน้าตึกเรียน ดวงตาคู่นั้นซ่อนอยู่ใต้หมวกแก๊ป ใบหน้าอยู่ในเงา ท่วงท่าเรียบง่ายแต่ระวังตัวอย่างผิดสังเกตเมื่อมีนาเดินเลี้ยวเข้าสู่ทางเดินข้างตึกเก่า เสียงฝีเท้าเงียบผิดปกติก็ตามมาติด ๆ แล้วทุกอย่างก็เกิดขึ้นเร็วเกินไปเงาวูบหนึ่งพุ่งเข้าใส่จากด้านหลัง“มีนา ระวัง!”มือของใครบางคนคว้าต้นแขนเธอกระชากออกไปทางด้านข้าง ก่อนที่มีดปลายแหลมจะฟันผ่านอากาศเฉียดแก้มเธอเพียงไม่กี่เซนติเมตรเสียงหวีดร้องของนักศึกษาดังขึ้นรอบบริเวณ ดนุก้าวเข้ามายืนบังหน้าเธอไว้เต็มตัว เขาหันกลับไปปะทะกับชายในชุดคลุมที่ลอบทำร้าย ร่างของเขาขยับรวดเร็วและแม่นยำราวกับรู้ว่าจะต้องทำอะไรต่อไปมือเปล่าของดนุปัดมีดออกจากมืออีกฝ่ายอย่างแม่นยำ เขาออกแรงเพียงครั้งเดียว ผู้โจมตีล้มลงแน่นิ่ง ก่อนจะรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งหลบหนีหายไปในกลุ่มคนเสียงลมหายใจของมีนาเริ่ม
Unchosen เงารักกลางลวงใจ บทที่ 17 เงาของอำนาจ
เสียงเปิดประตูเบา ๆ ดังขึ้นในเช้าวันถัดมา มีนาเพิ่งก้มหน้าลงหลับไปได้ไม่ถึงชั่วโมงเต็ม ตาเธอปรือขึ้นมองอย่างเหนื่อยล้า ก่อนจะชะงักทันทีที่เห็นใครบางคนในชุดสูทสีเข้มยืนอยู่ปลายเตียงเป็นเงาสูงโปร่งที่เธอไม่คิดว่าจะได้เจอที่นี่ณภัทรเขาไม่ได้ส่งยิ้ม ไม่เอ่ยทัก เพียงก้าวเข้ามาเงียบ ๆ สายตาไม่ไหวติง มาหยุดอยู่ข้างเตียงที่ดนุยังนอนแน่นิ่ง แววตานิ่งเฉียบคู่นั้นมองต่ำลงราวกับกำลังอ่านอะไรบางอย่างจากเงาร่างที่ไม่ขยับ เหมือนใช้เวลานั้นตรึกตรองมากกว่ามาเยี่ยมไข้มีนาลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันที ก้าวมาขวางเล็กน้อย ร่างเธอผอมบางแต่ยืดตรง"คุณมาทำไม"เขายกคิ้วนิดหน่อย มองเธอเหมือนมองคนที่ไม่ได้คาดว่าจะเจอที่นี่"มาดูคนป่วย""ไม่ต้องพูดประชดก็ได้ ฉันรู้ว่าคุณคิดยังไงกับเขา"ณภัทรไม่ตอบทันที สายตาของเขาหยุดอยู่ที่ดนุที่ยังหลับสนิท สีหน้าเรียบนิ่งจนน่ากลัว"เขาควรได้อยู่ที่ที่ปลอดภัยกว่านี้""หมายความว่ายังไง""ฉันให้คนของฉันจัดเตรียมสถานที่ไว้แล้ว เขาจะถูกย้ายไปรักษาที่ที่ปลอดภัยกว่านี้ ไม่มีคนแปลกหน้า และไม่มีโอกาสที่ใครจะเข้ามาทำร้ายเขาตอนกลางดึกได้อีก"มีนาเม้มปากแน่น ใจเต้นเร็วขึ้น"เขาไม่ได้ต้องการแ
Unchosen เงารักกลางลวงใจ บทที่ 16 โรงพยาบาลที่เงียบเกินไป
ห้องพักผู้ป่วยเดี่ยวบนชั้นห้าเงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจของตัวเอง มีนาเปิดประตูเข้ามาอย่างระวัง เสียงรองเท้านักศึกษากระทบพื้นขัดเงาดังขึ้นแผ่ว ๆ ในความเงียบ เธอชะงักเล็กน้อยโดยไม่ทันคิดม่านข้างเตียงถูกดึงเปิดไว้ครึ่งหนึ่ง แสงจากโคมไฟหัวเตียงทอดเงาอ่อน ๆ บนผ้าห่มสีขาว ดนุนอนนิ่งอยู่บนนั้น แผลถูกพันไว้ตามแขน หน้าอก และข้างศีรษะ จนแทบมองไม่เห็นผิวหนังเดิมมือซ้ายของเขาวางอยู่ข้างตัว อีกข้างเหมือนตั้งใจยื่นออกมาเล็กน้อย นิ้วเรียวยาวที่เธอจำได้ดี พันด้วยผ้าก๊อซบางส่วนเขาหลับตาอยู่ แต่ขนตาขยับแผ่ว ๆ ริมฝีปากแห้งผากขยับช้า ๆ พึมพำบางอย่างออกมา ฟังไม่ถนัดว่าเขากำลังพูดถึงอะไรมีนาเดินเข้าไปใกล้ ลมหายใจในอกแน่นจนต้องสูดเข้าแรง ๆมือที่วางนิ่งอยู่ก่อนหน้านั้น ขยับมาจับมือเธอไว้แน่นอย่างไม่รู้ตัว ทั้งที่เขายังหลับตาอยู่"แม่...อย่าตีผมเลย... อย่าดึงผมกลับไปตรงนั้น..." เสียงของเขาเบา สะดุด เหมือนฝันร้ายที่ยังวนอยู่ในหัวมีนาชะงักไป มือที่ถูกจับไว้เย็นวาบขึ้นมา เธอมองหน้าเขา ราวกับพยายามจะเห็นให้ลึกกว่าที่ตาเห็นเขากำแน่นขึ้นอีกนิด ราวกับเผลอควานหาบางอย่างที่คุ้นเคยในห้วงฝันที่ยังไม่พ้นพยาบาลสาวเ
Unchosen เงารักกลางลวงใจ บทที่ 15 เบื้องหลังของรอยแผล
กลิ่นเหล้าจาง ๆ ลอยอยู่ในห้องวีไอพีของบาร์ลิโอจิน แสงจากโคมบนผนังลอดผ้าม่านมาตกลงบนโซฟาหนังและโต๊ะกระจก ห้องสลัวเงียบเหมือนทุกอย่างหยุดนิ่งมีนานั่งชิดผนัง แผ่นหลังแนบกับพื้นไม้ที่เย็นกว่าปกติ มือสองข้างกำชายกระโปรงไว้หลวม ๆ คล้ายจะยึดไว้กับอะไรสักอย่าง แต่สุดท้ายก็ปล่อยวางไปเองโดยไม่รู้ตัวความเงียบทำให้เสียงหายใจของดนุดังชัด เธอไม่ได้ตั้งใจฟัง แต่ก็หันไปมองเขาอยู่ดีเขานั่งอีกฟากหนึ่ง แขนพาดพนักโซฟา ดวงตาไม่มองเธอตรง ๆ แต่ก็ไม่ได้หลบ แววตานิ่งเหมือนคนที่ผ่านอะไรมาเยอะเกินจะเล่า และไม่แน่ใจว่า...ควรเล่าไหม"ตอนเด็ก ฉันไม่เคยกลัวใคร"เสียงเขาเบาราวกับแค่คิดออกมาดัง ๆ"ยกเว้นแม่ตัวเอง"เขาพูดช้า ๆ ดวงตาไม่ไหวติง มือข้างลำตัวขยับเล็กน้อยเหมือนจะหาที่วาง มีนามองเขาเงียบ ๆ เธอไม่เข้าใจทั้งหมด แต่รู้ว่า...คำพวกนี้คงไม่เคยถูกพูดกับใคร"เธอเล่นพนันจนหมดตัวทุกคืน แล้วกลับมาลงกับฉัน ทั้งตบ ทั้งเตะ บางทีก็ใช้สายไฟตี บางคืนเมาหนักก็คว้าขวดหรืออะไรก็ได้ที่ใกล้มือ บางทีจับหัวฉันโขกกับโต๊ะ จนฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตื่นเพราะเจ็บ...หรือเพราะยังไม่ตาย"เขาไม่สบตาเธอ แต่นิ้วมือที่เกร็งอยู่บนขอบโซฟาบอกว่าร่
Unchosen เงารักกลางลวงใจ บทที่ 14 ความจริงในอดีต
@มหาลัย Sเช้าวันที่สดใส ควรเป็นวันที่เธอควรจะมีความสุข อารมณ์ดีกับการได้เจอเพื่อนในคณะ ทว่ากับมีนานั่นไม่ใช่เลย สิ่งที่เธอเห็นได้รับรู้เมื่อคืน ทำเอาเธอนอนไม่หลับ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น เหมือนดั่งมีดแหลมพุ่งปักเข้าตรงกลางใจของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าเสียงพูดคุยเฮฮาของเพื่อนร่วมมหาลัยไม่ได้ทำให้เธอสดชื่นขึ้นเลยสักนิด เธอรู้สึกว่าวันนี้เงียบกว่าทุกวัน หรือบางที...อาจเป็นเพียงเธอที่รู้สึกเช่นนั้นคนเดียว มีนาเดินหลบสายตาผู้คน ท่ามกลางแสงแดดอ่อนที่สาดลอดต้นไม้ ความรู้สึกในใจเธอปั่นป่วนจนแม้แสงอุ่นของวันใหม่ก็ไม่อาจปลอบโยนได้เธอพยายามหลีกเลี่ยงดนุ พยายามไม่เดินผ่านเส้นทางที่เขาอาจรออยู่ ไม่แม้แต่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูว่าเขาจะส่งข้อความมาอีกหรือเปล่าทว่าสุดท้ายแล้ว...เธอก็หนีไม่พ้นเสียงประตูรถที่เปิดออกดังเบา ๆ ข้างตัวเธอ เงาร่างสูงในชุดดำก้าวลงจากรถหรู สีหน้าเรียงนิ่ง ทว่าแววตากลับแน่วแน่จนไม่อาจเบือนหน้าหนี"ขึ้นรถ" เขาเอ่ยเรียบ ๆ ไม่มีน้ำเสียงข่มขู่ ไม่มีความอ่อนโยนใดๆ ในเสียงนั้น ทว่าเด็ดขาดจนเธอไม่อาจปฏิเสธได้เธออยากจะปฏิเสธ อยากจะเดินหนี อยากจะพูดว่าหมดสิ้นแล้วกับความไว้ใจทั้งหมด
You may also like
ขย่มรักคุณหมอ (คุณหมอขาขายสเปิร์มให้ฉันที) NC-20
C25.0K viewsภรรยาในนาม
ชะนีติดมันส์232.4K viewsชายายอดเสน่หา
อักษรามณี16.7K viewsลุ้นรักคุณแม่ตัวแสบ
ผู้แสวงหาชีวิตที่เป็นสุข57.7K viewsลวงรักคุณหมอคาสโนว่า
ชาไทยเย็น807 viewsคุณพระอาทิตย์ไม่ได้เป็นอย่างที่คิด
Pam1821 viewsเบบี๋ที่รัก
วรนิษฐา / Miss sexy177 viewsเจ้านายจอมโหด กำลังโกรธอะไรฉันอยู่นะ!
Peach Poyy367 views
