CHAPTER 38

"W-What did you say?" garalgal kong usal habang nakatitig kay Valjerome.

He kept crying as he leaned down towards my foot. "I'm sorry, Jazzie. I'm sorry for everything."

Nanghihina akong napaupo sa sahig, tulala at paulit-ulit na ipinapasok sa isip ko ang mga sinabi niya kanina.

Ang taong umampon sa akin ang mismong pumatay sa mga magulang ko.

Pagak akong tumawa habang lumalandas ang mga luha ko sa pisngi.

Ang itinuring kong ama ang dahilan kung bakit ako maagang naulila.

Gusto kong magsalita, sumigaw sa sakit, magwala, pero hindi ko magawa dahil gulung-gulo ang isip ko. Pakiramdam ko ay mababaliw ako sa mga nalaman ko.

"Patawad," muling pagsusumamo ni Valjerome, nanatiling nakasubsob ang ulo sa sahig.

Hindi ko na siya inintindi pa at nanghihinang tumayo. "Stop making a scene, Valjerome. Go to sleep, inaabala mo ang mga kasambahay mo," walang emosyon kong wika at wala sa sariling naglakad palayo.

Tuluya