Kabanata 3

“Ma’am Seraphina…”

Napatingin ako kay Manang Jelly, mahina ang boses niya, para bang nag-aalangan kung dapat ba niya akong kausapin. Sinundan ko ang direksyon ng tingin niya—wala na sina Chantal at Sebastian. Umalis na sila.

Walang paalam.

Wala man lang pag-aalinlangan.

Saglit akong napapikit, pilit na itinatago ang sakit na namumuo sa dibdib ko.

Huminga ako nang malalim bago nagsalita.

“Saang restaurant sila magla-lunch?” tanong ko kay Manang Jelly, umaasang baka nasabi ni Sebastian sa kanya.

Sandaling natigilan si Manang, parang iniisip kung dapat ba niyang sabihin sa akin. Sa huli, tahimik siyang nag-abot ng isang papel.

Kinuha ko iyon at tiningnan ang nakasulat.

Pamilyar sa akin ang pangalan ng restaurant.

Kung tama ang natatandaan ko… ito rin ang lugar kung saan madalas kaming kumain dati ni Sebastian—noong bago pa lang kaming mag-asawa.

Umakyat ako sa kwarto at dumiretso sa banyo upang maligo. Matapos kong maligo, kumuha ako ng damit mula sa aparador—isang pink knee-length dress. Isinuot ko ito nang maingat, hinayaan ang tela na dumikit sa balat ko, parang yakap na hindi ko alam na kailangan ko.

Pagkatapos, kinuha ko ang aking white Louis Vuitton bag at lumabas ng kwarto.

Maaga pa—alas nuwebe pa lang ng umaga. Kaya napagdesisyunan kong dumaan muna sa kumpanya.

Matagal ko nang gustong magtrabaho bilang personal secretary ng asawa ko, pero hindi siya pumayag. Kaya ngayon, nagtatrabaho ako bilang isa sa mga ordinaryong sekretarya—malayo sa posisyong dapat sana’y akin.

Pagpasok ko sa opisina, laking gulat ko nang biglang sumalubong sa akin ang masasayang mukha ng aking mga kasamahan.

“Belated happy birthday, Ms. Faye!” sigaw nila, sabay paglutang ng makukulay na confetti sa hangin.

Napatingin ako kay Jude, isa sa mga kasamahan ko, na may hawak na cake.

"Happy 32nd Birthday, Secretary Faye!" nakasulat sa ibabaw nito, may kasamang simpleng dekorasyon ng pink icing at maliit na kandila.

Napangiti ako—isang totoong ngiti sa unang pagkakataon mula kahapon.

Hindi man ako pinahalagahan ng sarili kong pamilya… pero dito, sa kumpanyang ito, may mga taong nakaalala ng espesyal na araw ko.

“Make a wish and blow out the candle,” nakangiting sabi ni Jude.

Make a wish?

Ano pa ba ang dapat kong hilingin?

“Secretary Faye, blow na ang candle,” dugtong naman ni Andrea, ang personal secretary ng aking asawa.

Tiningnan ko ang kandila—ang maliit nitong apoy na kumikislap sa ibabaw ng cake.

Minsan, naniniwala ako sa wishes.

Noong ikinasal ako, nag-wish ako ng isang bagay lang—isang masayang pamilya.

Pero hindi iyon natupad.

Kaya ngayon, bakit pa ako magwi-wish?

Walang pag-aalinlangan, pinanood ko ang kandila habang dahan-dahang hinihipan ito—walang hiling, walang pag-asang natitira sa puso ko.

“Secretary Faye, you’re spacing out. Are you okay?” tanong ni Andrea, nakatingin sa akin nang may halong pag-aalala. “How was your celebration with your husband and daughter?”

Wala silang kaalam-alam na ang asawa ko mismo ang CEO ng kumpanyang ito.

Ngumiti ako—isang praktisadong ngiti, isang ngiting itinago ang lungkot at pangungulila.

“I’m good! Masaya naman ang celebration namin,” sagot ko, pilit pinapatibay ang boses ko.

Natahimik ang buong silid.

Nakatayo ang lahat, nakatingin sa akin.

Hindi ko alam kung bakit.

Pero bago pa ako makaramdam ng kaba, nagsalita si Paula, binasag ang tensyon sa hangin.

"Tara, kainin na natin ito."

Nagsimula nang kumuha ng paper plates ang mga kasamahan ko. Iniabot nila sa akin ang cake knife, kaya agad kong hinati ang cake at binigyan sila ng tag-iisang slice.

Nang matapos, umupo ako sa aking silya at kinuha ang cellphone sa bag ko. Tiningnan ko ang oras—alas diyes pa lang ng umaga. Malapit lang ang restaurant sa kumpanya, kaya mamaya na lang ako pupunta doon, siguro mga eleven-thirty.

“Secretary Faye, hindi ka pa kumukuha ng cake,” wika ni Paula, sabay abot sa akin ng isang paper plate. “Ito, tikman mo. Masarap ito.”

Tinanggap ko ang cake at pilit na ngumiti.

Habang bumabalik si Paula sa kanyang upuan, narinig ko ang mahihinang tawa at bulungan nila Andrea at Verylle. Busy sila sa usapan nila—mga tsismis na wala akong balak makinig.

Pero bago pa ako tuluyang makapagpahinga, isang boses ang narinig ko, malapit lang.

"I know that you're lying, Seraphina."

Napatigil ako.

Bumaling ako sa kanan at nakita si Jude, nakatayo sa tabi ng mesa ko. Tahimik pero matalim ang tingin niya, para bang binabasa ang buong pagkatao ko.

Nagkibit-balikat ako, pinilit na magpanggap na walang alam.

"Lying for what, Jude?" sagot ko, inosenteng nakangiti.

Pero hindi siya nagpatinag.

Lumapit siya ng bahagya at bumulong, sapat lang para ako lang ang makarinig.

"You celebrated your birthday alone in the same restaurant."

Nanigas ang katawan ko.

"I saw you."

Inilayo naman ni Jude ang kanyang sarili, pero nanatili siyang nakatitig sa akin.

Huminga ako nang malalim at tumingin sa kanya ng matalim.

“Don’t you dare talk about this to others. What you see is what you see.”

Kinuha ko ang aking bag at tumayo, handang lumabas ng opisina. Pero bago ko pa maabot ang pinto, naramdaman ko ang kamay ni Jude na mahigpit na humawak sa aking pulsuhan.

“Where are you going?” tanong niya, kita sa mukha niya ang pag-aalala.

Napasinghap ako at agad na iniwas ang aking kamay mula sa kanyang hawak.

“It’s none of your business, Jude.” Matalim kong sagot, pilit pinapakalma ang sarili ko. “Please, huwag ka nang makialam sa buhay ko. 'Yan lang ang hiling ko sa’yo.”

Napatingin siya sa akin, tila gustong magsalita pero pinigilan niya ang sarili niya.

Sa halip, mahina siyang bumuntong-hininga bago bumigkas ng mga salitang halos ikayanig ng puso ko.

“Just tap me if you need help, Seraphina. You can call me—I’m one call away.”

Saglit akong napatigil. Hindi ko alam kung bakit, pero may kung anong init ang bumalot sa dibdib ko.

Tumango lang ako bilang tugon at agad nang lumabas ng opisina.

Narinig ko pang tinatawag ako ng ilang kasamahan ko, pero hindi ko na sila pinansin. Alam kong nagbigay na ng alibi si Jude, kaya bahagya akong napangiti.

Sa loob ng elevator, nag-umpisa nang maglaro sa isip ko kung anong regalo ang dadalhin ko para kay Diane.

Pagkalabas ko ng elevator, diretso ako sa parking lot at sumakay sa aking sasakyan. Agad ko itong pinaandar at nilandas ang daan papunta sa isang high-end jewelry store.

Matagal akong naglibot sa loob, hinahanap ang perpektong regalo. Hanggang sa may isang bagay na agad na nakakuha ng aking pansin—isang Bvlgari Serpenti bracelet na kumikinang sa ilaw ng display case. Kulay silver, eleganteng-disenyo, perpektong bumabagay sa imahe ni Diane.

“I’ll take this one,” malamig kong sabi sa saleslady.

Agad niya itong kinuha at dinala sa counter.

“Two hundred fourteen thousand, seven hundred sixteen pesos and forty-five cents po,” anunsyo ng cashier.

Kinuha ko ang aking card at walang pag-aalinlangan itong inabot sa kanya.

Napatigil si Seraphina sa tapat ng restaurant, hawak pa rin ang paper bag na naglalaman ng mamahaling bracelet na binili niya para kay Diane. Hindi niya alam kung bakit niya iyon ginawa—o kung anong inaasahan niyang mararamdaman matapos itong ibigay.

Ngayon, habang pinagmamasdan niya ang eksena sa loob, parang biglang nabura ang lahat ng rason niya.

Si Diane at Chantal, magkatabi, parang tunay na mag-ina. Masaya silang nag-aasaran habang tinutukso ni Diane ang bata sa pagkain. Si Chantal naman, tuwang-tuwa, hinahati ang pastry na kinagat ni Diane—isang bagay na ni minsan ay hindi niya nagawa kay Seraphina.

Si Sebastian, may malambing na ngiti, abalang nagsasandok ng gulay para sa kanilang dalawa. Ngunit ang talagang tumama sa kanya ay ang paraan ng pagtitig niya kay Diane.

Walang halong pag-aalinlangan. Walang pagdadalawang-isip.

Parang siya lang ang nakikita nito.

Hindi alam ni Seraphina kung ilang minuto siyang nakatayo roon. Hindi rin niya namalayan na mahigpit na pala niyang hawak ang paper bag, halos madurog na ito sa kanyang mga daliri.

May malamig na pakiramdam na gumapang sa kanyang katawan—isang mabigat na katotohanan na matagal na niyang tinatanggihan.

Hindi na siya bahagi ng mundong iyon.

Napakurap siya, pilit pinigilan ang pag-alon ng kanyang damdamin.

Dahan-dahan niyang hinigpitan ang hawak sa bracelet bago muling huminga nang malalim.

Hindi niya alam kung may halaga pa ba ang pagpapakita niya rito.

Pero isa lang ang sigurado niya—hindi siya pwedeng manatili sa isang lugar na wala na siyang puwang.