Chapter 5 Fifth petal

"ข้าวหอมอยู่ไหน"

เจนน่าถามขึ้นทันทีเมื่อเจอนับหนึ่ง โดยปกติแล้วคนส่วนใหญ่มักจะถามหาคนไข้หรือคนป่วยที่ประสบอุบัติเหตุมากกว่า ทว่าเธอก็รู้อยู่แก่ใจว่าคุณน้าคงอยู่ในมือหมอแล้ว เพราะฉะนั้นคนที่เธอควรถามหามากที่สุดคือก็คือลูกสาวของหล่อน

"ข้าวหอมไหนวะ เจ้าของร้านดอกไม้อะเหรอ"

นับหนึ่งขมวดคิ้วกับคำถามของเจนน่า เธอเพียงขับรถผ่านแถวๆหน้าร้านดอกไม้นั่น บังเอิญดันเห็นรถพยาบาลจอดอยู่แถวนั้นพอดี ประกอบกับเห็นใบหน้าเลอะน้ำตาของคุณเจ้าของร้านตัวเล็กโดยข้างๆมีรถยนต์จอดอยู่ด้วย เท่านั้นก็พอจะเดาได้ว่าคนเจ็บจะต้องเป็นคุณน้าอย่างแน่นอน

"เออ อยู่ไหน"

ดาราสาวถามขึ้นมาด้วยความร้อนใจจนแทบจะกินหัวนับหนึ่งที่เอาแต่ยืนอ้ำอึ้งไม่ตอบเธอสักที

"อยู่หน้าห้องฉุกเฉิน"

"ก็แค่นั่นแหละ"

คนตัวเล็กได้แต่อ้าปากค้างกับท่าทางรีบร้อนของเพื่อนเอาแต่ใจ หล่อนวิ่งไปด้วยความรวดเร็วก่อนจะถามทางไปห้องฉุกเฉินกับเจ้าหน้าที่ที่อยู่แถวนั้น ความจริงแล้วที่เธอโทรไปบอกเจนน่าเพราะกะว่าจะชวนหล่อนไปเยี่ยมคุณน้าที่โรงพยาบาลหลังเสร็จงานพรุ่งนี้ แต่หล่อนกลับตกใจและรีบซักไซ้ที่อยู่โรงพยาบาลทันทีจนเธอต้องบอกและเสียเวลาออกมากับหล่อนตอนดึกๆแบบนี้ เกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนเธอกันแน่

"เธอ"

คนตัวสูงวิ่งมาที่หน้าห้องฉุกเฉินตามทางที่เจ้าหน้าที่บอก ซึ่งกว่าจะวิ่งมาถึงก็เล่นเธอซะเหงื่อตกเลยทีเดียว

"คุณ"

วินาทีที่ได้สบตากัน คนตัวเล็กวิ่งเข้ามาสวมกอดอีกคนทันที พร้อมกับใบหน้าที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา ด้วยแรงกอดที่พุ่งเข้ามาทำเอาเจนน่าเซถอยหลังไปเล็กน้อย แต่เธอก็กลับมาทรงตัวและยืนนิ่งๆให้อีกคนได้เช็ดน้ำตาเข้ากับเสื้อสายเดี่ยวตัวโปรดของเธอ

"ฮึก"

ข้าวหอมสะอึกสะอื้นจนตัวโยนอยู่ในอ้อมกอดของเธอจนกลิ่นคาวเลือดที่ติดอยู่ที่เสื้อของหล่อนตีเข้าจมูก ถ้าเป็นตอนอื่นเธอคงเหวี่ยงวีนที่จู่ๆก็วิ่งเข้ามากอดกันแบบนี้ เพราะโดยส่วนตัวแล้วเธอเป็นคนที่หวงเนื้อหวงตัวยิ่งกว่าอะไร แต่เพราะสถานการณ์แบบนี้ทำให้เธอเข้าใจเหลือเกิน ว่าความรู้สึกของคนที่กำลังจะเสียแม่ไปมันเป็นยังไง

แขนยาวเสลาโอบกอดและลูบหัวเด็กน้อยเบาๆเป็นการปลอบใจ เธอไม่รู้จะปลอบหล่อนออกมาเป็นคำพูดได้ยังไงเพราะในชีวิตนี้เธอมีปากไว้เพียงพูดสั่งคนอื่นเท่านั้น ถ้าจะให้พูดเรื่องดีๆก็คงจะยากไปสักหน่อย เวลาแบบนี้หล่อนคงต้องการแค่ใครสักคนมาอยู่ข้างๆล่ะมั้ง

"ขอโทษนะคะ ทำเสื้อคุณเปียกหมดเลย"

คนตัวเล็กนิ่งไปสักพักแล้วผละกอดออก ก่อนจะพบว่าเสื้อสีดำของอีกคนเปียกเป็นดวงๆเพราะน้ำตาของเธอ มือสวยยกขึ้นเช็ดน้ำตาบนใบหน้าและขยี้ตาไปมาด้วยความเคยชิน

"อย่าขยี้ตา มันไม่ดี"

เจนน่าไม่ได้ตอบเรื่องเสื้อของเธอทว่ากลับจับข้อมือเล็กๆของอีกคนแทน นี่คงเป็นครั้งแรกเลยมั้งที่เธอจับข้อมือของข้าวหอมอย่างอ่อนโยน อยู่ดีๆก็รู้สึกผิดขึ้นมาเพราะที่ผ่านมาเธอออกแรงกำมันแน่นมาโดยตลอด คงเจ็บน่าดู

"ฉันยังไม่ได้ใช้ เอาไปใช้ซะสิ"

ดาราสาวตัดสินใจล้วงกระเป๋ากางเกง หยิบผ้าเช็ดหน้าผืนสวยขึ้นมาก่อนจะยื่นให้กับคนตรงหน้า อย่างน้อยการใช้ผ้าซับที่หัวตาเบาๆก็ดีกว่าใช้มือขยี้เป็นไหนๆ ทำแบบนั้นขอบตาย่นกันพอดี

"..."

"หรือเธอรังเกียจ"

"เปล่าค่ะ"

เจนน่าไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมข้าวหอมถึงไม่ค่อยพูดกับเธอ ต่อให้ครั้งนี้เธอจะดูเป็นคนดีมีน้ำใจอย่างนั้นน่ะเหรอ ตอนเด็กๆคุณน้าไม่ปล่อยให้ออกไปเล่นกับเพื่อนจนคุยกับกำแพงแล้วติดเป็นนิสัยหรือไงกัน

'แล้วถ้าไม่รังเกียจทำไมยังยืนนิ่งอยู่อีกล่ะ ทำตัวน่าหงุดหงิดชะมัด'

คนตัวสูงคิดในใจก่อนจะถือวิสาสะใช้ผ้าเช็ดหน้าในมือของตัวเองซับเข้าที่หัวตาของอีกคนเบาๆ ข้าวหอมตกใจจนเผลอถอยหลังไปนิดหน่อยแต่สุดท้ายก็ยอมยืนนิ่งๆให้อีกคนได้ซับน้ำตาให้อย่างเบามือ รวมไปถึงบริเวณแก้มที่เปียกชุ่มจนบางจุดก็แห้งเป็นคราบไปแล้วด้วย

"ทีหลังอย่าขยี้ตา มันทำให้ผิวรอบดวงตาคล้ำ ไม่รู้หรือไง"

คนซับน้ำตาพูดขึ้นมาเพื่อให้เป็นความรู้กับอีกคน คราวหน้าคราวหลังจะได้ไม่ทำอีกเพราะบางทีมันอาจจะส่งผลเสียในระยะยาว

"ไม่รู้ค่ะ อาจจะเพราะไม่มีทิชชู่ ฮึก"

ข้าวหอมตอบกลับมาทั้งที่ยังสะอื้นอยู่เล็กน้อยจนอีกคนอดที่จะเผลอเอ็นดูไม่ได้ ราวกับว่าเธอกำลังซับน้ำตาให้เด็กไม่กี่ขวบ

"ทิชชู่ก็เช็ดไม่ได้ ในนั้นมีสารอะไรบ้างไม่รู้ ทางที่ดีควรจะเป็นผ้าเช็ดหน้านุ่มๆแบบนี้"

"..."

"เข้าใจไหม"

เด็กน้อยในร่างคนตัวเล็กพยักหน้าตอบรับ น้อยครั้งเหลือเกินที่จะได้ยินเสียงของคนตัวเล็กโต้ตอบกลับมา แต่พอมาอยู่ในช่วงเวลาที่หล่อนดูเสียใจมากขนาดนี้เธอก็จะปล่อยเบลอไม่คิดอะไรก็แล้วกัน ในขณะเดียวกันระหว่างที่กำลังซับน้ำตา คุณหมอก็เดินออกมาพอดี

เสียงเปิดประตูห้องฉุกเฉินดึงความสนใจของคนทั้งคู่ รวมไปถึงนับหนึ่งที่เพิ่งเดินเข้ามาแบบพอดิบพอดี เจ้าของร้านดอกไม้คนสวยรีบวิ่งเข้าไปถามไถ่อาการทันที แล้วก็ถือว่าเป็นข่าวดีที่คุณน้าปลอดภัย เพียงแต่ต้องพักฟื้นให้อาการดีขึ้นเสียก่อน

รอยยิ้มดีใจของคนเป็นลูกปรากฏขึ้นบนใบหน้าพร้อมกับสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความหวัง ถ้าให้เจนน่ามองเข้าไปในดวงตานั่นก็คงจะเดาว่าหล่อนหวังให้คุณน้าดีขึ้นในเร็ววัน เธอก็หวังว่าจะเป็นแบบนั้นเช่นกัน

"ฉันฝากแม่นี่ทีนะ จะไปเข้าห้องน้ำ เดี๋ยวมา"

เจนน่ากระซิบข้างหูเพื่อนสาวแล้วรีบวิ่งออกมา ความจริงแล้วเธอไม่ได้อยากเข้าห้องน้ำที่ไหนหรอก เพียงแต่นึกอะไรดีๆได้ก็เท่านั้นเอง

"คุณหมอคะ รบกวนขอห้องพักเป็นห้องพิเศษนะคะ"

เธอวิ่งตามคุณหมอมาก่อนจะบอกออกไปด้วยความรู้สึกดี ค่าใช้จ่ายทั้งหมดเธอตั้งใจว่าจะเป็นคนออกให้ เพราะนี่จะถือว่าเป็นค่าข้าวต้มสามถ้วยเมื่อเช้าให้กับคุณน้า

แต่จนแล้วจนเล่าสมองก็ยังนึกถึงเจ้าโพสอิทสีชมพูที่แปะเอาไว้หัวเตียง ยัยนั่นเขียนบอกเธอว่าอย่าร้องไห้ เธอก็คงไม่อยากให้หล่อนร้องไห้เหมือนกัน สองขายาวก้าวฉับๆไปที่เคาน์เตอร์พยาบาลโดยที่ลืมไปว่าตัวเองเป็นคนสาธารณะ ซึ่งแน่นอนว่าต่อให้ที่นี่จะเป็นโรงพยาบาลก็ยังมีคนยกโทรศัพท์ขึ้นมาแอบถ่ายรูปเธออยู่ดี

และก็ยังมีคนบางประเภทที่ใจกล้าเดินเข้ามาขอถ่ายรูปคู่กับเธอโต้งๆ เพราะคนประเภทนี้มีอยู่เยอะเหลือเกินทำให้ความตั้งใจของเธอใช้เวลานานเหลือเกินกว่าจะประสบความสำเร็จ

"ขอโทษนะคะ รบกวนขอกระดาษแผ่นเล็กๆสักใบแล้วก็ปากกาสักแท่งได้ไหมคะ"

เหล่าพยาบาลต่างมองเธอกันตาหวานฉ่ำ แต่โชคดีที่พยาบาลพวกนั้นยังต้องทำหน้าที่ของตัวเองต่อไป เธอเลยรอดจากการถูกขอถ่ายรูปที่บางคนก็ใช้เวลานานเหลือเกิน กระดาษกับปากกาแผ่นเล็กถูกยื่นให้อย่างไม่อิดออด เจนน่ายิ้มพอใจก่อนจะกล่าวขอบคุณและหาพื้นเรียบๆสักที่เพื่อเขียนมัน

"เขียนว่าอะไรดีล่ะ"

หล่อนพูดกับตัวเองหลังจากที่เดินเข้ามาในห้องน้ำเพราะเบื่อที่จะตกเป็นเป้าสายตาของคนรอบข้างจนคิดอะไรไม่ออก

"สู้ๆดีไหม แต่กระดาษแผ่นตั้งใหญ่ เขียนแค่นั้นน่าเกลียดตาย"

ดาราสาวพึมพำกับตัวเองก่อนนิสัยฉลาดแกมโกงของหล่อนจะเริ่มทำงาน แววตาเป็นประกายจับจ้องไปที่กระดาษโน้ตแผ่นเล็กๆแล้วเริ่มบรรจงเขียนมัน

'เดี๋ยวคุณน้าก็หาย อย่าร้องไห้เลยนะ พักผ่อนเยอะๆค่ะ'

'นับหนึ่ง'

เจนน่ามองกระดาษด้วยความภาคภูมิใจในความฉลาดของตัวเอง การลงชื่อเพื่อนอาจจะทำให้ข้าวหอมรู้สึกดีมากกว่า อีกอย่างนับหนึ่งก็ดูเป็นคนมีมารยาทมากกว่าเธออยู่แล้ว เพราะเป็นแบบนั้นแม่นั่นก็คงจะไม่เอะใจอะไร

"แค่นี้ก็เรียบร้อย ขืนให้รู้ว่าฉันเป็นคนเขียนมีหวังได้ใจจนกู่ไม่กลับแหงๆ ชิ"

พูดกับตัวเองเสร็จก็อมยิ้มโดยที่ไม่รู้ตัว เธอเดินออกจากห้องน้ำก่อนจะพบเด็กชายตัวเล็กๆที่ร้องเรียกเธอด้วยความไร้เดียงสา

"พี่ครับๆ ซื้อดอกไม้จากผมหน่อยนะครับ"

เด็กตัวเล็กพูดกับเธอด้วยความน่าสงสาร ในมือถือดอกกุหลาบสีแดงกำใหญ่ที่ดูเหมือนว่าจะไม่มีดอกสวยๆเลยสักดอก และที่สำคัญคือเธอเกลียดดอกไม้แบบสุดๆ

"ขอโทษนะคะ พอดีพี่รีบน่ะ"

เจนน่าบอกปัดกลับไปทว่าเด็กน้อยกลับวิ่งมากอดขาขอร้องเธอด้วยน้ำเสียงเว้าวอน

"นะครับพี่ ผมหิวข้าว พี่ซื้อไปให้ใครก็ได้นะครับ ดอกละห้าบาทเอง"

คำว่าซื้อไปให้ใครก็ได้ทำให้เธอนึกถึงใครบางคนที่คงจะขวัญเสียอยู่ตอนนี้ แต่ติดตรงที่เธอไม่อยากเอามือไปแตะต้องกับมันน่ะสิ

Jenna : ออกมาหาที่ห้องน้ำชั้นล่างหน่อย

มือสวยหยิบโทรศัพท์ออกมาส่งข้อความให้เพื่อนสาว อย่างน้อยเธอจะได้ขอความช่วยเหลือให้ถือดอกไม้ทั้งหมดนี่ที

"ก็ได้ งั้นรอเพื่อนพี่แปปนึงนะ"

เด็กน้อยพยักหน้าขึ้นลงพร้อมกับน้ำตาที่หยดแหมะลงมา ดาราสาวนึกสงสารเลยควักเงินสดที่มีติดตัวอยู่น้อยนิดในกระเป๋ากางเกงออกมายื่นให้กับเขา

"อะ พี่เหมาหมดนี่เลยไม่ต้องทอนนะ เก็บเงินไว้กินข้าว แล้วพี่ก็ฝากเอาปากกาแท่งนี้ไปคืนพี่พยาบาลที่เคาน์เตอร์ด้วยนะครับ"

"อยู่นี่เอง มีอะไรหายหัวไปตั้งนาน ท้องเสียเหรอแก"

ตัวช่วยจำเป็นในทุกๆเรื่องโผล่มาในขณะที่เจนน่ายื่นปากกาและธนบัตรสีเทาสองใบให้กับเด็กตัวเล็ก

"ขอบคุณนะครับพี่คนสวยใจดี"

เด็กน้อยยื่นดอกไม้ทั้งกำให้นับหนึ่งที่พอจะรู้หน้าที่ตัวเองอยู่แล้วก่อนที่จะวิ่งเอาปากกาไปคืนตามคำสั่ง ท่าทีประหลาดใจแบบสุดขีดของเพื่อนสาวทำเอานางร้ายในคราบคนดีถึงกับไปต่อไม่ถูก

"วันนี้ใครให้แกกินอะไร"

"อะไร"

"วันนี้ทำตัวแปลกไปนะ แค่เป็นห่วงคนอื่นก็แปลกแล้ว แต่นี่แกซื้อดอกไม้ทั้งที่ไม่จำเป็น"

"เออหน่า ไว้ค่อยเล่าให้ฟัง"

"..."

"ฉันยอมจ่ายเงินเดือนให้แกสามเท่า ทำตามที่ฉันสั่ง"

ห้องพักฟื้นแบบพิเศษแอร์เย็นฉ่ำที่มีเครื่องอำนวยความสะดวกครบทำให้ข้าวหอมว้าวุ่นใจ ครอบครัวเธอไม่ได้ร่ำรวยถึงขนาดจะมีเงินจ่ายค่าห้องพักฟื้นที่แพงแสนแพงขนาดนี้ หรือต่อให้จะมีใครมารับผิดชอบเรื่องค่าใช้จ่ายเธอก็คงจะไม่สบายใจรับไว้อยู่ดี

'แอ้ด'

เสียงประตูห้องพักดังขึ้นดึงความสนใจของข้าวหอม ทั้งนับหนึ่งและคุณดาราที่เธอจำชื่อไม่ค่อยได้เดินเข้ามาภายในห้องพร้อมกับในมือที่ถือดอกกุหลาบกำใหญ่

ในระหว่างที่คนตัวสูงไม่อยู่เธอได้ทำความรู้จักกับเพื่อนของหล่อนเรียบร้อยแล้ว และหล่อนก็น่ารักกว่าที่คิด ซึ่งน่าจะต่างกับอีกคนพอสมควร

"พอดีว่านับหนึ่งเจอเด็กที่มาขายดอกกุหลาบอยู่ข้างล่างน่ะค่ะ เห็นน้องบอกว่าไม่มีเงินกินข้าวเลยอุดหนุน แต่ก็ไม่รู้จะเอาไปให้ใคร"

"ค่ะ"

คนตัวเล็กตั้งใจฟังอย่างน่าซื่อตาใส ซึ่งในใจเธอกำลังร้อนเป็นไฟและภาวนาขออย่าให้เป็นแบบที่คิด

"ก็เลยคิดว่าคงจะเอาดอกไม้พวกนี้มาใส่แจกันไว้ในห้อง เผื่อว่าคุณน้าฟื้นขึ้นมาแล้วจะรู้สึกดีน่ะค่ะ คงไม่เป็นไรใช่ไหมคะถ้ามันจะเหี่ยวไปหน่อย"

"อ๋อ ขอบคุณมากนะคะ ไม่เป็นไรเลยค่ะ ข้าวไม่ถืออยู่แล้ว"

ข้าวหอมยิ้มกว้างจนตาปิดทว่าในหัวกลับเอาแต่คิดว่าจะทำยังไงดีในขณะที่นับหนึ่งยื่นดอกไม้มาให้เธอ เพราะตอนนี้เธอไม่มีแม้แต่ถุงมือสักข้างเดียว

"นี่ เพื่อนฉันให้ก็รับไปซะสิ"

ดาราสาวพูดขึ้นมาหลังจากที่ข้าวหอมยืนนิ่งไปสักพัก เธอแอบเอากระดาษแผ่นเล็กซ่อนไว้ในส่วนกลางของกำดอกไม้ อยากจะเห็นสีหน้าของอีกคนเต็มทนว่าถ้าได้อ่านข้อความที่เธอเขียนจะทำหน้ายังไง

"คือว่า"

"ไม่ต้องเกรงใจหรอก นี่ เอาไป"

เจนน่าเดินเข้ามาใกล้แล้วถือวิสาสะจับมือนุ่มๆของอีกคนตามเคย เธอจับให้มือนั่นสัมผัสกับก้านของดอกกุหลาบทุกๆก้านเพื่อที่จะได้รับมันไป หากแต่คนตัวเล็กฝืนตัวและเกร็งไม่ยอมจับ ทำให้ดอกกุหลาบทั้งกำร่วงลงไปกับพื้น

ด้วยความที่ดอกไม้ตกกระจายออกจากกันทำให้ข้าวหอมนึกถึงเรื่องมารยาทต้องมาก่อน เธอจำใจเก็บดอกไม้ด้วยมือเปล่าเพราะคิดว่าบางทีเรื่องราวของดอกไม้พวกนี้คงจะไม่ได้แย่อย่างที่คิด

'ฟึ่บ'

"กรี้ด"

ข้าวหอมนั่งลงกับพื้นทันทีที่สัมผัสพวกมันได้ไม่นาน มือเล็กปล่อยดอกกุหลาบแล้วกำแน่นทั้งสองข้าง น้ำตาหยดเล็กๆหยดลงกับพื้นจนหญิงสาวที่เห็นเหตุการณ์อีกสองคนต้องรีบเข้ามาดูด้วยความตกใจ

"เธอเป็นอะไร!"

เจนน่าถามออกมาด้วยความเป็นห่วงในขณะที่นับหนึ่งอ้าปากค้างตกใจจนพูดไม่ออก

"เด็กคนนั้น ฮึก"

"คนไหน อะไรข้าวหอม"

คนตัวสูงเขย่าตัวอีกคนที่ดูเหมือนจะร้องไห้จนขาดสติ

"เด็กผู้ชายที่ขายดอกไม้ให้คุณ ถูกแทงตายอยู่หน้าโรงพยาบาล"

คนตัวเล็กพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแหบแห้งจนแทบไม่ได้ยิน จนในที่สุดที่นับหนึ่งดึงสติกลับมาและนึกขึ้นได้ว่าห้องพิเศษห้องนี้สามารถมองเห็นด้านล่างที่เป็นหน้าโรงพยาบาลได้

นับหนึ่งลุกขึ้นสูดหายใจตั้งสติแล้ววิ่งไปเกาะขอบหน้าต่างเพื่อพิสูจน์บางอย่างที่ไม่คิดว่ามันจะเป็นจริง

"แก"

เพื่อนสาวปิดปากตัวเองด้วยความตกใจแล้วเรียกคนข้างหลังให้ลุกขึ้นมาดู นับหนึ่งก้าวถอยหลังจนชิดกับเตียงผู้ป่วยเพราะภาพที่เห็น

เด็กผู้ชายตัวเล็กที่ยื่นดอกกุหลาบให้กับเธอเมื่อครู่ นอนจมกองเลือดพร้อมกับคนรอบข้างที่ต่างมุงดูเหตุการณ์นี้อย่างสะเทือนขวัญ