Episode 30 : เจ็บแล้วจำ

คีตะ

ตอนนี้ผมกำลังนั่งมองแฟนตัวเองอยู่ที่โซฟาในห้องพักของโรงพยาบาล เอสเทลแค่โกรธผมเท่านั้นเองเธอก็เลยพูดอะไรแบบนั้นออกมา เราสองคนไม่มีทางเลิกกันแน่ๆ

"กูบอกกูเตือนมึงแล้ว เป็นยังไงล่ะทีนี้"ไอ้หมอกกระซิบถามผม

"เอสแค่โกรธกูเธอก็เลยพูดอะไรแบบนั้นออกมา เธอแค่โกรธกู"ผมรีบบอกเพื่อนไป

"มึงกำลังกลัวใช่มั้ยล่ะคีตะ สายตาของเอสเทลไม่ได้ล้อเล่นเลยสักนิดใช่หรือเปล่า"เจ้าขาถามผม

"มึงหุบปากเจ้าขา"ผมชี้หน้าดุพี่ตัวเอง

ผมนั่งมองไอ้จอมพลกับเอสเทลที่คุยกันซึ่งคนที่นั่งตรงนั้นมันควรจะเป็นผม ทั้งหมดมันเป็นความผิดของผมเอง ผมไม่ควรจะปล่อยให้เอสเทลโดนทำร้ายแบบนี้ และที่เจ้าขาพูดมันเป็นความจริงทุกอย่าง ผมกำลังกลัวกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้

"ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับเอส ผมเคยบอกพี่แล้วใช่มั้ยถ้ามีครั้งต่อไปผมจะขอเอสคืน"ไอ้จอมพลเดินมานั่งลงข้างผมก่อนที่มันจะพูด

"อย่าแย่งเอสไปจากกูได้มั้ย ขอร้อง"ผมบอกน้องเสียงเบา

"ตั้งนานทำไมไม่คิดไม่เปลี่ยนวะ พอมาวันนี้จะเปลี่ยนผมบอกเลยนะว่ามันสายไปแล้ว ผมบอกแล้วไงว่าผมรู้จักเอสเทลดีกว่าพี่ และวันนี้พี่เองก็คงจะรู้จักเอสเทลเพิ่มขึ้นแล้วใช่มั้ย"ไอ้จอมพลถามผม

"ทุกอย่างมันขึ้นอยู่