ตอนที่7 พี่ว๊าก

"เลิกประชุมเชียร์แล้ว พวกมึงจะไปไหนกันต่อ" แสงเหนือถามพวกฉันว่าจะไปไหนกันต่อ ซึ่งตอนนี้พวกเรายืนอยู่หน้ามหาลัย

"ฉันกับน้ำหนาวจะไปหางานทำ" ฉันบอกพวกมันไป เพราะตั้งใจไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่าจะหางานทำ ส่วนน้ำหนาวก็จะไปกับฉันด้วย

"แล้วพวกแกจะทำงานอะไรกัน"

"ถ้าฉันบอก แกจะด่าฉันไหม" ฉันลังเลที่จะบอกมันว่าจะไปทำงานที่ไหน เพราะกลัวมันจะด่าที่ฉันเลือกจะทำงานนั้น

"พูดมาเถอะ กูจะด่าก็เพราะมึงลีลาไม่ยอมบอกสักทีนี่แหละ" บอกก็ได้วะ

"คือออ ตอนแรกกูว่าจะไปทำงานที่คลับอ่ะ"ฉันบอกมันเสียงเบาอย่างคนกลัวความผิด พร้อมกับหลับตาปี๋รอฟังคำด่า

"........"หื้ออ!!? ทำไมเงียบ ไม่มีเสียงด่า

"...ทำไมไม่ด่าอ่ะ" ฉันถามมันอย่างแปลกใจที่มันไม่ด่าฉันว่าทำอะไรสิ้นคิดประมาณนั้น

"ยังไม่ด่า รอมึงพูดให้จบก่อน ตอนแรกว่าจะไป แล้วตอนนี้ล่ะ?" แสงเหนือกอดอกมองหน้าฉันนิ่ง ส่วนโลกันตร์ก็นั่งขมวดคิ้วอยู่ มันคงไม่เห็นด้วยเหมือนกันที่พวกฉันจะไปทำงานที่คลับ แต่ก็ยังไม่ได้พูดอะไร

"ไม่ไปแล้ว เพราะอายุยังไม่ถึง20"

"ก็รู้นี่ ยังดีนะที่คิดได้" เฮ้อออโล่งอก เหมือนเด็กทำความผิดแล้วโดนแม่จับได้เลยกู

"แหะ~ ไปทำที่อื่นก็ได้ ไม่กี่วันก็จะ19แล้ว เหลืออีกปีเดียวก็20 สามารถเข้าคลับได้!" ก็ที่ฉันอยากไปทำงานที่คลับ เพราะว่ามันได้เงินดีนะสิ

"แล้วสรุปจะทำงานอะไร" โลกันตร์ที่นั่งฟังมานานก็ถามขึ้น

"พวกกูไปสมัครเป็นพนักงานเสิร์ฟอาหารแถวๆ มหาลัยมาเมื่อวาน" วันนี้เริ่มงานวันแรก

"นี่ก็ใกล้ได้เวลาแล้วพวกฉันไปก่อนนะ เจอกันพรุ่งนี้" จากนั้นพวกเราก็แยกย้ายกัน โดยฉันกับน้ำหนาวกลับห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็ไปทำงาน กว่าจะเลิกงานและได้กลับห้องก็ดึกมากแล้ว

หลายวันต่อมา

โรงอาหาร

"หิวโว้ยยย ท้องกูเต้นระบำทั้งคาบ อาจารย์แม่งกว่าจะปล่อย" โลกันตร์บ่นหลังจากอาจารย์ปล่อยพวกเราช้า

"เป็นไงล่ะ อาจารย์ที่มึงบอกว่าใจดีนักใจดีหนาเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว เหอะ! เล่นปล่อยช้าไปเกือบชั่วโมง" น้ำเสียงประชดประชันของแสงเหนือดังขึ้น เมื่อได้ยินโลกันตร์บ่น นี่ก็ผ่านไปอาทิตย์หนึ่งแล้วที่พวกฉันเข้าเรียนมหาวิทยาลัย

"เออแม่ง กูอุตส่าห์ชม เห็นสวยๆแม่งโหดฉิบหาย"

"นักศึกษามาสายก็ด่า แต่พอตัวเองสอนเลยเวลาก็บอกว่าขออีกนิดๆ ผ่านไป10-20 นาที แม่งก็ยังไม่ปล่อย หลอกเก่งกว่าผีก็ครูนี่แหละ" โลกันตร์ขมวดคิ้วแล้วส่ายหัว เมื่ออาจารย์ที่ตนเองเคยชื่นชมไม่ได้เป็นอย่างที่คิด

"ก็บอกแล้วว่าอย่าโลกสวย เอาน่าา รีบไปกินข้าวเหอะ เดี๋ยวต้องไปประชุมเชียร์อีก"

ประชุมเชียร์

"มาแล้วก็นั่งลงและช่วยเช็กด้วยว่าเพื่อนมากันครบแล้วรึยัง!" หลังจากพวกฉันกินข้าวเสร็จ รุ่นพี่ก็เรียกรวมทันที

ตอนนี้ฉันกำลังหันซ้ายหันขวาเพื่อดูว่าคนอื่นๆ มากันครบรึยัง เข้ารับน้องร่วมกันมา 1อาทิตย์มันก็ต้องมีคุ้นหน้าคุ้นตากันบ้าง

"ทุกคนมากันครบรึยังครับ!!" ฉันว่าเหมือนจะขาดหายไปหลายคนเลยนะ หรือว่ายังไม่มา เลยเวลาไปหลายนาทีแล้ว จะโดนลงโทษไหมเนี่ย

"ว่าไง!! มากันครบไหม"

"......."

"เงียบนี่หมายความว่าไงครับ ผมถามทำไมไม่ตอบ!!" ใครที่เป็นเพื่อนกับคนที่ยังไม่มา ช่วยตอบพี่เขาสักทีเถอะ

"......"

"ไม่เป็นไร พวกคุณไม่ตอบผมก็ไม่เป็นไร แต่ตอบคำถามพวกเขาให้ได้ก็แล้วกัน" น้ำเสียงเรียบนิ่งพูดขึ้นอย่างใจเย็น แต่คนฟังไม่ได้รู้สึกเย็นเลยสักนิด แต่กลับกัน มันรู้สึกร้อนวูบวาบและเสียวสันหลังยังไงไม่รู้…

ทำไมพี่เขาพูดแปลกๆ ด้วย แล้วที่บอกว่าให้ตอบคือให้ตอบใครอ่ะ รู้สึกใจไม่ดีเลย

"พี่เขาถาม ทำไมพวกคุณไม่ตอบครับ!!!!" เฮือก! เสียงแข็งกร้าวตะโกนดังขึ้น ทำเอาทุกคนที่นั่งอยู่สะดุ้งตกใจ ขนาดรุ่นพี่ที่ยืนอยู่ฉันยังเห็นพี่เขาสะดุ้งเหมือนกันเลย

"เงียบทำไม ตอบสิครับ!!!" เสียงผู้ชายอีกคนหนึ่งดังขึ้น แต่น้ำเสียงแข็งกร้าว ไม่ต่างจากคนแรกเลย

"ตอนเขาบอกให้เงียบ พวกคุณกลับเสียงดัง แต่พอให้พูด พวกคุณกลับเงียบ!!! เป็นใบ้กันรึไงครับ!!" โอ้ยย แต่ละคนจะเสียงดังกันทำไมนักหนา กินลำโพงกันเข้าไปรึไง

"พวกพี่เขาคงจะใจดีเกินไปสินะ พวกคุณถึงไม่แสดงความเคารพกับรุ่นพี่แบบนี้!!!" ไม่นานฉันก็เห็นร่างเจ้าของเสียงทั้ง4 เดินเข้ามายืนเรียงหน้ากระดานต่อหน้าปีหนึ่งทุกคน

"!!!!!!......." ฉันไล่สายตามองผู้มาใหม่รายคน จนไปถึงคนสุดท้าย ก็สะดุดเข้ากับใบหน้าคมดุที่แสนคุ้นเคยของใครคนหนึ่ง ซึ่งเขาคนนั้นก็จ้องมองมาที่เธอเช่นกัน อึก! รู้สึกเหมือนโดนฟ้าผ่าเลย ตอนนี้ร่างกายมันชาวาบไปทั้งตัวแล้ว!

ไม่จริง ฉันได้แต่ส่ายหัว แล้วบอกกับตัวเองว่ามันไม่จริง ฉันแค่ตาฝาด

"ไม่คิดเลยนะครับ ว่าพวกผมจะได้เจอกับพวกคุณเร็วขนาดนี้" เสียงเรียบนิ่งเอ่ยขึ้นดังไปทั่วลานเกียร์ ก่อนจะส่งสายตาจ้องมองไปที่คนหนึ่ง เหมือนต้องการสื่อให้คนผู้นั้นรู้ว่า ประโยคที่พูดไป เขาพูดถึงใคร

"..อึก!!" เสียงกลืนน้ำลายของหญิงสาวดังขึ้น พลางนั่งตัวเกร็ง เหงื่อซึมเต็มฝ่ามือ

"......"ฉะ ฉันไม่ได้ตาฝาด เป็นเขา เป็นเขาจริงๆ ผู้ชายคนนั้น ดูจากการแต่งตัวด้วยเสื้อช็อปวิศวะ และท่าทางกับน้ำเสียงเดาไม่ยากเลยว่าเป็นใคร พี่ว๊าก!!! ฉิบหายแล้วฉัน กรรมจะตามสนองไหมวะ

"ทีนี่จะตอบพวกผมได้รึยัง ว่าเพื่อนคนอื่นของพวกคุณที่เหลือไปไหนกัน ทำไมไม่เข้าประชุมเชียร์!!!"

"....เอ่อออ มะ ไม่ทราบครับ" ผู้ชายคนหนึ่งยกมือขึ้นตอบด้วยเสียงสั่นๆ มือก็สั่น เรียกได้ว่าสั่นไปทั้งตัวเลยก็ว่าได้ ส่วนฉันในตอนนี้ มันยิ่งกว่าเจ้าจะเข้าทรงอีก!!!"

"ไม่ทราบ? ดี!!! เป็นเพื่อนกันแต่ไม่รู้ว่าเพื่อนหายไปไหน!!!" งื้อออ เสียงจะดังไปถึงไหนเนี่ย เบาบ้างก็ได้ เดี๋ยวลูกกระเดือกก็กระเด็นหรอก!

"พวกคุณคิดว่าตัวเองได้เข้าเรียนมหาลัยนี้แล้ว จะได้รับการยินยอมเข้ามาเป็นนักศึกษาคณะวิศวะด้วยงั้นหรอ พวกผมยังไม่ยอมรับครับ!!!!" แบบนี้ก็ได้หรอ เข้าเรียนมหาลัยได้ แต่ยังไม่ใช่นักศึกษาคณะวิศวะเนี่ยนะ

"ทำตัวเหลวแหลก! ไม่มีความรับผิดชอบ! ไม่เคารพรุ่นพี่ แล้วจะให้พวกผมยอมรับพวกคุณได้ยังไง! แค่เข้าประชุมเชียร์แค่นี้พวกคุณยังทำไม่ได้!!!" อ้าว!! นั่นมันพวกที่เหลือที่ไม่เห็นวันนี้หนิ ทำไมถึงมากับรุ่นพี่ได้ล่ะ

"พวกคุณดูไว้ นี่คือคนที่โดดเชียร์!! ถึงพวกคุณจะไม่ได้ร่วมมือกับคนพวกนี้ แต่ก็ต้องรับผิดชอบร่วมกัน คราวหลังจะได้ไม่มีใครทำอีก!!" รับผิดชอบร่วมกัน คงไม่พ้นเรื่องโดนลงโทษแน่นอน

"ปี1 ทุกคนยืนขึ้น!!!"

พรึ่บ!! ทุกคนยืนขึ้นทันทีที่ได้ยินคำสั่ง ฉันก็เหมือนกัน ถึงจะแทบไม่มีแรงตั้งแต่เห็นหน้าผู้ชายคนนั้นแล้วก็เถอะ

"กอดคอลุกนั่ง100ครั้ง ปฏิบัติ!!!"

ปี1 ทุกคนกอดคอทั้งที่ยังยืนเรียงหน้ากระดาน และลุกนั่งพร้อมกันอย่างจำใจ…การลงโทษในครั้งนี้มีหลายคนที่ไม่ได้ผิด และไม่ได้เกี่ยวข้องกับนักศึกษาที่หนีการรับน้องเลย แต่ก็ต้องมารับผิดชอบร่วมกัน มันทำให้รู้สึกไม่แฟร์กับพวกเขาเลยสักนิด

หึ้ย! แค่คนไม่กี่คนต้องมาทำให้คนอื่นเขาเดือดร้อนไปด้วย นิสัยเสียมาก เห็นแก่ตัวที่สุด!

"1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12...."

"ดังๆ!!!" โอ๊ยย ให้เบาบ้างก็ได้ เสียงดังเกินเดี๋ยวก็หมดแรงลุกนั่งให้พวกพี่ดูหรอก!!

"13 14 15 16 17 18 19...."

"ไม่พร้อมกัน เอาใหม่!!!!" ตาย~ กูจะตายก่อนลุกนั่งเสร็จก่อนไหมวะ ให้พวกเราหยุด แล้วก็เริ่มใหม่กัน ทำเพื่ออะไรก๊อนนน

"1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13...." ฉันตะโกนนับพร้อมกับลุกนั่งไปด้วยจนจะหมดแรงแล้วนะ โฮ~ นี่ฉันกำลังเข้ารับน้อง หรือ กำลังเข้ารับเกณฑ์ทหารเนี่ย คุณพี่จะส่งพวกหนูไปกู้ชาติหรอคะ อะไรมันจะจริงจังปานนั้น!!

"พอ หยุด!!" เฮ้ออ พอพี่เขาสั่งให้หยุดทุกคนก็นั่งลงอย่างหมดแรง ได้หยุดสักที

"ใครอนุญาตให้พวกคุณนั่ง!! ลุกขึ้นยืน!!!" อะไรเนี่ยหงุดหงิดแล้วนะ เดี๋ยวกูก็วิ่งไปกัดคอแม่ง!!!

"........"

"ผมให้พวกคุณพัก5นาที แล้วไปวิ่งรอบสนาม 5รอบ" ห๊ะ!! วิ่งรอบสนาม5 รอบ มึงมาเอาชีวิตกูไปเถอะ~ เกือบจะดีใจอยู่แล้วเชียวที่ได้พักตั้ง5 นาที

"หมดเวลา ไปวิ่งรอบสนาม 5รอบ ปฏิบัติ!!!!" 5นาทีป้อมึงก๋า!!(พ่อมึงหรอ) ดูนาฬิกาไม่เป็นรึไงวะ นี่เพิ่งจะผ่านไปไม่ถึง 3นาทีเอง!! แล้วกูเลือกอะไรได้ไหม เลือกที่จะไม่วิ่งได้รึป่าว~

เฮ้ออ วิ่งก็ได้วะ

"......แฮ่กแฮ่กๆๆ พวกมึงไหวไหม" โลกันตร์ถามพวกฉัน ตอนนี้พวกเราวิ่งได้ 3รอบแล้ว นี่เป็นรอบที่4 สภาพแต่ละคนจะไม่ไหวกันแล้ว ฉันก็เหมือนกัน แต่อดทนไว้ก่อนอีกรอบเดียว

"ไม่ไหว แต่ไม่เป็นไร อีกรอบเดียวกูจะทนให้ได้" ฉันตอบมันอย่างอ่อนแรง ส่วนคนอื่นก็คงไม่มีแรงตอบแล้วแหละ ดีนะที่ตอนเด็กฉันชอบวิ่งหนีไม้เรียวแม่บ่อยๆ พอโตมาก็เลยชิน (ว่าแต่มันเกี่ยวกันไหมวะ)