Chapter 5

Reign's POV

"Reign, I arrange your marriage with Angelo's Son, kay Zandrie."

"What? No, Dad!" Napasigaw ako sa sobrang gulat. Kumakain kami ngayon ng sabay nina Kuya, Mom and Dad dahil bigla silang umuwi from states ng walang pasabi.

"No! Dad!" Ulit ko sa aking pagtangi. Nakatingin ako kay Dad pero patuloy lang s'yang sumusubo ng pagkain at parang hindi man lang pinakikinggan ang pag tutol ko.

"Wala kang magagawa, ginusto mo yan? nagpabuntis ka kaya panagutan mo ang ginawa mo." anito at tumayo sa table saka iniwan kami nina Mommy sa dining area.

Kaya ba sila umuwi from states kasi alam na nilang buntis ako? At ngayon gusto nila akong ikasal kay Zandrie?

"Mom..." tumingin ako kay Mommy na tila ba nagmamakaawang tulungan akong kumbinsihin si Dad.

Napasinghap si Mom at tumayo. Lumapit siya sakin saka niyakap ako ng mahigpit.

"It's for the better anak, don't be selfish. Magkakaanak kana and your baby deserve to have a complete family. To have his real father with him." mahabang litanya ni Mom saka siya kumalas sa pagkakayap at hinalikan ako sa pisnge bago siya sumunod kay Dad.

Hindi ko namalayang tumutulo na naman ang mga pisteng luha ko. Wala na ba talagang choice? Gan'to ba talaga ka worst ang karma ko?

Sobrang laking pagbabago ang dinulot ng isang gabing pagkakamali ko. Pano na kami ni Kier? Sa totoo lang ay kahit papaano'y umaasa akong mapapatawad niya ako. Selfish man pakinggan pero umaasa akong matatanggap niya parin ako. Na kaya niya parin akong mahalin, ako at ang baby ko.

Kaya gagawin ko ang lahat mapatawad niya lang ako. Na maramdaman niyang sobrang pinagsisihan ko ang nangyari at wala akong ibang mahal kundi siya lang.

Kaya kailanggan kong makumbinse sina Daddy na huwag akong ipakasal kay Zandrie. Ayokong magpatali, alam kong magiging mesirable lang ang buhay ko kung magpapatali ako sa lalaking hindi ko mahal.

"Shhhh... stop crying Reign. Ang mabuti pa ay magpahinga kana. Rest well, wag mong iistress ang sarili mo okay? Makakasama yan kay baby." rinig kong puna ni kuya Reigh na hindi parin umaalis sa harap ko.

Pinahid ko yung luha ko saka nginitian siya ng mapakla. Alam kong isa din si Kuya sa may gusto nito. Halata naman na dati pa na tutol na tutol siya kay Kier, kaya hindi narin ako nagtakang agad siyang tumawag kena dad para lang ibalitang nabuntis ako ng anak ni Tito Angelo— ni Zandrie.

Tumayo na ako at hindi na tinapos ang pagkain ko. Nawalan na din naman ako ng ganang kumain. Nawalan ako ng gana sa lahat.

_____________

Nakakailang dial na ako sa number ni Kier pero unattended parin.

Gusto ko lang naman siyang makausap. Gusto kong humingi ng tawad, gusto kong magmakaawa at sabihing mahal na mahal ko siya.

"The number you have dialed is now unattended, please try your call later..." halos maibato ko ang cellphone ko sa inis.

This time ay inopen ko naman ang social media accounts ko. Pero gano'n parin, naka offline parin siya at hindi parin niya naseseen lahat nag message ko.

Napayakap nalang ako sa unan ko saka humagulhol na naman ng iyak. Gustong gusto ko siyang makausap. Gustong gusto ko siyang makita.

Hanaggang sa pumasok sa isip kong puntahan siya. Kaya agad kong pinahid ang mga luha sa mukha ko at inayos ang sarili saka lumabas sa kwarto ko. Kahit masakit ang ulo ko na epekto yata ng pagbubuntis ay wala akong pakialam, nanaig ang kagustuhan kong makita siya at lahat ng paraan na maiisip  ko ay gagawin ko.

Mabilis pero maingat ang mga hakbang at kilos ko at umaasang walang may makapansin sa'kin.

Nang akmang bubuksan ko na ang main door ay biglang sumulpot si Riegh sa tabi ko.

"...and where do you think you're going?" agad na tanong niya.

"...ma-magpapahangin lang." kinakabahan kong sagot.

"Lalabas ka ng dis oras ng gabi para magpahangin? Reign, may veranda tayo kung saan pwedeng pwede kang magpahangin. Gabi na! At hindi ka lalabas!" Anito.

"Kuya please. Hindi ko na alam ang gagawin ko, gusto ko lang naman siyang makausap. I really need to talk to him. Kuya mababaliw na ako kakaisip sa kanya." sabi ko sa kasabay ng hindi ko mapigilang paghigbi.

"Naiintindihan kita, Reign. Pero intindihin mo rin ang point namin. So now, get back to your room at hindi ka aalis."

Hindi ko mapigilang mapahagulhol. Literal ang kirot sa puso ko ng mga oras na'to. Parang dinudurog. Ang sakit sakit. Sobrang sakit. It's not just I need to talk to him. But the fact that I need him. I need him right now. I need to tell him how much I regret this. Sobrang miss ko na siya.

Last time I saw him was on the hospital, after that hindi na siya bumalik. Hindi na siya nagpakita, nag text or tumawag. Ilang araw na ang makalipas, hanggang sa biglang umuwi sina Daddy. They tell me to marry Zandrie and that day binawalan nila akong makita o makausap si Kier. I hate the fact na hindi man lang ako makapagsorry o makapagexplain man lang.

Hindi ko namalayang napaupo na pala ako sa harap ng pinto habang umiiyak. Sobrang bigat kasi talaga sa loob. Ang sakit sakit ng consequence ng isang gabing pagkakamali ko. Pagkakamaling sobrang pinagsisisihan ko.

"Hey get up, tama na yan, Reign." umupo si Reigh at pumantay sakin saka niyakap ako ng mahigpit.

"I hate seeing you cry. Reign, everything will be okay."

                             ------

Days and weeks passed. Wala paring Kier na nagparamdam. Hindi ko narin talaga macontact ang number niya. Nagpalit na siguro siya ng simcard.

Siguro'y hindi niya talaga ako mapapatawad. Siguro hindi niya na ako gustong makausap o makita man lang. Kahit sa huling pagkakataon bago ako ikasal.

Kahit ngayong gabi lang. Kahit makausap ko man lang siya. Kahit masabi ko mang lang na siya ang gusto kong pakasalan.

"Hey Reign!" Napatigil ako sa pag-iyak ng biglang pumasok si kuya Reigh sa room ko.

"Shit! I'm really worried!" an'ya at tinabihan ako sa kama.

"Worried? Hindi ako mamatay sa kakaiyak kuya." Sarkatiko kong sagot.

"Ang ibig kong sabihin—" pinutol niya ang sasabihin niya na parang may narealize at pinitik nalang ako sa noo.

"Ang ibig kong sabibin ay bukas na ang kasal mo, matulog kana para hindi ka malate bukas." Bilin niya saka iniwan ako sa kwarto ko.

Muli nag-iisa nalang ako sa loob ng silid ko. Ramdam na ramdam ko ang malamig na pagdampi ng hangin sa balat ko. Mas lalo akong nakaramdam ng lungkot.

Hindi ko na pala siya ulit mayayakap—

Muling dumampi ang hangin sa katawan ko kaya't napatingin ako sa bintana.

Naka-awang pala ito kung kaya't tuloy tuloy ang pagpasok ng hangin.

Pero teka? Sa pagkakaalala ko ay sinarado ko ito kanina.

-----------

"Ano ba madam, smile ka naman jan. Ang hirap mo make-upan lalo na't nakasimangot ka." turan sa akin ng make up artist ko habang nilalagyan ako ng kolorete sa mukha.

Ngumiti ako ng peke saka tinignan ang sarili ko sa salamin.

Kelan ko kaya ulit makikita ang sarili kong masigla? Siguro pag bumalik ang lahat sa dati. Yung meron akong Kier na mahal na mahal ako at meron akong Zandrie na bestfriend ko.

Pero wala na. Malabo na yatang mangyari yun. Malabo nang bumalik sakin ang lalaking mahal ko, ang gusto kong makasama. Ang lalaking gusto kong maghihintay sakin ngayon sa altar.

Pero hindi. Iba ang nandun, si Zandrie. Ang bestfriend ko. Hindi ko siya masisi kasi ako ang may kasalanan, pero galit ako sa kanya sa kadahilanang isa siya sa kumumbinse kina Mommy na ikasal kami.

Naisip ko tuloy plinano niya to lahat. Na wasakin ang buhay ko. But no, I was the one who ruined everything.

"...ayan, bongga ka day. Ang ganda ganda mo. Tiyak mas lalong maiinlove sayo ang future husband mo." anito na hindi ko nalang pinansin.

Hours passed. Katabi ko na ngayon si Dad na ineiscort ako habang naglalakad sa aisle. Sa unahan namin, naroon ang lalaking naka black tuxedo, hindi ko mabasa ang expression niya. Siguro ang saya saya niya na kasi sa wakas. Ikakasal na ako sa kanya. Na matatali na ako sa kanya.

"smile..." dinig ko ang mahinang sabi ni Dad.

Pilit akong ngumiti kasabay ng pagpatak ng aking luha. Siguro iniisip ng mga bisita na tears of joy tong pag iyak ko. Not knowing na sobrang nasasaktan ako. Na hindi ko gusto sa kasalang to.

Napansin ko ang biglang paglungkot ng mga mata ni Zandrie. Why? He should be happy right? Kasi ikakasal ako sa kan'ya.

Hanggang sa makarating kami sa harap niya. He takes me from Dad. Nakatingin lang siya sakin habang ako ay napaiwas ng tingin para punasan ang mga luha ko.

"I'm sorry..." rinig kong bulong niya bago kami tumungo sa harap ng altar. Hindi ako sumagot. Your sorry change nothing. Walang magagawa ang sorry mo. Hindi na mababago lahat. Hindi na mababalik ng sorry mo ang lahat sa dati.

"Meron bang tumututol sa kasalang ito?" tanong ng pari.

Umaasa ako! Umaasa akong merong Kier na papasok sa eksena. Sisigaw ng itigil ang kasal. Babawiin ako. Itatakbo ako palayo sa lugar na'to.

Na kahit pa anuman ang maging kapalit kung siya ang makakasama ko ay hinding hindi ko pagsisihan.

Sampung segundo! Sampung segundong naghintay ang pari kung may tataas ng kamay. Sampung sigundo akong umasa.

Umasa sa wala—

walang Kier.