5 Anxiety

ILANG araw makalipas mula nang bumisita ang kaibigan ng kanyang magulang, nalaman din niya ang pakay ng mga ito sa kanyang mga magulang.

Alas diyes nang gabi noon at naalimpungatan si Gabriella nang maramdaman niya ang panunuyo ng kanyang lalamunan. Naisipan niya bumangon at pumunta sa kusina upang kumuha ng tubig.

Madilim ang sala pero sa kusina ay nakabukas pa ang ilaw. Bahagya din nakaawang ang pinto ng kwarto ng kanyang mga magulang kaya naisip niyang baka sa kubo natulog ang dalawa.

Habang papalapit siya sa kusina ay nauulinigan na niya ang dalawang boses na nag uusap. Ang Mamang at Papang niya. Hindi pa pala natutulog ang mga ito. Napahinto siya ng hakbang papasok nang marinig niya ang Papang niya na nagsalita.

"Masakit lang sa kalooban ko na sa loob ng mahigit benteng taong pagsasaka ko ay mawawala na ito sa susunod na taon. Ang pagsasaka na rin ang naging libangan at pangkabuhayan naten." malungkot na saad ni Gabriel habang humihigop ng mainit na tsaa.

Bahagya pa niyang nasilip ang kanyang mga magulang na magkaharap sa lamesa at nag tsa-tsaa.

Ramdam ni Gabriella ang sakit sa bawat salita ng Papang niya. Parang tumutusok iyon sa puso. Sumandal siya sa dingding upang magkubli para pakinggan ang usapan ng mga magulang. Gusto niyang malaman mabuti kung bakit nasabi ng Papang niya iyon.

Mahabang katahimikan ang namagitan sa mag asawa.

"Baka may ibang paraan pa para kahit isang pitak ay may matira sa aten, nang sa ganoon ay mayroon kang masaka," tila sa salita ni Mariella ay may pag asa pa itong nakikita.

Marahang umiling si Gabriel. At naglabas ng buntong hininga.

" Sana nga ay kahit isang pitak ay mapakiusapan ko ang anak ni Moises. Pero sa nakikita ko mukhang malayo ang ugali nito sa ama. Nahihiya na ako kay Moises, 'Mang. Buhat nang mamatay ang Amang ay hindi naman niya tinatanggap ang porsyento niya sa pag aani ko. Lalo na nang mabalitaan niyang mababa ang bentahan ng palay. Kung kay Moises lang, tiyak na papayag iyon. Sa haba ng pag uusap naten nung dumating sila ay puro ang anak niya ang nagsasalita. Si Moises ay tahimik lang at nakikinig. Ang paghaharap nateng iyon ay kontrolado ng anak niya." mahabang litanya ni Gabriel. Sumandal ito sa upuan at tumingin sa kisame na parang doon naghahanap ng solusyon.

"Wag mo munang isipin iyon, 'Pang. Matagal pa naman iyon. Hanggat hindi pa nangyayari iyon ay samantalahin naten ang pagkakataon." Pagbibigay pag asa ni Mariella.

Tumayo ito upang lapitan ang asawa at niyakap si Gabriel mula sa likod at hinihimas himas ang dibdib na sa paraang iyon ay maibsan ang bigat ng nararamdaman.

Parang nagsisikip ang lalamunan ni Gabriella sa mga narinig. Naaawa siya sa kanyang Papang at nasasaktan siya para dito. Gusto niyang lapitan ang mga magulang upang damayan ang mga ito pero alam niyang sa umpisa pa lang ay ayaw na sa kanyang ipaalam ng mga ito ang tungkol doon. Ayaw din ng mga magulang niya na sa murang edad niya ay iisipin ang problemang pang sa kanila lamang.

Hindi niya namalayan na tumutulo na pala ang kanyang luha. At bago pa siya makita ng kanyang mga magulang ay mabilis siyang lumakad pabalik sa kwarto. Ang uhaw niya ay hindi na naramdaman.

Nakaramdam siya ng inis at galit sa anak ni Moises. Wala itong awa sa katulad ng Papang niyang magsasaka. Walang puso at walang kunsensya.

Napatigil siya saglit. Naisip ni Gabriella na kung balak nitong kuhanin sa Papang niya ang malawak na lupaing sinasaka ng Papang niya, posibleng pati ang tinitrhan nila ay kuhanin din sa kanila. Saan sila titira? Ang Mamang niya ay nasa malayong probinsya ang mga kamag anakan. At ayon din sa Mamang niya ay nasakop na ng ibang kamag anakan nila ang parte ng angkan ng Mamang niya. Hindi sila mayaman at hindi rin naman mahirap. Ang kita ng Papang niya sa pagsasaka at kinikita ng Mamang niya sa pagluluto ng kakanin ay sapat sapat sa kanila at nagpaparaos sa kanila. Naibibigay sa kanya ng mga magulang ang karapatan niya bilang anak ng mga ito. Pero ang isiping paaalisin sila sa nakalakihan niyang lugar ay isang mabigat na suliranin para sa kanila.

Ang inis at galit na naramdaman niya sa binatang anak noong Moises ay tila nadagdagan ng pagkasuklam. Sana man lang naisip nito kung saan sila pupulitin kung sakaling kuhanin nila lahat ng pagmamay ari nila.

Sa narinig niyang sinabi ng Papang niya na hindi na tumanggap ng porysento ang kaibigan nito buhat ng mamatay ang Lolo niya, ay baka lalong kahiyaan ng Papang niya na makiusap na kahit ang bahay na iyon ay ipaubaya na lang sa kanila. Kilala niya ang kanyang Papang, hindi ito abusadong tao. At tiyak na magsasawalang kibo lamang ito lalo na kung marami ding naitulong ang Moises na iyon sa Papang niya.

Lalo lamang malulungkot ang Papang niya kung sakaling maisipan ng anak ni Moises na pati ang bakurang inaward sa Papang niya bilang tenant ay magawan ng paraan ng binata na mabawi sa Papang niya. Walang imposible sa mga mapeperang tao. Kaya nilang bayaran lahat ng ahensya para lamang masabing sa legal na proseso dumaan ang pagsasaayos lahat ng papeles.

Sa edad niyang disi sais anyos ngayon lamang siya nagkaroon ng suliranin at ngayon lang din niya naranasan ang mag isip at mabahala sa mga susunod na araw na mangyayari. Sa mga panahong siya ay lumalaki hindi pinaramdam ng kanyang mga magulang ang problema. Hindi niya naririnig na nagtatalo ang kanyang mga magulang.

Nung una ay inakala niyang ang malawak na lupaing iyon ay pag aari nila, pero habang lumalaki at nagkakaisip siya ay binubuksan ng kanyang mga magulang ang kaisipan niyang ang nakalakihan niyang tirahan ay hindi totally sa kanila. At habang tumatagal ay nagiging suliranin din niya ito gaya ng pagiintindi ng magulang niya. Sa bawat araw na lilipas ay iniisip at nangangamba siyang isang araw mula ng malaman niya ang tungkol sa sakahin ng kanyang Papang ay hindi niya maiwasang hindi mag alala at mangamba para sa nararamdaman ng Papang at Mamang niya.