ตอนที่ 8: หัวใจที่เริ่มสั่นไหว

 หลังจากเหตุการณ์ในลิฟต์คืนนั้น ลลินก็ค้นพบว่ากำแพงที่เธอพยายามสร้างขึ้นมาได้พังทลายลงอย่างสิ้นเชิงแล้ว เธอไม่สามารถกลับไปมองภาคินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังเพียงอย่างเดียวได้อีกต่อไป ทุกครั้งที่สบตาเขา ภาพใบหน้าที่โน้มลงมาใกล้ในแสงไฟสีส้มสลัวก็จะฉายซ้อนขึ้นมา ทำให้เธอต้องรีบหลบสายตาอย่างทำอะไรไม่ถูก

 ความสัมพันธ์แบบกึ่งสงครามประสาทได้แปรเปลี่ยนเป็นความตึงเครียดที่เกิดจากแรงดึงดูดซึ่งกันและกัน พวกเขาต่างรู้ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นในลิฟต์คืนนั้น แต่ก็ไม่มีใครกล้าพอที่จะพูดถึงมัน

 ในขณะที่ความสัมพันธ์ของเธอกับภาคินซับซ้อนขึ้น ความโดดเด่นและความสามารถของเธอก็เริ่มสร้างศัตรูในที่ทำงานโดยไม่รู้ตัว โดยเฉพาะกับ มินา หัวหน้าฝ่ายประสานงานลูกค้าสัมพันธ์ ซึ่งเป็นพนักงานเก่าแก่และเคยเป็นตัวเต็งที่จะได้เลื่อนตำแหน่งขึ้นมาดูแลงานบางส่วนของชั้นผู้บริหาร มินามองว่าการปรากฏตัวของลลินคือการตัดหน้า และความใกล้ชิดที่ลลินมีต่อภาคินก็คือหนามแหลมที่ทิ่มแทงความทะเยอทะยานของเธอ

 การกลั่นแกล้งจึงเริ่มต้นขึ้นอย่างเงียบๆ และเลือดเย็น

 มันเริ่มจากเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เช่น เอกสารสำคัญที่ควรจะส่งถึงมือลินกลับไปไม่ถึง, การนัดหมายที่เธอจดไว้ถูกลบออกจากระบบกลาง หรือไฟล์งานที่เธอต้องการใช้ด่วนเกิด ‘เสียหาย’ อย่างปริศนา ในตอนแรกลินคิดว่าเป็นเพียงอุบัติเหตุ แต่เมื่อมันเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอก็รู้ได้ทันทีว่านี่คือความจงใจ

 แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้...เพราะไม่มีหลักฐาน

 จุดแตกหักเกิดขึ้นในช่วงบ่ายของวันพฤหัสบดี ในห้องเตรียมอาหารของชั้นผู้บริหาร ซึ่งเป็นพื้นที่ส่วนกลางที่พนักงานระดับสูงคนอื่นๆ สามารถเข้ามาใช้งานได้ ลลินกำลังยืนชงกาแฟอยู่เงียบๆ เพื่อแก้ง่วง มินาก็เดินเข้ามาพร้อมกับเพื่อนร่วมงานอีกสองคน

 “แหม เดี๋ยวนี้กาแฟชั้นผู้บริหารหอมเป็นพิเศษเลยนะคะ สงสัยจะเติม ‘ส่วนผสมพิเศษ’ ลงไปด้วย” มินาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดังพอให้ทุกคนในห้องได้ยิน สายตาของเธอจิกกัดมาที่ลินอย่างชัดเจน

 ลลินเลือกที่จะนิ่งเฉย เธอทำเป็นไม่ได้ยินและจดจ่ออยู่กับแก้วกาแฟในมือ

 “ฉันล่ะอิจฉาคนสมัยนี้จริงๆ เลยนะ ทำงานไม่กี่เดือนก็ได้ขึ้นมาอยู่ชั้นสูงสุดแล้ว ไม่เหมือนพวกเราที่ต้องทำงานงกๆ เป็นสิบปี” เพื่อนของมินาพูดเสริมขึ้นมา

 “ก็ไม่แปลกหรอกแก” มินาหัวเราะในลำคอ “ความสามารถบางอย่าง...มันไม่ได้วัดกันที่ผลงานนี่นา จริงไหมจ๊ะ...น้องลิน”

 ครั้งนี้มินาหันมาพูดกับเธอโดยตรง คำว่า ‘ความสามารถบางอย่าง’ ถูกเน้นเสียงอย่างจงใจจนน่ารังเกียจ

 ลลินกำแก้วกาแฟในมือแน่นจนข้อนิ้วขาวซีด เธอเงยหน้าขึ้นสบตามินาด้วยแววตาที่เยือกเย็น “ถ้าคุณมินามีข้อสงสัยในความสามารถของลิน สามารถทำเรื่องเสนอท่านประธานได้โดยตรงนะคะ ไม่จำเป็นต้องมาพูดลับหลังแบบนี้”

 “อุ๊ย! ปากเก่งเหมือนกันนะเรา” มินาเดินเข้ามาประชิดตัว “ก็คงจะจริงอย่างที่เขาว่ากันนั่นแหละ ว่าสนิทกับท่านประธานเป็นพิเศษ ถึงได้กล้าต่อปากต่อคำแบบนี้ ที่ทำงานดึกๆ ดื่นๆ ด้วยกันทุกคืน คงไม่ได้คุยกันแค่เรื่องงานอย่างเดียวล่ะสิ”

 คำพูดนั้นเหมือนน้ำกรดที่สาดเข้ามากลางใจของลิน มันหยาบคายและดูถูกเธออย่างที่สุด ใบหน้าของเธอชาวาบด้วยความโกรธและความอัปยศ

 “พูดจาให้เกียรติกันด้วยค่ะคุณมินา”

 “เกียรติเหรอ? คนอย่างเธอยังมีเหลืออยู่อีกเหรอ!”

 เพล้ง!

 เสียงแก้วกาแฟหลุดจากมือของลินที่สั่นเทา กระทบกับพื้นหินอ่อนจนแตกละเอียด น้ำกาแฟร้อนๆ สาดกระเซ็นเปรอะเปื้อนรองเท้าของเธอ แต่เธอก็ไม่รู้สึกถึงความร้อนเลยสักนิด

 “ผมไม่คิดว่าบริษัทจ้างคุณมาเพื่อสาดโคลนใส่เพื่อนร่วมงานนะ คุณมินา”

 เสียงทุ้มต่ำและเย็นเยียบจนน่าขนลุกดังขึ้นจากทางเข้าห้อง ทุกคนหันไปมองเป็นตาเดียว...ภาคินยืนกอดอกพิงกรอบประตูอยู่ตรงนั้น ไม่มีใครรู้ว่าเขามาตั้งแต่เมื่อไหร่ สายตาของเขาคมกริบและเย็นชาราวกับน้ำแข็ง จ้องตรงไปยังมินาอย่างไม่วางตา

 บรรยากาศในห้องเงียบกริบลงทันที มินาหน้าซีดเผือดอย่างเห็นได้ชัด

 “ทะ...ท่านประธาน คือ...เราแค่คุยกันเล่นๆ ค่ะ”

 “ดูไม่เหมือนการคุยเล่น” ภาคินพูดสวนขึ้นมาทันที เขากวาดตามองเศษแก้วที่พื้น แล้วมองเลยไปยังลลินที่ยืนตัวแข็งทื่ออยู่ “ผมจ่ายเงินเดือนให้พวกคุณเพื่อมาสร้างสรรค์ผลงาน ไม่ใช่มาสร้างเรื่องไร้สาระ ถ้าพวกคุณมีเวลาว่างมากขนาดนั้น ผมจะได้พิจารณาจัดสรรโครงการใหม่ให้ทำ จะได้ไม่ว่างมาพูดจาทำร้ายความรู้สึกกันแบบนี้”

 เขาหยุดไปชั่วครู่ ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่น่ากลัวยิ่งกว่าเดิม “และผมหวังว่า...นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมเห็นเหตุการณ์แบบนี้”

 ประโยคสุดท้ายคือคำขาดที่ชัดเจนที่สุด

 ภาคินละสายตาจากมินาและเพื่อนๆ ของเธอราวกับพวกเธอไม่มีตัวตน แล้วหันมามองลิน แววตาที่แข็งกร้าวนั้นอ่อนแสงลงเล็กน้อย “คุณลลิน เอาเอกสารสรุปโครงการจากสิงคโปร์เข้ามาให้ผมที่ห้องด้วย”

 มันคือคำสั่งที่ช่วยชีวิตเธอ...คือทางหนีที่เขาจงใจสร้างขึ้น

 ลินรีบพยักหน้ารับแล้วเดินเลี่ยงออกมาจากห้องนั้นทันที เธอไม่ได้หันกลับไปมองมินาอีกเลย

 เมื่อเข้ามาในห้องทำงานของภาคินและปิดประตูลง ความเข้มแข็งที่เสแสร้งมาทั้งหมดก็พังทลายลง เข่าของเธออ่อนแรงจนแทบจะทรุดลงไปกับพื้น น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ไหลทะลักออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

 เธอไม่ได้ร้องไห้เพราะคำพูดดูถูกของมินา...แต่เธอร้องไห้เพราะความรู้สึกที่ตีกันอยู่ในอก

 ในวินาทีที่เธอรู้สึกโดดเดี่ยวและถูกทำร้ายที่สุด...ผู้ชายที่เธอควรจะเกลียดที่สุดกลับเป็นคนที่ก้าวเข้ามาปกป้องเธอ

 ภาคินเดินตามเข้ามาในห้องอย่างเงียบเชียบ เขาไม่ได้พูดอะไร แต่เขายื่นแก้วน้ำเย็นๆ มาให้เธอ ลินรับมาดื่มด้วยมือที่ยังสั่นเทา

 “นั่งลงก่อน” เขาพูดเบาๆ

 ลินทำตามอย่างว่าง่าย เธอรู้สึกเหมือนเด็กหลงทางที่เพิ่งเจอที่พักพิงที่ปลอดภัย

 “เรื่องวันนี้...” เขาเริ่มต้นพูด “อย่าเก็บไปใส่ใจ คนพวกนั้นแค่กำลังอิจฉาคุณ”

 “ลินไม่ได้...”

 “ผมรู้” เขาพูดขัดขึ้น “ผมรู้ว่าคุณไม่ได้เป็นแบบที่พวกเขาพูด ผมเห็นการทำงานของคุณ ผมเห็นความทุ่มเทของคุณ...และนั่นคือสิ่งเดียวที่สำคัญ”

 คำพูดของเขาเหมือนสายลมอันอบอุ่นที่พัดเข้ามาในใจที่เหน็บหนาวของเธอ เขาเชื่อใจเธอ...โดยที่เธอไม่ต้องอธิบายอะไรเลยสักคำ

 ลินเงยหน้าขึ้นสบตาเขาผ่านม่านน้ำตา เธอเห็นความจริงใจและความห่วงใยอยู่ในนั้น...เป็นสิ่งที่เธอไม่เคยเห็นจากเขามาก่อน

 ความรู้สึกปลอดภัยอย่างประหลาดแผ่ซ่านไปทั่วหัวใจ

 มันเป็นความรู้สึกที่อันตราย...อันตรายกว่าแรงดึงดูดทางกายใดๆ เพราะมันคือความรู้สึกที่ทำให้เธออยากจะทิ้งทุกอย่างแล้วเชื่อใจผู้ชายคนนี้

 หัวใจที่เคยสับสนของเธอ...บัดนี้มันไม่ได้แค่สั่นไหวอีกต่อไปแล้ว

 แต่มันกำลังจะยอมจำนน...ให้กับผู้ชายที่เป็นศัตรูหมายเลขหนึ่งของเธอ