BOY FRIEND PART_12

ฉันกับเพื่อนๆ เดินออกมาถึงลานจอดรถ ด้วยสภาพที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก เพราะทุกคนต่างก็เมากันไปบ้างแล้ว กว่าจะเดินออกมาได้ก็ใช้เวลากันพอสมควร เพราะคนในผับค่อนข้างเยอะ จนแทบจะไม่มีทางเดินออกมา

แต่พอมาถึงก็เจอกับพวกผู้ชายขับรถมาจอดรออยู่หน้าลานจอดรถแล้ว

“มีรถสามคัน จะไปคันไหนรีบเลือกเลย” ไอ้วินที่เปิดกระจกรถค้างไว้รีบพูดขึ้น พร้อมกับมีรถอีกสองคันจอดต่อท้ายอยู่ คงจะไม่พ้นที่จะเป็นรถของไอ้เกอร์ กับรถของออสตินหรอก

“เออๆ แป๊บนึงๆ” ยัยฮันน่าหันไปบอกไอ้วิน ก่อนที่จะหันมาตกลงกันว่าใครจะไปรถคันไหนกันบ้าง

“มึงไปกับไอ้เกอร์” ยัยเดียหันไปบอกยัยรินที่เอาแต่ยืนเงียบไม่พูดไม่จา

“รินไปกับวินดีกว่า” ยัยรินที่ยืนเงียบอยู่ก็รีบปฏิเสธเสียงแข็งขึ้นมาทันที ทำเอาต่อมสงสัยฉันทำงานอย่างห้ามเอาไว้ไม่อยู่ ทำไมยัยรินถึงไม่อยากจะไปกับไอ้เกอร์ขนาดนั้น แบบนี้มันต้องมีเรื่องอะไรกันแน่นอน ฉันต้องรู้ให้ได้

“ทำไม หรือว่ามึงสองคนมีเรื่องอะไรกัน” ยัยเดียถามขึ้นอย่างไม่รอช้า ทำเอาทุกคนต่างมองหน้ายัยรินอย่างรอฟังคำตอบ

“ปะ ป่าว…รินไปก็ได้” ยัยรินอ้ำอึ้ง เหมือนตอนแรกอยากจะพูดอะไร แต่สุดท้ายกลับไม่พูด (ยอมง่ายๆ ซะงั้น) ทำเอาฉันเซ็งเลย

“ดี! ส่วนมึงไปกับไอ้ติน” และแล้วก็ถึงคิวของฉัน ยัยเดียหันมามองหน้าฉันอย่างเอาจริง แต่มีเหรอที่ฉันจะยอมไปกับออสติน

ฉันรีบส่ายหน้าปฏิเสธทันที จะให้ฉันไปกับออสตินตอนนี้ เวลานี้ไม่ได้นะ คนยิ่งเมาๆ อยู่ ยังไงฉันก็ไม่ไปเด็ดขาด ปล่อยให้ยัยเดียกับยัยฮันน่าไปเองเถอะ

“กูจะไปกับไอ้วิน” ฉันพูดขึ้นก่อนจะเดินไปขึ้นรถของไอ้วินทันที ไม่ว่ายัยเดียกับยัยฮันน่าจะร้องตะโกนตามหลังยังไงฉันก็ไม่หันกลับไปมอง (อยากไปก็ไปเองสิจะมาบอกให้ฉันไปทำไมล่ะ)

“มึงโอเคมั้ย” หลังจากที่ขับรถออกมาได้ซักพักไอ้วินก็ถามฉันขึ้นมา พร้อมกับมองหน้าฉันอย่างเป็นห่วง

“โอเคสิ ทำไมกูจะไม่โอเคล่ะ” ฉันแสร้งตอบไปแบบเลี่ยงๆ ไม่กล้ามองหน้าไอ้วิน ถึงในใจจะไม่โอเคแค่ไหนก็ตาม แต่ก็ทำได้เพียงแค่บอกกับทุกคนไปว่าฉันยังโอเค

“เหรอ แล้วทำไมช่วงนี้มึงไม่ค่อยพูดมากเหมือนเดิมล่ะ หรือว่ามึงคิดมากเรื่องไอ้ติน” อยู่ๆ ไอ้วินก็ถามเรื่องนี้ขึ้นมา นี่ฉันเปลี่ยนไปขนาดนั้นเลยเหรอ ทำไมฉันไม่รู้ตัวเองเลย

“เฮ้อ…” ฉันถอนหายใจแล้วเอาแต่นั่งเงียบ ทั้งคิดเรื่องที่ไอ้วินพูด ทั้งคิดเรื่องที่ยัยรินบอก คิดจนหัวฉันแทบจะระเบิดออกมาแล้วตอนนี้

“มึงอย่าไปคิดมาก ยังไงพวกเราก็เป็นเพื่อนกัน” ไอ้วินรีบพูดให้กำลังใจฉันทันที ช่วงนี้ไม่ว่าจะคุยกับใคร ก็มีแต่คนคอยให้กำลังใจฉันตลอดเลย

“แล้วกูจะต้องทำยังไงต่อไปวะ” ฉันถามแล้วมองหน้าไอ้วิน ตอนนี้ฉันมืดแปดด้านไปหมด ไม่รู้เลยว่าจะต้องทำยังไงต่อไปทุกอย่างมันถึงจะดีขึ้นมา

“มึงก็ต้องอดทน เรื่องแบบนี้มันต้องใช้เวลา ไม่มีใครอยากให้มันเป็นแบบนี้หรอก มึงต้องผ่านมันไปให้ได้ เพื่อนทุกคนเป็นกำลังใจให้มึงนะ” ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมา ฉันก็พึ่งจะเคยเห็นไอ้วินมันพูดดีนี่แหละ

“ขอบใจมากนะ” ฉันซึ้งใจจนน้ำตาจะใหล เป็นบุญหูของฉันเลยจริงๆ ที่ได้ยินคำพูดแบบนี้ออกจากปากของไอ้วิน

..

@คอนโดออสติน

“มึงไม่ขึ้นไปเหรอ” ฉันหันไปถามไอ้วิน ที่ไม่คิดจะลงจากรถ

“มึงขึ้นไปก่อนเลย กูมีธุระด่วนที่จะต้องไปจัดการ” ไอ้วินบอกฉันด้วยสายตาที่แพรวพราวเป็นประกาย

“ธุระด่วน อะไรจะด่วนขนาดนั้น นัดเด็กไว้อะดิมึง” ฉันรีบแซวมันทันที คนอะไรจะมีธุระด่วนตอนนี้บ้ารึเปล่า

“ดื่มกันไปก่อนเลยนะไม่ต้องรอ เผื่อกูไปนาน” ไอ้วินพูดขึ้นก่อนที่มันจะขับรถออกไป ฉันส่ายหัวให้กับคำพูดของมันก่อนที่ฉันจะเดินไปอีกทาง ปล่อยให้มันได้ไปทำธุระด่วนของมันเถอะ

เดินมาได้ไม่ไกลฉันก็เจอออสตินยืนสูบบุหรี่อยู่ตรงทางเดิน ฉันทำตัวไม่ถูกเลยซักครั้งเวลาที่ได้อยู่กับออสตินสองต่อสอง (ใจมันสั่นยังไงก็ไม่รู้) อีกอย่างฉันก็ไม่ได้มาห้องออสตินนานแล้ว ไม่รู้ว่าตอนนี้จะมีอะไรเปลี่ยนไปบ้างรึป่าว

“พวกนั้นไปไหนกันหมดเหรอ” ฉันถามขึ้นก่อนที่เหตุการณ์จะดูอึดอัดไปมากกว่านี้

“ในห้อง” ออสตินตอบกลับมาสั้นๆ คนอะไรนิ่งได้ขนาดนี้ มีความรู้สึกบ้างรึป่าวเนี่ย

ฉันพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนจะเดินเลี่ยงไปอีกทาง (เผ่นสิจะไปรออะไรล่ะ) อยู่ไปก็ไม่รู้จะคุยอะไรกันอยู่ดี

“รอก่อน” อยู่ๆ ออสตินก็พูดขึ้น ทำเอาฉันยืนตัวแข็งทื่อทำตัวไม่ถูก ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าออสตินจะพูดอะไรแบบนี้ออกมา

ออสตินยกบุหรี่ที่เหลืออยู่เพียงครึ่งหนึ่งให้ฉันดู คงจะบอกให้รอบุหรี่หมดก่อน แล้วค่อยไปพร้อมกันล่ะมั้ง ฉันยืนพิงผนังรออยู่เงียบๆ และแล้วทุกอย่างก็ถูกความเงียบเข้าครอบงำอีกครั้ง ต่างคนต่างเงียบ ต่างคนต่างไม่พูด จนเหตุการณ์เริ่มจะอึดอัด (ก็ฉันไม่รู้ว่าจะคุยเรื่องอะไร คนมันทำตัวไม่ถูกอะ)

เสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์ของออสตินดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ ก่อนที่ออสตินจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูข้อความที่ส่งเข้ามา

บุหรี่ราคาแพงที่ยังเหลืออยู่ถูกทิ้งลงพื้นอย่างไม่ใยดีก่อนที่ออสตินจะเหยียบบุหรี่ให้ไฟดับด้วยความโมโห (ฉันสัมผัสได้)

“ให้กูกลับก่อนมั้ย” ฉันถามขึ้นเมื่อเห็นว่าสถานการณ์เริ่มไม่ค่อยจะดีสักเท่าไหร่ และฉันก็พอจะเดาได้ว่าใครที่เป็นคนส่งมา

“ไม่เป็นไร” ออสตินพูดสั้นๆ ก่อนที่จะเดินนำฉันไปที่ลิฟต์เพื่อที่จะขึ้นไปหาเพื่อนๆ ที่รออยู่ห้องก่อนแล้ว

‘ส่งอะไรมานะ’ ฉันได้แต่สงสัยและคิดในใจ ทำไมออสตินถึงได้ดูโมโหขนาดนั้น ฉันที่เป็นเพื่อนมานานยังไม่เคยเห็นออสตินโมโหขนาดนี้มาก่อนเลยด้วยซ้ำ

“กูทำให้มึงอึดอัดมากเลยใช่มั้ย” เมื่อเดินเข้าไปในลิฟต์ อยู่ๆ ออสตินก็ถามขึ้น วันนี้เป็นวันอะไรก็ไม่รู้ทำไมถึงถามฉันบ่อยขนาดนี้ ทั้งๆ ที่ปกติไม่ค่อยจะได้คุยกันด้วยซ้ำ

“ไม่” ฉันก้มหน้าก้มตาตอบไปด้วยน้ำเสียงที่ปกติที่สุด (จะให้ฉันตอบว่าอึดอัดมากมันก็ไม่ได้มั้ย)

“อย่ามาโกหก” ออสตินมองหน้าฉันอย่างจริงจัง

“จริงๆ ไม่ได้โกหก” ฉันยังคงหน้าด้านตอบไปอย่างเนียนๆ

“กูกับมึงเป็นเพื่อนกันมากี่ปีแล้ว ทำไมเรื่องแค่นี้กูจะดูไม่ออก” ออสตินยังคงพูดออกมาด้วยท่าทางนิ่งๆ

“กูต่างหากที่ทำให้มึงต้องอึดอัด” ฉันพูดออกไปตามความเป็นจริง ที่ทุกอย่างเป็นแบบนี้มันก็เป็นเพราะฉัน เพราะฉันเป็นตัวต้นเหตุของเรื่องนี้ยังไงล่ะ

“ใช่! กูอึดอัด…อึดอัดที่ต้องแคร์ความรู้สึกของทั้งสองฝ่าย ที่ต่างก็สำคัญกับกู” ใจฉันเต้นแรงขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ฉันหันไปมองหน้าออสตินอย่างดีใจ…ดีใจที่ฉันยังสำคัญกับออสตินอยู่ ดีใจจนฉันทำตัวไม่ถูกแล้ว

“นางส่งข้อความมาง้อเหรอ” ฉันแกล้งพูดเปลี่ยนเรื่องทันที (จริงๆ ก็อยากรู้เรื่องนี้ด้วยแหละ ก็เลยลองถามดู)

“เปล่า…แค่ส่งมาบอกให้กูเก็บของไว้ให้ พรุ่งนี้จะเข้ามาเอา” สายตาที่ไร้ความรู้สึกมองมาที่ฉันจนฉันขนลุกไปหมด (ฉันกลัวสายตาแบบนี้ที่สุดเลย)

“เป็นเพราะกูใช่มั้ย” ถึงจะกลัวแค่ไหน แต่ฉันก็ยังกลั้นใจถามต่อไปอยู่ดี

“ไม่หรอก” ออสตินตอบมาเพียงสั้นๆ พร้อมกับประตูลิฟต์ที่เปิดออกพอดี แล้วออสตินก็เดินเข้าห้องไปดื่มเหล้ากับเพื่อนๆ ต่อ

เฮ้อ! ฉันยังไม่ได้ถามอะไรต่อเลย แล้วเรื่องนี้มันจะต้องเป็นยังไงต่อไป ฉันทำตัวไม่ถูกแล้วนะ…