Mag-log inบทที่35ผมกับพี่แมคออกมาหาก๋วยเตี๋ยวหลังมหาลัยฯ กินกันนี่แหละ เพราะพี่แมคมันต้องรีบเข้าไปทำงานต่อ ถ้าออกไปกินข้างนอกก็อาจจะเสียเวลาเข้าไปอีก เห็นพี่มันบอกว่างานจะต้องส่งพรุ่งนี้ก่อนสิบโมงเช้าแล้วแบบนี้พี่มันจะได้กลับไปนอนกี่โมงกี่ยามกันละเนี่ย“พี่แมค พี่ไม่ต้องไปส่งผมที่บ้านก็ได้ เดี๋ยวผมโทรให้พี่นักรบมารับ พี่จะได้ไม่เสียเวลาทำงาน” ผมบอก หลังจากที่ก่อนหน้านั้น พี่แมคมันบอกว่ากินอิ่มแล้วจะพาผมไปส่งที่บ้าน“ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูไปส่งเองแล้วค่อยกลับมาทำงานต่อ”“ไม่เอาหรอก ถ้าอย่างนั้นผมว่าผมนั่งรอพี่อยู่ที่นี่ดีกว่า”“แต่กว่าจะเสร็จมันอาจจะดึกมาก กูกลัวมึงจะง่วง”“ไม่ง่วง ผมนอนดึกบ่อยจะตายไป ยิ่งช่วงที่มีซีรีส์ออน ผมเคยนอนเกือบเช้าเลยก็มี” แถมช่วงนั้นโดนไอ้กาวมันบอกว่าขอบตาดำเป็นหมีแพนด้าอยู่บ่อยๆ“แล้วพรุ่งนี้มึงไม่มีเรียนเช้าเหรอ”“พรุ่งนี้มีเรียนเก้าโมง ไม่ต้องรีบตื่น”“ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจ แต่ถ้าง่วงก็บอกกูนะรู้ไหม?”“ครับผม”พี่แมคบอกว่างานชิ้นนี้เป็นงานที่จะส่งเข้าประกวดกับโครงการของบริษัทเอกชนยักษ์ใหญ่ ถ้าผลงานผ่านการพิจรณาก็จะมีสิทธิ์ได้เข้าร่วมกับทางบริษัทด้วย แล้วมันก็จะเป็นการส
บทที่34ผมมานั่งรอพี่แมคที่หน้าคณะเหมือนทุกวัน แต่วันนี้มันแปลกๆ ที่จนป่านนี้แล้วพี่มันยังไม่มานี่แหละ ทั้งที่ไอ้กาวมันก็กลับไปตั้งนานแล้วเพราะปกติพี่แมคไม่เคยที่จะมาช้าขนาดนี้ แต่ถึงพี่มันจะมาช้า ก็จะต้องโทรมาบอกกันก่อนทุกครั้ง“นั่งรอใครอยู่น้องจอม” พี่วุ้นเอ่ยทักเมื่อเห็นผมนั่งอยู่คนเดียว เพราะเวลานี้ก็เย็นมากแล้วด้วย“รอพี่แมคครับ ไม่รู้ว่าทำไมวันนี้ถึงมาช้าจัง”“อ้าว แมคยังไม่มาอีกเหรอ ให้พี่นั่งรอเป็นเพื่อนไหม”“ไม่เป็นไรครับพี่วุ้น อีกเดี๋ยวพี่แมคก็น่าจะมาแล้วแหละครับ”“เอาอย่างนั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้นพี่กลับก่อนนะ”“ครับ”พี่วุ้นไปแล้ว และเวลานี้นักศึกษาก็กลับกันจนเกือบจะหมดอยู่แล้วด้วยผมต่อสายโทรหาพี่แมคอีกครั้ง หลังจากที่โทรไปครั้งแรกแล้วมันฝากข้อความ และครั้งนี้ก็โทรไม่ติดเหมือนเดิม พี่มันมัวทำอะไรอยู่นะผมนั่งรออยู่ที่เดิมจนเวลานี้ก็ทุ่มกว่าเข้าไปแล้ว แต่อยู่ๆ ก็มีสายโทรเข้ามา ผมรีบดูแทบจะทันทีเพราะคิดว่าน่าจะเป็นพี่แมค แต่กลับไม่ใช่ เป็นเบอร์แปลกที่ผมไม่ได้บันทึกเอาไว้ในเครื่อง“ฮันโหลครับ”“กูเอง” เสียงคุ้นหูเอ่ยบอก“พี่แมค?”“เออ กูเอง กูเอาเบอร์ไอ้นะมันโทรน่ะ พอดีโทรศัพ
บทที่33หลังจากที่วันก่อนพี่แมคมันประกาศว่ากำลังจีบผมอยู่ ตอนนี้พี่มันเลยเดินหน้าจีบผมแบบเต็มกำลังของมันเลย แถมยังไปขอกับพี่นักรบเองด้วย พี่แมคเอาความเป็นเพื่อนรักของมันเป็นการยืนยันว่า พี่มันจริงจังกับผมจริงๆ ไม่ได้คิดที่จะมาจีบเล่นๆและพี่นักรบมันก็ยอมที่จะลองให้ผมกับพี่แมคค่อยๆ ศึกษากันไปก่อนได้ ทั้งหมดทั้งมวลก็ต้องยกความดีความชอบนี้ให้กับพี่ปาล์มที่ช่วยพูดให้อีกแรง พี่นักรบถึงได้ยอมใจอ่อนง่ายๆ แบบนี้คราวนี้พี่แมคมันเลยได้ใจ ที่เพื่อนรักของมันเปิดทางให้ มารับมาส่งผมที่บ้านทั้งเช้าเย็น จนพี่นักรบมันรำคาญที่เห็นเพื่อนรักของตัวเองมีความสุข ในขณะที่ตัวพี่มันเองกับพี่ปาล์มอยู่ห่างกันคนละประเทศ แถมนานๆ ทีถึงจะได้เจอกัน“น้อยๆ หน่อย นั่นน้องกูไม่ต้องเอาใจมันมากขนาดนั้นก็ได้” พี่นักรบมันว่า เมื่อเห็นว่าพี่แมคเอาแต่วุ่นอยู่กับการตักขิงซอยกับผักชีฝอยที่อยู่ในชามโจ๊กออกให้ผม“ขอโทษนะ กูลืมบอกป้าเขาว่าไม่ต้องใส่ผัก” พี่แมคหันมาบอกกับผมที่นั่งอยู่ข้างๆ ไม่ได้สนใจเสียงของพี่นักรบที่พูดเมื่อตะกี้เลยแม้แต่น้อย“ไม่เป็นไรพี่ ผมว่าเดี๋ยวผมเอาออกเองก็ได้”“ให้กูทำให้นี่แหละ กูอยากทำ” พูดจบก็หันมายิ้
บทที่32“ไม่มีอะไรหรอก พี่อย่าสนใจเลย รีบกินข้าวเถอะ” ผมเลยหันความสนใจไปที่ข้าวตรงหน้าแทน ทั้งๆ เวลานี้ข้าวแม้แต่คำเดียว ผมก็กินแทบจะไม่ลงอยู่แล้ว“จอมทัพ”“…”“ทำไมมึงรู้จักปริม มึงรู้อะไรมา เล่ามาให้หมดไม่อย่างนั้นก็นั่งกันอยู่ตรงนี้แหละ” พี่แมคมันสั่งผมอย่างเอาแต่ใจในเมื่อทุกอย่างมันมาถึงขนาดนี้แล้ว ผมว่าผมต้องพูดมันออกมาแล้วล่ะ เรื่องที่มันค้างคาอยู่ในใจมันจะได้โล่งเสียที“ที่พี่บอกไม่ว่าง ก็เพราะพี่ต้องเอาเวลาไปอยู่กับปริมไม่ใช่เหรอ ปริมที่เป็นน้องรหัสพี่ไง พี่กำลังจีบเขาอยู่ใช่ไหมล่ะความจริงพี่ไม่ต้องมาสนใจอะไรผมก็ได้นะ พี่อย่าทำให้ผมต้องเคยชินกับการที่ต้องมีพี่มาวนเวียนอยู่อย่างนี้สิ”“…”“ผมไม่อยากเคยชินกับการที่มีพี่อยู่ในทุกๆ วัน เพราะถ้าวันหนึ่งพี่หายไป ผมคง…”“…”“ผมคงรู้สึกไม่ดี” พูดไปแล้ว พูดทุกอย่างออกไปแล้ว ตอนนี้เลยได้แต่ก้มหน้ามองมือตัวเอง เพราะไม่กล้าที่จะมองหน้าพี่แมคมันแล้ว“…”“…”“กูขอโทษ ที่ทำให้มึงรู้สึกไม่ดี กูไม่คิดว่ามึงจะรู้สึกแย่ขนาดนี้ที่กูหายไป”“…”“แต่กูก็รู้สึกดีนะ ที่ได้ยินแบบนี้ ไม่เสียแรงที่ตามจีบอยู่ตั้งนาน”“พี่หมายความว่าไง?” ผมเงยหน้ามองคนตรง
บทที่31อาทิตย์ที่สองแล้วที่ผมไม่ได้เจอพี่แมคเลย นี่ผมนับวันด้วยเหรอวะเนี่ย?พี่นักรบบอกว่าช่วงนี้ที่คณะเป็นช่วงที่ปีหนึ่งต้องทำงานส่งเพื่อเก็บคะแนน รุ่นพี่ปีอื่นๆ เลยต้องไปช่วยน้องๆ กัน ซึ่งที่คณะของผมก็ต้องสอบเก็บคะแนนเหมือนกันมันเลยกลายเป็นว่าผมกับพี่แมคเลยยิ่งห่างกันเข้าไปใหญ่“เย็นนี้จะมารอกูที่คณะหรือเปล่า ถ้าขี้เกียจจะเดินออกกำลังกายเหมือนทุกวันก็รอที่คณะของมึงนั่นแหละ เดี๋ยวกูขับรถไปรับ” ทำไมผมรู้สึกเหมือนโดนพี่นักรบมันประชดยังไงก็ไม่รู้“ก็ ไม่ออกแล้ว ขอพักก่อน เอาเป็นว่าเดี๋ยวรอที่คณะก็แล้วกัน พี่ก็รีบมาด้วยล่ะ”“ก็ดีแล้ว จะขยันเดินอะไรทุกวัน ทีเมื่อก่อนไม่เห็นจะอยากไปหากูที่คณะเลย กูยังสงสัยอยู่เลยว่ามึงแอบไปชอบใครที่คณะกูหรือเปล่า”“ปะ เปล่า ไม่มีสักหน่อย” ผมรีบปฏิเสธทันที“ไม่ต้องรีบพูดขนาดนั้น มีพิรุธนะมึงเนี่ย”“มีพิรุธอะไรล่ะ พี่อย่ามามั่ว เอาเป็นว่าเย็นนี้อย่าให้ต้องรอนาน ไม่อย่างนั้นจะโทรไปฟ้องแม่ว่าพี่มีแฟนแล้วทิ้งน้อง วันหยุดก็หนีน้องไปเที่ยวกับแฟน”“เป็นเด็กขี้ฟ้องตั้งแต่เด็กจนโตเลยนะมึงเนี่ย” พี่นักรบมันว่า แถมยังเอามือมายีที่หัวกันอีกนะ ผมยุ่งหมดเห็นไหม?“เดี๋ย
บทที่30“มานั่งเป็นหมาหงอยอะไรอยู่ตรงนี้” เสียงที่แสนจะคุ้นหูเอ่ยถามขึ้น เสียงที่ผมไม่ได้ยินมันมาสักพักหนึ่งแล้ว“มาถึงก็กวนประสาทเลยนะพี่” พี่แมคมันนั่งลงข้างๆ กับผมที่ตรงบันไดหน้าคณะของพี่มันนั่นแหละ ซึ่งผมมารอพี่นักรบกลับบ้านเหมือนทุกวันทั้งที่ปกติพี่นักรบจะไปรับผมที่คณะเอง แต่วันนี้ผมแค่รู้สึกอยากจะเดินออกกำลังกายเฉยๆ ก็เลยบอกกับพี่มันว่าจะมารอที่คณะ“มึงก็ลามปามกูไม่เปลี่ยนเลยนะ ไม่เจอกันไม่กี่วันไม่น่ารักขึ้นเลย” พี่มันว่าใครมันจะไปน่ารักเท่าน้องรหัสของพี่ล่ะ เห็นหน้าพี่มันแล้วโคตรจะหงุดหงิดเลยให้ตายเถอะ“สรุปมึงมาทำอะไรที่คณะกูเนี่ย อย่าบอกนะว่ามาหากู นี่คิดถึงกูขนาดนี้เลยเหรอ?” พี่แมคมันส่งสายตาเจ้าเล่ห์มาให้“ใครคิดถึงพี่? อย่ามามั่ว อีกอย่างผมจะมารอใครก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพี่สักหน่อย”“เนี่ย เมื่อไหร่จะทำตัวน่ารักกับกูเหมือนที่ทำกับไอ้วุ้นมันบ้าง““ก็พี่วุ้นเขาไม่ได้กวนประสาทเหมือนพี่นี่ ในเมื่อผมไม่น่ารักก็ไม่ต้องมายุ่ง” ผมบอกก่อนที่จะลุกขึ้น ในเมื่อผมมันไม่น่ารักก็ไม่ต้องมายุ่ง ต่างคนต่างอยู่ก็แล้วกัน“แล้วนี่มึงจะไปไหน”“เรื่องของผม” ผมบอกแล้วก็เดินหนีพี่มันมา“จอมทัพ ม




![สถานะเมียในสมรส [Omegaverse]](https://acfs1.goodnovel.com/dist/src/assets/images/book/43949cad-default_cover.png)


