บทที่ 2 บานประตูเปิดออก

เช้าวันจันทร์ หลังฝนหยุดตก

สำนักพิมพ์คนึงนิจกลับมามีชีวิตอีกครั้งท่ามกลางกลิ่นกาแฟลอยคลุ้ง กับเสียงแป้นพิมพ์และโทรศัพท์สลับกันดังไม่ขาดสาย

ธารากำลังจะเดินเข้าห้องประชุม เมื่อเสียงแจ้งเตือนจากมือถือดังขึ้นถี่ผิดปกติ

ข้อความจากไลน์หลายกลุ่ม ทวิตเตอร์ และอีเมลแจ้งเตือนจากระบบติดตามคีย์เวิร์ดแฮชแท็กของสำนักพิมพ์

ชื่อเดียวกันทั้งหมด. . .

“ชาโดว์”

เธอหยุดเท้า พลันขนลุก

นิ้วรีบแตะหน้าจอเข้าไปที่แอคเคาท์ทวิตเตอร์ที่ไม่ได้อัปเดตมาเกือบ 5 ปีเต็ม

@ShadowWrites

และที่นั่น...

มีโพสต์ใหม่ ปรากฏขึ้นเพียงหนึ่งข้อความ

"ถ้าใครบางคนยังเชื่อว่าคำพูดบนหน้ากระดาษเปลี่ยนโลกได้... ก็จงลองเปลี่ยนใจคนอย่างผมดู"

— Shadow

ข้อความเรียบง่าย ไม่แท็กใคร ไม่ติดแฮชแท็ก

แต่ธารารู้…

เขาหมายถึงเธอ

“ลองเล่นกับเขาดูสักหน่อยดีไหมนะ” ธารายิ้มชอบใจ

ภายในห้องประชุมเรียบหรูแต่เปี่ยมด้วยกลิ่นอายของความเก่าแก่ที่คงไว้ซึ่งความขรึม หน้าต่างกระจกสูง แสงแดดยามสายที่กรองผ่านม่านโปร่งขาวบาง สะท้อนลงบนโต๊ะไม้โอ๊คขนาดใหญ่ที่เรียงรายด้วยเอกสาร ปากกา และกาแฟอุ่นๆ ที่ยังมีไอน้ำลอยอยู่จางๆ

ทว่าในใจของธาราตรงข้ามกับบรรยากาศ

ในใจของธาราอยากจะพุ่งตัวเข้าไปเผชิญหน้ากับเจ้าของข้อความที่เธอพึ่งจะอ่านไปจริงๆ

ปลายนิ้วกดปากกาเสียงกระทบกันเป็นจังหวะ

“ใจลอยไปถึงไหนกัน” เสียงจิกกัดเจื้อยแจ้วดังขึ้นมาจากฝั่งตรงข้ามเธอ

หัวหน้ากองบรรณาธิการ 2 ที่ธารามักจะขัดแย้งกับเธออยู่เสมอ

ธารายังไม่ทันได้ตอบโต้อะไรกลับไปก็มีเสียงแย้งขึ้น “เอาล่ะ ทุกคนทำได้ดีมาก วันนี้ก็พอเท่านี้ก่อน”

“หัวหน้าบรรณาธิการ 1 อยู่ก่อน” ธาราพยักหน้ารับคำ

ทว่าเจ้าของคำสั่งนั้นคือหัวหน้าฝ่ายบริหาร ลุงของเพื่อนสนิทเธอผู้ที่ดูแลธารามาแทนพ่อของเธอที่เสียไป

“ก่อนเข้าประชุมเธอคงจะเห็นแล้วสินะ…ลุงจะไม่พูดอะไรมาก แต่ดึงตัวเขามาให้ได้” น้ำเสียงของคุณลุงเข้มงวด ทว่าสายตากลับดูเชื่อมั่นในตัวของธารากว่าใคร

“ฉันจะทำให้ดีที่สุดค่ะหัวหน้า”

“ชายวัยกลางคนในชุดสูทสีน้ำเงินควักบางอย่างจากกระเป๋าในสูท ก่อนจะยื่นให้ธาราอย่างช้าๆ นามบัตรใบเก่า ซีดซีดแต่ยังชัดเจน”

หญิงสาวหยิบมันมาดูพร้อมยิ้มออกมา

. . .

ห้องทำงานส่วนตัวที่กั้นกลางด้วยกระจกบานใหญ่เผยให้เห็นความวุ่นวายของเหล่าบรรณาธิการในกองที่ 1 เสียงหัวเราะคละเคล้ากับเสียงพิมพ์แป้นคีย์บอร์ดดูเหมือนจะเป็นสัญญาณของเช้าวันจันทร์อันแสนธรรมดา

แต่ในใจของธารา กลับสั่นไหวอย่างบอกไม่ถูก

เธอนั่งนิ่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน เสียงเงียบสงบที่รายล้อม นามบัตรใบเล็กในมือถูกพลิกไปมาอย่างไม่รู้ตัว

ธาราก้มมองนามบัตรอีกครั้ง ปลายนิ้วลูบผ่านตัวอักษรที่ซีดจางเล็กน้อย…มันเก่ากว่าเวลา

“ลองเอาผมออกจากเงาดูสิ…คุณบรรณาธิการ”

ความหมายของคุณหมายถึงแบบนี้รึเปล่านะ

ธาราตัดสินใจโทรไปตามเบอร์บนนามบัตรซีดจางที่อยู่ในมือ

เสียงสัญญาณดังทอดยาว

ตู๊ดดดดด... ตู๊ดดดดด... ตู๊ดดดดด...

ไม่มีใครรับสาย

เธอมองหน้าจอที่ดับลงช้า ๆ แล้วหลุบตามองนามบัตรในมืออีกครั้ง

“ไม่รับสายงั้นเหรอ...” ธาราพึมพำ พลางใช้นิ้วลูบผ่านขอบกระดาษที่เริ่มหลุดรุ่ย

“งั้นคงต้องไปตามที่อยู่ในบัตรแล้วสิ”

เธอลุกขึ้น หยิบกระเป๋าสะพายแล้วเดินออกจากห้องทำงานอย่างแน่วแน่

ปลายนิ้วกดโทรศัพท์เรียกรถผ่านแอป ทว่าหัวใจของเธอกลับลอยลิ่วไปถึงจุดหมายก่อนร่างกายจะเคลื่อนถึงเสียอีก

...

เอี๊ยดดดด...

รถหยุดลงในหมู่บ้านหรูใจกลางเมือง ถนนด้านหน้าเงียบสงบจนได้ยินเสียงลมหายใจตัวเอง

ธารามองบ้านหลังใหญ่ตรงหน้า สลับสายตาระหว่างมันกับนามบัตรในมือ กระดาษใบเล็กที่พาเธอมาไกลถึงจุดนี้

หวังว่าเขาคงจะไม่ไล่ฉันทันทีหรอกนะ...

เธอสูดหายใจลึก แล้วเปิดประตูรถลง ทว่ามีเม็ดฝนบางเบาปะทะเข้ากับหน้าของเธอ

ขาทั้งสองก้าวไปหยุดที่หน้าประตูรั้วเหล็กสูง ธาราเงยหน้ามองฟ้า

วันนี้ฝนก็ยังคงตกอยู่สินะ

ธาราเอื้อมมือไปกดกริ่งหนึ่งครั้ง

เงียบงัน

ไม่มีเสียงฝีเท้า ไม่มีสัญญาณตอบรับใด ๆ

เธอกดซ้ำรัวรัวอีกครั้ง

ทุกอย่างก็ยังคงเงียบจนในใจเธอเกิดคำถามขึ้น หรือว่านามบัตรนี่จะพาฉันมาผิดที่กันนะ

ปี๊บบบ

เสียงแตรจากรถสีดำ คันหรูดังขึ้นจากด้านหลังของธารา

เธอตกใจสะดุ้งโหยง

กระจกรถค่อยๆ เลื่อนลงช้าๆ ทว่าคนที่อยู่ในรถคือเขา…

“เป็นคุณจริงๆ ด้วย” เธอจ้องมองไปที่ชายหนุ่มหลังพวงมาลัย

ประตูรั้วขนาดใหญ่เปิดออกช้าๆ รถสีดำคันหรูเคลื่อนตัวเข้าไปอย่างไม่รีรอ

ธาราเห็นจังหวะพอเหมาะรีบพุ่งตัวเข้าไปเช่นกัน ด้วยใจหนึ่งก็อยากจะหลบฝน

และอีกใจก็กลัวจะพลาดโอกาส

เธอยืนรอเขาอยู่ที่ข้างรถฝั่งคนขับพร้อมยกยิ้มหวานให้เขา

ประตูรถเปิดออก “ใครให้คุณเข้ามา” ชายหนุ่มตรงหน้าพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

สีหน้าและสายตาของเขากลับขัดแย้งกับคำพูดโดยสิ้นเชิง

ธาราเม้มปาก

“ลองเอาผมออกจากเงาดูสิ” เธอพึมพัมเบาๆ แต่เสียงดังพอให้ฝ่ายตรงข้ามได้ยิน

สายตาคู่นั้นเลื่อนขึ้นประสานกับสายตาของชายหนุ่ม นิ่ง แน่วแน่ และไม่ยอมแพ้

ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอเบา ๆ ก่อนยกยิ้ม พลางกอดอกยืนพิงรถ

“หึ... แบบนี้สิ ถึงจะน่าสนใจ”

“บรรณาธิการธาราใช่ไหม?”

เธอพยักหน้า “ค่ะ เรียกว่าธาราก็ได้”

เขาทำหน้าครุ่นคิด “ธารา...เหมือนชื่อแมวผมเลย”

ธาราขมวดคิ้วทันที “แมวคุณชื่อธารา?”

“อ้อ ไม่ใช่ครับ ผมล้อเล่น” เขาหัวเราะเบา ๆ

ชายหนุ่มเดินนำเธอไปที่ประตูบ้านบานใหญ่ เขาไม่ได้มีทีท่าว่าจะไล่เธอเหมือนตอนแรก

เขาหยุดชะงักก่อนจะเปิดประตู หันมาถามเธอ “เธอทำกับข้าวเป็นรึป่าว?”

ธาราขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ฉันทำเก่งกว่าที่คิดนะ” พร้อมยิ้มกว้าง

“แค่... อย่าหวังว่าเชฟจะรับออร์เดอร์ตอนอารมณ์ไม่ดีละกัน”

เขาเงียบไปสักพักก่อนจะตอบกลับ “งั้นเรื่องสัญญา..

ชายหนุ่มไม่ทันได้พูดจบธาราก็รีบแทรกขึ้น

“ไม่ทราบว่าคุณผู้ชายจะทานอะไรดีคะ”

ชายหนุ่มเลิกคิ้วเล็กน้อย มุมปากกระตุกขึ้นคล้ายจะยิ้ม

“เล่นบทแม่บ้านเลยเหรอ?”

ธารายักไหล่ขึ้นพรางกอดอก

ประตูบานใหญ่เปิดออก

ธาราไม่รีรอให้เจ้าบ้านเชิญแต่อย่างใด

เธอเดินตรงเข้าไปเอาพระเป๋าที่สะพายอยู่วางลงบนโซฟาหนังหลังใหญ่

ทว่ามีเจ้าเหมียวนอนขดตัวอยู่ เธอตื่นเต้นเล็กน้อยพรางยิ้มกว้าส่งเสียงทักทาย

เจ้าของโซฟากระพริบตาให้ธาราประหนึ่งตอบรับคำทักทาย

. . .

ชายหนุ่มยกยิ้มออกมาเล็กน้อย เขาหันกลับมามองประตูบ้านที่ยังเปิดอยู่

ด้านนอกฝนเริ่มเทลงมาอย่างหนัก

เสียงฝนตกกระทบพื้นหน้าบ้านดังแผ่วเบา แต่กลับกึกก้องอยู่ในใจเขา

ถ้ากลับมาช้ากว่านี้อีกนิด… เธอคงเปียกโชกอยู่นอกรั้วนั่นคนเดียว

เขาถอนหายใจเบา ๆ อย่างไม่รู้ตัว ดวงตาหยุดนิ่งอยู่ที่ภาพรองเท้าของเธอที่เปียกน้ำอยู่ตรงประตู

ไม่รู้ว่าทำไม แต่แค่เห็นเธอยืนอยู่ตรงนั้น... หัวใจเขาก็รู้สึกเหมือนบ้านหลังนี้ไม่ว่างเปล่าอีกต่อไป

ชาโดว์ค่อย ๆ ปิดประตูลงอย่างเงียบงัน ปล่อยให้เสียงฝนด้านนอกกลายเป็นเพียงฉากหลังของความอุ่นในบ้านที่กำลังเกิดขึ้น

หญิงสาว เดินตรงไปที่ครัวที่อยู่ติดกับห้องนั่งเล่น

ภายในครัวกว้างขวาง ตกแต่งสไตล์มินิมอลเรียบหรู เคาน์เตอร์หินอ่อนสีเทาและเครื่องครัวทันสมัยทุกชิ้นกลับถูกทิ้งให้ว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่กลิ่นของอาหารหรือเศษความอบอุ่น

ธารามองไปรอบ ๆ แล้วหัวเราะเบา ๆ “นี่คุณใช้ครัวเป็นที่วางของเหรอ?”

“แค่ยังไม่มีใครทำให้รู้สึกว่าอาหารมันจำเป็น” เขาตอบเสียงเรียบ

ธาราชะงักมองเขาแวบหนึ่ง ก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง “ไข่มีมั้ย?”

“มี”

“ผัก?”

“ไม่แน่ใจ”

“ตู้เย็นอยู่ไหน?”

“ทางนั้น” เขาชี้ไปที่ตู้เย็นสองประตูด้านในสุด

เธอเดินตรงไปเปิดมัน พลางหันกลับมามองที่ชายหนุ่ม

“งั้นเรามาเปลี่ยนให้ครัวนี่รู้สึกมีชีวิตกันหน่อยดีไหม?”

ชายหนุ่มไม่ตอบอะไร แต่ยืนพิงเคาน์เตอร์มองเธอเงียบ ๆ

ไม่นาน อาหารง่าย ๆ ก็จัดวางลงบนโต๊ะ กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของไข่เจียวกับข้าวสวยร้อนลอยคลุ้ง

ธารากำลังจะจัดจานสุดท้าย มือซ้ายจับมีดไว้หลวม ๆ พลันรู้สึกแสบวาบขึ้นที่ปลายนิ้ว

“โอ๊ะ…” เธอชะงัก ก้มลงดู พบเลือดซึมออกจากนิ้วชี้

“ให้ตายสิ…โดนจนได้”

“เกิดอะไรขึ้น?” น้ำเสียงเขาขึงขังอย่างผิดปกติเมื่อเห็นเธอกำลังกุมมือตัวเอง

“แค่โดนมีดบาด ไม่เป็นไรหรอกน่า”

เธอยังพูดไม่จบ ชาโดว์ก็พุ่งตัวเข้ามาคว้ามือเธอไว้แน่น

ก่อนที่เธอจะทันได้ตั้งตัว ปลายนิ้วของเธอก็อยู่ในปากเขาแล้ว

ธาราตาเบิกกว้าง ร่างแข็งค้าง เงียบไปชั่วอึดใจ

สัมผัสอุ่นชื้นจากปลายลิ้นของเขากับแรงดูดเบา ๆ ที่ปลายนิ้วทำให้เลือดหยุดไหลอย่างประหลาด

ชายหนุ่มถอนริมฝีปากออกช้า ๆ ดวงตาคมสบเข้ากับสายตาเธอ

“แบบนี้...แผลจะหายไวขึ้น”

ธารายังคงนิ่งงันอยู่ครู่หนึ่ง ใบหน้าร้อนวาบขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้ เธอกระแอมเล็กน้อยพลางเบือนหน้าไปอีกทาง

“เอ่อ... แบบนี้เรียกว่าความสามารถพิเศษของนักเขียนหรือเปล่า?”

ชายหนุ่มยิ้มมุมปาก ดวงตาเป็นประกายบางอย่างที่เธอไม่อาจอ่านได้

“ก็แล้วแต่คุณจะตีความ...คุณบรรณาธิการ”

. . .

หลังจากมื้ออาหารธาราถามขึ้น

“รสชาติดีพอให้คุณสนใจจะคุยเรื่องสัญญากับฉันรึยังคะ”

ชายหนุ่มตรงหน้าไม่ได้ให้คำตอบฉัน เขาเงียบพรางค่อยๆ เลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้

รอยยิ้มมุมปากทั้งสองข้างยกขึ้น

ดวงตาคู่นั้นมองมาประหนึ่งกำลังสำรวจลึกลงไปในใจฉัน

รอยยิ้มของเขาดูคุ้นตา มันอ่อนโยนทว่ากลับไม่เจ้าเล่ห์เหมือนก่อนหน้า

“เอาสิ ผมเองก็อยากรู้ว่าบรรณาธิการแสนเจ้าเล่เห์ตรงหน้าผม จะทำให้ผมเชื่อใจได้รึป่าว. . .”

หลังเขาพูดจบ บางสิ่งผุดขึ้นในความทรงจำ

ทว่ามันเลือนลาง

ปี 2020… วันที่เท่าไหร่กันนะ

“ลอกผลงานคนอื่นไปแล้วยังมีหน้ามางานเปิดตัวหนังสืออีกเหรอ!”

เสียงแว่วแหลมดังขึ้นกลางบรรยากาศพลุกพล่านของฮอลล์จัดงานในวันนั้น

ใบหน้าเด็กสาวในชุดนักศึกษาที่ตะโกนคำนั้นยังติดอยู่ในมุมสายตา แม้ผ่านไปหลายปี

เขาไม่ได้เถียง ไม่ได้ปฏิเสธอะไรเลยในวันนั้น

เพียงแค่ยืนนิ่ง ปล่อยให้สายตานับร้อยไหลทะลักมาทิ่มแทง

ตั้งแต่นั้นมา... "ชาโดว์" ก็หายไปจากโลกออนไลน์

ชายหนุ่มกระพริบตาไล่ภาพในหัว ก่อนจะยิ้มจาง ๆ แล้วพูดขึ้นเบา ๆ

“ผมไม่ชอบสัญญา... เพราะมันไม่มีใครรักษามันได้จริง ๆ หรอก”

เขาพูดพลางมองมือข้างที่เคยจับปากกาไว้อย่างเชื่อมั่น

ตอนนี้มันกลับลังเลแม้แต่จะหยิบช้อน

ธาราเงียบไป

เธอมองเขาราวกับเพิ่งเห็นเงาในดวงตาของเขา