Kabanata 2: Flower

Makalipas ang limang na taon...

ISA-ISANG TININGNAN ni Monica ang mga bagong dating na bulaklak na ang iba'y mula mismo sa Baguio at ang ila'y inangkat pa sa ibang bansa. Hawak niya ang kaniyang record book para i-check doon kung tama ba ang lahat ng dumating na bulalak.

"Ria, why there's none Anemone Flowers arrived?" tanong ni Monica sa isa sa mga nagtatrabaho sa Flower Shop niya, si Ria Cortez na matagal nang naninilbihan sa kaniyang shop.

"Ate, sabi po ng supplier hindi na raw po sapat ang supply nila para sa Anemone Flower dahil hindi raw po season ng Anemone," paliwanag nito.

Napasinghap siya at napailing. "Sayang, iyon pa naman ang kalimitang hinahanap ng mga magpapakasal," nanghihinayang niyang turan. Iyon kasi ang medyo murang bulaklak na pwedeng gamitin sa kasal pero nandoon pa rin ang pagka-elegante niyon.

Apat na taon na rin ang Flower Shop na itinayo ni Monica mula sa ipon niya mula nang umalis siya ng Manila at bumalik sa Davao, sa probinsiya niya. Dahil sa naging mapait niyang tadhana, kaya naisip niyang itayo ang Flower Shop na pinangalanan niyang 'Princess Flower Shop', sinunod niya ang pangalan ng kaniyang shop sa taong mahalaga para sa kaniya, ang kaniyang anak na naging bunga ng isang gabing pagkakamali.

Naging paraan din iyon ng kaniyang pagmo-move on, ang pag-aayos ng mga bulaklak. She felt the happiness every time na nakakakita at nakakaamoy siya ng mababangong bulakalak. Nagbibigay ito ng comfort sa kaniya.

"Sigurado akong maghahanap na naman sila ng panibong cheap but elegant wedding flowers," ani Ria habang inaayos nito ang mga bulaklak sa dapat niyong kalagyan.

Bukod sa mga bulaklak na mabibili sa Shop na iyon ni Monica, nagbo-book rin sila ng iba't ibang event decorations using fresh flowers. Sa apat na taong nagdaan, marami ng satisfied na customers ang shop na iyon ni Monica dahil sa kalidad ng bawat bulaklak na binibenta niya.

"Ria, ikaw na bahala sa mga bulalak na iyan, ok? Please be careful and be gentle on them," paalala ni Monica nang matapos niyang mai-check ang mga bulaklak na dumating. Sa apat na taon niya sa negosyo, nagawa niyang mapalago iyon sa ganoon kaikling panahon. Kilala na rin ang Princess Flower Shop hindi lang sa Davao, maging sa ibang karatig probinsya at maging sa Maynila.

Dumeretcho si Monica sa maliit niyang opisina sa shop na pagmamay-ari niya. Limang taon na simula ng magdesisyon siyang iwan ang Maynila at bumalik sa Davao para roon ipahinga ang sarili at ang pusong nasaktan. Ang pakay lang talaga niya kaya siya bumalik roon, para mag-move on pero dahil nakita niya ang opurtunidad na magtayo ng negosyo na naaayon sa hilig niya, sinubukan niya iyon hanggang sa utay-utay lumago ang negosyo niya at kahit pa paano nakatulong iyon sa kaniya para kalimutan ang nakaraan at umabante muli sa paglakad.

"Hi, Mommy look I have a flower," salubong sa kaniya ni Princess Monica ng makabalik siya sa opisina niya.

Ngumiti siya at saka sinalubong ang bata. "Oh! Ang ganda naman ng bulaklak ng baby ni Mommy," magiliw niyang sabi habang kalong niya ang kaniyang anak.

Bukod sa Flower Shop na pinagkakaabalahan ni Monica, nandiyan din ang kaniyang anak na nagbigay ng lakas sa kaniya na magpatuloy sa buhay sa kabila ng mapait niyang nakaraan. Hindi niya inaasahan na ang gabing iyon ay magbubunga ng isang supling pero wala siyang balak na ipaalam sa ama nito ang tungkol sa bata.

"Mom, kailan ba tayo uuwi? I really want to sleep na kasi," nakangusong saad ni Princess. Sinunod niya ang pangalan nito sa kaniyang pangalan dahil ito ang nag-iisa niyang prinsesa.

"Uuwi na tayo, anak Just wait me to finish my work, ok?" masuyo niyang paliwanag dito.

Apat na taon na si Princess Monica at masasabi niyang lumaking maganda at mabait ang kaniyang anak. Kamukha nga niya ito at malimit nga niyang marinig na ito raw ang batang version niya. Masaya siya na marinig iyon mula sa iba't ibang tao.

"Ok, Mommy I'll wait you," magalang na sagot ni Princess. Iginiya niya ito sa sofa at inilapag doon.

"Hintayin mo si Mommy dito, ok? You can sleep here at the sofa for a while," aniya pa.

"No, Mommy I can't sleep here," tanggi ni Princess sa kaniya.

"Ok, basta diyan ka lang at magtatrabaho pa si Mommy, ok?"

Tumango ang kaniyang anak na suot ang ngiti. Bumalik siya sa harapan ng kaniyang monitor para ayusin ang lahat sa negosyo niya. Mula sa mga orders, sales niyon at sa stocks.

Isa rin sa dahilan ni Monica kung bakit nagtayo siya ng Flower Shop ay dahil hilig na niya noon pa man ang bulaklak. Paborito pa niya noon ang White Roses na palaging ibinibigay sa kaniya ni Jericho, ang lalaki sa nakaraan niya. Gusto niyang ilapit ang kaniyang sarili sa magagandang bulaklak na nagbibigay sa kaniya ng comfort at pag-asa.

"Mommy, flower for you."

Napalingon si Monica kay Princess na nasa tabi niya habang hawak ang isang white roses na paborito niya noon. Iniaabot nito iyon sa kaniya. Natigilan siya at nawala ang ngiti sa kaniyang mga labi dahil sa alaalang bumalik sa kaniyang isipan.

Dahan-dahan niyang kinuha ang puting rosas at inilapag iyon sa kaniyang table. Bakit sa dami ng bulaklak na pwedeng ibigay ni Princess sa kaniya, bakit white rose pa? Hindi na niya iyon gusto simula ng iwanan siya ng lalaking akala niya'y iyon na ang makakasama niya hanggang sa dulo.

Limang taon na ang lumipas simula ng mangyari ang mapait na nakaraan ni Monica at hanggang ngayon pilit pa rin niya iyong iwinawaksi sa kaniyang isip. Napakarami niyang alaala sa puting rosas na iyon. Kaya nga sa tuwing um-order siya ng mga bulaklak, malimit lang siyang um-order ng rosas. Hanggat maaari ayaw niyang maalala ang mapait niyang nakaraan sa puting rosas na iyon at si Jericho na iniwan siya sa mismong kasal nila.

Puting rosas kasi ang palaging binibigay sa kaniya ni Jericho noon. Tuwing anniversary at mahahalagang okasyon, iyon ang palaging natatanggap ni Monica mula rito kaya naging paborito niya iyon. Iyon din ang bulaklak na napili niya para sana sa kasal nila noon na nauwi sa mapait at masakit na pangyayari. Iniwan kasi siya ni Jericho sa mismong kasal nila. Hindi siya sinipot, ni hindi nagbigay ng paliwanag sa kaniya kaya hanggang ngayon malabo pa rin sa kaniya ang dahilan nito kung bakit hindi ito dumalo sa pinapangarap nilang kasal.

Napakurap si Monica at napailing dahil sa alaalang bumalik sa isip niya. Hindi na dapat niya iyong isipin dahil matagal ng nangyari iyon at dapat na niyang kalimutan. Hinawakan niya ang bulaklak at saka inilagay sa drawer ng kaniyang table kung saan hindi niya makikita. Pinilit niyang alisin ang lahat ng distraction sa isip niya at muling humarap sa monitor para asikasuhin ang kaniyang trabaho.

Mayamaya pa'y may kumatok mula sa pinto. Bumaling siya roon. "Come in," pahintulot niya sa kumatok.

"Ate, nandiyan na po 'yong nagpa-book para sa wedding nila this weekend," sambit ni Ria ng pumasok ito.

"Sino?" tanong niya. Dahil sa dami ng mga bagay na ginagawa niya, nakalimutan na rin niya ang mga pangalan na nagpa-book sa shop niya.

"Si Miss Eyna at Mr. Arnold, Ate," paalala nito.

Nasapo ni Monica ang noo niya at saglit na napapikit ng maalala niya kung sino ang mga iyon. "Tama, sila nga. I just received their email yesterday, nakalimutan kong darating nga pala sila ngayon to pick the flowers they wanted to use for their wedding," saad niya.

"Masyado kasi kayo ateng workaholic kaya nagiging makakalimutin kayo," ani Ria.

"Baka nga, Ria. Sige, sabihin mo lalabas na ako and give them the brochure, ok?" bilin niya. Tumango lang si Ria at tumalikod na palabas ng silid. Napabuga siya ng hangin dahil sa nangyayari sa kaniya. Lately kasi malimit niyang makalimutan ang ibang nagpapa-schedule sa shop niya. Karamihan pati roon ay mga wedding events.

Inayos muna ni Monica ang kaniyang sarili, saka bumaling kay Princess na naglalaro ng manika nito sa sofa. Lumapit siya rito. "Anak, lalabas muna saglit si Mommy, ok?" paalam niya. Tumango lang ito. Naglakad na siya palabas para harapin ang couple na iyon na nagpa-book ng schedule sa kanila.

—

MAAAGA pa lang ay nasa venue na agad ng kasal si Monica kasama si Ria at ang ilang staff niya sa shop para tulungan siyang mag-decorate ng venue ng kasal nila Miss Eyna at Mr. Arnold. Dala nila ang mga bulaklak na napili ng couple, ang Gardenias Flower na kahit sino'y magagandahan at mababanguhan sa bulaklak na iyon. Hindi rin biro ang presyo niyon.

"Ok, let's do this guys, let's start our work," sabi ni Monica sa mga staff niya na agad namang tumalima sa kaniya. Pumunta na ang mga ito sa kani-kanilang mga trabaho at ganoon din siya. Mula sa stages ng lugar, sa bawat gilid niyon, sa aisle at maging sa mga bangko at sa walling, lahat iyo'y nilagyan nila ng disenyo. Nangangamoy na rin sa paligid ang amoy ng Gardenias at namumuti dahil sa nagkalat na bulaklak sa paligid na tinernuhan ng mga puti rin na tela. White theme kasi ang gusto ng ikakasal kaya iyon ang ibibigay niya sa mga ito.

Ilang oras na trabaho at sa wakas ay natapos nila ang paglalagay ng dekorasyon sa lugar bago pa man magsimula ang kasal. Nagpalit na rin sila ng damit dahil imbitado rin sila sa kasalang iyon dahil kilala na niya ang mag-asawa dahil loyal customer niya ang mga ito.

Ilang saglit pa at nagsimula na ang kasal. Pumwesto si Monica kasama ang staff niya sa parteng gitna ng mga upuan habang pinagmamasdan ang nagagandahang mga bisita. White din ang suot ng mga abay, ninong, ninang at ng iba pang parte ng kasal na iyon.

Nagsimula nang magsipasok ang mga abay kasabay ang wedding atheme na iyon at lahat ng mga mata'y nakatuon sa mga ito. Napapangiti na lang si Monica dahil napakagaganda at napakgagwapo ng mga naglalakad sa aisle.

Habang nakatutok siya sa mga naglalakad, kusang huminto ang mga mata niya sa pamilyar na lalaki habang naka-abresyete dito ang babaeng partner nito. Hindi siya nakagalaw. Parang tinakasan siya ng dugo dahil alam niyang namutla siya. Bumilis din ang tibok ng puso niya dahil sa kaba. Lahat ng nakaraan niya'y bumalik sa isip niya na parang kahapon lang nangyari. Natulala siya sa binata at hindi niya namalayang nakatingin na rin ito sa kaniya na bakas ang gulat at pagkamangha. Nagtama ang mga mata nila na kapwa hindi makapaniwala pero agad na umiwas si Monica sa mga mata ni Jericho dahil hindi niya kayang tumingin sa binata.

"Ate, ayos ka lang ba?" Napukaw si Monica nang kalabitin siya ni Ria. "Para kayong nakakita ng multo?" anito pa.

Kumurap siya at hindi makatingin kay Ria. Napalunok din siya ng ilang beses. Hindi siya mapakali lalo't alam niyang nandito si Jericho. Hindi niya alam kung paano ito haharapin. "O-ok lang ako, Ria," sabi niya. "Kailangan ko lang mag-CR," sambit pa niya, saka tumayo at mabilis na lumabas ng silid para tumungo ng CR.

Nararamdaman ni Monica ang panginginig ng kaniyang mga kamay dahil sa kaba. Paanong nandito si Jericho? Bakit sa dami ng taong pwedeng dumating bakit si Jericho pa? Hindi niya alam kung paano ito haharapin.

Nakayuko siya habang mabilis na naglalakad patungo sa rest room at hindi niya napansin ang lalaking kalalabas lang ng male Comfort room at hindi sinasadyang nabangga niya ito. Bahagya siyang napaatras dahil sa impact niyon.

"Miss, are you blind? Don't you see I'm here?" 

Nag-angat si Monica nang tingin sa lalaking iyon na pinagmulan ng malalim at baritonong boses. Kung kanina natulala siya sa nakita niya, ngayon mas lalo siyang nagulantang. Pakiramdam niya'y huminto ang pagtibok ng puso niya at anumang sandali'y mawawalan siya ng malay.

Hindi pwedeng magkamali si Monica, kilalang-kilala niya ang lalaking nasa harap niya. Para siyang binuhusan ng malamig na yelo dahil hindi siya makagalaw, 'ni maibuka ang kaniyang mga labi para magsalita. Habang nangungunot ang noo ng binata na wari'y sinusuri ang kaniyang hitsura.

Napalunok siya nang mas makita nang malapitan ang binata. Ang nasa harap niya ay ang lalaking nakasiping niya nang gabing iyon matapos siyang iwan ni Jericho sa mismong kasal nila. Si Zymon Coreal, ang anak ng pamilya Coreal na nagmamay-ari ng maraming negosyo sa bansa. He's a son of a billionaire family. Ano'ng ginagawa niya rito?

Sa dami ng taong pwede niyang makita sa kasal na iyon, bakit si Jericho at Zymon pa? Ang mga taong naging parte ng nakaraan niya.

Napalunok si Monica at yumuko para iwasan ng tingin ang binata na tila ba nakikilala na siya. "I-I'm sorry, Sir," paghingi niya ng paumanhin.

Kailangan niyang makalayo kay Zymon kaya mabilis siyang humakbang palayo sa binata pero hindi pa man siya nakakalayo ng muli itong magsalita na nagpahinto sa kaniya.

"Wait, Miss. I know you. Kilala kita. You're the girl from the bar five years ago."