บทที่ 5 ต้อนนกเข้ากรง - 25%

นัยน์ตากลมโตมองที่นั่งข้างตัวเขาอย่างชั่งใจ ครั้นมองเลยขึ้นไปก็เห็นใบหน้าเรียบเฉยของเขาพร้อมกับอาการจับจ้องมาทางเธอนิ่งๆ ราวกับกำลังถามว่าจะมาหรือไม่มา

สุดท้าย ต้องรักก็ต้องลุกไปหย่อนตัวลงนั่งใกล้กับเขา โดยจงใจเว้นระยะห่างระหว่างกันประมาณหนึ่งศอก เขาเองก็ไม่ได้พูดอะไรออกมานอกเสียจากยกแขนข้างที่อยู่ใกล้เธอขึ้นพาดไปบนพนักโซฟาโดยอ้อมไหล่ของเธอไปด้วย มองผิวเผินเหมือนเขากำลังโอบเธออยู่ เพียงแต่ไม่มีการแตะเนื้อต้องตัวกันเท่านั้น

“ต่อสิ...”

เสียงทุ้มของเขาเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบพร้อมกับเอียงตัวมาทางเธอนิดหนึ่งเพื่อตั้งใจฟัง จนต้องรักต้องแอบสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ระงับอาการตื่นเต้นที่กำลังปะทุขึ้นมาจนแน่นอก พลางบีบมือตัวเองแรงๆ

“คือว่า...ก่อนหน้านี้แม่ของรักเสียค่ะ รักเลยไม่ได้ไปทำงานหลายวันเพราะต้องจัดการเรื่องงานศพ เมื่อคืนเป็นคืนสวดคืนสุดท้าย พรุ่งนี้ก็จะเป็นวันเผาแล้วค่ะ” หญิงสาวเว้นระยะการพูดไปครู่หนึ่งพลางหลุบตาลงมองพื้น

“รักมีพ่อเลี้ยงคนหนึ่ง เมื่อคืนจู่ๆ มันก็เข้ามาจะทำมิดีมิร้าย...รักก็เลย...เอามีดแทงมันแล้วก็วิ่งหนีออกมาจากบ้าน”

เพราะมัวแต่มองพื้นตรงหน้า เธอจึงไม่ทันได้เห็นว่าแววตาของคนฟังนั้นวาบขึ้นมาครู่หนึ่ง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นนิ่งตามเดิม

“เสียใจด้วยเรื่องแม่ของเธอ” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น สายตาไม่ละไปจากดวงหน้าของหญิงสาวแม้แต่นิด

“เท่ากับว่าตอนนี้เธอก็กลับไปที่บ้านนั้นไม่ได้แล้วน่ะสิ เธอไม่มีญาติคนอื่นอีกแล้วรึ”

อะไรบางอย่างในตัวของหญิงสาวกำลังบอกเขาว่าเขาปล่อยเธอไปไม่ได้ อาจเพราะต้องรักมีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกับเขา ความโดดเดี่ยวนั่นเอง ด้วยเหตุนี้กระมังที่ทำให้เขาไม่อาจปล่อยมือจากเธอ

“แต่รักก็ต้องกลับไป วันนี้รักว่าจะกลับไปที่บ้านเพราะรักซ่อนเงินเอาไว้ มันเป็นเงินก้อนสุดท้ายที่รักมีอยู่ รักว่าจะเอามาเป็นค่ามัดจำห้องก่อนน่ะค่ะ ตอนที่แม่ยังไม่เสีย รักเคยไปสอบถามอพาร์ตเมนต์หนึ่งแถวที่ทำงานมาแล้ว คิดว่าตอนนี้น่าจะยังว่างอยู่ ไม่น่าจะมีคนมาเช่าแล้ว รักคงต้องกลับไปขนของที่จำเป็นก่อน”

ต้องรักหันมาบอกเขาเสียงใส กลบเกลื่อนแววตาเศร้าหมองเรื่องมารดา ไม่อยากให้เขาเห็นร่องรอยของความอ่อนแอ ก่อนจะอุบอิบพูดขออนุญาตเขาอย่างเกรงใจ

“ถ้ายังไง วันนี้รักคงต้องขอตัวก่อน ขอบคุณคุณธิปมากเลยนะคะที่ช่วยรักในครั้งนี้ รักสัญญาค่ะว่ามีโอกาสเมื่อไรรักต้องตอบแทนคุณแน่นอน”

พูดพลางยกมือไหว้เขาอย่างนอบน้อม ครั้นพอเงยหน้าขึ้นมาก็ต้องสบกับแววตาลึกล้ำอ่านยากของเขาที่มองมาจนเธอรู้สึกราวกับโดนสายตาสีนิลคู่นั้นสะกดเอาไว้

“เธอได้ตอบแทนฉันแน่ สาวน้อย” มือของเขาเคลื่อนขึ้นมาแตะที่พวงแก้มของเธอเบาๆ แต่กระนั้นกระแสความอุ่นร้อนจากมือข้างนั้นก็ยังส่งผ่านผิวเนื้อบริเวณที่เขาสัมผัสไหลซ่านไปทั่วทั้งกาย

“ไปเตรียมตัวเถอะ เดี๋ยวฉันจะไปส่งที่บ้านเอง”

แม้จะอยู่ร่วมกับเขามาแค่ไม่กี่ชั่วโมง คุยกันไม่กี่ประโยค แต่ต้องรักก็รู้ดีว่าเมื่อครู่นั้นเป็นประโยคคำสั่ง ซึ่งแน่นอนว่าเธอไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธความหวังดีของเขาครั้งนี้

หญิงสาวรับคำ ก่อนจะลุกเดินเข้าห้องที่เธอใช้นอนมาตลอดทั้งคืนเพื่อจัดการทำธุระส่วนตัวให้เสร็จสิ้น ในขณะที่คนตัวโตที่นั่งอยู่เพียงลำพังด้านนอกนั้นลุกขึ้นเดินไปยังห้องทำงานของตัวเองแล้วกดโทรศัพท์หาลูกน้องคนสนิท

“ชัช นายไปจัดการดูพวกหอพักหรืออพาร์ตเมนต์แถวผับให้ด้วย ถ้าที่ไหนมีห้องว่างก็จัดการทำให้มันไม่ว่างซะ!”

รถค่อยๆ เคลื่อนตัวเข้าไปจอดหน้าบ้านเก่าโทรมของต้องรัก หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึก เมื่อต้องกลับมาที่นี่อีกครั้งหนึ่ง โชคดีที่วันนี้ชนาธิปเลือกใช้รถญี่ปุ่นธรรมดา แต่ก็ยังอุตส่าห์ติดฟิล์มดำรอบคันเพื่อไม่ให้มองเห็นภายใน เพราะถ้าหากเขาใช้รถยุโรปคันใหญ่อย่างที่เขาใช้อยู่ประจำ รับรองได้เลยว่าทั้งเธอและเขาได้เป็นจุดสนใจของคนทั้งซอยแน่

“นายรออยู่นี่แหละ”

ชนาธิปพูดกับเอกรัฐที่นั่งประจำที่คนขับอยู่หลังพวงมาลัยเพียงลำพังที่ด้านหน้า เพราะเขาใช้ชัชวาลให้ไปจัดการเรื่องที่สั่งเอาไว้ให้เรียบร้อยก่อนที่ต้องรักจะเสร็จธุระทางนี้

ร่างสูงใหญ่เปิดประตูรถแล้วก้าวขาลงไปยืนรอเจ้าของบ้านที่ยังนั่งอยู่ในรถ ต้องรักจึงกระเถิบตัวไปทางที่นั่งของเขาแล้วก้าวออกจากรถลงไปยืนอยู่ข้างร่างสูง หญิงสาวกวาดตามองไปรอบๆ โชคดีที่ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงวัน คนส่วนใหญ่จึงมักไปทำงานกัน หรือไม่ก็หมกตัวอยู่แต่ในบ้าน ไม่มีใครออกมาเดินป้วนเปี้ยนเพราะแดดที่ร้อนจัด

หญิงสาวลองผลักประตูบ้านเข้าไปจึงรู้ว่ามันไม่ได้ล็อก เธอเงยหน้าขึ้นสบตากับชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างกายทันที เพราะไม่รู้ว่าพ่อเลี้ยงจะอยู่ในบ้านหรือเปล่า

“มีฉันอยู่ด้วย เธอจะกลัวอะไร”

เสียงราบเรียบพูดกับเธออย่างแผ่วเบา แต่มันกลับทำให้คนฟังรู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมาอย่างประหลาด ต้องรักยิ้มออกมาบางๆ ก่อนจะตัดสินใจก้าวขาเข้าไปในตัวบ้าน

ที่ชั้นล่างยังคงเหมือนเดิมเป็นปกติ จะมีก็เพียงเศษแก้วที่แตกกระจายอยู่ตามพื้นจนชนาธิปเห็นแล้วต้องรีบจับแขนของหญิงสาวเอาไว้ไม่ให้เดินต่อ เพราะห่วงว่าเธอจะไปเหยียบมันเข้า ต้องรักสวมแค่สลิปเปอร์จากห้องของเขามาเท่านั้น ซึ่งพื้นรองเท้าก็บางเสียจนไม่น่าจะป้องกันความคมจากเศษแก้วได้

ตาคมกวาดมองไปรอบด้าน เมื่อเห็นสิ่งที่ตนกำลังมองหาจึงก้าวขายาวๆ ตรงไปจุดนั้นแล้วหยิบมันมาทันที ต้องรักเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ในมือของเขา

“คุณธิป เดี๋ยวรักเดินไปใส่เองก็ได้ค่ะ”

มันคงไม่ใช่เรื่องดีเท่าไรที่จู่ๆ จะให้ผู้ชายอย่างเขามาจับรองเท้าของเธอ แต่ชายหนุ่มดูเหมือนไม่ใส่ใจนัก ยังคงถือรองเท้ามาวางไว้ให้ตรงหน้าโดยไม่พูดอะไร มีเพียงสายตาที่มองมาแทนคำพูดเท่านั้น

“ขอบคุณมากค่ะ”

ต้องรักยกมือไหว้เขาก่อนจะสวมรองเท้าที่เขาเอามาให้ จากนั้นก็เดินนำเขาไปยังบันไดที่จะขึ้นสู่ชั้นบน ร่างสูงของชนาธิปจึงเดินมาดักหน้าเธอไว้เพื่อให้เธอเดินตามหลังระหว่างที่กำลังขึ้นบันได

ต้องรักมองแผ่นหลังกว้างของเขาแล้วเม้มปากแน่นอย่างตื้นตัน เขาปกป้องเธอเพราะไม่รู้ว่าดิลกจะยังอยู่บนบ้านหรือเปล่า ซึ่งถ้าหากยังอยู่ก็ไม่รู้ว่าพ่อเลี้ยงของเธอจะโผล่มาทำร้ายเอาตอนไหน แม้ท่าทางของเขาดูนิ่งขรึมเหมือนไม่ได้ใส่ใจกับอะไร แต่แววตาแข็งกร้าวที่มองเบื้องหน้าอย่างระแวดระวังนั้นทำให้เธอรู้ว่าเธอจะปลอดภัยถ้ามีเขาอยู่ใกล้ๆ อย่างเช่นตอนนี้