ตอนที่6 รับน้องวันแรก

"อ๊าา พูดเสร็จสักที เมื่อยตูดฉิบ" เสียงเบื่อหน่ายของแสงเหนือบ่นขึ้นพร้อมกับเหยียดแขนขึ้นแล้วบิดขี้เกียจหลังปฐมนิเทศเสร็จ

"หลังจากนี้ก็คงเป็นช่วงรับน้องสินะ พวกแก! ฉันไปดูรีวิวการรับน้องมา มีแต่คนบอกว่าพี่ว๊ากคณะเราโคตรโหดเลย!" ใบหน้าหวานของน้ำหนาวแสดงความกังวลออกมา เมื่อพูดถึงพี่ว๊าก

"อืมจริง กูก็ได้ยินคนที่อยู่ในห้องปฐมนิเทศพูดกันแบบนั้น โดยเฉพาะเฮดว๊าก!" โหดขนาดนั้นเลยหรอวะ จู่ๆ ฉันก็นึกถึงหน้าโหดๆ ของใครคนหนึ่งขึ้นมา ถึงเขาจะเรียนที่นี่ด้วย แต่ก็คงไม่ได้เจอกันหรอก!

"...โลกคงไม่กลมหรอกมั้ง" มหาลัยมีตั้งหลายคณะหลายสาขา จะเจอกันก็คงยาก แต่ถึงจะเจอกันเขาก็คงจำหน้าฉันไม่ได้หรอก เพราะเรื่องมันผ่านไปนานแล้ว…

เอ๊ะ! แล้วฉันจะนึกถึงเขาทำไมเนี่ย!!

"หื้อ~ มึงว่าไงนะคริสตัล" โลกันตร์เอียงคอถามด้วยสีหน้างงงวยเมื่อได้ยินฉันพึมพำเสียงเบาอยู่คนเดียว

"ปะ ป่าวไม่มีไร มึงนี่ก็เสือกจริงไอ้กันตร์" ฉันด่าและขึ้นเสียงกลบเกลื่อนใส่มัน ไม่อยากให้มันรู้ว่าฉันกำลังคิดถึงใครอยู่ เพราะถ้ารู้ก็แซวไม่หยุดแน่

เหมือนอย่างตอนนั้น ฉันเล่าให้พวกมันฟังทั้งหมดว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วพวกมันก็แซวฉันว่าเคลิ้มผู้ชายหล่อจนเกาะไม่ยอมปล่อย เขาถึงด่ากลับมา

เหอะ! พูดถึงแล้วก็อารมณ์เสีย!!

"เอ้า! ด่าทำไมวะ กูทำอะไรผิดอีกเนี่ย" โลกันตร์เกาหัวอย่างมึนงงที่อยู่ดีๆ ก็โดนด่า

"มึงไม่ผิดหรอก ชั่งเถอะ แยกย้ายกันกลับห้องเหอะ พรุ่งนี้เช้ามีเรียน ตอนบ่ายก็มีรับน้องอีก เจอกันพรุ่งนี้ ไปกันแก"

ฉันตัดจบไปอย่างรำคาญ แล้วชวนกันแยกย้ายกลับห้อง แต่ประโยคหลังฉันพูดกับน้ำหนาว เราต้องกลับห้องพร้อมกัน เพราะอยู่ด้วยกัน

อีกด้านหนึ่งในมุมแคบของซอกตึก ถ้าไม่สังเกตก็จะไม่เห็นว่ามีคนอยู่ตรงนั้น กำลังมองไปที่กลุ่มของหญิงสาวที่เพิ่งเดินออกไปด้วยสายตาเรียบนิ่ง แต่นัยน์ตากลับแฝงไปด้วยความรู้สึกบางอย่าง

“แล้วเจอกัน ยัยเด็กแสบ…”

วันต่อมา

"กูอยากให้คาบต่อไป เป็นเหมือนคาบนี้จังเลยว่ะ อาจารย์แม่งใจดีสัส ปล่อยก็เร็ว แถมยังไม่อัดเนื้อหาให้กูเยอะๆ อีก" โลกันตร์แสดงท่าทีดีใจ ที่คาบเช้าของวันนี้อาจารย์ปล่อยเร็ว แถมยังสอนไม่เยอะ

"อย่าโลกสวยไปหน่อยเลย นี่มันแค่เริ่มต้น ถ้ามันง่ายอย่างที่มึงคิดจริง เขาจะมาเรียนกันทำไม"

"กูรู้น่าว่าชีวิตมหาลัยมันไม่ง่าย แต่ตอนนี้ให้กูคิดในแง่ดีก่อนเถอะ เดี๋ยวต่อไปจะไม่มีโอกาสได้คิดอะไรแบบนี้อีก"

"แต่ก่อนที่แกจะคิดเรื่องอื่นเนี่ย ไปกินข้าวก่อนไหม อย่าลืมนะว่าตอนบ่ายมีรับน้องต่อ" ฉันพูดเตือนเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตอนบ่ายมีการรับน้อง ถ้าพี่ว๊ากโหดอย่างที่เขาว่ากันจริง ก็ควรเติมพลังให้กับตนเองหน่อย จะได้มีแรง

"เออ รีบไปกัน" จากนั้นพวกเราก็ไปกินข้าวกันพร้อมกันที่โรงอาหาร

ตึง! โป๊ะ! ตึงๆ!!

เปรี๊ยดด!!

เสียงกลองและเสียงนกหวีดดังขึ้น เมื่อถึงเวลานัดการเข้ารับน้อง

"น้องๆ ครับ!! มารวมกันได้แล้ว เร็วๆครับ!"เสียงพี่ผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น เรียกปี1ทุกคนให้ไปรวมตัวกันที่ลานเกียร์คณะวิศวะ

"มาแล้วก็นั่งลงได้เลยนะครับ" บางคนที่หาที่นั่งได้แล้วก็นั่งลง แต่บางคนหาที่นั่งไม่ได้ก็ยังยืนอยู่ เพราะยังเลือกที่นั่งไม่ได้

"อ้าวเร็วๆ! แค่นี้ก็ยังหาที่นั่งไม่ได้ ที่นั่งตั้งเยอะแยะ พวกคุณจะเลือกกันทำไม!!" เฮ้ออ เข้ารับน้องวันแรกได้ไม่นานก็โดนด่าซะละ แต่ก็จริงอย่างที่พี่เขาบอก ลานเกียร์ออกจะกว้าง ไม่รู้จะเลือกที่นั่งกันทำไม

"รีบนั่งลง! แล้วก็เงียบเสียงด้วย!! รู้ครับว่าตื่นเต้น แล้วบางคนก็เพิ่งเจอกันครั้งแรก แต่นี่มันยังไม่ใช่เวลาครับ!" เสียงเข้มยังคงตะโกนขึ้นเมื่อมีคนยังยืนอยู่ แล้วก็เสียงดังด้วย ทำให้ทุกคนรีบนั่งและเงียบลง

"สวัสดีครับ! ก่อนอื่นผมขอต้อนรับพวกคุณทุกคนสู่มหาลัยKH อย่างเป็นทางการ จากนี้พวกผมจะแนะนำตัวเองให้พวกคุณรู้จัก ช่วยเงียบและตั้งใจฟังด้วยนะครับ" จากนั้นพวกพี่เขาก็ออกมาแนะนำตัวทีละคน แล้วก็บอกว่าตัวเองดูแลอยู่ฝ่ายไหน

"ทำไมไม่มีพี่ว๊ากเลยวะ"

"แล้วพี่ว๊ากอ่ะ"

"มึง! หรือว่าปีนี้จะไม่มีพี่ว๊าก?"

เสียงปีหนึ่งดังขึ้นด้วยความสงสัย เมื่อที่ฟังมาไม่มีคนแนะนำตัวว่าเป็นพี่ว๊ากสักคน มีแต่ สันทนาการ พยาบาลและสวัสดิการ

"สงสัยใช่ไหมครับ ว่าทำไมในนี้ถึงไม่มีพี่ว๊ากเลย" รุ่นพี่ถาม เมื่อเห็นว่าปีหนึ่งเกิดความสงสัยเรื่องพี่ว๊าก

"นั่นก็เพราะว่าพวกผมจะทำหน้าที่ฝึกซ้อมเชียร์ รวมไปถึงดูแลเรื่องกฎระเบียบวินัยให้กับพวกคุณ ชั่ว!! คราว!! ก่อนที่พี่ว๊ากจะมารับช่วงต่อจากพวกผมอย่างเป็นทางการ" ชั่วคราวงั้นหรอ งั้นก็แสดงว่าพี่ว๊ากจะเป็นคนดูแลเรื่องการประชุมเชียร์เต็มๆ เลยน่ะสิ

"และพี่ว๊ากที่พวกคุณพูดถึงกันก็คือปี3 และปี4 พวกผมมีหน้าที่แค่ดูแลพวกคุณในบางส่วนก็เท่านั้น คือซ้อมเชียร์" จริงสิ ตอนที่พวกพี่เขามาแนะนำตัวก็มีแต่ปี2 กับปี3 และปี4 แค่บางส่วน

ถ้าถามว่ารู้ได้ไงก็เพราะว่าที่แนะนำตัวมามีปี3และปี4 น้อยมากไง

"ส่วนเรื่องระเบียบวินัย ผมก็จะให้พวกคุณฝึกไว้ เมื่อถึงเวลาที่พี่ว๊ากลงคุมพวกคุณจะได้ปฏิบัติถูก และไม่ถูกลงโทษกัน เยอะ!!" แล้วพี่จะเว้นวรรคคำว่าเยอะไว้ทำไมเนี่ย

"แล้วพวกคุณจะได้เจอพี่ว๊ากเมื่อไหร่นั้น ก็ขึ้นอยู่กับความประพฤติของพวกคุณเองว่าจะทำให้ได้เจอพวกเขาช้าหรือเร็วแค่ไหน" ไม่เจอได้ก็ดี

"เอาหล่ะ พวกผมก็แนะนำตัวให้พวกคุณรู้จักกันแล้ว จากนี้ผมจะให้พวกคุณแนะนำตัวเองทีละคน ว่าเป็นใคร ชื่ออะไร มาจากที่ไหน เริ่มจากทางซ้ายก่อนเลยครับ" จากนั้นทุกคนก็เริ่มแนะนำตัวกันมาเรื่อยๆ จนมาถึงทางขวาเป็นแถวสุดท้ายที่พวกฉันนั่ง แต่ฉันนั่งอยู่หลังสุด

"สวัสดีค่ะชื่อ น้ำหนาว อายุ18ปี จบมาจากKH School ค่ะ"

"วู้~ น่ารักจังเลยค้าบบบ"

"น่ารักฉิบหาย อย่างกับตุ๊กตาเลยมึง"

เสียงของพวกผู้ชายดังขึ้นเมื่อน้ำหนาวแนะนำตัวเสร็จ ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อ แล้วนั่งก้มหน้าหลบสายตาทุกคน

"สวัสดีค่ะ ชื่อแสงเหนือ อายุ18ปี จบมาจากKH School ค่ะ"

"วู้ว!! คนนี้ก็สวยเว้ย! แถมยังเซ็กซี่อีก"

"คนสวยมีแฟนรึยังครับ"

แสงเหนือที่ได้ยินคำชมไม่ได้มีอาการเขินอายเหมือนน้ำหนาวเลยสักนิด แต่กลับเชิดหน้าขึ้นอย่างมั่นใจซะด้วย

"สวัสดีครับทุกคน ผมโลกันตร์ อายุ18ปี จบมาจากKH Schoolครับ" โลกันตร์พูดเสร็จก็ยกยิ้มโปรยเสน่ห์ให้กับคนรอบๆ โดยเฉพาะพวกผู้หญิง

"กรี๊ดดดด แก~หล่อมากก"

"อร้ายยย หล่ออ่าาา จบมาจากKH School ต้องรวยมากแน่เลย"

"มึง~กูอยากได้!! กูโทรบอกแม่ก่อน! กูจะเอาคนนี้"

โอ๊ยย อยากจะบ้าตาย คิดว่ามีแต่ผู้ชาย ที่ไหนได้ผู้หญิงก็บ้าผู้ชายได้เหมือนกัน

"พอ! ทุกคนเงียบกันก่อน เชิญคนต่อไปครับ" ถึงคิวฉันแล้วสินะ

"สวัสดีค่ะ ชื่อคริสตัล คาริสา นิธิกร อายุ18ปี จบมาจาก KH School ค่ะ...." หลังจากฉันแนะนำตัวเองด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งจบ ทุกคนก็เกิดอาการเงียบ

".........." เฮ้อออ ไม่มีเสียงพูดอะไรก็ดี ฉันกำลังจะนั่งลง แต่...

"เชี้ยยยย นั่นคนหรอวะ" อ้าวเห้ย! ก็คนน่ะสิ พูดงี้หมายความว่าไงวะ!!

"สัส!! น่ารักมาก!!" จะชมก็ชมธรรมดาก็ได้หนิ ไม่เห็นต้องด่าว่าสัสกันเลย เดี๋ยวนี้เขาชมกันฮาร์ดคอร์จัง คริสตัลรับไม่ด๊ายยย

"มึง!! กูเอาน้องไปเลี้ยงที่บ้านได้ไหมวะ สัญญาจะเลี้ยงอย่างดี ยุงไม่ไต่ ไรไม่ให้ตอมเลย" รุ่นพี่ก็เอากับเขาด้วยหรอ…แล้วแน่ใจหรอ ว่าเอาไปแล้วจะเลี้ยงหนูได้ และหนูว่ายุงกับไรมันไม่ไต่ หรือตอมหรอกค่ะ แต่มันกัด!!!

"ชิ~ไม่เห็นจะสวยเลย สู้ฉันก็ไม่ได้" จ้ะคนสวย

"ดูหยิ่งอ่ะ แต่นางน่ารักนะแก~ ขนาดฉันเป็นผู้หญิงยังอิจฉาเลย" ฉันไม่ได้หยิ่งนะ แค่หน้านิ่งเฉยๆ แต่ไม่เป็นไรไม่โกรธ ชมว่าน่ารัก ให้อภัยก็ได้

"ทุกคนเงียบ!! รุ่นพี่เชิญพูดต่อค่ะ" อุ้ย!! ตกใจหมด จู่ๆพี่ผู้หญิงคนหนึ่งก็ตะโกนเสียงดังขึ้นมา จากที่อยู่เงียบๆ ไม่เคยพูดมาก่อน ทำเอาสะดุ้งไปหลายคนเลย พี่เขาน่าจะเป็นปี3หรือปี4นะ

"ที่ผมเรียกพวกคุณมาก็ไม่มีอะไรมาก แค่จะมาชี้แจงในเรื่องที่พวกผมได้บอกพวกคุณไป สำหรับวันนี้ก็แยกย้ายกันได้ครับ พรุ่งนี้เจอกันที่ลานเกียร์เหมือนเดิม เวลาบ่ายโมง เชิญครับ!"

"ขอบคุณครับ/ขอบคุณค่ะ"

ใต้ตึกวิศวะ

"เห้ย ไอเดวิลมึงเห็นอะไรในลานเกียร์ไหม" ฟินิกซ์ถามเดวิลเมื่อเห็นบางอย่างในลานเกียร์ แต่สายตากลับมองไปที่อีกคนด้วยความยียวนกวนประสาท

"หึ! เห็นสิ เหยื่อไอคิมหันต์ ไม่น่าเชื่อว่าน้องมันจะมาเรียนที่นี่ด้วย"

"ก็โลกมันกลมไง กูล่ะอยากเห็นหน้าจริงๆ เลย จะน่ารักอย่างที่มึงพูดจริงไหม" วายุแสดงสีหน้าอยากรู้เต็มทน

"มึงเห็นผู้หญิงที่แนะนำตัวคนสุดท้ายไหมล่ะ คนนั้นแหละ" ฟินิกซ์บอกเพื่อนตนเองทันที เพื่อต้องการยั่วอารมณ์โมโหของอีกคน

"คนสุดท้าย~ เชี้ย!! นี่มึงอย่าบอกนะว่าน้องคริสตัล" ตอนแรกวายุเหมือนจะคิดไม่ออก แต่ก็ต้องร้องอุทานเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเป็นใคร

"มึงรู้จักน้องเขาด้วยหรอวะ" ฟินิกซ์ถามขึ้นอย่างสงสัย

ในเมื่อวายุไม่เคยเห็นหน้าผู้หญิงคนนั้น แต่กลับรู้จักชื่อ

"หึ! ไม่เห็นแปลก ใครที่สวย น่ารัก มีหรอที่มันจะไม่รู้จัก"

"มันแน่นอนอยู่แล้ว แต่น้องเขาดังมากเลยนะเว้ย กลุ่มเพื่อนน้องเขาก็เหมือนกัน เมื่อวานมีคนเอารูปพวกน้องลงเพจมหาลัย แค่ไม่กี่นาทีคนกดไลค์เป็นพัน!! และพากันสืบว่าชื่ออะไร" วายุพูดอย่างภูมิใจ และบอกเพื่อนว่าตนเองรู้จักคริสตัลได้ยังไง

"หึ! ดูถ้าเหยื่อมึงจะไม่ธรรมดาว่ะ" พายุที่เงียบมานานก็พูดขึ้น

".........."ร่างสูงไม่ได้พูดอะไร และลุกขึ้นเดินออกไปด้วยสายตาที่เรียบนิ่ง แต่ใครจะรู้ว่าจริงๆ แล้วในใจเขาคิดอะไรอยู่