ログインใบบัวอ้าปากจะพูดปฏิเสธ แต่พอเห็นเพื่อนสาวทำหน้าตาออดอ้อนพร้อมส่งสายตาเว้าวอนอย่างน่าสงสาร ใจบางก็อ่อนยวบแล้วยอมพยักหน้ารับอย่างจนใจ แต่ไม่วายย้ำในข้อเสนออีกครั้งด้วยสีหน้าจริงจัง
"อย่าลืมที่รับปากฉันก็แล้วกัน"
"สัญญาด้วยเกียรติของดาวคณะเลยค่ะ!"
"อืม ๆ "
"อ๊ายยย เพื่อนฉันน่ารักที่สุดด"
ใบบัวกลอกตามองบน เหล่ตามองท่าทางกระดี๊กระด๊าของเพื่อนสาวที่พุ่งตัวเข้ามาซบไหล่ออดอ้อนออเซาะแล้วผลักศีรษะทุยออกห่าง หมั่นไส้เพื่อนที่พอได้อะไรสมใจก็ทำปากหวานใส่ตลอด
"งั้นรีบ ๆ ตามมานะ"
"เจ้าค่าาา"
ใบบัวพูดกำชับอีกรอบเพื่อความแน่ใจว่าจะไม่ถูกเพื่อนเทกลางทางไปอีกคน ก่อนหันไปพยักหน้าเรียกชายหนุ่มให้เดินตามเข้าไปด้านในด้วยกัน
ต้นไม้เร่งฝีเท้าขึ้นมาเดินเคียงข้าง เหลียวหลังกลับไปมองเพื่อนอีกคนที่ยังยืนอยู่หน้าทางเข้าโรงหนังแล้วใช้หัวไหล่กระแซะเรียกคนข้าง ๆ
"เดี๋ยว ๆ เธอจะรีบเดินไปไหน น้ำค้างยังไม่เดินเข้ามาเลยนะ"
"น้ำค้างจะไปเข้าห้องน้ำก่อน"
"ก็แค่แปบเดียวเองนี่ รอเข้าไปพร้อมกันก็ได้"
"น้ำค้างมันก็อยากได้เวลาส่วนตัวไหมล่ะ จะไปกดดันมันทำไม อย่าเรื่องมากได้ไหม รีบ ๆ เดินตามมาเหอะน่าาา"
ใบบัวตัดบทแล้วรีบรุนหลังให้ชายหนุ่มสลับขึ้นมาเดินนำหน้า ลอบหันไปชำเลืองมองเพื่อนสาวที่ยืนโบกไม้โบกมืออยู่ด้านหน้าทางเข้าแล้วถอนหายใจพรืด
เอาวะ ถือว่าเป็นอีกหน้าที่หนึ่งของไม้กันหมากิตติมศักดิ์ก็แล้วกัน เพื่อหมูกระทะและชาไข่มุก!
ต้นไม้อมยิ้มกรุ้มกริ่ม แสร้งทำเป็นขัดขืนอยู่ชั่วครู่เพื่อความสมจริงก่อนจะยอมเดินไปยังที่นั่งแต่โดยดีหลังถูกหญิงสาวเปลี่ยนมาฉุดกระชากลากแขนแทน
ร่างสูงชะงักฝีเท้าพลางมองที่นั่งสลับกันไปมาด้วยความลังเล เขาตกลงกดจองที่นั่งไว้สี่ที่ก็จริงทว่าแยกจองไว้คนละแถวเพื่อความเป็นส่วนตัวของแต่ละคู่
แต่ยังไม่ทันจะได้ตรึกตรองนาน มือเล็กก็ผลักให้เขาเดินตรงไปยังที่นั่งในแถว B
"นาย ๆ เดินไปนั่งตรงนั้นเลย"
ใบบัวพยักพเยิดหน้าพลางชี้ไม้ชี้มือไปทางที่นั่งตามหน้าตั๋วที่น้ำค้างแคป หน้าจอส่งมาให้ เธอก้าวเท้าเข้ามายืนขวางทางเดินแล้วสาวเท้าเข้าไปใกล้อีกฝ่ายมากขึ้น เป็นเชิงบีบบังคับให้เขายอมนั่งลงในที่ที่เธอจัดแจง
"เฮ้ย! อะไรของเธอเนี้ย ฉันจะนั่งกับน้ำค้าง"
"นั่งกับใครมันก็เหมือนกันแหละน่าาา นั่งลง ๆ "
"ทำไม อยากนั่งดูหนังกับฉันหรือไง"
"อย่าพูดมากน่า! หนังจะเริ่มแล้วเห็นไหม งดใช้เสียงได้แล้วนะคะพ่อคนไร้มารยาท! "
ต้นไม้หัวเราะร่า ไม่สะทกสะท้านกับคำแดกดันแต่อย่างใด เขาหย่อนสะโพกลงนั่งบนที่นั่งเซตเดียวกันกับเธอก่อนเอนกายพิงหมอนใบโตอย่างเกียจคร้าน
มุมปากกระตุกยิ้มเล็กน้อย พึงพอใจที่ทุกอย่างดำเนินไปตามแผนการที่วางไว้ รอจนหญิงสาวจัดท่านั่งเรียบร้อยแล้วจึงเอื้อมไปหยิบผ้าห่มผืนนุ่มมาคลี่ออกกว้างแล้วคลุมปิดช่วงขาเรียวให้หญิงสาวอย่างเบามือ
ใบบัวทำหน้าตาตื่นพลางเอนกายหนีตามสัญชาตญาณโดยอัตโนมัติ ตกใจที่จู่ ๆ คนข้างกายก็โน้มตัวเข้ามาใกล้อย่างกะทันหัน
"ทะ...ทำอะไรของนายเนี้ย"
"ก็เห็นอยู่ ยังจะถามอีก"
"ไม่ต้องมาเอาอกเอาใจฉัน"
เธอปัดมือที่กำลังจัดระเบียบให้ผ้าห่มของเธอออกอย่างไร้เยื่อใย ดันร่างสูงออกห่างแล้วหันไปเพ่งมองทีเซอร์ของหนังเรื่องต่าง ๆ บนหน้าจอกลบเกลื่อนความเขินอาย
ถึงจะไม่ค่อยชอบขี้หน้าคนเจ้าชู้สักเท่าไหร่ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าการกระทำที่อ่อนโยนเมื่อครู่ ส่งผลให้หัวใจของเธอพาลเต้นแรงไม่เป็นจังหวะขึ้นมา
ไม่ได้ ๆ ฉันจะโง่หลงคารมคนเจ้าชู้ที่ทำดีหวังผลไม่ได้
ครืดครืด ครืดครืด
โทรศัพท์ในมือของใบบัวสั่นเตือนสั้น ๆ พร้อมโชว์แจ้งเตือนจากเพื่อนสาวคนสนิท ดวงตากลมโตมองไล่ไปตามข้อความที่ปรากฏอย่างเร็ว ๆ แล้วชักสีหน้าหงุดหงิด
(น้ำค้าง : พี่เกมส์บอกอีกสิบห้านาทีจะถึง แกถ่วงเวลาให้ฉันไปก่อนนะ)
(ใบบัว : ให้ไวเลยยย ก่อนที่ฉันจะยกเลิกพันธสัญญากับแก นังเพื่อนใจคด!)
+++++++++++++++
เอ็นดูนุงใบบัวผู้ไม่รู้อะไรเลย 5555
ในเซตมีทั้งหมด 5 คนนะคะ
1. คชา x หมอนิล จาก ทำไมถึงเป็นเธอ 2. หมอนัท x หมอฟ้าใส จาก รักอำพราง 3. หมอเกมส์ x น้ำค้าง จาก รักอำพรางคู่พิเศษ 4. ต้นไม้ x ใบบัว จาก เพื่อน(ไม่)จริง 5. อาร์ม x ยูกิ จาก กับดักรักร้าย สามารถอ่านแยกกันได้ค่ะ เพียงแค่มีความสัมพันธ์ที่เชื่อมโยงกันในบางฉากเท่านั้นใบบัวทำตาโต ดิ้นขลุกขลักพลางโน้มตัวไปข้างหน้าเพื่อหนีการสัมผัสแนบชิดกับเขาอย่างตื่นตระหนก ขณะที่มือทุบลงบนท่อนแขนแกร่งประท้วงให้ปล่อยระรัว"อื้ออ ปะ...ปล่อยนะ อย่ามาทำแบบนี้กับบัวนะ""อย่าหนีพี่ไปเลยนะ พี่ขอโทษที่เคยทำให้บัวเสียใจ แต่ตอนนี้พี่กลับมาแล้วนะ""แล้วยังไง พี่จะกลับหรือไม่กลับ มันก็ไม่เกี่ยวกับบัว""พี่รู้นะว่าบัวยังไม่ลืมพี่""บัวลืมพี่ไปหมดแล้ว""ถ้าบัวลืมพี่แล้วจริง ๆ แล้วทำไมต้องหลบหน้าพี่ล่ะ ทำไมต้องคอยหนี ทำไม""เพราะบัวเกลียดพี่ไง!""ไม่ใช่! แต่เป็นเพราะบัวยังรักพี่อยู่ต่างหาก"ใบบัวตัวแข็งทื่อ ถึงจะตกใจกับเสียงตวาดที่ดังลั่นไปทั่วบริเวณแต่พยายามซ่อนความรู้สึกแล้วรักษาสีหน้าให้ดูเป็นปกติทว่าแววตากลับวูบไหว เต็มไปด้วยความประหม่าและหวาดหวั่นอย่างปิดไม่มิดอยู่ดีไม่! เธอไม่ได้รัก เธอไม่ได้รักเขาแล้วเธอร้องเถียงในใจพลางเริ่มออกแรงดิ้นหนีอีกครั้งด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี แต่ร่างกายกลับอ่อนเปลี้ยจนแรงดิ้นแผ่วเบาอย่างน่าประหลาด"ปล่อยบัว บัวจะกลับบ้าน!""บัว...พี่คิดถึงบัวนะ" เสียงทุ้มแหบพร่าดังขึ้นข้างหู ก่อนที่ใบหน้าคมคายจะฝังเข้ากับซอกคอขาวผุดแล้วพ่นลมหายใจอย่างหนัก
หื้อ ขม! ขมมาก!! ไม่เห็นจะกินง่ายแบบในหนังเลยความขมแผ่ซ่านไปทั่วโพรงปากจนใบหน้าบิดเบี้ยวเหยเก ถึงจะเคยดื่มเจ้าพวกนี้มาก่อน แต่นี่เป็นครั้งแรกของการดื่มมันโดยปราศจากอย่างอื่นผสมปากเล็กเปล่งเสียงครางออกมาอย่างสุดกลั้น แก้มแดงระเรื่อขึ้น รู้สึกร้อนวูบวาบไล่ไปตามใบหน้าและลำคอหลังของเหลวทั้งหมดไหลเข้าสู่ร่างกายเป็นที่เรียบร้อยแล้ว"หึหึ น้ำครับ""ขอบคุณค่ะ"ใบบัวอ้อมแอ้มพูดไม่เต็มเสียง ยื่นแก้วเครื่องดื่มคืนก่อนรับน้ำเปล่าที่กันต์ส่งมาดื่มตามหลัง หวังให้มันช่วยชะล้างความขมที่ยังติดลิ้นและดับความร้อนบนใบหน้า แต่ดูเหมือนว่าอย่างหลังจะยังคงอยู่เต็มอัตรากันต์ละสายตาจากสองพวงแก้มนวลที่แดงระเรื่อแล้วหลุบสายตาลงมองแก้วที่บัดนี้เหลือไว้เพียงน้ำแข็งก้อนโตในมือ ริมฝีปากหนาคลี่ยิ้มด้วยความพึงพอใจก่อนส่งมันคืนให้พนักงานที่ยืนรอรับอยู่ด้านหลัง"ไม่ยักรู้ว่าบัวก็ดื่มเก่งเหมือนกัน""แหม~ ยังไงบัวก็เทียบกับพี่พายไม่ติดหรอกค่ะ"พระพายยิ้มขำ มือยื่นออกไปหมายจะหยิกแก้มนุ่มอย่างที่ชอบทำ แต่ก็ถูกกลุ่มเพื่อนตัวตีตวัดแขนโอบรอบคอแล้วดึงตัวออกจากวงสนทนาไปเสียก่อน "มานี่เลยครับคุณมึง อย่ามัวแต่ป้อน้องรหัส ปล่อ
"ไม่เจอกันนานเลยนะครับ .... น้องบัว"เสียงกระซิบแหบพร่าดังขึ้นที่ข้างหูก่อนจะตามมาด้วยสัมผัสอุ่นจัดแตะลงเหนือบั้นท้ายอวบ ทำเอาใบบัวสะดุ้งโหยงแล้วพยายามจะเดินหนี แต่ด้วยจำนวนคนและพื้นที่ที่ไม่เอื้ออำนวยเธอจึงทำได้แค่เอนตัวออกห่างเพราะรู้ว่ามีโอกาสเกินครึ่งที่จะได้พบเจอ 'เขาคนนั้น' เธอถึงปฏิเสธที่จะอยู่ร่วมงานโดยให้ข้ออ้างว่ามีธุระกับที่บ้านต่อ พี่รหัสไม่กล้ารั้งตัวเธอเอาไว้แต่ดูเหมือนว่าเธอจะกะเวลาส่งของขวัญพลาดไปนิดแต่ในเมื่อหลบไม่พ้นกันแล้วมันก็คงเปล่าประโยชน์ที่เธอจะเดินหนี แถมตอนนี้เธอก็อัปเกรดเป็นใบบัวคนใหม่แล้ว ดังนั้นมันก็ไม่มีเหตุผลอะไรให้เธอต้องเกรงกลัวแล้วหลบหน้าเขาอย่างที่ผ่าน ๆ มาคิดได้แบบนั้นใบบัวก็สูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ เรียกความมั่นใจให้ตัวเอง ก่อนตัดสินใจหันกลับมาเผชิญหน้า ประสานสายตากับอีกฝ่ายนิ่ง ๆ"สวัสดีค่ะพี่กันต์"หญิงสาวเอ่ยทักทายพร้อมส่งยิ้มบาง ๆ ไปให้ อาศัยจังหวะที่ผู้คนย้ายไปรุมเจ้าของวันเกิดรีบก้าวถอยหลังเพิ่มอีกสองก้าว แสดงออกถึงความห่างเหินและการรักษาระยะห่างอย่างชัดเจนกันต์เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ดวงตาฉายแววประหลาดใจออกมาแวบหนึ่งเมื่อพบว่าแววตาใสซื่อของ
ต้นไม้นิ่งเงียบ ครุ่นคิดตามที่เหตุผลที่หญิงสาวให้มาอยู่อึดใจหนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจพรืดแล้วทิ้งตัวลงพิงเบาะ ยอมนั่งเฝ้ารถอย่างที่เธอสั่งไว้แม้ไม่เต็มใจเท่าไหร่นัก"กี่นาที""ฮะ?""จะไปกี่นาที""แป๊บหนึ่งไง"ใบบัวทำหน้าเหนื่อยหน่ายใจ เมื่อกี้ก็วุ่นวายกับชุด ตอนนี้ก็จะมาวุ่นวายกับเวลาอยู่ในงานของเธออีก ตกลงหมอนี่จะเป็นเพื่อนหรือเป็นพ่อกันแน่เนี้ย"ฉันให้เวลาแค่สิบนาที ถ้าช้าฉันจะเข้าไปตาม""อะไรของนายเนี้ย""ตอนนี้เหลือเวลาแค่เก้านาทีกับอีกห้าสิบวิ"ชายหนุ่มก้มลงมองนาฬิกาข้อมือเรือนหรูก่อนหันมาบอกเธอด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แววตานิ่งดุดันไม่มีวี่แววของการล้อเล่นอย่างที่ทำอยู่เป็นประจำเจืออยู่เลยแม้แต่น้อยแม้จะไม่ค่อยเข้าใจกับอาการที่เขาแสดงออก แต่ใบบัวก็เลือกที่จะตัดปัญหาด้วยการเอี้ยวตัวไปคว้าถุงกระดาษของแบรนด์ดังจากเบาะหลังมาคล้องข้อมือแล้วก้าวขาลงจากรถไปอย่างรวดเร็วก็ดีเหมือนกัน จะได้มีข้ออ้างบอกพี่พายเพราะยังไงวันนี้เธอก็ตั้งใจไว้แต่แรกแล้วว่า จะแค่แวะเอาของขวัญมาให้เท่านั้นใบบัวมุ่งตรงไปยังโซน VIP ทันทีหลังตรวจบัตรประชาชนเรียบร้อยแล้ว ดวงตากลมโตกวาดมองหาเจ้าของวันเกิดสุดหล่อก่อนก้าวฉับ
เอี๊ยดดดดการเบรกอย่างกะทันหันส่งผลให้คันหลังที่ตามมาพลอยตกอกตกใจ พากันเบี่ยงหลบเป็นพัลวันพร้อมบีบแตรอวยพรกันเป็นทิวแถว แต่ด้วยอารมณ์ตอนนี้เธอจึงไม่ได้สนใจกับคันอื่น ๆ มากนัก"นะ...นาย นายว่าอะไรนะ"ใบหน้าหวานออกอาการเลิ่กลั่กเหลอหลาอย่างชัดเจน เธอรีบเบี่ยงรถยนต์เข้าเลนซ้ายสุดก่อนหันไปจ้องมองสีหน้าทะเล้นขี้เล่นของเจ้าของคำพูดด้วยสายตาเหลือเชื่ออะไรกัน อยู่ดี ๆ จะมาโมเมว่าเธอเป็นแฟนแบบนี้ไม่ได้นะ เธอยังไม่ได้ตอบรับเลยแม้แต่ครึ่งคำต้นไม้ยิ้มขำ ไม่คิดจะอธิบายอะไรเพิ่มเติมเพราะไม่ต้องการเปิดช่องให้เธอพูดปฏิเสธใด ๆ อีก เขาโน้มกายไปหาหญิงสาว ยกท่อนแขนข้างหนึ่งขึ้นวางพาดบนเบาะคนขับแล้วเลิกคิ้วยียวน"ฉันยังไม่.....! ""ต้องให้ฉันง้างปากเธออีกไหม ถึงจะยอมรับกัน"ใบหน้าคมคายเลื่อนเข้ามาใกล้ขึ้นมากกว่าเดิม ทำเอาใบบัวรีบกลืนคำที่เหลือลงท้องในทันที ถึงจะอยากคัดค้านมากแค่ไหนก็ทำได้แค่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันแล้วส่งสายตาโกรธเคืองไปให้เธอไม่ได้กลัวนะ แต่เธอรู้ว่าเขาทำจริงอย่างที่พูดแน่ ๆ แล้วคนที่เสียเปรียบมันก็จะเป็นใครไปได้ล่ะ ถ้าไม่ใช่เธอ!"ว่าไงครับบบ ที่รัก หึหึ"ต้นไม้หยอกเย้า ทอดมองพวงแก้มนวลท
"โอ๊ยยย จะตามไปถึงห้องน้ำเลยไหม"ใบบัวบ่นอุบพลางเร่งฝีเท้ามากขึ้น หลังจากที่เธอไม่ยอมให้คำตอบใด ๆ และหลีกเลี่ยงการอยู่กับเขาเพียงสองต่อสอง คนเอาแต่ใจก็เอาแต่ตามติดเธอต้อย ๆ ไม่ยอมห่างกระทั่งถึงเวลาที่ต้องแยกย้ายกันกลับบ้านในช่วงห้าโมงเย็นอีกฝ่ายก็ยังทำท่าจะตามขึ้นรถมาด้วย ทำเอาเธอเหนื่อยใจจนต้องหมุนตัวกลับไปประจันหน้ากันตรง ๆ"นี่! ฉันไม่ใช่แม่เป็ดนะ นายจะมาเดินตามทำไม""รู้""รู้แล้วก็เลิกตามฉันได้แล้ว""ก็อยากอยู่ใกล้ ๆ เธอ"พวงแก้มนวลแดงระเรื่อขึ้นเล็กน้อย เขินอายกับความตรงไปตรงมาของชายหนุ่มจนประกอบหน้าไม่ถูก ใบบัวจึงหมุนตัวกลับแล้วหนีขึ้นรถแทนการต่อปากต่อคำมือเล็กรีบเอื้อมไปกดปุ่มล็อกประตูทันทีที่ขึ้นมานั่งประจำที่คนขับ ทว่าก็ยังช้ากว่าคนตัวโตที่ก้าวขึ้นมานั่งทำหน้าแป้นแล้นอยู่บนเบาะข้างคนขับอยู่ดี"วันนี้ขอกลับด้วยคนนะ""รถนายก็มีนี่ จะมากลับรถชาวบ้านทำไมเล่า""ให้คนรถมาเอากลับไปแล้ว"ต้นไม้ตัดบทด้วยข้ออ้างที่คิดว่าเหมาะสมที่สุด แล้วรีบออดอ้อนเสียงอ่อนเสียงหวานพร้อมส่งสายตาเว้าวอนเมื่อหญิงสาวอ้าปากจะพูดไล่เขาอีกรอบ"นะ ๆ ขอติดรถไปด้วย""แต่วันนี้ฉันมีธุระในเมือง ไม่มีเวลาว่างพอ







