Kabanata 2

“Ma’am, magsasara na po ang restaurant,” maingat na sabi ng waitress.

Napatingin si Seraphina sa paligid—wala nang ibang tao sa loob. Ang mga ilaw ay unti-unti nang pinapatay, at ang ilang staff ay abala sa pagliligpit ng mga mesa.

Muli siyang napabuntong-hininga. Ilang oras siyang naghintay, umaasang darating ang kanyang asawa at anak. Ngunit gaya ng dati, wala ni isa sa kanila ang sumipot.

Dahan-dahan siyang tumayo mula sa kanyang upuan, kinuha ang bag, at pilit na ngumiti sa waitress. “Salamat,” mahinang sabi niya bago tuluyang lumabas ng restaurant.

Sa labas, malamig ang simoy ng hangin, ngunit pakiramdam niya ay mas malamig ang nararamdaman niya sa loob ng dibdib niya. Pinara niya ang unang dumaan na taxi at agad na naghatid pauwi.

Pagkarating sa bahay, halos hindi pa siya nakakababa nang bumukas ang gate.

"Ma'am, andiyan na po kayo!" masayang salubong ng kanilang mayordoma na si Manang Jelly. Kasama niya ang anak ni Seraphina, si Chantal, na nakatayo at parang galit na nakatingin kay Seraphina.

“Chantal, Come to mommy,” malambing na wika ni Seraphina ngunit ang kanyang anak na man ay nagtago sa likod ng mayordoma.

Napalunok si Seraphina, hindi sigurado kung paano magre-react. Matagal niya silang hinintay, ngunit ngayon kitang-kita na parang hindi siya gusto ng kanyang anak

“Yaya, I want to sleep right now, ayaw ko nang maglakad sa labas,” wika ni Chantal at saka padabog na naglakad patungo sa kanyang kwarto.

Ngunit bago pa siya makapagtanong kung bakit hindi ito sumipot sa dinner, nagsalita si Manang Jelly.

"Ma'am, gusto niyo na pong kumain? Baka po gutom na kayo."

Hindi na ssumagot si Seraphina at pumasok na ito sa bahay at sinundan si Seraphina sa kuwarto, narinig ni Seraphina na isinara ni Manang Jelly ang pintuan at sumunod din ito sa kaniya.

Papasok sana si Seraphina sa kwarto ng kanyang anak ngunit padabog namang nitong isinara ang pintuan kaya napa-igtag si Seraphina sa gulat.

“Pasensya na po kayo kay Chantal ma’am, kakausapin ko na muna.” wika ni Manang Jelly at tumango naman si Seraphina bilang pagsang-ayon.

“My dad and I have promised to accompany Aunt Diane to the beach tomorrow, and my mom suddenly came over. If she came with us, we would be so embarrassed.

"And my mom is so bad—always a fierce aunt—"

"Chantal!" awat ni Manang Jelly, halatang gulat sa narinig. "Hindi ka puwedeng magsalita ng ganiyan sa mama mo. Masasaktan siya."

"I know," sagot ni Chantal, walang bahid ng pagsisisi sa boses. "Pero si Daddy at ako, mas gusto namin si Aunt Diane. Hindi ba pwedeng siya na lang ang maging mommy ko?"

Parang nabingi si Seraphina.

Rinig na rinig niya ang sinabi ng anak niya—ang anak na siya mismo ang nagpalaki.

Sa loob ng walong taon, ginawa niya ang lahat para sa batang ito. Pinaglaban niya, inalagaan, minahal. Pero sa huli… mas pinili pa rin nito ang ama at ang ibang babae.

Naramdaman niya ang paninikip ng dibdib.

Hindi ko inasahan…

Parang nagyelo ang buong katawan niya. Natigil siya sa kinatatayuan, nanlalamig, habang unti-unting nawawalan ng kulay ang mukha niya.

Hindi siya makagalaw.

Hindi siya makapagsalita.

Ang tanging narinig niya ay ang tunog ng sariling puso niya—unti-unting nadudurog sa loob ng katahimikan.

Bumukas ang pinto, at tumambad sa akin si Manang Jelly.

"Ms. Seraphina, akala ko po umalis na kayo…" may pag-aalalang sabi niya. "Narinig niyo po lahat?"

Hindi na ako sumagot. Walang saysay. Ano pa ang dapat kong sabihin?

Tahimik akong tumalikod at naglakad papunta sa master’s bedroom.

Pagkapasok, wala sa sariling bumagsak ako sa kama. Nakatingin lang ako sa kisame, pero ang isip ko, paulit-ulit na bumabalik sa mga sinabi ni Chantal.

I feel everything is useless.

May dala pa naman akong sorpresa para sa kaniya. Matagal kong pinag-isipan kung paano siya mapapasaya. Pero ngayon? Wala na iyong silbi. Siguro ipamimigay ko na lang ang regalo sa mga bata sa learning center na tinuturuan ni Michelle.

Her birthday seems like a joke to them. They don’t even bother to celebrate it.

Maging ang pagdating ko, parang biro lang sa kanila.

Bakit hindi pa ako nasanay?

Para kay Sebastian, ang mga kaibigan, pagtitipon, at trabaho ang mas mahalaga kaysa sa asawa niya. Kahit isang araw lang sa isang taon—isang araw lang sana—hindi niya ako kayang piliin.

Biglang nag-vibrate ang cellphone ko.

Dahan-dahan kong kinuha ito mula sa bag at tiningnan ang screen.

Isang text mula kay Sebastian.

[Something happened at the office. Chantal is having a stomachache.]

Napangiti ako—pero hindi ito ngiti ng tuwa, nagawa pa talaga nilang magsinungaling sa akin.

Ganoon na lang? Isang simpleng text. Walang "Happy Birthday." Walang "Nasaan ka?" Walang kahit anong pagpapahalaga.

Ang kaarawan ko ay hindi man lang sapat na dahilan para matandaan niya.

Dumikit ang phone sa dibdib ko, habang unti-unting bumibigat ang pakiramdam ko.

Hindi ko na alam kung ano ang silbi ko sa pamilya kong ito.

Maaga akong nagising kinabukasan, umaasang aabutan ko si Chantal bago siya pumasok sa eskwela. Gusto ko sana siyang ihatid—kahit man lang iyon ang magawa ko bilang ina.

Pagbaba ko, nakita ko siya sa sala. Ngunit agad akong natigilan—hindi siya naka-uniform.

Napatingin ako kay Manang Jelly, naghahanap ng sagot.

"Martes ngayon… Hindi ba papasok si Chantal?" tanong ko, pilit pinapanatili ang normal na tono ng boses ko.

Tumingin si Manang Jelly kay Chantal, kita sa mukha ng matanda ang pag-aalangan. Ngunit bago pa siya makasagot, mismong si Chantal na ang nagbigay ng paliwanag.

“Pumayag si Daddy na umabsent ako ngayon,” masiglang sagot niya. “May lunch date kami ni Aunt Diane. ‘Di ba, Daddy?”

Napatingin ako kay Sebastian, naghihintay kung ano ang sasabihin niya. Umaasa—kahit kaunti—na itatama niya ito.

Ngunit kalmadong tumango lang siya. “It’s okay, minsan lang naman umabsent ang bata. If you want to come, you can come too.”

Napasinghap ako.

Pinilit kong kontrolin ang bugso ng damdamin, ngunit ramdam ko ang unti-unting pag-init ng dugo ko. Ibinaba ko ang tingin at dahan-dahang huminga ng malalim.

Ngumiti ako—isang pekeng ngiti na tila lumalatay sa loob ko.

“Sure—”

Ngunit bago ko pa matapos ang sagot ko, mabilis akong pinutol ni Chantal.

“No, Dad! Mapapahiya tayo kay Aunt Diane kung isasama natin si Mama,” mariin niyang sabi. “And she’s busy. Bakit pa natin siya isasama, ‘di ba?”

Parang binuhusan ako ng malamig na tubig.

Malamig. Matigas. Diretsahan.

Gano’n lang?

Parang hindi ako ang nanay niya. Parang ako lang ang nakikitira sa buhay nila.

Napatitig ako kay Chantal, ngunit ni hindi niya ako nilingon. Wala man lang pag-aalinlangan sa boses niya, wala man lang pagsisisi sa sinabi niya.

Napabuntong-hininga ako, pilit itinatago ang sakit na dumudurog sa puso ko.

Bakit nga ba umaasa pa ako?

Sa loob ng maraming taon, hindi ko na ba dapat alam ang sagot?