ตอนที่ 7: เหตุบังเอิญในห้องลิฟต์

เช้าวันจันทร์หลังมื้อค่ำมื้อนั้นหนักหน่วงราวกับมีหมอกหนาทึบเข้าปกคลุมชั้น 32 ลลินพยายามอย่างยิ่งที่จะทำตัวให้เป็นปกติ เธอจดจ่ออยู่กับตารางงานและเอกสารตรงหน้า บังคับตัวเองไม่ให้สบตาภาคินโดยตรง และตอบคำถามของเขาด้วยประโยคที่สั้นและเป็นทางการที่สุดเท่าที่จะทำได้

 เธอกำลังสร้างกำแพงของตัวเองขึ้นมาใหม่อีกครั้ง...สูงและหนากว่าเดิม

 ภาคินรับรู้ได้ถึงระยะห่างนั้น แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่สายตาคมกริบคู่นั้นมักจะจับจ้องมาที่แผ่นหลังของเธอบ่อยครั้ง ราวกับจะมองให้ทะลุเข้าไปถึงความสับสนวุ่นวายที่เธอซ่อนไว้

 ความน่าอึดอัดดำเนินไปจนกระทั่งช่วงค่ำของวัน เมื่อเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น ระบบเครือข่ายหลักของบริษัทเกิดล่มกะทันหัน ส่งผลกระทบต่อข้อมูลสำคัญที่ต้องใช้ในการเจรจากับนักลงทุนต่างชาติในวันรุ่งขึ้น

 ทั้งชั้นผู้บริหารจึงตกอยู่ในภาวะฉุกเฉิน

 ลลินต้องทำงานร่วมกับภาคินอย่างใกล้ชิดเพื่อประสานงานกับฝ่ายเทคนิคและรวบรวมข้อมูลสำรองทั้งหมด พวกเขาวิ่งวุ่นอยู่ในห้องทำงานของภาคินจนเวลาล่วงเลยไปเกือบสี่ทุ่ม ในสถานการณ์ที่ตึงเครียดเช่นนี้ กำแพงที่เธอพยายามสร้างขึ้นมาก็ค่อยๆ ถูกทลายลงด้วยความเป็นมืออาชีพที่ต้องมาก่อน

 ในที่สุด...วิกฤตก็คลี่คลายลงได้สำเร็จ

 “ขอบคุณมากคุณลลิน ถ้าไม่ได้คุณคืนนี้คงแย่แน่” ภาคินพูดขึ้น ขณะที่เอนหลังพิงเก้าอี้ทำงานอย่างเหนื่อยอ่อน

 “เป็นหน้าที่ค่ะ” เธอตอบ พลางเก็บเอกสารที่กระจัดกระจายอยู่บนโต๊ะให้เข้าที่

 “กลับบ้านเถอะ ดึกมากแล้ว เดี๋ยวผมไปส่ง”

 “ไม่เป็นไรค่ะ ลินกลับเองได้” เธอปฏิเสธทันที

 “นี่ไม่ใช่การขอความเห็น” เขายืนขึ้นและพูดด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาดแต่ไม่คุกคาม “มันดึกและอันตรายเกินไป”

 ลลินรู้ดีว่าไม่มีประโยชน์ที่จะเถียง เธอจึงได้แต่พยักหน้ารับและเดินตามเขาไปยังลิฟต์ส่วนตัวของผู้บริหาร

 บานประตูลิฟต์สเตนเลสปิดลง กักขังคนสองคนไว้ในกล่องสี่เหลี่ยมที่เงียบสงัด มีเพียงเสียงลมหายใจเบาๆ ของทั้งคู่ ลลินเลือกที่จะยืนชิดผนังอีกด้าน พยายามเว้นระยะห่างให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เธอมองตัวเลขดิจิทัลสีแดงที่ค่อยๆ ลดระดับลง ช้า...จนน่าใจหาย

 ทันใดนั้นเอง!

 ลิฟต์ก็กระตุกอย่างรุนแรงจนลลินเซถลาไปข้างหน้า ตามมาด้วยเสียงโลหะบดขยี้ที่ดังน่ากลัว แล้วทุกอย่างก็ดับวูบลง

 ความมืดและความเงียบเข้าปกคลุมในชั่วพริบตา

 “โอ๊ย!” ลินร้องออกมาเบาๆ ด้วยความตกใจและความเจ็บจากข้อเท้าที่พลิกเล็กน้อย

 “คุณเป็นอะไรรึเปล่า!” เสียงทุ้มของภาคินดังขึ้นในความมืด เขาอยู่ใกล้กว่าที่เธอคิด

 ไม่กี่วินาทีต่อมา ไฟฉุกเฉินสีส้มสลัวก็สว่างขึ้น เผยให้เห็นว่าลิฟต์หยุดนิ่งสนิทอยู่ระหว่างชั้น ลินกำลังพยุงตัวเองกับผนัง ส่วนภาคินขยับเข้ามาหาเธอด้วยสีหน้าเป็นห่วง

 “ผมไม่เป็นไร...แต่คุณ” เขามองลงไปที่ข้อเท้าของเธอ

 “แค่ข้อเท้าพลิกนิดหน่อยค่ะ” เธอบอก ปฏิเสธความเจ็บปวดและความกลัวที่เริ่มก่อตัวขึ้นในใจ

 ภาคินขมวดคิ้ว เขากดปุ่มสัญญาณฉุกเฉินย้ำๆ แต่ไม่มีเสียงตอบรับ เขาลองใช้อินเตอร์คอม แต่ก็เงียบสนิทเช่นกัน เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา...ไม่มีสัญญาณ

 “ดูเหมือนว่าเราจะติดอยู่ที่นี่สักพัก” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ยังคงสงบนิ่งอย่างน่าประหลาด ความเยือกเย็นของเขาช่วยลดทอนความหวาดกลัวของลินไปได้บ้าง

 เขาถอดเสื้อสูทของตัวเองออกแล้วปูลงบนพื้นลิฟต์ “นั่งลงก่อน ข้อเท้าคุณอาจจะบวมได้”

 “ไม่เป็นไรค่ะ ลินยืนได้”

 “อย่าดื้อสิลิน” เขาเรียกชื่อเล่นของเธอเป็นครั้งแรก น้ำเสียงเข้มขึ้นเล็กน้อย “นั่งลง”

 สุดท้ายลินก็ยอมแพ้และค่อยๆ นั่งลงบนเสื้อสูทของเขาอย่างเสียไม่ได้ บรรยากาศในลิฟต์ที่แคบและอับทึบเงียบลงอีกครั้ง มีเพียงแสงสีส้มสลัวที่สาดส่องใบหน้าของคนทั้งคู่

 “คุณกลัวที่แคบเหรอ” เขาถามขึ้น ทำลายความเงียบ

 “นิดหน่อยค่ะ” เธอยอมรับ

 ภาคินจึงทรุดตัวลงนั่งพิงผนังลิฟต์ฝั่งตรงข้าม ไม่ใกล้เกินไป แต่ก็ไม่ไกลจนรู้สึกห่างเหิน “หายใจเข้าลึกๆ เดี๋ยวทีมช่างก็คงมา”

 เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า ความเงียบเริ่มทำงานกับความรู้สึกของคนทั้งคู่ ลินกอดเข่าตัวเองแน่น พยายามไม่คิดถึงสถานการณ์ที่น่าอึดอัดนี้

 “กำแพงของคุณ...” ภาคินพูดขึ้นเบาๆ “มันสูงขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”

 ลินชะงัก เธอหันไปมองเขาในแสงสลัว “คุณหมายความว่ายังไงคะ”

 “หลังจากคืนนั้น...คุณก็สร้างมันขึ้นมาอีกครั้ง” เขาไม่ได้พูดถึงมื้อค่ำตรงๆ แต่เธอก็รู้ว่าเขาหมายถึงอะไร “ผมแค่อยากรู้ว่า...ทำไม”

 ลินเงียบไปนาน เธอไม่รู้จะตอบคำถามนี้อย่างไรโดยไม่เปิดเผยความลับของตัวเอง “ฉันเคยไว้ใจคนง่ายๆ ค่ะ” ในที่สุดเธอก็ตอบออกมาเสียงเบา “จนกระทั่งโลกสอนให้รู้ว่าความไว้ใจเป็นสิ่งที่มีราคาแพง และบางครั้ง...มันก็อาจจะทำลายชีวิตเราได้”

 ภาคินมองเธอด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป...มีความเข้าใจอยู่ในนั้น “ในโลกธุรกิจก็เหมือนกัน” เขาพูด “บางครั้งคนที่ดูเหมือนเพื่อนสนิทที่สุด ก็คือคนที่เราต้องระวังมากที่สุด”

 คำพูดของเขาแทงใจดำอีกครั้ง มันเหมือนจิ๊กซอว์อีกชิ้นที่เขาโยนมาให้เธอ เหมือนเขาพยายามจะบอกใบ้อะไรบางอย่างกับเธอตลอดเวลา

 “แล้วฉันจะรู้ได้ยังไงคะ...ว่าใครคือคนที่ไว้ใจได้” เธอถามออกไปโดยไม่รู้ตัว มันเป็นคำถามจากก้นบึ้งของหัวใจ

 ภาคินจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ แสงสีส้มสะท้อนอยู่ในนั้นทำให้มันดูอบอุ่นและลึกซึ้งอย่างน่าประหลาด “บางที...อาจจะต้องใช้หัวใจมอง ไม่ใช่แค่สายตา”

 แล้วเขาก็ค่อยๆ ขยับเข้ามาหาเธอช้าๆ จนกระทั่งเข่าของพวกเขาเกือบจะชนกัน เขายื่นมือออกมา...แตะลงบนแก้มของเธออย่างแผ่วเบา นิ้วโป้งของเขาเกลี่ยหยดเหงื่อที่ข้างขมับของเธอออกไป

 “คุณตัวเย็นหมดแล้ว”

 สัมผัสของเขาทำให้ร่างกายของลินสะท้าน เธอควรจะปัดมือของเขาทิ้ง ควรจะถอยหนี แต่ร่างกายของเธอกลับไม่ยอมขยับ แรงดึงดูดที่เคยเกิดขึ้นในร้านอาหารคืนนั้นหวนกลับมารุนแรงกว่าเดิมนับร้อยเท่าในพื้นที่ปิดตายแห่งนี้

 เขาค่อยๆ เลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ กลิ่นโคโลญจน์จางๆ ของเขากำลังทำให้เธอขาดสติ ทุกอย่างรอบตัวเลือนหายไป เหลือเพียงใบหน้าคมคายที่อยู่ห่างจากเธอไม่ถึงคืบ

 ดวงตาของเขาดำดิ่งราวกับจะสูบวิญญาณของเธอเข้าไป...แล้วเขาก็โน้มลงมา

 ครืด...โครม!

 ทันใดนั้น ลิฟต์ก็กระตุกอย่างแรงอีกครั้ง! แสงไฟหลักสว่างวาบขึ้นจนแสบตา ก่อนที่ลิฟต์จะค่อยๆ เคลื่อนตัวลงอย่างช้าๆ

 เสียงจากโลกภายนอกทำลายภวังค์ของคนทั้งคู่จนหมดสิ้น

 ภาคินชักมือกลับอย่างรวดเร็ว ทั้งสองคนผงะออกจากกันราวกับถูกไฟฟ้าช็อต ลินรีบหันหน้าหนี หัวใจเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมานอกอก ส่วนภาคินก็ไอออกมาเบาๆ เพื่อแก้เก้อ

 ติ๊ง!

 ประตูลิฟต์เลื่อนเปิดออกที่ชั้นล่างสุด เผยให้เห็นใบหน้าที่แตกตื่นของหัวหน้าทีมช่างและพนักงานรักษาความปลอดภัย

 “ท่านประธาน! คุณลิน! เป็นอะไรไหมครับ!”

 “เราไม่เป็นไร” ภาคินตอบด้วยน้ำเสียงเรียบขรึม กลับสู่โหมด CEO อย่างรวดเร็ว เขาหันไปช่วยพยุงลินให้ลุกขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติที่สุด

 ทั้งสองคนเดินออกมาจากตึกโดยไม่ได้พูดอะไรกันอีก บรรยากาศในรถระหว่างทางกลับบ้านเงียบกริบยิ่งกว่าครั้งก่อน มันไม่ใช่ความเงียบที่น่าอึดอัด แต่เป็นความเงียบที่เต็มไปด้วยเสียงของเหตุการณ์ที่ ‘เกือบ’ จะเกิดขึ้น

 เมื่อถึงหน้าคอนโด ลินรีบเปิดประตูลงจากรถ

 “เดี๋ยว...” ภาคินเรียกไว้

 เธอหยุด แต่ไม่ได้หันกลับไปมอง

 “พรุ่งนี้...ทายาที่ข้อเท้าด้วย” เขาพูดได้เพียงเท่านั้น

 ลินพยักหน้ารับเบาๆ แล้วรีบเดินเข้าคอนโดไปทันที

 คืนนั้น...เธอยืนพิงประตูห้องอยู่นานสองนาน ยกมือขึ้นแตะริมฝีปากของตัวเองอย่างเผลอไผล

 เหตุการณ์ในลิฟต์มันไม่ใช่แค่อุบัติเหตุ แต่มันคือการพิสูจน์ที่ชัดเจนที่สุด...ชัดเจนจนน่ากลัว

 เธอไม่ได้แค่เกลียดเขาอีกต่อไปแล้ว...และนั่นคือสิ่งที่อันตรายที่สุด