07

@หน้าตึกคณะศิลป์ - เอกออกแบบ

“กว่าจะเสด็จมาได้นะ ไอ้ลูกเจ้าของมหาลัย” 

ผมยังก้าวขาไม่ถึงโต๊ะที่มีมนุษย์หน้าหล่อสามตัวนั่งอยู่ ไอ้เคซิส ก็เริ่มกัดผมเป็นคนแรก จะรอให้ผมก้นถึงเก้าอี้ก่อนไม่ได้หรือไงวะ

‘เคซิส’ คือเพื่อนอีกคนในกลุ่มผมอีกคน มันเป็นถึงนักเรียนนอก แต่ดันมา

ซิ่วต่อที่ไทย ผมก็ไม่เข้าใจมันเหมือนกัน เรียนที่เมืองนอกจบแล้ว แต่ดันอยากมาลองเข้าเรียนที่มหาลัยเมืองไทยดูอีกที เหตุผลเพราะ... ‘กูอยากจีบสาวไทยในชุดนักศึกษา’

ไอ้เคซิส เป็นเจ้าของผับ S นิสัยค่อนข้างสุขุมและเยือกเย็น ใบหน้าคมเข้มออกแนวลูกครึ่งเยอรมัน แถมอายุเยอะกว่าพวกผมตั้งสองปี

แต่ด้วยความที่ซิ่วกับซิ่วมาเจอกัน คบกันมาถึงสามปี เลยไม่ค่อยจะเรียกมันว่าพี่เท่าไหร่ แต่ถามว่าพวกเราเคารพมันมั้ยก็... เคารพนะ แต่ไม่อยากเรียกพี่ มีไรป้ะ?

“ได้ข่าวเจอดีเหรอมึง” ไอ้การ์เซียถามผมเสียงนิ่งๆ แบบไม่มองหน้า

‘การ์เซีย’ หนุ่มหล่อ รวย คมเข้ม ดีกรีเจ้าของสนามแข่งรถเถื่อน ขอเตือนเลยนะ อย่าคิดอยากไปรู้จักมันเด็ดขาด เพราะมันค่อนข้างเลือดเย็น ใจแม่งหิน!

“ไอ้ขันแม่งมาฟ้องอีกละสิ” ปากผมพูด แต่ตานี่กำลังก่นด่าไอ้ขันที ที่แท้ที่รีบวิ่งออกจากห้องน้ำมาก่อนผมเพราะมันจะรีบมาเล่าเรื่องในห้องน้ำที่ผมถูกยัยบ้าที่ไหนก็ไม่รู้ทำหัวปูดนี่สินะ ไอ้ขี้ฟ้อง!!

 “มึงตัวดีเลยไอ้ขัน จะให้กูเจาะหูทั้งทีดันกลัวคนเห็นว่าตัวเองอ้อนแอ้น ให้ไปเจาะที่ห้องน้ำลับตาคน เป็นไงล่ะ หัวกูปูดมั้ยถามใจมึงดู”

ผมชี้หน้าคาดโทษไอ้ขันที ที่ตอนนี้มันเบะปากทำไม่รู้ไม่ชี้อยู่

แม่งน่าตื้บสักทีสองทีจริงๆ

“เออ... ทำไมมึงต้องชวนกันไปทำพิเรนท์ที่ห้องน้ำด้วยวะ”

“เจาะหูเหอะ!”

พอไอ้เคซิสพูดไม่เข้าหูหัวร้อนรีบแก้ต่างเหมือนคนโดนไฟลนก้นเลยนะ

ไอ้เชี่ยขันทีมันคิดจะเล่นประตูหลังผมเหมือนที่ยัยนั่นว่าไว้หรือเปล่าวะ!?

พวกเรานั่งเถียงกันเสียงดังลั่นหอศิลป์ ตึกที่พวกเราเลือกลงเรียนกัน ไม่ใช่ว่าเป็นพวกสร้างสรรค์อะไรหรอกนะ ก็แค่ไม่รู้จะเรียนอะไร เลยเลือกเรียนคณะศิลปกรรมศาสตร์ เอกออกแบบกันทั้งสี่คน แถมยังอยู่ปีสี่ด้วยกันครบกลุ่มอีกต่างหาก

“เอ่อ...”

ขณะที่พวกเราสี่คนกำลังคุยเล่นกันเพลินๆ ก็มีเสียงนุ่มหูดังแว่วๆ อยู่ข้างหลังผม ไอ้พวกสามคนที่นั่งอยู่คนละฝั่งกับผมก็พร้อมใจกันเงยหน้ามองไปด้านหลังผมที่มีเสียงปริศนาดังขึ้นเมื่อกี้

“ว่าไงครับคนสวย” ไอ้ขันทีรีบเดินจ้ำอ้าวมานั่งม้านั่งตัวเดียวกับผม

ตางี้หว่านเสน่ห์เชียว

“คนไหนคือพี่ซาดีนส์คะ”

ว่าไงนะ? ในมหาลัยนี้ยังมีคนไม่รู้จักผมอยู่อีกเหรอ โคตรอเมซิ่งอะ!

“พี่เองน้อง มีอะไรกับพี่อะ” น้ำเสียงผมแข็งกระด้าง สงสัยจะหงุดหงิดที่เพิ่งรู้ตัวว่ามีคนไม่รู้จักตัวเองอยู่ในมหาลัยแห่งนี้

“คะ คือ มีคนให้หวาเอานี่มาให้ค่ะ” ผู้หญิงที่บอกไม่รู้จักผมในตอนแรก ยื่นซองสีชมพูหวานแหววมาให้ แล้ววิ่งเขินอายออกจากพื้นที่นั้นแทบจะล้ม

“โว๊ะ...แม่ง! หัวบันไดบ้านไม่เคยแห้งนะมึง” ไอ้เคซิสแซวผม

“ก็คนมันหล่อ ทำไงได้”

“กูว่าเพราะมึงเป็นลูกคุณลุงพงศ์มากกว่า”

อ้าว! ไอ้การ์เซียพูดแบบนี้ อยากมีเรื่องกับผมหรือไงครับ

คุณลุงพงศ์ที่ไอ้การ์เซียเรียกนะ คือพ่อของผม หรือก็คือ

ท่านอธิการพัฒนพงษ์ รัตนะวานนท์ เจ้าของมหาลัย RNN ที่ย่อมาจากนามสกุลรัตนะวานนท์ แห่งนี้ยังไงล่ะ

“กูก็เห็นด้วยกับไอ้เซีย” 

ไอ้ขันที ไอ้ห่า แม่งแปลพรรคเหรอมึง ฝากไว้ก่อนเหอะ

แล้วก็ไม่ต้องแปลกใจนะ ว่าทำไมเพื่อนในกลุ่มถึงเรียกผมว่า ‘ซีนส์’ 

เพราะว่าชื่อนี้ผมจะให้เฉพาะคนในครอบครัวและเพื่อนสนิทเรียกเท่านั้น ต่อให้จะเป็นสาวๆ ที่ผมควงแล้วทะลวงบนเตียงก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะเรียกชื่อต้องห้ามนี้ สำหรับผู้หญิงที่จะเรียกได้ นอกจากแม่ ก็ เมีย เท่านั้นแหละครับ

“อย่าไปสนใจพวกมันเลย ไหนเอามาให้เฮียอ่านสิ!”

ไอ้เคซิสมักแทนตัวเองว่าเฮียตลอด มันบอกว่าเป็นการช่วยกระตุ้นสมองพวกผมให้สำนึกว่ามันน่ะแก่กว่าตั้งสองปี ช่วยให้ความเคารพกูด้วย อะไรทำนองนั้น

แล้วที่มันพูดเมื่อกี้คือมันคิดดีแล้วใช่มั้ย? คิดว่าผมจะโง่ยื่นจดหมายสีหวานแหววที่แม้แต่เด็กอมมือยังรู้ว่ามันคือจดหมายรักที่สาวๆ ส่งให้ผมให้มันอ่าน?

ไอ้เคซีสขี้เสือก!!

ผมมองหน้ามันเย้ยๆ แกะซองสีชมพูออก กวาดสายตาคมๆ ของตัวเองมองลายมือที่สวย อ่านง่าย และได้ใจความว่า...

‘คืนนี้เจอกันที่ผับS นะคะ พี่ซาดีนส์

...จากน้องหวา’

หืม! เดี๋ยวนะ ชื่อหวา? เหมือนกับยัยคนเมื่อกี้เลย

แหม!! เดี๋ยวนี้พัฒนาเนอะ ส่งเอง จีบเอง แต่เนียนกลบเกลื่อน

“ขอตัวว่ะ มีธุระ… ด่วนมาก!!” ผมพูดไว้เท่านั้นก็เดินผิวปากอารมณ์ดี สองมือล้วงกระเป๋าสองเท้าก้าวเข้ามา เห้ย! ไม่ใช่แล้ว คนละคอนเซป

แต่ช่างมัน! เพราะตอนนี้ผมก็สองมือล้วงกระเป๋า แต่สองเท้าก้าวเดินไปขึ้นแลมโบสีฟ้าน้ำทะเลรุ่นใหม่ล่าสุดเพื่อที่จะไปรอน้องหวายังผับเอสของไอ้เคซิส

[Endpart]