LOGINShare
บทที่ 12 ชีวิตที่มีค่า
Last Updated:
2025-04-11 19:47:58
Related chapters
i’m bad ผมมันเลว SM20+ บทที่ 13 รู้จักเอาตัวรอด
บทที่ 13 รู้จักเอาตัวรอด“ดูเหมือนว่าเธอจะไม่รู้จักคำว่ากลัวเลย…แม้แต่นิดเดียว” น้ำเสียงของเขาต่ำลึก แฝงไปด้วยแรงกดดันที่หนักหน่วงร่างสูงก้าวเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ใกล้จนขนมผิงรู้สึกได้ถึงไอร้อนจากร่างกายเขาแผ่ซ่านเข้ามาในผิวหนัง เธอถอยหนีโดยอัตโนมัติ สมองสั่งการเร็วเท่าความกลัวที่กำลังพล่านอยู่ในหัวใจขนมผิงถอยหลังเข้าไปในห้องของตัวเองอย่างเชื่องช้า สายตายังจับจ้องเขาไม่วางตา เงาดำของเขาทอดยาวครอบคลุมร่างของเธอทุกย่างก้าวและเมื่อขาทั้งสองข้างชนเข้ากับปลายเตียง เธอก็รู้ทันทีว่า…หมดทางหนีเธอยืนนิ่ง มือสองข้างสั่นไหว ใบหน้าเริ่มซีดเผือด หัวใจเต้นถี่อย่างควบคุมไม่ได้โจฮันก้าวเข้ามาในห้อง ราวกับนักล่าที่ค่อยๆ เดินประชิดเหยื่อ เขาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเธอ สายตานิ่งราวกับกำลังมองของเล่นในมือ“ผิงไม่ทำอีกแล้ว…ผิงขอโทษ…” เสียงเธอสั่นเครือ แทบเปล่งออกมาไม่ได้ ความหวาดกลัวแล่นวาบทั่วสรรพางค์ทุกครั้งที่ลมหายใจของเขาแผ่วรดใบหน้า “ผิงขอโทษจริงๆ…”สองมือสั่นระริกยกขึ้นไหว้ ขอร้องอ้อนวอน ภาพจำเลวร้ายจากตึกร้างยังคงชัดเจน จนน้ำตาไหลพรากลงอาบสองแก้มหมับ!มือหนากระชากข้อมือเธออย่างรุนแรง ก่อนจะสะบัดออกแล้ว
Last Updated : 2025-04-16i’m bad ผมมันเลว SM20+ บทที่ 14 ตะหงิดใจ
บทที่ 14 ตะหงิดใจ09:20 | คอนโดหรูของโจฮันเสียงเปิดประตูจากห้องฝั่งตรงข้ามดังขึ้น ขนมผิงที่ตื่นนอนตั้งแต่เช้าตรู่รีบสืบเท้าเข้ามาแนบหูฟังอย่างเงียบเชียบ เสียงพูดคุยเบาๆ ดังลอดออกมา ก่อนจะตามด้วยฝีเท้าหนักของใครบางคนที่เดินออกไปจากห้อง ทิ้งไว้เพียงความเงียบที่ลอยอ้อยอิ่งอยู่หน้าประตูเมื่อไม่มีเสียงอะไรอีก ขนมผิงจึงรวบรวมความกล้า แง้มประตูออกเล็กน้อยแล้วชะโงกหน้าสำรวจบรรยากาศภายนอก“คุณโจฮัน… ไปทำงานแล้วเหรอ?”เธอพึมพำกับตัวเอง ก่อนสายตาจะไล่ไปตามผนังฝั่งมุมชมวิว กระจกใสบานใหญ่สะท้อนภาพตึกสูงระฟ้าด้านนอก ทำให้เธอเกิดความอยากลองออกไปเห็นด้วยตาตัวเองแต่ทันทีที่ขยับตัวจะเดินออกไป เสียงคำสั่งของเขาที่ยังวนเวียนอยู่ในหัวกลับหยุดเธอไว้'ห้ามออกไปไหน จนกว่าฉันจะสั่ง'ขนมผิงชะงัก ถอยกลับเข้ามาอย่างว่าง่าย ปิดประตูเบาๆ แล้วเดินกลับไปนอนบนเตียงอย่างจำยอม ถึงแม้จะรู้สึกเหมือนถูกกักขังอยู่ในห้องหรู แต่ในเมื่อยังไม่มีทางเลือกอื่น เธอก็ต้องอยู่ให้เป็น12:00 | บริษัทโจฮันวางมือจากคอมพิวเตอร์ก่อนจะเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ปล่อยสายตาให้พักจากหน้าจอที่เขาจ้องมาตลอดทั้งเช้า“นายครับ คุณท่านสั่งให้ผมเอาอา
Last Updated : 2025-04-16i’m bad ผมมันเลว SM20+ บทที่ 15 นัดดูตัว
บทที่ 15 นัดดูตัวเมื่อได้รับรายงานจากลูกน้องว่าเรื่องทุกอย่างเรียบร้อยดีตามที่สั่งไว้ โจฮันก็ออกเดินทางไปหาปู่ตามเวลานัด เขามาถึงร้านอาหารก่อนเวลานิดหน่อย แต่ไม่ได้รีบเข้าไป กลับเดินอ้อมไปนั่งที่มุมสูบบุหรี่ในสวนด้านข้าง ที่ทางร้านจัดไว้ชายหนุ่มหยิบบุหรี่ออกมาจุด สูดควันเข้าไปลึกแล้วพ่นออกมาอย่างช้าๆ ควันสีขาวจางลอยฟุ้งไปในอากาศ จังหวะนั้นเอง คนกลุ่มหนึ่งเดินผ่านตรงหน้าพอดี เขาเหลือบตามองไปอย่างไม่ใส่ใจนัก แต่กลับสะดุดตากับหญิงสาวในชุดเดรสสีฟ้าอ่อน เธอรีบก้มหน้าหลบสายตาแล้วเดินตามผู้ใหญ่สองคนไปเงียบๆผ่านไปเกือบสิบนาที สายจากปู่โทรเข้ามา สั่งให้เขาเข้าไปด้านในได้แล้วทันทีที่โจฮันก้าวเข้ามาในห้องอาหาร สายตาหลายคู่ก็หันมามองเขาอย่างพร้อมเพรียง ชายหนุ่มไม่ได้สนใจ เขาเดินเข้าไปนั่งลงข้างปู่ เลื่อนเก้าอี้ด้วยท่าทีเฉยชา พร้อมเอาขาสะกิดขาปู่เล็กน้อย ส่งสายตาให้แบบไม่จำเป็นต้องพูดอะไร“นี่โจฮัน หลานชายผมครับ” ปู่แนะนำ พลางหันไปมองหลานชายอย่างระวัง “โจ นี่น้องถุงแป้ง ลูกสาวของน้าบังอรกับน้าเทิด”“อืม” โจฮันพยักหน้าช้าๆ สายตาเย็นเยียบจ้องมองหญิงสาวราวกับกำลังพิจารณาอะไรบางอย่าง “ชุดสีนี้…ไม่
Last Updated : 2025-04-16i’m bad ผมมันเลว SM20+ บทที่ 16 ทำตัวให้มีประโยชน์ NC
บทที่ 16 ทำตัวให้มีประโยชน์ NCปลายคางมนถูกรั้งไว้มั่นด้วยแรงนิ่งแต่หนักแน่น ใบหน้าทั้งสองใกล้กันอยู่แล้ว ทว่าโจฮันกลับโน้มเข้าไปอีก จนปลายจมูกของเขาแตะกับเธออย่างจงใจ“คะ…คุณโจฮัน” เสียงเธอแผ่วพร่า ขณะที่เขายังคงจ้องตรงเข้ามา ราวกับกำลังมองผ่านผิวหนังเข้าไปถึงข้างใน“เธอคิดว่าส่วนไหนของร่างกายมีประโยชน์ที่สุด” น้ำเสียงเรียบเย็น ไร้แววหยอกล้อ แต่ทุกถ้อยคำกลับเหมือนกรุ่นไฟปลายนิ้วชี้ของเขาลากผ่านลำคอของเธออย่างไร้อารมณ์ จนถึงร่องอกแน่นตึง เนินอกเบียดเสื้อผ้าจนไม่อาจซ่อนรูปโจฮันละสายตาจากใบหน้า มองนิ้วตัวเองที่ยังวางอยู่ตรงเนินอก จากนั้นจึงค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อของเธอออกทีละเม็ด ช้า ชัด เหมือนทุกการเคลื่อนไหวมีเป้าหมาย“คุณโจ…” ขนมผิงรวบมือเขาไว้แน่น ดวงตาไหวระริก “จะให้ผิงทำอะไรเหรอคะ” ริมฝีปากบางเม้มแน่น น้ำเสียงของเธอเหมือนจะสั่น แต่สิ่งที่สั่นกว่าคือโลกทั้งใบที่กำลังตกอยู่ในอุ้งมือของเขา“หึ…” โจฮันหัวเราะในลำคอ เบาและเย็นเยียบจนเธอขนลุก ท่าทีไร้เดียงสาของเธอไม่ได้เรียกเสียงหัวเราะอย่างอ่อนโยน มันคือเสียงของใครบางคนที่รู้ดีว่าเขากำลังควบคุมทุกอย่างมือใหญ่จับไหล่มนไว้มั่น ก่อนจะรูดแ
Last Updated : 2025-04-22i’m bad ผมมันเลว SM20+ ใต้อาณัติ NC+ [SM นิดๆ]
บทที่ 17ความเจ็บแปลบแล่นพล่านไปทั่วร่างกายจนใบหน้าสวยเหยเก ความใหญ่โตสอดเข้ามาในคราวเดียว ทำเอาเธอที่ตั้งรับไม่ทันและไม่คิดว่าเขาจะทำมันถึงกับตัวเกร็งไปหมด“อ้าขาออก” เสียงเข้มติดดุดังขึ้น ขณะที่ขนมผิงหลับตาแน่น ไม่กล้ามองสบตากับคนตรงหน้า ร่างกายรับรู้เพียงความเจ็บแสบที่กำลังเล่นงาน “ฉันบอกให้อ้าขาออก”“ผิงเจ็บ” เธอเอ่ยเสียงแผ่วพร่า “เจ็บจริงๆ นะคะ” จนในที่สุดเธอก็กล้าที่จะลืมตาขึ้นมองหน้าเขา หัวใจดวงน้อยกระหน่ำเต้นเร็วแทบผิดจังหวะ ยิ่งโจฮันโน้มตัวลงมาใกล้ เธอยิ่งหวั่นใจว่าจะเผลอทำอะไรออกไปให้เขารำคาญ“มองหน้า”“อื้อ…” ใบหน้าเรียวได้รูปถูกมือหนาเพียงข้างเดียวบังคับให้หันมามองสบตากับ ก่อนที่โจฮันจะก้มลง แล้วตะโบมจูบเธออย่างดุเดือด ไม่สนใจในเสียงร้องครางประท้วงด้วยความเจ็บปวดของขนมผิง ยิ่งเธอขัดขืน เขายิ่งชอบ…เขาพึงพอใจในจุดหนึ่งแล้วก็ค่อยๆ เคลื่อนใบหน้าลงไปซุกไซ้ลำคอเธอ ฝากทั้งรอยแดงและรอยเขี้ยวไว้หลายจุด ความเจ็บแปลบเล่นงานเธอไม่พัก กระทั่งเขาหยัดกายขึ้น ทีนี้โจฮันไม่รอช้า เขาเริ่มเคลื่อนไหวเอวสอบช้าๆ และเนิบนาบจนเกิดเสียงทะลึ่งขึ้น“อืม~” เสียงครางต่ำของชายหนุ่มครอบงำประสาทสัมผัสขอ
Last Updated : 2025-04-22i’m bad ผมมันเลว SM20+ บทที่ 18 รู้ว่าไม่ควรคิด (1)
บทที่ 18 รู้ว่าไม่ควรคิด (1)หลายนาทีต่อมา ขนมผิงเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพอิดโรยเต็มขั้น แม้สายน้ำเย็นจะไหลชโลมผิวกายอย่างอ่อนโยน แต่มันกลับไม่ช่วยให้เธอรู้สึกสดชื่นขึ้นเลย ร่างกายยังหนักอึ้ง เหมือนใจยังค้างอยู่ที่ไหนสักแห่ง“คุณโจฮันไม่อยู่แล้วสินะ…” เธอพึมพำกับตัวเอง มุมปากบางยกยิ้มขึ้นน้อยๆ อย่างโล่งอก ทั้งที่ในอกกลับรู้สึกว่างเปล่าอย่างประหลาดกลิ่นอาหารที่ลอยมาตามลมจางๆ สะกิดความหิวของเธอขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว เสียงท้องร้องเบาๆ ทำให้เธอจำต้องพาตัวเองมานั่งที่โต๊ะอาหารเธอเท้าคางลงบนโต๊ะ พินิจอาหารตรงหน้าอย่างเงียบๆ สายตามองเลยไปยังแก้วเล็กที่วางยาเอาไว้คู่กัน ยาตัวเดิมที่เธอคุ้นเคย และ… เม็ดใหม่ที่ถูกเพิ่มเข้ามาโดยไม่บอกกล่าวก๊อก ก๊อกเสียงเคาะประตูดังขึ้นเบาๆ เพียงสองครั้ง ขนมผิงหันไปมอง ก่อนจะลุกขึ้นไปเปิดประตูอย่างช้าๆเมื่อบานประตูเปิดออก สิ่งที่ปรากฏคือมีน ชายหนุ่มที่เธอไม่ค่อยรู้จักเขามากนัก แต่ก็เริ่มคุ้นชินในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา“มีอะไรเหรอคะ พี่มีน?” น้ำเสียงเธอนุ่มนวล“นายบอกให้ฉันมาดู ว่าเธอเรียบร้อยแล้วหรือยัง”“เรียบร้อยแล้วค่ะ” ขนมผิงพยักหน้า ก่อนจะถามอย่างไม่แน่ใจ
Last Updated : 2025-04-22i’m bad ผมมันเลว SM20+ บทนำ
INTRO ยามตีสามของคืนเดือนดับ ภายในโกดังเก็บของเก่าที่รกร้างและไร้ผู้คนเงียบสงัดราวกับถูกลืมเลือนไปจากโลก หลังจากครอบครัวล้มละลาย เพราะถูกคนใจร้ายโกงเงินจากบริษัทของพ่อ เธอกับแม่ก็กลายเป็นคนไร้ที่พึ่ง ต้องเร่ร่อนหาที่อยู่อาศัยกันตามยถากรรมยิ่งไปกว่านั้น พ่อผู้ที่เคยเป็นเสาหลักของบ้านกลับเลือกจบชีวิตตัวเองหนีปัญหา ทิ้งให้เธอกับแม่ต้องเผชิญความลำบากตามลำพัง…ทว่าความเงียบในค่ำคืนนี้กลับถูกทำลายด้วยเสียงเอะอะโวยวายของใครบางคนร่างผอมบางของเด็กหญิงตัวน้อยนั่งซุกอยู่ในอ้อมอกมารดาตื่นตัวขึ้นจากเสียงรบกวนซึ่งไม่เคยได้ยินมาเป็นเวลานาน ดวงตากลมโตสะท้อนแสงริบหรี่จากภายนอก พลางเงี่ยหูฟังด้วยความสงสัย ใครกันที่กล้ารบกวนความเงียบงันของสถานที่แห่งนี้…“แม่จ๋า…เสียงใครเหรอ?” เด็กหญิงกระซิบถาม ขณะที่ซุกตัวแนบอกมารดา ดวงตาคู่น้อยสอดส่ายไปยังความมืดรอบตัว มันเป็นบรรยากาศที่เธอคุ้นเคยไปเสียแล้ว“ชู่…” ผู้เป็นแม่กระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น พลางโยกตัวไปมาเบาๆ ราวกับจะกล่อมให้ลูกสงบลง “นอนนะลูก”“แต่แม่…เสียงมันดัง ใครกันเหรอ?”“แม่ไม่รู้ แต่หนูนอนเถอะนะ พรุ่งนี้ก็เช้าแล้ว”เด็กหญิงเม้มริมฝีปากแน่น แววตาสุกใสสะ
Last Updated : 2025-04-07i’m bad ผมมันเลว SM20+ บทที่ 1 หลักฐานชิ้นสำคัญ
บทที่ 1 หลักฐานชิ้นสำคัญหลายปีต่อมารูปถ่ายสถานที่เกิดเหตุกระจัดกระจายอยู่บนโต๊ะทำงาน ข้างๆ คือแก้วเหล้าครึ่งแก้วและที่เขี่ยบุหรี่ที่เต็มไปด้วยก้นบุหรี่จนแทบล้น อย่างน้อยก็น่าจะยี่สิบมวน“ที่เกิดเหตุไม่มีอะไรต้องสงสัยเลยครับนาย ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เราค้นทุกตารางนิ้วแล้วแต่ก็ไม่พบสิ่งแปลกปลอมเลย”ลูกน้องหนุ่มวางรูปถ่ายที่หยิบขึ้นมาพิจารณาลงที่เดิม ก่อนเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มที่นั่งเอนตัวอยู่บนเก้าอี้ทำงานสีน้ำตาลตัวใหญ่ควันบุหรี่สีขุ่นถูกพ่นออกมาคละคลุ้งจนพรางใบหน้าคมเข้มไว้ชั่วขณะ เมื่อควันค่อยๆ จางลง ก็เผยให้เห็นแววตาเด็ดเดี่ยวของชายหนุ่ม แววตาอ่อนโยนของเด็กชายในวันวานที่เติบโตมาพร้อมแรงแค้นที่ขับเคลื่อนชีวิต ถูกแทนที่ด้วยความว่างเปล่า แม้เวลาจะผ่านไปนานหลายปี แต่ โจฮัน ไม่เคยลดละความพยายามในการตามหาคนร้ายที่ฆ่าพ่อของเขา…บุหรี่ที่ยังสูบไม่หมดถูกบี้ลงบนที่เขี่ยบุหรี่ เสียงกดดับดัง กรอบ… ก่อนจะถูกทิ้งลงไปกองรวมกับก้นบุหรี่อีกหลายมวนที่ถูกขยี้ทับกันจนแน่น“กูจะไปที่นั่นคืนนี้” เสียงทุ้มต่ำประกาศชัดลูกน้องที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนเอ่ยเสียงหนักใจ“แต่นายครับ… นายไปที่
Last Updated : 2025-04-07
Latest chapter
i’m bad ผมมันเลว SM20+ บทที่ 18 รู้ว่าไม่ควรคิด (1)
บทที่ 18 รู้ว่าไม่ควรคิด (1)หลายนาทีต่อมา ขนมผิงเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพอิดโรยเต็มขั้น แม้สายน้ำเย็นจะไหลชโลมผิวกายอย่างอ่อนโยน แต่มันกลับไม่ช่วยให้เธอรู้สึกสดชื่นขึ้นเลย ร่างกายยังหนักอึ้ง เหมือนใจยังค้างอยู่ที่ไหนสักแห่ง“คุณโจฮันไม่อยู่แล้วสินะ…” เธอพึมพำกับตัวเอง มุมปากบางยกยิ้มขึ้นน้อยๆ อย่างโล่งอก ทั้งที่ในอกกลับรู้สึกว่างเปล่าอย่างประหลาดกลิ่นอาหารที่ลอยมาตามลมจางๆ สะกิดความหิวของเธอขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว เสียงท้องร้องเบาๆ ทำให้เธอจำต้องพาตัวเองมานั่งที่โต๊ะอาหารเธอเท้าคางลงบนโต๊ะ พินิจอาหารตรงหน้าอย่างเงียบๆ สายตามองเลยไปยังแก้วเล็กที่วางยาเอาไว้คู่กัน ยาตัวเดิมที่เธอคุ้นเคย และ… เม็ดใหม่ที่ถูกเพิ่มเข้ามาโดยไม่บอกกล่าวก๊อก ก๊อกเสียงเคาะประตูดังขึ้นเบาๆ เพียงสองครั้ง ขนมผิงหันไปมอง ก่อนจะลุกขึ้นไปเปิดประตูอย่างช้าๆเมื่อบานประตูเปิดออก สิ่งที่ปรากฏคือมีน ชายหนุ่มที่เธอไม่ค่อยรู้จักเขามากนัก แต่ก็เริ่มคุ้นชินในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา“มีอะไรเหรอคะ พี่มีน?” น้ำเสียงเธอนุ่มนวล“นายบอกให้ฉันมาดู ว่าเธอเรียบร้อยแล้วหรือยัง”“เรียบร้อยแล้วค่ะ” ขนมผิงพยักหน้า ก่อนจะถามอย่างไม่แน่ใจ
i’m bad ผมมันเลว SM20+ ใต้อาณัติ NC+ [SM นิดๆ]
บทที่ 17ความเจ็บแปลบแล่นพล่านไปทั่วร่างกายจนใบหน้าสวยเหยเก ความใหญ่โตสอดเข้ามาในคราวเดียว ทำเอาเธอที่ตั้งรับไม่ทันและไม่คิดว่าเขาจะทำมันถึงกับตัวเกร็งไปหมด“อ้าขาออก” เสียงเข้มติดดุดังขึ้น ขณะที่ขนมผิงหลับตาแน่น ไม่กล้ามองสบตากับคนตรงหน้า ร่างกายรับรู้เพียงความเจ็บแสบที่กำลังเล่นงาน “ฉันบอกให้อ้าขาออก”“ผิงเจ็บ” เธอเอ่ยเสียงแผ่วพร่า “เจ็บจริงๆ นะคะ” จนในที่สุดเธอก็กล้าที่จะลืมตาขึ้นมองหน้าเขา หัวใจดวงน้อยกระหน่ำเต้นเร็วแทบผิดจังหวะ ยิ่งโจฮันโน้มตัวลงมาใกล้ เธอยิ่งหวั่นใจว่าจะเผลอทำอะไรออกไปให้เขารำคาญ“มองหน้า”“อื้อ…” ใบหน้าเรียวได้รูปถูกมือหนาเพียงข้างเดียวบังคับให้หันมามองสบตากับ ก่อนที่โจฮันจะก้มลง แล้วตะโบมจูบเธออย่างดุเดือด ไม่สนใจในเสียงร้องครางประท้วงด้วยความเจ็บปวดของขนมผิง ยิ่งเธอขัดขืน เขายิ่งชอบ…เขาพึงพอใจในจุดหนึ่งแล้วก็ค่อยๆ เคลื่อนใบหน้าลงไปซุกไซ้ลำคอเธอ ฝากทั้งรอยแดงและรอยเขี้ยวไว้หลายจุด ความเจ็บแปลบเล่นงานเธอไม่พัก กระทั่งเขาหยัดกายขึ้น ทีนี้โจฮันไม่รอช้า เขาเริ่มเคลื่อนไหวเอวสอบช้าๆ และเนิบนาบจนเกิดเสียงทะลึ่งขึ้น“อืม~” เสียงครางต่ำของชายหนุ่มครอบงำประสาทสัมผัสขอ
i’m bad ผมมันเลว SM20+ บทที่ 16 ทำตัวให้มีประโยชน์ NC
บทที่ 16 ทำตัวให้มีประโยชน์ NCปลายคางมนถูกรั้งไว้มั่นด้วยแรงนิ่งแต่หนักแน่น ใบหน้าทั้งสองใกล้กันอยู่แล้ว ทว่าโจฮันกลับโน้มเข้าไปอีก จนปลายจมูกของเขาแตะกับเธออย่างจงใจ“คะ…คุณโจฮัน” เสียงเธอแผ่วพร่า ขณะที่เขายังคงจ้องตรงเข้ามา ราวกับกำลังมองผ่านผิวหนังเข้าไปถึงข้างใน“เธอคิดว่าส่วนไหนของร่างกายมีประโยชน์ที่สุด” น้ำเสียงเรียบเย็น ไร้แววหยอกล้อ แต่ทุกถ้อยคำกลับเหมือนกรุ่นไฟปลายนิ้วชี้ของเขาลากผ่านลำคอของเธออย่างไร้อารมณ์ จนถึงร่องอกแน่นตึง เนินอกเบียดเสื้อผ้าจนไม่อาจซ่อนรูปโจฮันละสายตาจากใบหน้า มองนิ้วตัวเองที่ยังวางอยู่ตรงเนินอก จากนั้นจึงค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อของเธอออกทีละเม็ด ช้า ชัด เหมือนทุกการเคลื่อนไหวมีเป้าหมาย“คุณโจ…” ขนมผิงรวบมือเขาไว้แน่น ดวงตาไหวระริก “จะให้ผิงทำอะไรเหรอคะ” ริมฝีปากบางเม้มแน่น น้ำเสียงของเธอเหมือนจะสั่น แต่สิ่งที่สั่นกว่าคือโลกทั้งใบที่กำลังตกอยู่ในอุ้งมือของเขา“หึ…” โจฮันหัวเราะในลำคอ เบาและเย็นเยียบจนเธอขนลุก ท่าทีไร้เดียงสาของเธอไม่ได้เรียกเสียงหัวเราะอย่างอ่อนโยน มันคือเสียงของใครบางคนที่รู้ดีว่าเขากำลังควบคุมทุกอย่างมือใหญ่จับไหล่มนไว้มั่น ก่อนจะรูดแ
i’m bad ผมมันเลว SM20+ บทที่ 15 นัดดูตัว
บทที่ 15 นัดดูตัวเมื่อได้รับรายงานจากลูกน้องว่าเรื่องทุกอย่างเรียบร้อยดีตามที่สั่งไว้ โจฮันก็ออกเดินทางไปหาปู่ตามเวลานัด เขามาถึงร้านอาหารก่อนเวลานิดหน่อย แต่ไม่ได้รีบเข้าไป กลับเดินอ้อมไปนั่งที่มุมสูบบุหรี่ในสวนด้านข้าง ที่ทางร้านจัดไว้ชายหนุ่มหยิบบุหรี่ออกมาจุด สูดควันเข้าไปลึกแล้วพ่นออกมาอย่างช้าๆ ควันสีขาวจางลอยฟุ้งไปในอากาศ จังหวะนั้นเอง คนกลุ่มหนึ่งเดินผ่านตรงหน้าพอดี เขาเหลือบตามองไปอย่างไม่ใส่ใจนัก แต่กลับสะดุดตากับหญิงสาวในชุดเดรสสีฟ้าอ่อน เธอรีบก้มหน้าหลบสายตาแล้วเดินตามผู้ใหญ่สองคนไปเงียบๆผ่านไปเกือบสิบนาที สายจากปู่โทรเข้ามา สั่งให้เขาเข้าไปด้านในได้แล้วทันทีที่โจฮันก้าวเข้ามาในห้องอาหาร สายตาหลายคู่ก็หันมามองเขาอย่างพร้อมเพรียง ชายหนุ่มไม่ได้สนใจ เขาเดินเข้าไปนั่งลงข้างปู่ เลื่อนเก้าอี้ด้วยท่าทีเฉยชา พร้อมเอาขาสะกิดขาปู่เล็กน้อย ส่งสายตาให้แบบไม่จำเป็นต้องพูดอะไร“นี่โจฮัน หลานชายผมครับ” ปู่แนะนำ พลางหันไปมองหลานชายอย่างระวัง “โจ นี่น้องถุงแป้ง ลูกสาวของน้าบังอรกับน้าเทิด”“อืม” โจฮันพยักหน้าช้าๆ สายตาเย็นเยียบจ้องมองหญิงสาวราวกับกำลังพิจารณาอะไรบางอย่าง “ชุดสีนี้…ไม่
i’m bad ผมมันเลว SM20+ บทที่ 14 ตะหงิดใจ
บทที่ 14 ตะหงิดใจ09:20 | คอนโดหรูของโจฮันเสียงเปิดประตูจากห้องฝั่งตรงข้ามดังขึ้น ขนมผิงที่ตื่นนอนตั้งแต่เช้าตรู่รีบสืบเท้าเข้ามาแนบหูฟังอย่างเงียบเชียบ เสียงพูดคุยเบาๆ ดังลอดออกมา ก่อนจะตามด้วยฝีเท้าหนักของใครบางคนที่เดินออกไปจากห้อง ทิ้งไว้เพียงความเงียบที่ลอยอ้อยอิ่งอยู่หน้าประตูเมื่อไม่มีเสียงอะไรอีก ขนมผิงจึงรวบรวมความกล้า แง้มประตูออกเล็กน้อยแล้วชะโงกหน้าสำรวจบรรยากาศภายนอก“คุณโจฮัน… ไปทำงานแล้วเหรอ?”เธอพึมพำกับตัวเอง ก่อนสายตาจะไล่ไปตามผนังฝั่งมุมชมวิว กระจกใสบานใหญ่สะท้อนภาพตึกสูงระฟ้าด้านนอก ทำให้เธอเกิดความอยากลองออกไปเห็นด้วยตาตัวเองแต่ทันทีที่ขยับตัวจะเดินออกไป เสียงคำสั่งของเขาที่ยังวนเวียนอยู่ในหัวกลับหยุดเธอไว้'ห้ามออกไปไหน จนกว่าฉันจะสั่ง'ขนมผิงชะงัก ถอยกลับเข้ามาอย่างว่าง่าย ปิดประตูเบาๆ แล้วเดินกลับไปนอนบนเตียงอย่างจำยอม ถึงแม้จะรู้สึกเหมือนถูกกักขังอยู่ในห้องหรู แต่ในเมื่อยังไม่มีทางเลือกอื่น เธอก็ต้องอยู่ให้เป็น12:00 | บริษัทโจฮันวางมือจากคอมพิวเตอร์ก่อนจะเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ปล่อยสายตาให้พักจากหน้าจอที่เขาจ้องมาตลอดทั้งเช้า“นายครับ คุณท่านสั่งให้ผมเอาอา
i’m bad ผมมันเลว SM20+ บทที่ 13 รู้จักเอาตัวรอด
บทที่ 13 รู้จักเอาตัวรอด“ดูเหมือนว่าเธอจะไม่รู้จักคำว่ากลัวเลย…แม้แต่นิดเดียว” น้ำเสียงของเขาต่ำลึก แฝงไปด้วยแรงกดดันที่หนักหน่วงร่างสูงก้าวเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ใกล้จนขนมผิงรู้สึกได้ถึงไอร้อนจากร่างกายเขาแผ่ซ่านเข้ามาในผิวหนัง เธอถอยหนีโดยอัตโนมัติ สมองสั่งการเร็วเท่าความกลัวที่กำลังพล่านอยู่ในหัวใจขนมผิงถอยหลังเข้าไปในห้องของตัวเองอย่างเชื่องช้า สายตายังจับจ้องเขาไม่วางตา เงาดำของเขาทอดยาวครอบคลุมร่างของเธอทุกย่างก้าวและเมื่อขาทั้งสองข้างชนเข้ากับปลายเตียง เธอก็รู้ทันทีว่า…หมดทางหนีเธอยืนนิ่ง มือสองข้างสั่นไหว ใบหน้าเริ่มซีดเผือด หัวใจเต้นถี่อย่างควบคุมไม่ได้โจฮันก้าวเข้ามาในห้อง ราวกับนักล่าที่ค่อยๆ เดินประชิดเหยื่อ เขาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเธอ สายตานิ่งราวกับกำลังมองของเล่นในมือ“ผิงไม่ทำอีกแล้ว…ผิงขอโทษ…” เสียงเธอสั่นเครือ แทบเปล่งออกมาไม่ได้ ความหวาดกลัวแล่นวาบทั่วสรรพางค์ทุกครั้งที่ลมหายใจของเขาแผ่วรดใบหน้า “ผิงขอโทษจริงๆ…”สองมือสั่นระริกยกขึ้นไหว้ ขอร้องอ้อนวอน ภาพจำเลวร้ายจากตึกร้างยังคงชัดเจน จนน้ำตาไหลพรากลงอาบสองแก้มหมับ!มือหนากระชากข้อมือเธออย่างรุนแรง ก่อนจะสะบัดออกแล้ว
i’m bad ผมมันเลว SM20+ บทที่ 12 ชีวิตที่มีค่า
บทที่ 12 ชีวิตที่มีค่าหลายชั่วโมงต่อมา หลังจากที่หมอเข้ามาตรวจอาการ ขนมผิงก็ยังคงพักรักษาตัวอยู่บนเตียง ส่วนโจฮัน… เขาไม่ได้กลับบ้านเลย ยังคงอยู่ที่นี่ แถมยังสั่งให้ลูกน้องนำงานทั้งหมดมาทำต่อในห้องนอนแขก และที่น่าตกใจยิ่งกว่านั้นคือเขายังไม่มีทีท่าว่าจะกลับ“คุณโจ…”เสียงแหบพร่าของหญิงสาวที่เพิ่งฟื้นจากฤทธิ์ยาเอ่ยขึ้น ทำลายความเงียบภายในห้อง โจฮันหันไปทางต้นเสียงช้าๆ เห็นเธอพยายามดันตัวเองลุกขึ้นนั่ง พร้อมกับหันไปมองเขาที่นั่งอยู่…ด้านหลังโต๊ะทำงานใช่! เธอมองไม่ผิด และไม่ได้ตาฝาด นั่นมันโต๊ะทำงานจริงๆ!“เธอเห็นอะไร”เสียงเย็นเยียบของเขาถามขึ้นทันทีที่เธอได้สติ ทำเอาขนมผิงยังประมวลคำตอบไม่ทัน ความเจ็บแปลบที่ขมับกลับตอกย้ำขึ้นมาเสียก่อน“ผิง…”“เธอเห็นหน้ามัน?”หญิงสาวพยักหน้าเบาๆ อย่างกลัวๆ ก่อนจะกระซิบตอบ“เขา… เขาคือหนึ่งในห้าคนนั้น”โจฮันเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ทำงาน เดินตรงเข้ามาหาเธออย่างช้าๆฝ่ามือหนาประคองใบหน้าของเธอเบาๆ แต่แน่นพอจะรู้สึกได้ถึงแรงควบคุม แล้วเขาก็โน้มตัวลงมาใกล้จนลมหายใจอุ่นๆ ของเขาเป่ารดอยู่เหนือริมฝีปาก“ต่อไป…ฉันจะจับตาดูเธออยู่ที่นี่”“…”!
i’m bad ผมมันเลว SM20+ บทที่ 11 รางวัลเด็กดี
บทที่ 11 รางวัลเด็กดีเมื่อรับรู้ได้ว่า การที่เธอทำตัวดีมีประโยชน์กับโจฮันจะได้รางวัลตามที่เขาบอกไว้จริงๆ ขนมผิงก็ไม่อยู่นิ่ง เธอพยายามนึกภาพเหตุการณ์ทุกอย่าง และไหว้วานให้มีนโทรหาโจฮันเพื่อเล่าทุกอย่างให้เขาฟัง“ไม่โทร โทรไปก็ไม่ได้คุย คุณโจฮันเข้าประชุมอยู่” มีนชักสีหน้าใส่ด้วยความรำคาญใจนิดหน่อย ตั้งแต่เธอรู้ว่ามีเพียงเขาที่ติดต่อโจฮันได้ ก็มารอร้องเขาให้โทรหาเจ้านายให้ แม้ว่าตัวเองจะอยู่ในห้อง แต่ขนมผิงก็ไม่ละความพยายาม โซ่ยาวเท่าไรเธอก็เดินมาจนสุดความยาวและนั่งรอมีนอยู่หลังประตูบานนั้น“ผิงมีเรื่องจะเล่าให้คุณโจฟังจริงๆ นะคะ”“เรื่องเดิมๆ เธอขี้โกงนะรู้ตัวไหม จะเอารางวัลอย่างเดียวไม่ได้!”“ขี้โกงเหรอ…” ริมฝีปากเริ่มเบะคว่ำ เธอกะพริบตาปริบๆ มองชายหนุ่มอย่างออดอ้อน“อย่ามาจ้องฉัน ยังไงก็ไม่ได้ เดี๋ยวนี้รู้มากนะเธอน่ะ”“พี่มีน”“พอ ไม่ต้องเรียกฉัน ยังไงก็ไม่ได้ ไม่ได้คือไม่ได้เข้าใจไหม” มีนย้ำคำเด็ดขาด เขาไม่ยอมโอนอ่อนให้เธออย่างแน่นอน ครั้งที่แล้วเขาโดนลงโทษ แผลที่หางคิ้วยังไม่หายดีเลย “กลับไปอยู่ในที่ของเธอ”“ค่ะ” เธอคลานกลับไปนั่งพิงเตียงนอน และมองแผ่นหลังกว้างของมีนซึ่งเขานั่งอย
i’m bad ผมมันเลว SM20+ บทที่ 10 ข้อเสนอ
บทที่ 10 ข้อเสนอแววตาที่เคยหม่นหมองกลับมาสดใสอีกครั้ง เธอแสดงออกอย่างชัดเจนว่าสนใจข้อเสนอนั้นมากจนลืมตัวก้าวเข้าไปใกล้เขา ทำให้ระยะห่างระหว่างทั้งสองลดลงจนใบหน้าแทบจะแนบชิดกัน“ผิงต้องทำยังไงเหรอคะ”“หึ… รู้งานนี่” โจฮันก้มมองเตียงของหญิงสาว ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตาเธออีกครั้ง “ข้อเสนอนั้นง่ายมาก”“ผิงจะทำ…” เธอเอื้อมมือจับแขนเขาหลวมๆ ดวงตาเป็นประกายด้วยความดีใจ ขณะรอฟังว่าเขาจะพูดอะไรต่อ “ข้อเสนอนั้น…” ปลายนิ้วเรียววางลงบนต้นขาของชายหนุ่มโดยไม่รู้ตัว“ถ้าเธอพูดอะไรเกี่ยวกับอดีต ฉันจะให้รางวัลหนึ่งอย่าง และถ้าเป็นข้อมูลที่เป็นประโยชน์ ฉันก็จะให้รางวัลเพิ่มขึ้นเป็นรอบๆ ไป”“ผิง… ขอรางวัลจากคุณโจฮันได้จริงๆ เหรอคะ”“นี่เป็นข้อเสนอที่ฉันให้เธอ สุดแล้วแต่เธอจะทำได้ไหม ถ้าอยากได้ ก็จงแลกมันมาด้วยความทรงจำของเธอ”“ค่ะ” รอยยิ้มหวานผุดขึ้นบนใบหน้าที่เริ่มมีน้ำมีนวลขึ้นจนโจฮันอดรู้สึกแปลกใจไม่ได้ “ผิงเคยบอกคุณโจฮัน… ว่า…”เสียงเธอขาดหายไปในอากาศ เมื่อฝ่ามือหนาวางลงบนไหล่บอบบางของเธอ โจฮันค่อยๆ ปลดสายเดรสลงอย่างช้าๆ สายตาจับจ้องร่องรอยที่พวกคนชั่วได้ฝากไว้บนเรือนร่างของเธอในดวงตาของเขา ราวกับม
