9 - จุดเปลี่ยนของชีวิต

จุดเปลี่ยนของชีวิต

และก็มีทีมงานคนหนึ่งเดินมากระซิบกับปริญญ์ว่า นักแสดงที่จะต้องรับบทนี้นั้นมาไม่ได้แล้ว เพราะเกิดประสบอุบัติเหตุระหว่างทางเข้า ปริญญ์มองปาณิศารุ่นน้องคนสนิทก่อนที่จะมองสำรวจมาทางชนาวิชญ์อย่างพินิจพิจารณาก่อนที่จะตอบรับสุทธิโชคออกไป

“ใช่ครับ น้องเป็นคนของปาณิศารุ่นน้องของผมเอง ยังไงฝากคุณสุทธิโชคพิจารณาและเอ็นดูน้องด้วยนะครับ”

เพราะมีโอกาสยากที่จะได้ร่วมงานกับทางสุทธิโชค เพราะไม่ว่านักแสดงหรือบริษัทไหน ที่ได้ร่วมงานกัน นักแสดงคนนั้นเป็นต้องแจ้งเกิดกันทุกคน จึงต้องรับหน้าแก้สถานการณ์ตรงนี้ไปก่อน

“ยินดีที่ได้ร่วมงานครับ เดี๋ยวนัดประชุมกันอีกทีวันนัดประชุมรวมนักแสดงก็แล้วกัน” สุทธิโชคยิ้มตอบรับอย่างพอใจ ก่อนที่จะหันไปมองทางชนาวิชญ์อีกครั้ง

“ทิชา เอาบทของพระเอกให้น้องปลาด้วย” เมื่อสุทธิโชคเดินออกไปแล้ว ปริญญ์จึงหันมาสั่งคนของตน ซึ่งก็คือคนที่ถือเอกสารฉบับโตออกมาตามหลังเขานั้นเอง

“ขอบคุณพี่ปริญญ์มากเลยนะคะ ถ้าอย่างนั้นปลาขอตัวพาคนของปลาไปเตรียมความพร้อมก่อนนะ” ปาณิศาหันมาขอบคุณทางรุ่นพี่ ก่อนที่จะเดินไปยืนข้าง ๆ กับชนาวิชญ์ที่เอาแต่งุดหน้ามีแต่คำถามอยู่ในใจ แล้วรีบพาเขากลับทันที เพราะกลัวว่าเขาจะปฏิเสธค้านขึ้นมา

“พี่ปลา นี่มันอะไรกัน?” เขาถามเธอขึ้นมาทันที เมื่อเข้ามาอยู่ภายในรถยนต์ของเธอกันสองคน

“อะไร?”

“ก็ไหนพี่บอกว่าจะพาผมมาดูงานเบื้องหลังไง ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้” เขาจ้องหน้าเธอเขม็งแล้วถามขึ้นมา พร้อมกับชูเอกสารฉับที่เธอวางอยู่ขึ้นมาตรงหน้าทันที

“ก็ใช่ แต่บังเอิญว่าคนที่จะมารับบทพระเอกเรื่องนี้เกิดอุบัติเหตุระหว่างเดินทางมา พี่ปริญญ์เลยดึงนายมาแทนไง นี่เป็นโอกาสที่ดีเลยนะวิชญ์” เธอบอกเขาออกไปตามตรง เพราะเธอเองก็ไม่นึกไม่ฝันเหมือนกันว่าเกิดเรื่องแบบนี้

“พี่แน่ใจนะ ว่าพี่ไม่ได้ไปติดสินบนอะไรกับไอ้คุณปริญญ์นั่น” เขาถามเพื่อความแน่ใจ เพราะสังกตุเห็นสายตาชายหนุ่มที่มองปาณิศานั่นเหมือนมีอะไรแอบแฝงอยู่

“ไม่มี” เธอพูดเช่นนั้น ก็กระชากรถออกไปทันที

ปาณิศาขับรถพาชนาวิชญ์มายังสถานบันเทิงที่เขาทำงานอยู่ ไม่ได้ไปอีกที่ ที่เขาไปดื่มเมื่อคืนนี้ จนทำให้เขารู้สึกแปลกใจว่าเธอคิดจะทำอะไรกับเขาอีกกันแน่

“มาทำไมแต่หัวค่ำ ผมเข้างานสองทุ่ม แล้วทำไมไม่ไปส่งผมที่ผับเมื่อคืนนี้ ผมจะไปเอารถ” เขาถามออกไปทันทีเมื่อรถจอดสนิท

“ฉันพานายมาลาออก” เธอตอบเขาออกไปด้วยน้ำเสียงปกติ และใบหน้าที่เรียบเฉยไม่มีท่าทีอะไรแสดงออกมา

“ลาออกทำไม?” เขาได้แต่เลิกคิ้วถามออกไปอย่างไม่เข้าใจ ว่าทำไมเธอถึงพาเขามาลาออกจากงานที่เขาทำอยู่

“ก็ต่อไปนี้ นายต้องเตรียมไปเป็นนักแสดงยังไง นายจะได้เล่นละครแล้วน่ะ” เธออธิบายบอกเหตุผลที่แท้จริงของเธอทำอยู่ตอนนี้ว่าคืออะไรทำไมเธอถึงเลือกวิธีนี้

“แต่มันตั้งอีกครึ่งปีเลยนะพี่ แล้วอีกอย่างชีวิตของผมยังต้องใช้เงิน ไหนจะคนที่บ้านอีก”

“ไปทำงานที่บ้านกับพ่อของฉันรอไปก่อนจนกว่าจะถึงวะนเปิดกล้อง” เธอออกคำสั่งกับคนในความดูแลทันที

“ไม่เอา” เขายังคงปฏิเสธเธออยู่ท่าเดียว

“นายไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วนะวิชญ์ รักษาคำพูดหน่อยสิ”

“เท่าที่ผมจำได้ ผมไม่เคยพูดหรือรับปากอะไรพี่ออกไปเลยนะ มีแต่พี่ที่จัดการเองทุกอย่าง” เขาได้แต่ขบกรามแน่นอดทนระงับเอาไว้ ไม่ให้ตัวเองระเบิดอารมณ์ออกมา

“ต่อไปฉันจะดูแลนายเอง” เธอยังคงพูดกับเขาด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย

“...” เขาหันไปขมวดคิ้วมองอย่างไม่เข้าใจ และพยายามระงับอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ ถูกคนรักสวมเขา แล้วยังมาเสียท่าพลาดให้กับความเจ้าเล่ห์ของผู้หญิงที่เป็นลูกสาวอดีตของเจ้านายอีก เขาไม่ได้เรื่องจริง ๆ เรื่องผู้หญิง

“ดูแลในฐานะผู้จัดการส่วนตัวของนักแสดงในความดูแล นายต้องไปพักที่คอนโดฯฉันด้วย” เธอเอ่ยบอกเขา แกมยังออกคำสั่งจัดแจงชีวิตเขาอีกด้วย

“อะไรน่ะ!” ให้เขาออกจากงานที่ทำว่าตกใจแล้ว แต่ที่เขาได้ยินเมื่อกี้ที่เธอบอกให้เขาไปอยู่ที่คอนโดฯเธอยิ่งตกใจกว่าอีก

“ตามที่ได้ยินนั่นแหล่ะ”

“นี่ผมไม่มีสิทธิเลือกอะไรเลยใช่ไหม” เขาถอนหายใจอย่างจำยอม เพราะนึกถึงคำขู่ที่เธอขู่เขาเอาไว้ในตอนเช้า เรื่องของเขาและเธอ ทั้งที่ไม่มีอะไรเกินเลย แต่ทำไมเขาต้องกลัวด้วย แล้วอีกอย่างเขาก็เป็นผู้ชายไม่มีอะไรเสียหาย แต่ทำไมเขาต้องยอมทำตามในสิ่งที่เธอบอกไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน

“นายพลาดตั้งแต่ก้าวขาเข้าไปในคอนโดฯของฉันแล้วล่ะวิชญ์” เธอเอ่ยบอกเขาออกไปด้วยใบหน้าที่ล้อเลียนอย่างเช่นผู้ชนะ

“ผู้หญิงอะไรโคตรเจ้าเล่ห์ชะมัด...”

“นายเสียท่าฉันเอง”

“อย่าให้ตัวเองมาเสียท่าผมบ้างก็แล้วกัน” เขาขบกรามแน่นกัดฟันพูด ได้แต่พูดอยู่เดียวไม่ให้เธอได้ยิน

“นายพูดว่าอะไรน่ะ?”

“เปล๊า!!!” รีบเอ่ยปฏิเสธเสียงสูงขึ้นมาทันที เพราะกลัวเธอจะได้ยินในสิ่งที่เขาพูดไปเมื่อสักครู่ว่าเขาคิดจะทำอะไร

*

*

*

หกเดือนต่อมา

ตั้งแต่วันนั้นชนาวิชญ์ต้องยอมทำตามในสิ่งที่เธอบอก โดยการไปลาออกจากงานที่ทำ และกลับไปทำงานกับบิดาของเธออีกครั้ง แต่คราวนี้เขาไม่ได้เป็นคนขับรถแล้ว บิดาของเธอให้เข้าไปช่วยงานที่บริษัทแทน

และปาณิศาเองเข้าไปศึกษาต่อในระดับปริญญาโทตามที่เคยตกลงกันไว้กับบิดาก่อนหน้านั้น ว่าหลังจากที่เธอทำงานในวงการบันเทิงครบห้าปีแล้ว เธอต้องมาบริหารงานที่บริษัท

เดิมทีวันนี้เธอและเขาต้องไปทำงานที่กองถ่าย แต่ทางกองถ่ายโทรฯมาแจ้งยกเลิกเพราะสถานที่ยังไม่พร้อม เธอจึงพาเขามาที่บ้านแทน เพราะถูกบิดาโทรฯตาม เมื่อทราบว่าพวกเขาไม่ได้ไปกองถ่าย

ปีนี้เป็นปีสุดท้ายของชนาวิชญ์แล้วที่เป็นนักศึกษา จึงไม่ได้เรียนหนักเหมือนปีก่อน ๆ เพราะเหลือแค่ทำวิจัยส่ง อีกไม่ถึงปีเขาก็จบแล้ว