ตอน 3 พี่กับน้อง

สองสาวสะดุ้งพร้อมกันเมื่อเสียงห้าว ๆ ทะลุกลางปล้องขึ้นมา

"โอ๊ย! ตกใจหมดไอ้...เวย์"

แวนพูดโกรธ ๆ เพราะพี่ชายโผล่หน้าไม่ให้สุ้มให้เสียง

เวย์ไม่สนใจน้องสาวฝาแฝด เขาปรายตามองไปยังอีกคนที่อยู่ในห้องอ่านหนังสือนั้นด้วย

ธูปหอมก็ไม่สนใจเขา เมื่อกี้เธออาจสะดุ้ง แต่พอตั้งสติได้ เธอก็ทำเหมือนเขาเป็นอากาศธาตุเหมือนเดิม...

"พี่ธูปยังไม่เลิกเกลียดเวย์อีกเหรอ"

เป็นแวนที่เอ่ยถามตรง ๆ จนมีแม่บ้านคนหนึ่งเผลอหัวเราะออกมา คุณวิภาต้องหันไปส่งสายตาดุให้

ธูปหอมอึกอัก ถ้าอยู่แค่สองสามคนเธอก็อยากจะพูดต่อ แต่นี่ในห้องอ่านหนังสือตอนนี้ มีคนมากเกินไป

เธอเลยสงบปากสงบคำไว้ดีกว่าเพราะถึงอย่างไรวาริทก็เป็นเจ้าถิ่น เป็นลูกชายเจ้าของบ้านเชียวนะ!

แต่วาริทเองที่ยังคงพูดขึ้นมา

"เลิกเกลียดได้แล้วมั้ง ต้นข้าวมีแฟนใหม่ไปแล้วนี่"

ต้นข้าว...หนึ่งในอดีตคนคุยของวาริท

"อ๋อเหรอ"

คนเป็นแฝดน้องพยักหน้ารับรู้

"แต่ว่าตอนเวย์บอกเลิกพี่ต้นข้าวใหม่ ๆ พี่เค้าตาบวมมาเรียนทุกวันเลยนะ ถ้าแวนเป็นเพื่อนพี่ต้นข้าวก็คงเกลียดเวย์เหมือนกัน เนาะพี่ธูปเนาะ"

แวนพูดอย่างเอาใจรุ่นพี่ที่มีสถานะเป็นติวเตอร์ส่วนตัวด้วย

ธูปหอมยิ้มแหย ๆ สรุปเธอก็ต้องยอมรับจริง ๆ สินะว่า 'ไม่ชอบหน้า' วาริทจริง ๆ 

ก็จะเอาอะไรมาชอบ ในเมื่อเพื่อนร่วมสาขาของเธอ 30 คน เคยควงกับไอ้เวย์วาริทนี่ไปแล้ว 3 คนจนครั้งหนึ่งสามคนนั้นถึงกับไม่ยอมพูดกัน ลำบากเพื่อน ๆ ต้องช่วยไกล่เกลี่ยให้

แถมหนึ่งในสามที่ดูจะมีภาษีดีที่สุดอย่างต้นข้าว ถึงขนาดโพสต์ลงรูปไปเที่ยวเกาะกลางทะเลอันดามันด้วยกันกับเวย์ แต่พอกลับมาวันจันทร์กลับตาบวมตุ่ยเพราะโดนเทกะทันหัน

ชื่อของเวย์ วาริท จึงเป็นของแสลงสำหรับสาขาของเธอมาตั้งแต่นั้น

นี่ถ้าเพื่อน ๆ รู้ว่าธูปหอมได้มาเป็นติวเตอร์ส่วนตัวให้น้องสาวฝาแฝดของนายเวย์ ไม่รู้เธอจะโดนโกรธไปด้วยมั้ย

"แต่เดี๋ยว เมื่อกี้แกว่าไงนะเวย์ กฎข้อที่สามของพ่อคือห้ามเอาคนแปลกหน้าเข้ามาบ้านเหรอ...ใช่ที่ไหน กฎข้อที่สามคือ..."

"ช่างเหอะ ฉันพูดเล่น"

เด็กหนุ่มพูดแทรกขึ้นมา เดินเฉียดมาหยิบผลไม้เข้าปากแบบส่ง ๆ

วาริทกับเวฬุกาเห็นแฝดคนละฝา รูปร่างหน้าตาจึงไม่ได้พิมพ์เดียวกันเป๊ะแบบพวกแฝดแท้

แต่สิ่งที่คล้ายกันคือความสูง แม้แฝดน้องจะสูงไม่เท่าแฝดพี่ แต่เวฬุกาก็สูงเกินมาตรฐานวัยรุ่นไทย แถมยังผอมบางจนเหมือนจะหักได้ 

ไม่เหมือนวาริทที่สูงและมีมัดกล้าม ผลพวงมาจากการเข้ายิมเป็นประจำนั่นแหละ

และอีกอย่างที่คู่แฝดเหมือนกันคือคิ้วเข้มได้รูปกับดวงตาโตคู่สวยสีน้ำตาลคาราเมล...

"แล้วทำไมวันนี้กลับเร็ว ตะวันยังไม่ตกดินเลย"

แฝดน้องถาม แฝดพี่ยักไหล่

"กลับมาเปลี่ยนเสื้อผ้า ไปด้วยกันมั้ย"

"ไปไหน?"

"ร้านพี่ยศ"

เวย์เอ่ยชื่อผับแห่งหนึ่งในย่านการค้าชื่อดังของกรุงเทพฯ แวนหน้าบึ้งตาโตทันควัน

"ตลกแระ อายุยังไม่ถึงห้ามเข้า ไม่อย่างนั้นจะฟ้องพ่อ"

คนเป็นน้องเพราะคลานตามออกมาทีหลัง เอ่ยเสียงห้วนและดัง แม้เจ้าตัวจะห้าว แต่เรื่องให้ทำอะไรแหกกฎนี่ลืมไปได้เลย คนอย่างเวฬุกาไม่เคยและไม่สรรหาทำ

'ไม่ใช่เพราะเป็นคนดีอะไรหรอกนะพี่ธูป แต่มันยุ่ง แวนขี้เกียจ ไม่ชอบอะไรที่ยุ่งยากหรือตื่นเต้น ทำตามกฎไปเลยดีกว่าง่ายดี ไม่ต้องหาทางหนีทีไล่หรือทำอะไรลับ ๆ ล่อๆ ด้วย'

แวนเคยบอกตอนรู้จักกับธูปหอมใหม่ ๆ รุ่นพี่อย่างธูปหอมรู้สึกชอบรุ่นน้องคนนี้ขึ้นมาทันที

แต่ดูเหมือนจะตรงข้ามกับแฝดพี่ชายของเธอเหลือเกิน

"รู้ได้ไงว่าอายุไม่ถึง ฉันจะยี่สิบแล้ว ตีนับเป็นยี่สิบได้แล้ว"

"แกจะยี่สิบได้ยังไงไอ้เวย์ แกเกิดก่อนฉันสามสิบนาที!"

"นั่นน่ะสิคะคุณหนู อีกไม่กี่วันก็จะยี่สิบแล้ว ค่อยรอให้ถึงวันที่ครบยี่สิบปีบริบูรณ์ดีกว่านะคะ"

คุณวิภาที่นิ่งฟังอยู่นานเอ่ยอย่างอดไม่ได้...

หัวหน้าแม่บ้านห่วงใยและรักสองพี่น้องอย่างจริงใจตามประสาคนที่อยู่เห็นกันมาตั้งแต่วันแรกที่คู่แฝดเกิด

"เอางั้นก็ได้ ผมเชื่อคุณวิภา แล้วแกไม่ต้องไปฟ้องพ่อแล้วนะไอ้แวน"

"เออ! ให้มันจริงเหอะ"

เด็กสาวมองพี่ชายตาขุ่น วาริทเหลือบมองรุ่นพี่ร่วมมหาวิทยาลัยอย่างธูปหอมอีกแวบหนึ่งก่อนเดินออกจากห้องอ่านหนังสือไป คงจะกลับไปยังห้องส่วนตัวของเขาที่อยู่ชั้นสองของคฤหาสน์หลังใหญ่แห่งนี้

รุ่นน้องอย่างวาริทจะแอบไปเที่ยวผับหรือเปล่านั้น ธูปหอมไม่สนใจและไม่เก็บเรื่องเขามาคิดอีก อีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา คนขับรถบ้านธนภัทร์ก็ขับรถไปส่งเธอที่ห้องเช่าเหมือนเช่นเคย แถมยังมีกล่องใส่ขนม ผลไม้ และอาหารคาวหวานอื่น ๆ ตามที่เวฬุกาสั่งให้แม่บ้านเตรียมไว้ให้ รวม ๆ แล้วก็ยี่สิบกล่องพอดีเป๊ะ!

"รุ่นน้องที่ธูปไปติวให้ เขาให้ห่อของกินกลับมาจ้ะแม่"

ธูปหอมบอกคนเป็นแม่ที่กลับจากขายของแล้วตกใจที่เห็นของกินเต็มบ้าน

"เขาก็รู้นะจ๊ะว่าบ้านเราขายขนม แต่เขามีเยอะจนกินกันไม่หมด...พวกขนมฝรั่งน่ะแม่ เก็บใส่กล่องกินได้หลายวัน บางอันกินได้เป็นเดือนเลย"

"ของเหลือ ๆ เขาทั้งนั้น"

ธิดาไม่ได้พูด เพราะคนเป็นแม่รู้ค่าของสิ่งของทุกสิ่งที่ได้มาอย่างสุจริต

แต่คนที่พูดคือเทียนธรรม...ลูกชายคนเล็กวัยสิบหกปีที่เพิ่งกลับจากโรงเรียน เสื้อผ้านักเรียนม.ปลายยังมอมแมมและเปียกเหงื่อซ่กเพราะก่อนกลับบ้านเขาจะเล่นบาสกับเพื่อนจนฟ้ามืดเสมอ

"ไม่ได้เหลือ เขาแบ่งใส่กล่องให้อย่างดี เขาแค่มีเยอะ"

"ก็นั่นแหละ ของเหลือของพวกคนรวย เขาทำทานนะไม่รู้หรือไง"

"เทียน! ไม่พูดแบบนั้นสิลูก"

"แล้วแม่จะให้พูดยังไง เทียนคิดแบบไหนก็พูดแบบนั้น หรือไม่จริง"

"คิดแบบไหนก็พูดแบบนั้น? ถ้างั้นคิดอะไรดี ๆ ไม่ดีกว่าหรือ คิดว่าได้ของดี ๆ มากินฟรี เงินก็ไม่ต้องจ่ายสักบาท"

ธูปหอมบอกน้องชายอย่างใจเย็น

"เทียนไม่เชื่อว่ามีของฟรีบนโลกนี้ โดยเฉพาะพวกคนรวย ๆ วันนี้เขาอาจยังไม่หวังอะไรจากเรา แต่สิ่งหนึ่งที่เขาได้ไปแน่นอนคือได้ทำให้เรารู้สึกว่าเป็นหนี้บุญคุณ...แล้วสักวันเขาก็จะกลับมาทวงบุญคุณพี่ไงพี่ธูป"

ธูปหอมนิ่งไป ใจหนึ่งยอมรับว่าสิ่งที่น้องชายพูดนั้นมีเหตุผล แต่ถ้าเทียนธรรมรู้จักรุ่นน้องของเธออย่างเวฬุกา จะรู้ว่าเด็กสาวคนนั้นมีแต่ความจริงใจและน้ำใจที่ไม่มีอะไรเคลือบแฝง

แต่เทียนก็ไม่อยู่รอให้พี่สาวอธิบาย เพราะเขาเดินเข้าห้องส่วนตัวไปไม่สนใจอาหารการกินที่เต็มโต๊ะ

ธิดาถอนหายใจ หันมายิ้มเหนื่อย  ๆ ให้ลูกสาวคนโต

"หมู่นี้เป็นอะไรไม่รู้ แม่พูดอะไรก็ไม่เข้าหู ดูหงุดหงิดงุ่นง่านไปหมด"

"วัยรุ่นมั้งแม่"

ธิดาได้ยินลูกสาวตอบก็ยิ้มอีก แต่ครั้งนี้เป็นยิ้มชื่นใจ

"แต่ทำไมธูปไม่เคยทำให้แม่ปวดหัวเลยล่ะ ธูปก็วัยรุ่นนี่นา"

"หนูเป็นลูกคนโตไงแม่"

ธูปหอมตอบสั้น ๆ เหมือนว่าแค่คำนั้นก็อธิบายทุกอย่างได้หมดแล้ว