ตอน 4 ขนมเค้ก

รถเบนซ์สีดำเป็นมันเงาแล่นมาเทียบขอบฟุตปาธช้า ๆ ก่อนที่คนขับรถจะรีบวิ่งอ้อมลงมาเปิดประตูรถให้เด็กสาวในชุดนักศึกษาที่สวยน่ารักเหมือนดาราสักคน

ขนมเค้กปัดปอยผมสีน้ำตาลอ่อนที่ระแก้มอยู่ไปด้านหลังเล็กน้อยก่อนจะก้าวขึ้นรถด้วยท่วงท่าเรียบง่ายแต่ดูงดงามอย่างไม่น่าเชื่อ ประตูปิดลง คนขับกลับขึ้นที่นั่งแล้วแล่นออกจากมหาวิทยาลัยไปอย่างนุ่มนวล

"ให้กลับบ้านเลยไหมครับคุณหนู"

คนรถเอ่ยถามอย่างสุภาพ เพราะปกติหลังเลิกเรียน ถ้าไม่นัดเพื่อน ๆ กินข้าว 'คุณหนูเค้ก' ก็จะให้ไปส่งที่ห้างฯ เพื่อเดินเล่นสักสองสามชั่วโมง

"ไปบ้านแวน"

ขนมเค้กบอกสั้น ๆ คนรถรับทราบ บ้านคุณหนูแวนเพื่อนสนิทของคุณหนูขนมเค้กเขาคุ้นเคยดี เพราะรับส่งเด็กสาวมาตั้งแต่เธอยังเรียนมัธยมฯ ต้น

ขนมเค้กหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากด เปิดดูอินสตาแกรมของรุ่นพี่อย่างนิชาเป็นอย่างแรก

ไอจีของรุ่นพี่เชียร์หลีดเดอร์ปรากฏเป็นภาพวิวทะเลที่แต่งภาพเป็นขาวดำ กับประโยคสั้น ๆ พิมพ์ว่า

'ขอให้รักครั้งใหม่ไม่เจอคน here here แบบคุณ'

ยอดกดถูกใจหลักหมื่น คอมเมนต์ให้กำลังใจอีกเป็นพัน

ขนมเค้กก็พิมพ์ส่งรูปหัวใจกับดอกไม้ไปให้ด้วย

'กอด ๆ นะพี่สาว รักเสมอนะคะ'

ถ้อยคำน่ารัก แต่คนกดส่งกลับมุมปากยิ้มสะใจ

"สมน้ำหน้า"

"คุณหนูว่ายังไงนะครับ"

คนรถได้ยินไม่ถนัด นึกว่าคุณหนูขนมเค้กคุยกับตัวเองจึงถามขึ้นมา

แล้วก็ได้สายตาหงุดหงิดของขนมเค้กแทนคำตอบ

เด็กสาวหันมาสนใจโทรศัพท์ต่อ...เธอเข้าไปดูบัญชีอินสตาแกรมของเวย์ วาริท นอกจากรูปโปรไฟล์ของเขากับคำอธิบายสั้น ๆ ว่า 'Brother of Sister, twin of twin' ก็ไม่มีรูปอื่นใดอีก

เพราะสนิทกับสองพี่น้องบ้านธนภัทร์ ขนมเค้กจึงรู้ว่าบัญชีไอจีของเวย์ เขาไม่ได้เปิดเอง แต่เป็นแวนน้องสาวฝาแฝดที่สมัครให้

'แกจะเปิดทำไมไอ้แวน'

เวย์เคยพูดต่อหน้าตอนที่ขนมเค้กก็อยู่ด้วย แวนหัวเราะคิก

'เอาไว้รับงานไง'

'งานเชี่ยไร'

'บาร์โฮสต์'

เวย์บ่นอุบอิบด่าคู่แฝด ขนมเค้กอมยิ้ม ถ้าคนอย่างเวย์ไปเป็นหนุ่มบาร์โฮสต์จริง เธอนี่แหละจะเหมาชั่วโมงเขาทั้งเดือนทั้งปีตลอดไป

เมื่อรถเบนซ์สีดำมาถึงบ้านธนภัทร์ เด็กสาวก็หันไปบอกคนรถประจำตัว

"ไม่ต้องรอนะ ขากลับจะให้แวนไปส่ง"

"ครับคุณหนู"

ขนมเค้กเข้าไปในบ้านของเพื่อนรักอย่างคุ้นเคย เวฬุกาที่เพิ่งจะติวเสร็จกำลังนั่งกินขนม(อีกแล้ว)อยู่กับธูปหอมอยู่ในห้องนั่งเล่น

ธูปหอมส่งยิ้มให้รุ่นน้อง 'เค้ก คณิตตา' สาวสวยเดือนคณะนิเทศฯ เชียร์หลีดเดอร์งานประเพณี และตอนนี้สาวน้อยยังรับงานแสดงในซีรี่ส์อยู่อีกหลายเรื่อง

เค้กสบตารุ่นพี่แต่ก็เมินเฉย ไปทักทายเวฬุกาแทน

"ทำไมวันนี้แกไม่ไปมหาลัย"

"ที่คณะมีสัมมนา เลยหยุดเรียนตั้งสองวัน"

"แล้วเวย์ไม่อยู่เหรอ"

ขนมเค้กถามอย่างคาดหวัง เพราะเห็นแล้วว่ารถบีเอ็มสปอร์ตสีน้ำเงินของเขาจอดอยู่หน้าบ้าน ยังไม่เข้าไปเก็บในโรงจอดรถด้วยซ้ำ แสดงว่าเวย์ก็คงเพราะกลับถึงบ้านเหมือนกัน

"อยู่สิ อยากเจอเหรอ"

แวนถามอย่างรู้ใจ แต่มีหรือขนมเค้กจะยอมรับง่าย ๆ

"เปล่า ถามเฉย ๆ" สาวสวยลังเลเล็กน้อย ก่อนถามต่อ

"เวย์กับพี่นินี่ยังไง เห็นพี่นิมันโพสต์ไอจีเศร้า ๆ ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว"

"ไม่รู้มัน"

คนเป็นแฝดน้องไม่อยากจะใส่ใจ เพราะขนาดไม่ใส่ใจ ก็ยังมีสาว ๆ มาร้องห่มร้องไห้ขอให้เธอช่วยพูดกับพี่ชายให้ตั้งหลายหน

'ตอนไปได้กันไม่เห็นมาบอก พอโดนทิ้งก็นึกถึงกรูทุกที' แวนบ่นกับตัวเองแบบนี้ประจำ

"โน่นไง เดินมาโน่นแล้ว ถามมันเองเลยสิ"

แวนบอกพลางมองไปด้านหลังของเพื่อน ประกายตาของขนมเค้กสดใสวาบขึ้น คนเป็นเพื่อนรักอาจไม่ทันได้มองแต่ธูปหอมสังเกตเห็นพอดี

"เวย์..."

"ฮื่อ"

เด็กหนุ่มพยักหน้าให้ทีนึง คงเพราะขนมเค้กก็มาเที่ยวเล่นที่บ้านของเขาเป็นประจำ จึงไม่มีความจำเป็นต้องทักทายอะไรกันให้มากความ

วาริทกลับบ้านก่อนพระอาทิตย์ตกดินมาสองวันติดแล้ว เขาถอดชุดนักศึกษาแล้วกลับลงมาในชุดแคชชวลพร้อมออกไปท่องราตรี แค่เปลี่ยนเครื่องแต่งกาย เขาก็กลายเป็นชายหนุ่มเต็มตัวที่เปี่ยมด้วยเสน่ห์ทางเพศ ไม่ใช่แค่หนุ่มน้อยนักศึกษาวัยยังไม่แตะยี่สิบ

"นี่...เธอน่ะ จะกลับแล้วใช่มั้ย ไป ฉันไปส่ง"

เด็กหนุ่มจงใจพูดกับธูปหอม คนที่อายุมากกว่าเขาเกือบสี่ปี แต่เขาไม่ยอมเรียกเธอว่าพี่เลยสักครั้ง

เวฬุกาที่กำลังจะบ่นพี่ชายว่าอุตส่าห์กลับบ้านแต่หัววันแต่ไม่เคยอยู่ติดบ้าน เปลี่ยนใจไม่พูด ดวงตาเป็นประกายรีบเอ่ยทันที

"ใช่ ๆ พี่ธูปกำลังจะกลับพอดี ให้เวย์ไปส่งนะพี่ธูป จะได้ไม่ต้องเรียกน้าหมาน" เด็กสาวหมายถึงคนขับรถของที่บ้านที่ทำหน้าที่รับส่งธูปหอมอยู่เป็นประจำสัปดาห์ละสองวัน

"อ่า ไม่เป็นไรหรอกแวน พี่กลับเองได้นะ"

"ไร้สาระ จะกลับเองทำไมให้เปลืองตังค์ นี่จะผ่านแถวนั้นพอดี"

เด็กหนุ่มพูดอีก แต่คราวนี้น้ำเสียงเริ่มหงุดหงิดรำคาญ

แฝดน้องคะยั้นคะยออีกครั้ง ธูปหอมเลยยอมพยักหน้าเพราะไม่อยากให้เสียเวลากันทุกฝ่าย เธอคว้ากระเป๋าเป้ใบเก่า ๆ มาสะพาย โบกมือให้รุ่นน้องสาวทั้งสองคนแล้วเดินตามเด็กหนุ่มที่เดินนำลิ่วล่วงหน้าไปแล้ว

"สนิทกันเหรอสองคนนั้น"

ขนมเค้กถามเมื่อธูปหอมกับเวย์ออกจากห้องนั่งเล่นไปแล้ว น้ำเสียงเฉยชา

แวนได้ยินคำถามก็หัวเราะพรืด

"พี่ธูปกับเวย์น่ะเหรอ น่าจะเกลียดจนไม่อยากมองหน้ากันมากกว่า"

"อ้าว! ถ้าเกลียดกันแล้วทำไมอาสาจะไปส่ง แล้วทำไมแกยอมให้ไปด้วยกัน"

"ก็ยิ่งเกลียดก็ต้องยิ่งให้อยู่ด้วยกันไง จะได้ดี ๆ กันไว้ ไอ้เวย์มันหน้าหม้อ สำส่อน พี่ธูปเลยรังเกียจมันเป็นพิเศษ"

"แล้วแกไม่กลัว...เอ่อ..."

ขนมเค้กอึกอัก แค่จะพูดออกมายังรู้สึกกระดากปาก

แวนเลิกคิ้ว เมื่อเห็นสีหน้าคลางแคลงของเพื่อนก็หัวเราะหนักกว่าเดิม

"พี่ธูปไม่เอาคนอย่างไอ้เวย์หรอก ก็บอกแล้วไงว่ามันสำส่อน"

"เวย์ต่างหากไม่น่าจะเอายัยนั่น"

ขนมเค้กเผลอพูดออกมาแล้วก็เพิ่งคิดได้

"โทษที ฉันหมายถึงพี่คนนั้น เวย์คงไม่สนหรอก"

"สองคนนั้นเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว" แวนเอ่ยอย่างไม่เห็นว่าเพื่อนจะกังวลไปทำไม

"ถามจริง ทำไมแกไม่จ้างครูคนญี่ปุ่นมาติวให้หรือไม่ก็คนเก่ง ๆ ตั้งเยอะ พี่นี่ยังเรียนไม่จบด้วยซ้ำ"

"พี่ธูปก็เก่งอยู่นะ" แวนเอ่ยอย่างปกป้อง

"แล้วฉันก็ชอบพี่เค้า ไม่อยากติวกับคนอื่น จะติวกับพี่ธูปนี่แหละ"

"เออ ก็ตามใจ"

ขนมเค้กพูดเซ็ง ๆ อุตส่าห์แวะมาที่นี่ แต่เวย์ดันออกไปข้างนอกเสียแล้ว

น่าเบื่อชะมัด