Share

CHAPTER 5

Author: XayLa
last update Huling Na-update: 2025-07-09 23:00:18

LORENZO'S POV

Renzo wasn’t supposed to care.

It was supposed to be casual. Physical. Disposable.

Pero nitong mga huling araw, hindi siya mapakali. Something about her—Celestine—kept scratching at the back of his mind like an itch he couldn’t reach.

One afternoon, habang nasa garahe siya ng kaibigang mekaniko sa Pasig, he was scrolling mindlessly through his phone habang hinihintay ayusin ang motor niya. And then nakita nya sa I* feed nya ang mukha ni Celestine nakasandal sa sasakyan.

A black Lamborghini. Matte finish. Custom plates. Familiar curves.

Exactly like the one that—

He zoomed in.

And froze.

Because there, standing next to the car in the corner of the frame, hair blowing in the wind, wearing sunglasses and a half-smile—

Celestine.

He stared at the image like it would change.

Pero hindi nagbago.

It was her. The picture was taken 4 years ago. Lumabas lang sa feed nya dahil may nag comment nya friend nya sa I*.

“What the fuck…” bulong niya.

He swallowed hard. Chest tightening.

The car—that car—looked exactly like the one na tumakas matapos banggain ang motor ng kapatid niya apat na taon na ang nakalipas.

Walang plaka noon. Walang CCTV na malinaw. Pero ang hugis. Ang ilaw. Ang tunog ng makina.

It haunted him for years.

And now… here it was.

With her beside it.

He tapped the screen again. Another photo. This time, malinaw na kuha. She was stepping out of the driver’s seat. Smiling at someone.

The comments under the post confirmed it:

“Alvarado heiress spotted again. Can’t believe this girl still drives that beast.”

“Old money. She’s lowkey but scary rich.”

“Pretty sure that’s Celestine A. — daughter of Gov Rafael Alvarado, right?”

Renzo’s blood turned cold.

Alvarado.

That name. The same name he’d seen sa mga lumang news clipping ng mga kaso na binasura, mga negosyanteng tinakasan ang pananagutan.

He sat in the garage, the noise around him fading to static.

He thought she was just some quiet artist. Simple. Mysterious. A little lost.

But now… she was more than that.

She was hiding something.

And that car?

That could be the key to everything.

CELESTINE'S POV

Isang linggo matapos ang Batangas getaway nila ni Renzo, muling bumalik si Celestine sa ancestral house ng mga Alvarado sa Forbes Park. Ang bahay ay tila palasyo — tahimik, elegante, pero malamig sa pakiramdam. Isang mansyon na may sariling batas, sariling panuntunan, at sariling katahimikan.

Pagkapasok pa lang niya sa marble hallway, sinalubong na siya ng isang staff. "Ma’am Celle, nasa veranda po si Governor. Hinahanap ka."

Huminga siya nang malalim.

It had been days since she’d last seen Renzo — and even longer since she felt grounded. Parang may bagyong dumadaan sa loob niya, at ito ang unang pagkakataon na kailangan niyang harapin ang tunay na mundo pagkatapos ng mga gabi nilang puno ng init at lihim.

Sa veranda, naka-upo si Governor Rafael Alvarado. Nakasuot ng puting polo at slacks, hawak ang isang glass ng scotch kahit tanghali pa lang. Tumitig ito sa anak na tila may binabasa sa kaluluwa niya.

“Celestine,” his voice was calm, almost gentle — pero may laman.

“Papa,” bati niya, approaching slowly.

Tumango ito. “Sit down.”

Umupo siya, tahimik.

Ilang segundo ng katahimikan ang lumipas bago muling nagsalita ang ama niya.

“I’ve been hearing things,” simula nito. “And I don’t like them.”

Nagkibit-balikat si Celle. “Kung chismis lang ‘yan, hindi na bago—”

“This isn’t just gossip,” he cut her off. “There’s talk. About you. About a man. A... certain young businessman from a prominent family.”

Nanlamig ang dugo niya.

Hindi niya alam kung paano nalaman ng ama. Pero kung may isang bagay na alam niyang totoo sa mundong ginagalawan nila — walang lihim na nananatiling lihim habambuhay.

“I thought we raised you better than this,” dagdag pa nito. “Discretion, Celestine. That’s all I ask. You know how fragile our reputation is — especially now.”

Nag-iwas siya ng tingin. “Wala naman akong ginagawang masama.”

“Maybe not in your eyes,” sagot ni Governor Rafael, pa-simple pero matalim. “But you’re an Alvarado. And everything you do reflects back on this family.”

Bumuntong-hininga si Celle. “So anong gusto mong gawin ko? Magkunwaring wala akong nararamdaman? Hindi huminga?”

“Gusto ko lang,” sabi ng ama, “na kahit anong ginagawa mo sa pribado mong buhay — siguraduhin mong walang makakaamoy.”

Nanigas ang balikat niya. Hindi lang ito tungkol sa isang lalaking gusto niya. Hindi lang ito tungkol kay Renzo. Ito ay paalala na kahit kailan, hindi siya lubos na malaya.

Bago siya tumayo, muling nagsalita ang ama. Mas malamig na ang tono.

“One more thing,” he said. “If this man becomes a threat — I’ll handle it. Just like I’ve handled everything else.”

Hindi niya kailangang itanong kung anong ibig sabihin nun.

She already knew.

And suddenly, the secret between her legs… the memory of Renzo’s body, his voice, his eyes — everything she tried to protect — felt more dangerous than ever.

Pauwi na sana sya sa condo nya ng makatanggap sya ng message mula kay Renzo. Pinapapunta sya sa Condo nito. Hindi ko din maintindihan sa sarili ko kong bakit ako sumusunod sa lahat ng sinasabi nya.

Nasa hallway na ako ng condo nya nang bumukas ang pinto.

Celestine.

Standing there in a sundress, sun-kissed skin, at basang buhok. Parang wala siyang idea kung gaano siya kagandang tingnan — o kung gaano kasama ang nararamdaman ni Renzo ngayon.

“You came,” he said, voice low, flat.

Her eyes lit up — just for a second. “You said you wanted—”

“Yeah,” he cut her off. “I did.”

Tahimik.

Mainit ang hangin, pero mas mainit ang init sa dibdib niya. Naglalaban ang pagnanasa at galit, ang tanong at pagnanasa. She looked at him like she was waiting. Like she didn’t know.

She didn’t know.

And maybe, for now, he’d keep it that way.

Pero kailangan niyang ilabas. At ang tanging paraan?

Katawan.

“Funny,” bulong niya habang lumapit sa kanya, “na ilang linggo na tayong nagsesex, pero hindi mo pa rin nabanggit na anak ka pala ni Givernor Alvarado."

Namilog ang mata niya. “W-what? How did you—?”

“Does it matter?” Lumapit pa siya, hanggang halos magdikit na ang dibdib nila. “Ganoon ka ba kahusay magtago, Celestine? Hindi mo naisip sabihin sakin na ikaw pala si Prinsesa ng mga Alvarado?”

Hindi siya sumagot. Pero kita sa mukha niya — guilt, confusion, takot.

“You think I’d fuck you if I knew who you really were?” he snarled, grabbing her wrist and pinning her lightly sa wall.

But even as he said it, his hand was already trailing up her thigh.

She gasped. “Renzo…”

“No,” he growled, “I’m not done.”

Hinalikan niya siya — rough, raw, punong-puno ng tanong. His lips crushed hers, and she responded — surprised at first, then desperate, needy.

He lifted her, pressing her back against the hallway wall, habang gumapang ang kamay niya sa ilalim ng skirt nito.

“Wala ka bang panty?” he hissed against her neck.

She bit her lip. “Wala…”

“Fuck…” His fingers immediately found her wet — already soaked.

“You’re this wet kahit galit ako?”

She moaned as he shoved two fingers inside her — no warning. He curled them deep, ang hinlalaki niya ay paikot sa clit niya habang kinakalabit ang G-spot sa loob.

Napakapit siya sa balikat niya. “Renzo, wait—ah—”

“I’m not going to wait,” he growled. “You don’t get to lie to me and act innocent.”

Every stroke of his fingers was deep, brutal, controlled. She was gasping, writhing, crying out his name like she wanted to be punished for something.

“Tell me,” he whispered, licking the shell of her ear, “do they know? Do they know what you are doing? Na ganito ka kalibog?”

“No—ahh, fuck—Renzo, I’m close…”

He dropped to his knees.

“You don’t come until I taste it.”

Hinila niya ang dress pataas, binuka ang hita niya, and without hesitation, he buried his tongue in her pussy. Rough. Fast. Focused. Parang hayok na hayok — sinisipsip ang clit habang nilalabas-masok ang dila sa butas.

“Renzo...!” she cried out, her thighs shaking around his head.

He gripped her ass, held her steady, and sucked harder.

And she broke.

She came — loud, messy, dripping — at hindi siya tumigil. Sinimot niya lahat, until she had to push his head away.

“Renzo, please… I need you…”

He stood, wiping his mouth, then unbuckled his belt.

“You think I’m gonna stop now?”

Binaba niya ang pantalon, kinuha ang hita niya at iniangkla sa balakang niya.

Then, he slammed into her.

“Fuck!” she screamed.

“Yeah,” he growled, thrusting deep. “You like this, huh? Being taken like a liar in heat.”

Every thrust was punishing. Wall-slamming. Hip-snapping. Sweat dripped from his temple while he fucked her like it was the only way to survive.

She clawed at his back. “Renzo, please—don’t stop—fuck—”

He kissed her again — this time, emotional. Tongue to tongue. No anger. Just raw want.

His hands cradled her face even while he rammed into her.

“You feel so fucking good…” he moaned. “You ruin me.”

Their bodies slapped together, over and over, until she was gasping again.

“Renzo—I'm gonna—”

“Sabayan mo ako,” he growled. “Come now, baby. Fucking come.”

They climaxed at the same time — her body clenching around him, his warmth flooding inside her as he held her tight.

Tahimik.

Nakahawak pa rin siya sa kanya, nakasandal sa wall, habang ang hininga nila ay pareho pang habol.

He kissed her temple. Muli.

Hindi na galit.

Hindi na rin buo ang tiwala.

Pero nandoon pa rin siya.

“Don’t lie to me again,” bulong niya, mahina pero matalim.

Celestine nodded — not trusting herself to speak.

Because deep down… they both knew the lies had only just begun.

Patuloy na basahin ang aklat na ito nang libre
I-scan ang code upang i-download ang App

Pinakabagong kabanata

  • WAVES BENEATH THE SILENCE   CHAPTER 19

    Hindi ako huminga. Hindi ko na kaya. The moment he turned his back on me, pakiramdam ko may sumabog na bomba sa loob ng dibdib ko. I stood there — frozen, shaking, helpless — habang nakatingin sa kanya. Nakatalikod siya, pero ramdam ko ‘yung bigat ng bawat hakbang niya palayo. “Renzo…” I whispered, almost inaudible. “Please…” Huminto siya sa tapat ng pinto. Pero hindi siya lumingon. He clenched his fists. His whole body tense. Then — mabagal siyang humarap sa akin. At sa wakas, nagtagpo ulit ang mga mata namin. But it wasn’t the same. Wala na ang init. Wala na ang lalim. What I saw in his eyes… was frost. Rage. And a pain so deep it refused to cry. “You know what’s funny, Celle?” mahina niyang sabi, pero parang dagundong sa tenga ko. “I almost convinced myself na may dahilan ka. Na baka may dahilan kung bakit hindi mo sinabi. Na baka hindi mo lang talaga kaya.” “Renzo, I—” “But it’s all bullshit, right?” His voice cracked. “You lied. And you kept lying. Alam mo bang halo

  • WAVES BENEATH THE SILENCE   CHAPTER 18

    RENZO POVPagkauwi ko sa condo, walang salita.Walang luha. Walang sigaw.Tahimik lang akong naupo sa kama.Hinugot ang phone. At isa-isa…Tinapos ko ang lahat.CELLE – Blocked.Instagram – Blocked.Facebook – Blocked.Messenger – Blocked.Viber, Telegram, WhatsApp – Blocked.Spotify playlist – Deleted.Photos – Erased.Call history – Cleared.Messages – Wiped.Lahat ng pwedeng magsilbing alaala…Pinatay.Sa loob ng ilang minuto, parang na-delete ko rin ang parte ng sarili ko na minahal siya.No goodbyes.No explanations.No mercy.I severed every tie.At nang matapos ko, binitawan ko ang cellphone.Pinikit ang mga mata.At sa wakas…Tahimik na lang ang mundo.CELLE POVNagising ako sa ingay ng notification sa phone ko.Pero pagtingin ko... wala pala.Ilang beses kong chineck ang Wi-Fi. Pinatay at binuksan ulit.Nag-log out. Nag-log in.Pero wala talaga.Wala ni isang mensahe mula kay Renzo.Kinabahan ako.Binuksan ko ang Instagram —“User not found.”Facebook —Wala na siya sa listah

  • WAVES BENEATH THE SILENCE   CHAPTER 17

    Renzo. Nandun na sila near the bar, hawak ang baywang ng isang babae, habang sinasayawan siya nito nang halos nakapatong na sa kanya. Hindi ko na nakita ang mukha ng babae. Hindi ko na kailangan. Ang tanging nakita ko lang... ay ang mga labi ni Renzo — nakangiti. At ilang segundo lang... Naghalikan na naman sila. "Putangina." Parang may sumabog sa loob ko. Biglang naglaho ang ingay ng club. Ang lahat ng tao, nagblur. Ang puso ko lang ang malakas — umaalingawngaw sa loob ng dibdib ko. Naramdaman ko ang kamay ng chinito guy na kasayaw ko. Gwapong lalaki, mapungay ang mata. Humakbang siya papalapit. He held my waist. “You okay?” I nodded, kahit hindi. Kahit sira-sira na ang mundo ko. Then... He leaned in. At hindi ako umatras. Our lips touched. His kiss was gentle, searching. Walang pwersa. Walang galit. Pero... hindi ko siya ramdam. Wala akong maramdaman. And just as fast — natauhan ako. Napatulak ako palayo. “Sorry. I need to go—” Lumakad

  • WAVES BENEATH THE SILENCE   CHAPTER 16

    July 22, 2022 "This is the first time I’ll write everything. No lies. No edits. No filters." "Because if I die tomorrow, at least the truth stays on paper." "I was almost raped." "By Marco Elianes." This is the truth. The one I’ve buried deep — under silence, under guilt, under fear. Hindi ko dapat pinilit ang sarili kong sumama. Hindi ko dapat pinagbigyan si Tori. Pero gusto kong makalimot. Gusto kong maging normal kahit isang gabi lang — hindi bilang anak ng gobernador, hindi bilang babae na laging kontrolado. Pero hindi pala lahat ng “normal” ay ligtas. That night in Cavite… everything changed. Nasa terrace ako ng resthouse, holding a glass of wine I didn’t even want. At doon ko unang napansin si Marcus Elianes — anak ng politiko, lasing sa sarili niyang kapangyarihan. Puro tanong. Puro titig. Puro pangungulit. When his hand brushed my thigh, I knew I had to leave. Pero sinundan niya ako sa garden. Sinampal niya ako. Tumama ang labi ko. Dumugo. I can

  • WAVES BENEATH THE SILENCE   CHAPTER 15

    Tumayo ako sa harap ng pintuan ng condo ni Celle, nanginginig ang kamao ko. Gusto ko siyang makita. Gusto ko siyang yakapin. Gusto ko ring tanungin kung paano niya nagawang saktan kami ng ganito. Pero higit sa lahat, gusto ko siyang marinig — mula sa kanya mismo. Kahit masakit. Bumukas ang pinto. Nakatayo siya roon. Maputla. Magulo ang buhok. Namamaga ang mga mata. Walang makeup. Walang depensa. Isang Celle na hindi ko pa nakikita. “Renzo…” Hindi ko siya sinagot. Dumaan lang ako at pumasok. Tahimik. Mabigat. Nasa gitna kami ng sala, parehong nakatayo, parehong alam kung anong susunod — pero parehas natatakot. “Sabihin mo,” boses ko’y mababa, punit, puno ng poot. “Ako na ang magtatanong, ikaw ang sasagot.” Napalunok siya. Tumulo agad ang luha sa pisngi. “Renzo… I’m sorry…” Tumawa ako ng mapait. “Sorry? Iyan lang ang meron ka?” Hindi siya nakaimik. Niyakap niya ang sarili niya, nanginginig. “Sino ang babaeng nakita sa CCTV? Yung may duguang labi, naka-silver na sas

  • WAVES BENEATH THE SILENCE   CHAPTER 14

    CELLE POV Flashback Hindi ko dapat pinilit ang sarili kong sumama. Hindi ko dapat pinagbigyan si Tori. Pero gusto kong makalimot, kahit isang gabi lang. Gusto kong makaramdam ng normal — hindi bilang anak ng gobernador, hindi bilang isang babae na palaging nasa lilim ng kontrol. Kaya heto ako ngayon, nakaupo sa terrace ng isang private resthouse sa Cavite, hawak ang kalahating baso ng wine na hindi ko naman gustong inumin. The air was heavy. Hindi ko alam kung dahil ba sa hangin o sa mga matang kanina pa nakatitig sa akin. Marcus. Isa sa mga bisita. Businessman daw, anak ng politiko rin. Too smooth. Too confident. Too loud. Nagsimula siya sa maliliit na tanong — saan ako nag-aaral, bakit tahimik ako, may boyfriend ba ako? Pilit akong ngumiti. Pero nang simulang lumapit ang kamay niya sa hita ko habang tumatawa, tumayo na ako. “Excuse me,” mahinahon kong sabi. “I need some air.” “Hindi ka pa pwedeng umalis,” sabi niya, tinapik ang upuan sa tabi niya. “Stay for one

Higit pang Kabanata
Galugarin at basahin ang magagandang nobela
Libreng basahin ang magagandang nobela sa GoodNovel app. I-download ang mga librong gusto mo at basahin kahit saan at anumang oras.
Libreng basahin ang mga aklat sa app
I-scan ang code para mabasa sa App
DMCA.com Protection Status