ログイン"ทำไมต้องพาฉันมาทรมานทรกรรมด้วยเนี้ย! "
ใบบัวบ่นอุบขณะกดพิมพ์ข้อความตอบโต้ ก่อนจะรีบคว่ำหน้าจอโทรศัพท์ลงกับที่นั่งพลางเหล่ตามองสีหน้าของคนข้าง ๆ ว่าแอบเห็นสิ่งที่พวกเธอคุยกันหรือไม่
ใบหน้าสวยง้ำงอจนแทบเป็นกระบวย นึกไปถึงหมูกระทะที่ควรจะได้ไปนั่งกินในวันนี้แล้วก็อดแบะปากจะร้องไห้ด้วยความเสียดายไม่ได้ แต่ในเมื่อตกปากรับคำว่าจะช่วยแล้วให้ทิ้งกลางคัน เธอก็ทำไม่ลงอีก
โอ๊ย ไม่น่าเป็นคนดีเลยฉัน!
ศีรษะทุยเล็กสัปหงกเป็นรอบที่สิบแล้วหลังนั่งถ่างตารอเพื่อนสาวจนหนังดำเนินไปได้พักใหญ่ ก็ยังไม่มีวี่แววว่าสองคนนั้นจะตามเข้ามาในโรงหนังเสียที
"ใครมันเป็นคนเลือกเรื่องวะเนี้ย"
ใบบัวพึมพำบ่นเสียงเบาหวิวพลางยกมือขึ้นปิดปากหาวหวอด ๆ ทำหน้าเอือมระอากับภาพตรงหน้า เพราะมัวแต่นึกถึงหน้าที่ที่ถูกจ้างวาน เธอจึงลืมถามชื่อหนังไปเสียสนิท
ผลคือต้องมาติดแหงกในโรงหนัง นั่งมุดอยู่ใต้ผ้าห่มผืนนุ่มข้าง ๆ ผู้ชายปากร้ายไร้มารยาท ส่วนเบื้องหน้าคือหน้าจอที่กำลังฉายภาพรักหวานแหววของพระนางที่แสนน่าเบื่อ
ให้ตายเถอะ! อีกนิดหนังตาก็จะตกลงมาปิดสนิทแล้ว
"เป็นอะไร หนังไม่สนุกเหรอ"
"ฉันไม่ชอบหนังรัก มันน่าเบื่อ"
"อะไรกัน ได้นั่งดูหนังกับเดือนคณะอย่างฉัน ยังจะกล้าเบื่ออีกเหรอ"
"ก็เพราะนั่งกับนายไง มันถึงยิ่งไปกันใหญ่ หาวววว~"
"ทำไมเธอถึงไม่ชอบดูหนังรักล่ะ"
"ฉันไม่ชอบเรื่องที่นางเอกหลงเทิดทูนความรักแบบโง่ ๆ ยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ความรักจากผู้ชาย"
"หึหึ เธอก็พูดเกินไปนะ ทำยังกับมีอดีตงั้นแหละ"
ต้นไม้กระเซ้าเย้าแหย่ด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ ก่อนจะขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจเมื่อหญิงสาวนิ่งเงียบไปเสียดื้อ ๆ แทนที่จะอ้าปากโต้เถียงอย่างทุกครั้งที่เขาหยอกเย้า
เขาโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ หวังจะสังเกตสีหน้าของเธอใกล้ ๆ แต่กลับถูกมือเล็กผลักหน้าผากอย่างแรงจนแทบหงายหลัง
"อย่าชวนคุยสิ มันรบกวนคนอื่น"
ใบบัวเอ่ยตำหนิอย่างไม่จริงจังนักโดยที่ยังไม่ละสายตาไปจากภาพบนหน้าจอ นึกถึงประโยคสุดท้ายที่เขาพูดด้วยแล้วมุมปากก็กระตุกยิ้มบาง ๆ ด้วยความคับแค้นใจ
อดีตเธออาจจะเคยโง่ แต่ต่อจากนี้ไปเธอจะไม่ยอมโง่ซ้ำซ้อนอีกแล้ว!
ยี่สิบนาทีต่อมามาก็มีแรงกดที่บ่าข้างขวา ต้นไม้ละสายตาจากหน้าจอมามอง เสียงลมหายใจสม่ำเสมอดังลอยออกมาจากร่างของคนตัวเล็ก บ่งบอกได้ว่าเธอได้จมลงไปในห้วงความฝันอย่างเต็มตัวแล้ว
ริมฝีปากหยักยกยิ้มน้อย ๆ สอดแขนเข้าไปโอบรอบเอวคอดแล้วขยับกายเพียงนิด อีกฝ่ายก็ไถลลงมาพิงซบบนแผงอกกว้างแทนอย่างนุ่มนวล
"เวลาเธอหลับเนี้ยแหละ น่ารักที่สุดแล้ว"
ต้นไม้อมยิ้มอย่างนึกเอ็นดู ก่อนใช้ปลายนิ้วปัดปอยผมที่หล่นลงมาละตามดวงหน้าสะสวยออกให้อย่างเบามือ พลันรอยยิ้มก็จางลงไปหลายส่วนเมื่อนึกถึงสิ่งที่เป็นอยู่ในทุกวันนี้
"ทำยังไง เธอถึงจะหันมามองฉันในแง่ดีบ้าง เปิดประตูให้ฉันหน่อยได้ไหม เปิดประตูให้เราได้ทำความรู้จักกันจริง ๆ เสียที"
ต้นไม้ตัดพ้อด้วยความน้อยใจที่ถูกหญิงสาวตัดสินและตั้งแง่กีดกัน เพียงเพราะภาพลักษณ์ภายนอกที่ดูเหมือนผู้ชายเจ้าชู้ ทั้ง ๆ ที่เขาไม่เคยเป็นฝ่ายเข้าหาผู้หญิงก่อนเลยสักครั้ง
กลิ่นกายหอมละมุนของหญิงสาวดึงดูดให้เขาค่อย ๆ โน้มใบหน้าลงไปใกล้ กระทั่งปลายจมูกโด่งแตะลงบนพวงแก้มนวลใส ในขณะที่สายตาร้อนแรงจับจ้องริมฝีปากบางเป็นกระจับได้รูปของเธออย่างไม่วางตา
ถึงปากเธอจะคอยก่นด่าเขาแสบ ๆ คัน ๆ มานานนับปี แต่คงจะมีแต่เขาเท่านั้นที่รู้ว่าปากนี้มันทั้งนุ่มและหวานฉ่ำมากแค่ไหน
เพียงแค่เผลอนึกไปถึงเหตุการณ์ในคืนแสนสุขนั้น ร่างกายก็เกิดปฏิกิริยาตอบสนองขึ้นมาทันที
ต้นไม้ขยับตัวเบา ๆ ด้วยความอึดอัด มือหนากำชายผ้าห่มผืนนุ่มจนสั่นเทาเล็กน้อย พยายามควบคุมความต้องการตามธรรมชาติของชายวัยรุ่นด้วยการหันเหความสนใจไปยังภาพเคลื่อนไหวเบื้องหน้า
ทว่าความอ่อนนุ่มของคนข้างกายที่กำลังนอนซบอยู่บนแผงอกก็ทำลายทุกความตั้งใจให้พังทลายอย่างไม่เป็นท่า เพียงแค่เธอขยับตัวแล้วครางอื้อในลำคอเบา ๆ
"แล้วแบบนี้กูจะดูหนังรู้เรื่องไหมวะเนี้ย หาเรื่องให้ตัวเองแล้วไหมไอ้ต้นไม้ เฮ้อออ"
++++++++++++++++
ก็นั่งนับหนึ่งถึงล้าน จัดการอารมณ์ตัวเองไปนะจ้ะหนุ่มมมม อรุ่ม
ในเซตมีทั้งหมด 5 คนนะคะ
1. คชา x หมอนิล จาก ทำไมถึงเป็นเธอ 2. หมอนัท x หมอฟ้าใส จาก รักอำพราง 3. หมอเกมส์ x น้ำค้าง จาก รักอำพรางคู่พิเศษ 4. ต้นไม้ x ใบบัว จาก เพื่อน(ไม่)จริง 5. อาร์ม x ยูกิ จาก กับดักรักร้าย สามารถอ่านแยกกันได้ค่ะ เพียงแค่มีความสัมพันธ์ที่เชื่อมโยงกันในบางฉากเท่านั้นใบบัวทำตาโต ดิ้นขลุกขลักพลางโน้มตัวไปข้างหน้าเพื่อหนีการสัมผัสแนบชิดกับเขาอย่างตื่นตระหนก ขณะที่มือทุบลงบนท่อนแขนแกร่งประท้วงให้ปล่อยระรัว"อื้ออ ปะ...ปล่อยนะ อย่ามาทำแบบนี้กับบัวนะ""อย่าหนีพี่ไปเลยนะ พี่ขอโทษที่เคยทำให้บัวเสียใจ แต่ตอนนี้พี่กลับมาแล้วนะ""แล้วยังไง พี่จะกลับหรือไม่กลับ มันก็ไม่เกี่ยวกับบัว""พี่รู้นะว่าบัวยังไม่ลืมพี่""บัวลืมพี่ไปหมดแล้ว""ถ้าบัวลืมพี่แล้วจริง ๆ แล้วทำไมต้องหลบหน้าพี่ล่ะ ทำไมต้องคอยหนี ทำไม""เพราะบัวเกลียดพี่ไง!""ไม่ใช่! แต่เป็นเพราะบัวยังรักพี่อยู่ต่างหาก"ใบบัวตัวแข็งทื่อ ถึงจะตกใจกับเสียงตวาดที่ดังลั่นไปทั่วบริเวณแต่พยายามซ่อนความรู้สึกแล้วรักษาสีหน้าให้ดูเป็นปกติทว่าแววตากลับวูบไหว เต็มไปด้วยความประหม่าและหวาดหวั่นอย่างปิดไม่มิดอยู่ดีไม่! เธอไม่ได้รัก เธอไม่ได้รักเขาแล้วเธอร้องเถียงในใจพลางเริ่มออกแรงดิ้นหนีอีกครั้งด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี แต่ร่างกายกลับอ่อนเปลี้ยจนแรงดิ้นแผ่วเบาอย่างน่าประหลาด"ปล่อยบัว บัวจะกลับบ้าน!""บัว...พี่คิดถึงบัวนะ" เสียงทุ้มแหบพร่าดังขึ้นข้างหู ก่อนที่ใบหน้าคมคายจะฝังเข้ากับซอกคอขาวผุดแล้วพ่นลมหายใจอย่างหนัก
หื้อ ขม! ขมมาก!! ไม่เห็นจะกินง่ายแบบในหนังเลยความขมแผ่ซ่านไปทั่วโพรงปากจนใบหน้าบิดเบี้ยวเหยเก ถึงจะเคยดื่มเจ้าพวกนี้มาก่อน แต่นี่เป็นครั้งแรกของการดื่มมันโดยปราศจากอย่างอื่นผสมปากเล็กเปล่งเสียงครางออกมาอย่างสุดกลั้น แก้มแดงระเรื่อขึ้น รู้สึกร้อนวูบวาบไล่ไปตามใบหน้าและลำคอหลังของเหลวทั้งหมดไหลเข้าสู่ร่างกายเป็นที่เรียบร้อยแล้ว"หึหึ น้ำครับ""ขอบคุณค่ะ"ใบบัวอ้อมแอ้มพูดไม่เต็มเสียง ยื่นแก้วเครื่องดื่มคืนก่อนรับน้ำเปล่าที่กันต์ส่งมาดื่มตามหลัง หวังให้มันช่วยชะล้างความขมที่ยังติดลิ้นและดับความร้อนบนใบหน้า แต่ดูเหมือนว่าอย่างหลังจะยังคงอยู่เต็มอัตรากันต์ละสายตาจากสองพวงแก้มนวลที่แดงระเรื่อแล้วหลุบสายตาลงมองแก้วที่บัดนี้เหลือไว้เพียงน้ำแข็งก้อนโตในมือ ริมฝีปากหนาคลี่ยิ้มด้วยความพึงพอใจก่อนส่งมันคืนให้พนักงานที่ยืนรอรับอยู่ด้านหลัง"ไม่ยักรู้ว่าบัวก็ดื่มเก่งเหมือนกัน""แหม~ ยังไงบัวก็เทียบกับพี่พายไม่ติดหรอกค่ะ"พระพายยิ้มขำ มือยื่นออกไปหมายจะหยิกแก้มนุ่มอย่างที่ชอบทำ แต่ก็ถูกกลุ่มเพื่อนตัวตีตวัดแขนโอบรอบคอแล้วดึงตัวออกจากวงสนทนาไปเสียก่อน "มานี่เลยครับคุณมึง อย่ามัวแต่ป้อน้องรหัส ปล่อ
"ไม่เจอกันนานเลยนะครับ .... น้องบัว"เสียงกระซิบแหบพร่าดังขึ้นที่ข้างหูก่อนจะตามมาด้วยสัมผัสอุ่นจัดแตะลงเหนือบั้นท้ายอวบ ทำเอาใบบัวสะดุ้งโหยงแล้วพยายามจะเดินหนี แต่ด้วยจำนวนคนและพื้นที่ที่ไม่เอื้ออำนวยเธอจึงทำได้แค่เอนตัวออกห่างเพราะรู้ว่ามีโอกาสเกินครึ่งที่จะได้พบเจอ 'เขาคนนั้น' เธอถึงปฏิเสธที่จะอยู่ร่วมงานโดยให้ข้ออ้างว่ามีธุระกับที่บ้านต่อ พี่รหัสไม่กล้ารั้งตัวเธอเอาไว้แต่ดูเหมือนว่าเธอจะกะเวลาส่งของขวัญพลาดไปนิดแต่ในเมื่อหลบไม่พ้นกันแล้วมันก็คงเปล่าประโยชน์ที่เธอจะเดินหนี แถมตอนนี้เธอก็อัปเกรดเป็นใบบัวคนใหม่แล้ว ดังนั้นมันก็ไม่มีเหตุผลอะไรให้เธอต้องเกรงกลัวแล้วหลบหน้าเขาอย่างที่ผ่าน ๆ มาคิดได้แบบนั้นใบบัวก็สูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ เรียกความมั่นใจให้ตัวเอง ก่อนตัดสินใจหันกลับมาเผชิญหน้า ประสานสายตากับอีกฝ่ายนิ่ง ๆ"สวัสดีค่ะพี่กันต์"หญิงสาวเอ่ยทักทายพร้อมส่งยิ้มบาง ๆ ไปให้ อาศัยจังหวะที่ผู้คนย้ายไปรุมเจ้าของวันเกิดรีบก้าวถอยหลังเพิ่มอีกสองก้าว แสดงออกถึงความห่างเหินและการรักษาระยะห่างอย่างชัดเจนกันต์เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ดวงตาฉายแววประหลาดใจออกมาแวบหนึ่งเมื่อพบว่าแววตาใสซื่อของ
ต้นไม้นิ่งเงียบ ครุ่นคิดตามที่เหตุผลที่หญิงสาวให้มาอยู่อึดใจหนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจพรืดแล้วทิ้งตัวลงพิงเบาะ ยอมนั่งเฝ้ารถอย่างที่เธอสั่งไว้แม้ไม่เต็มใจเท่าไหร่นัก"กี่นาที""ฮะ?""จะไปกี่นาที""แป๊บหนึ่งไง"ใบบัวทำหน้าเหนื่อยหน่ายใจ เมื่อกี้ก็วุ่นวายกับชุด ตอนนี้ก็จะมาวุ่นวายกับเวลาอยู่ในงานของเธออีก ตกลงหมอนี่จะเป็นเพื่อนหรือเป็นพ่อกันแน่เนี้ย"ฉันให้เวลาแค่สิบนาที ถ้าช้าฉันจะเข้าไปตาม""อะไรของนายเนี้ย""ตอนนี้เหลือเวลาแค่เก้านาทีกับอีกห้าสิบวิ"ชายหนุ่มก้มลงมองนาฬิกาข้อมือเรือนหรูก่อนหันมาบอกเธอด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แววตานิ่งดุดันไม่มีวี่แววของการล้อเล่นอย่างที่ทำอยู่เป็นประจำเจืออยู่เลยแม้แต่น้อยแม้จะไม่ค่อยเข้าใจกับอาการที่เขาแสดงออก แต่ใบบัวก็เลือกที่จะตัดปัญหาด้วยการเอี้ยวตัวไปคว้าถุงกระดาษของแบรนด์ดังจากเบาะหลังมาคล้องข้อมือแล้วก้าวขาลงจากรถไปอย่างรวดเร็วก็ดีเหมือนกัน จะได้มีข้ออ้างบอกพี่พายเพราะยังไงวันนี้เธอก็ตั้งใจไว้แต่แรกแล้วว่า จะแค่แวะเอาของขวัญมาให้เท่านั้นใบบัวมุ่งตรงไปยังโซน VIP ทันทีหลังตรวจบัตรประชาชนเรียบร้อยแล้ว ดวงตากลมโตกวาดมองหาเจ้าของวันเกิดสุดหล่อก่อนก้าวฉับ
เอี๊ยดดดดการเบรกอย่างกะทันหันส่งผลให้คันหลังที่ตามมาพลอยตกอกตกใจ พากันเบี่ยงหลบเป็นพัลวันพร้อมบีบแตรอวยพรกันเป็นทิวแถว แต่ด้วยอารมณ์ตอนนี้เธอจึงไม่ได้สนใจกับคันอื่น ๆ มากนัก"นะ...นาย นายว่าอะไรนะ"ใบหน้าหวานออกอาการเลิ่กลั่กเหลอหลาอย่างชัดเจน เธอรีบเบี่ยงรถยนต์เข้าเลนซ้ายสุดก่อนหันไปจ้องมองสีหน้าทะเล้นขี้เล่นของเจ้าของคำพูดด้วยสายตาเหลือเชื่ออะไรกัน อยู่ดี ๆ จะมาโมเมว่าเธอเป็นแฟนแบบนี้ไม่ได้นะ เธอยังไม่ได้ตอบรับเลยแม้แต่ครึ่งคำต้นไม้ยิ้มขำ ไม่คิดจะอธิบายอะไรเพิ่มเติมเพราะไม่ต้องการเปิดช่องให้เธอพูดปฏิเสธใด ๆ อีก เขาโน้มกายไปหาหญิงสาว ยกท่อนแขนข้างหนึ่งขึ้นวางพาดบนเบาะคนขับแล้วเลิกคิ้วยียวน"ฉันยังไม่.....! ""ต้องให้ฉันง้างปากเธออีกไหม ถึงจะยอมรับกัน"ใบหน้าคมคายเลื่อนเข้ามาใกล้ขึ้นมากกว่าเดิม ทำเอาใบบัวรีบกลืนคำที่เหลือลงท้องในทันที ถึงจะอยากคัดค้านมากแค่ไหนก็ทำได้แค่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันแล้วส่งสายตาโกรธเคืองไปให้เธอไม่ได้กลัวนะ แต่เธอรู้ว่าเขาทำจริงอย่างที่พูดแน่ ๆ แล้วคนที่เสียเปรียบมันก็จะเป็นใครไปได้ล่ะ ถ้าไม่ใช่เธอ!"ว่าไงครับบบ ที่รัก หึหึ"ต้นไม้หยอกเย้า ทอดมองพวงแก้มนวลท
"โอ๊ยยย จะตามไปถึงห้องน้ำเลยไหม"ใบบัวบ่นอุบพลางเร่งฝีเท้ามากขึ้น หลังจากที่เธอไม่ยอมให้คำตอบใด ๆ และหลีกเลี่ยงการอยู่กับเขาเพียงสองต่อสอง คนเอาแต่ใจก็เอาแต่ตามติดเธอต้อย ๆ ไม่ยอมห่างกระทั่งถึงเวลาที่ต้องแยกย้ายกันกลับบ้านในช่วงห้าโมงเย็นอีกฝ่ายก็ยังทำท่าจะตามขึ้นรถมาด้วย ทำเอาเธอเหนื่อยใจจนต้องหมุนตัวกลับไปประจันหน้ากันตรง ๆ"นี่! ฉันไม่ใช่แม่เป็ดนะ นายจะมาเดินตามทำไม""รู้""รู้แล้วก็เลิกตามฉันได้แล้ว""ก็อยากอยู่ใกล้ ๆ เธอ"พวงแก้มนวลแดงระเรื่อขึ้นเล็กน้อย เขินอายกับความตรงไปตรงมาของชายหนุ่มจนประกอบหน้าไม่ถูก ใบบัวจึงหมุนตัวกลับแล้วหนีขึ้นรถแทนการต่อปากต่อคำมือเล็กรีบเอื้อมไปกดปุ่มล็อกประตูทันทีที่ขึ้นมานั่งประจำที่คนขับ ทว่าก็ยังช้ากว่าคนตัวโตที่ก้าวขึ้นมานั่งทำหน้าแป้นแล้นอยู่บนเบาะข้างคนขับอยู่ดี"วันนี้ขอกลับด้วยคนนะ""รถนายก็มีนี่ จะมากลับรถชาวบ้านทำไมเล่า""ให้คนรถมาเอากลับไปแล้ว"ต้นไม้ตัดบทด้วยข้ออ้างที่คิดว่าเหมาะสมที่สุด แล้วรีบออดอ้อนเสียงอ่อนเสียงหวานพร้อมส่งสายตาเว้าวอนเมื่อหญิงสาวอ้าปากจะพูดไล่เขาอีกรอบ"นะ ๆ ขอติดรถไปด้วย""แต่วันนี้ฉันมีธุระในเมือง ไม่มีเวลาว่างพอ




![NightZ [IV] UNFAITHFUL](https://acfs1.goodnovel.com/dist/src/assets/images/book/43949cad-default_cover.png)


