Chapter 1 – Just One Night

“Pwede kang maging artista.”

Napalingon ako kay Jessa, sabay irap. “Tigilan mo nga ako.”

“Hindi, seryoso! Tingnan mo ‘yang katawan mo sa dress na ‘yan, girl. Para kang leading lady sa teleserye. Kung hindi lang kita kilala, iisipin kong rich girl ka na bored sa buhay,” she giggled habang inaayos ang lipstick niya sa salamin ng event hall.

Nakangiti ako pero ramdam kong hindi ako belong sa lugar na ‘to. Hindi talaga ako mahilig sa ganitong party-party, lalo na’t ang purpose lang naman ng conference na ’to ay para sa CPD units at ilang oras na pahinga mula sa napakastress naming trabaho sa ospital.

Pero dahil napilit ako ng bestfriend kong si Jessa—na kasama ko na since nursing school—heto ako ngayon, suot ang itim na backless silk dress na masyadong revealing para sa panlasa ko, at naka-heels na hindi ko alam kung kaya kong tiisin buong gabi.

“Mas okay pa rin sana kung naka-scrubs tayo,” bulong ko habang inaayos ang suot kong dress.

“Girl, magpahinga ka muna sa pagiging NBSB-slash-martir nurse. Gabi na ng kalayaan natin ‘to! Magpanggap muna tayong hot at walang problema.”

Natawa ako kahit papaano.

Sa loob ng limang taon ko sa ospital, hindi ko maalala kung kailan ako huling nagpa-parlor o nagpaganda para lang sa sarili ko. Puro pasyente, overtime, at bills ang laman ng utak ko araw-araw. Nurse ako sa neurology ward—at minsan, pakiramdam ko pati utak ko pagod na.

“Minsan lang ‘to, Cel,” dagdag ni Jessa habang kinikindatan ako. “Deserve natin ‘to. Isa pa, may libreng wine. ‘Wag kang killjoy.”

Napabuntong-hininga na lang ako. “Fine. Pero isang glass lang.”

Pagpasok namin sa main hall, umaalingawngaw na agad ang tunog ng jazz music. Eleganteng setup, may chandelier, mahahabang mesa ng food, at isang bar sa kanan kung saan may mga kilalang doctors na nakikipagkwentuhan habang may hawak na wine glasses.

Medical conference daw, pero para lang itong upper-class reunion.

Naglakad kami papunta sa buffet table. Sa bawat hakbang, ramdam kong maraming matang sumusuri sa amin. Maybe dahil bihira kaming makita sa ganitong ayos—naka-make up, naka-heels, at hindi may hawak na chart or syringe.

“Uy, ‘wag kang stiff diyan. Parang maganda ka pero galit sa mundo,” sabi ni Jessa sabay abot sa akin ng isang glass ng red wine.

“Kasi nga hindi ako sanay dito.”

“Exactly why you need this.” Tumango siya. “Cheers.”

Napilitan akong iangat ang baso ko. One sip won’t kill me, right?

Isa… dalawa… tatlong baso.

Hindi ko namalayan kung paano naging apat.

Unti-unting nagiging magaan ang pakiramdam ko. Ang ingay ng paligid, parang nagiging music lang sa background. Para akong lumulutang, pero in a good way.

“Told you, Cel! Bagay sayo magpaka-loose kahit isang gabi lang.” Hinila ako ni Jessa papunta sa dance floor. Tumawa ako habang nagpapa-ikot siya sa akin. Para akong bumalik sa college days namin, noong wala pa kaming iniintinding duty, code blue, o buhay ng pasyente.

Habang umiikot ako, napatingin ako sa bar, and that’s when I saw him.

He was wearing a black suit, sleeves rolled just enough to show a hint of veins and a silver watch. His hair was styled perfectly messy, may hawak siyang whisky sa isang kamay habang nakasandal sa counter. His face was sharp—matangos ang ilong, defined ang jawline, at may malalim na tingin na parang diretso sa kaluluwa mo tumatama.

Our eyes met. He didn’t look away. His lips curled into a half-smile, parang sinadyang nakakaasar pero hindi mo magawang mainis.

Parang sinasabing, “So nakita mo na ako. Now what?”

Nakaramdam ako ng kakaibang init sa dibdib. O baka epekto lang ng cocktail na hawak ko. Pero hindi ko na maitago ang ngiti ko.

“Cel!” tawag ni Jessa habang lumapit. “Tingnan mo sa bar. Yung naka-itim. Gwapo, ‘di ba? Parang galing sa isang series!”

“Gwapo nga,” amin ko, sabay inom. “Mukhang mayaman pa.”

“Baka naman siya na si Mr. One Night Stand,” biro niya, sabay tawa.

“Excuse me?” Umirap ako pero kinilig din kahit papaano. “Hindi ako gano’n, noh.”

“Hindi pa,” bulong niya sabay kindat.

Napailing ako, pero hindi ko napigilang silipin ulit ang bar. Nandoon pa rin siya. Nakatitig. At sa gulat ko, inangat niya ang baso niya… then, he winked.

Tangina.

Tinablan ako, kahit ayaw kong aminin.

Lumipas ang ilang oras. Lalo akong uminit sa alak, sa ilaw, sa musika. Humalo na ang tawa at amoy ng pabango ng mga tao. Pero kahit ilang shots pa, isa lang ang consistent—yung presence niya. Ramdam ko kahit hindi ko siya kaharap.

Paglingon ko, nawala siya sa bar.

Pagharap ko ulit, nandoon na siya sa harapan ko.

“Hey,” bungad niya. British accent? American? Basta conyo. Deep, smooth, and nakakakuryente.

“Hi?” sagot ko, medyo tipsy pero aware.

“You okay?” tanong niya, casual lang, pero may concern.

“I think so,” sagot ko. “You?”

“Was better when you were looking at me.”

Natawa ako, pero kinabahan din ng konti. “Wow. You’re smooth.”

“Thanks, I practice.” Napangiti siya. “Want some air?”

Hinila niya ang coat niya, nilagay sa balikat ko as if we’ve known each other for years. Ang bango niya—halong expensive cologne at whisky. Hindi ko alam kung bakit ako sumama, pero hindi rin ako nagprotesta.

Sa labas ng function hall, tahimik. Malamig ang hangin, pero hindi ko naramdaman dahil sa init ng pisngi ko.

“Name?” tanong ko, curious kahit sinabi ko sa sarili ko kanina—no names,dahil ayaw kong may makakilala sakin sa gabing to maliban sa mga kaibigan ko.

He chuckled. “Let’s skip that. Tonight doesn’t need names.”

“Huh. Mysterious ka pa.”

“Mas fun ‘pag walang label. Like us, right now.”

Nagkatitigan kami. Ilang segundo. Walang salita. ‘Yung parang nasa pelikula. ‘Yung parang may sariling background music.

He leaned closer, enough to hear his breath.

“You’re stunning, by the way. I’ve been staring since you walked in.”

“You’re not bad yourself,” sagot ko, tinatantsa ang lakas ng loob ko.

“Not bad? That’s harsh,” he teased.

“Well, maybe a little bit attractive.”

“Hmm. You’re either very drunk or very honest.”

“Maybe both.”

Napangiti siya, and before I knew it, hinawakan niya ang kamay ko.

“Come with me,” bulong niya.

And I did.

⸻

Pagdilat ko ng mata, masakit ang ulo ko.

Maliwanag ang kwarto. Malamig ang aircon. Tahimik. Nasa hotel room ako, hindi sa kwarto ko.

Nakahiga ako sa malambot na kama, fully naked under the sheets. Napatingin ako sa kaliwa. Wala siya it was just an empty space. Pero naamoy ko pa rin siya sa unan.

Napaupo ako, dahan-dahan kong tinignan ang paligid. Wala siyang iniwan. Walang note. Walang pangalan.

Pero bawat parte ng katawan ko, ramdam pa rin ang init ng gabi.

Naalala ko ‘yung halik niya—marahan sa una, tapos magiging gutom na gutom. ‘Yung kamay niyang mainit at marunong. Hindi siya nagmamadali. Parang sinisigurado niyang tatatak siya sa isip ko. At oo, tumatak.

Napangiti ako, kahit gusto kong mahiya.

What the hell did I do?

And more importantly… who the hell was he?