บทที่ 5 ต้อนนกเข้ากรง - 50%

ชนาธิปดึงเธอให้มาอยู่ด้านหลังตลอดเวลาระหว่างที่เขาเข้าไปตรวจตราห้องนอนที่มีอยู่เพียงสองห้อง ซึ่งห้องของหญิงสาวนั้นยังคงมีรอยเลือดแห้งกรังอยู่บนพื้น และเมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่จริงๆ เขาจึงยอมปล่อยให้เธอจัดการกับธุระส่วนตัว

“เก็บมาแต่เอกสารสำคัญและของที่จำเป็นก็พอ ที่เหลือก็เอาไว้ที่นี่แหละ”

เสียงเรียบๆ พูดกับเธอระหว่างที่เขาหย่อนตัวลงนั่งบนปลายเตียง ต้องรักจึงเดินไปก้มดูใต้เตียงเป็นอย่างแรกพร้อมกับเอามือล้วงเข้าไปด้านใน

คิ้วเรียวสวยเริ่มขมวดมุ่นขึ้นเรื่อยๆ เมื่อควานเข้าไปที่ช่องลับใต้เตียงแล้วไม่พบสิ่งที่ตนซ่อนเอาไว้ ชนาธิปที่มองอยู่ตลอดก็เลิกคิ้วเป็นเชิงถาม ในขณะที่หญิงสาวนั่งแปะลงกับพื้นอย่างหมดแรงพร้อมกับหยาดน้ำที่คลอเต็มหน่วยตา

“เงินช่วยงานศพของแม่หายไปแล้ว รักซ่อนเอาไว้ตรงนี้แต่มันหายไป” คำสุดท้ายถูกกลืนหายไปเพราะมีเสียงสะอื้นมากลบ หญิงสาวยกมือขึ้นปิดหน้าพร้อมกับปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น

ชนาธิปลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วเดินเข้าไปหาคนที่นั่งร้องไห้ตัวโยน จากนั้นจึงช้อนร่างเล็กมานั่งตักเขาบนเตียง

“หายไปแล้วก็ช่างมันเถอะ ระหว่างนี้เธอไปอยู่กับฉันก่อนแล้วค่อยหาทางขยับขยายก็ได้”

นิ้วโป้งของเขาเกลี่ยน้ำตาที่ไหลอาบแก้มลงมาอย่างอ่อนโยน ต้องรักช้อนตามองเขาผ่านม่านน้ำตาก่อนจะส่ายหน้าไปมาช้าๆ

“รักเกรงใจ แค่นี้รักก็รบกวนคุณธิปมากพอแล้ว”

“เรื่องนั้นเอาไว้ค่อยคุยกันทีหลัง ตอนนี้รีบเก็บของที่จำเป็นก่อนดีกว่า แล้วเราค่อยกลับไปนั่งคุยกันที่ห้องของฉันก่อนว่าจะเอาอย่างไรต่อไป ดีไหม”

ชายหนุ่มพูดกับเธออย่างนุ่มนวลและใจเย็น น้ำเสียงของเขาฟังดูเหมือนผู้ใหญ่คุยกับเด็กอย่างไรอย่างนั้น จนต้องรักเผลอตัวพยักหน้าตอบรับเขาไปอย่างง่ายดาย

ต้องรักเก็บเฉพาะเสื้อผ้าแค่ไม่กี่ชุด โดยเฉพาะชุดนักศึกษาและชุดยูนิฟอร์มสำหรับใส่ทำงานที่ผับ หนังสือเรียน เอกสารสำคัญ และของที่จำเป็นต้องใช้ส่วนหนึ่งยัดลงกระเป๋าเสื้อผ้าใบไม่ใหญ่นัก ใจจริงอยากจะขนไปมากกว่านี้ แต่เพราะกระเป๋าที่มีใบเล็กเกินกว่าที่จะใส่ลงไปได้ทั้งหมด

เสร็จเรียบร้อยชนาธิปก็คว้าเอากระเป๋าใบนั้นมาถือไว้เสียเอง ก่อนจะเดินนำหญิงสาวออกจากห้อง ต้องรักอ้าปากจะค้านพร้อมทำท่าจะเข้าไปดึงเอากระเป๋าใบนั้นมาถือ ทว่าพอเจอสายตาคมกริบที่ตวัดมองมาอย่างปรามๆ หญิงสาวจึงได้แต่ปิดปากแล้วเดินตามหลังเขาไปเงียบๆ

หลังจากล็อกบ้านแล้ว เธอก็รีบแทรกตัวเข้าไปนั่งในรถทันทีก่อนที่จะตกเป็นเป้าสายตาของคนอื่น โดยมีชายหนุ่มร่างสูงตามเข้ามาติดๆ ระหว่างที่รถค่อยๆ เคลื่อนที่ออกจากหน้าบ้าน ต้องรักหันมองสถานที่ที่ตนเคยอยู่อาศัยมาตั้งแต่ยังเป็นเพียงเด็กหญิงตัวเล็กๆ จนกระทั่งเติบโตมาจนบัดนี้อย่างอาลัยอาวรณ์ สัญชาตญาณบางอย่างบอกกับเธอว่าอาจจะไม่ได้กลับมาที่บ้านหลังนี้อีกแล้ว

อุ้งมืออุ่นร้อนของคนข้างๆ เคลื่อนมากุมมือเธอไว้พร้อมกับบีบเบาๆ อย่างให้กำลังใจ หญิงสาวหันไปมองหน้าเขาจนได้สบตากัน แม้ไม่มีคำพูดใดๆ เอื้อนเอ่ยออกมาจากริมฝีปากหยักสวยของเขา แต่ต้องรักก็รับรู้ได้ว่าเขากำลังปลอบ และบอกเธอว่าเขาจะคอยอยู่เคียงข้างตรงนี้ไม่ไปไหน

เมื่อมาถึงเพนต์เฮาส์ของเขา ชายหนุ่มนำกระเป๋าเสื้อผ้าไปวางไว้ให้ในห้องนอนก่อนจะออกมานั่งที่โซฟายาวตัวเดิม ในขณะที่ต้องรักกำลังลังเลว่าจะนั่งตรงไหนดีระหว่างโซฟาเดี่ยวทางขวามือของเขา หรือจะฝั่งตรงข้าม ก็พอดีกับที่มือใหญ่ของคนที่นั่งอยู่ก่อนตบลงบนที่ว่างข้างตัวพร้อมกับสายตาที่มองมาเหมือนคำสั่งกลายๆ

ต้องรักลอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ก่อนจะค่อยๆ ก้าวเข้าไปหย่อนตัวลงนั่งบนโซฟาตัวเดียวกันกับเขา เพียงแต่เธอขยับออกมานั่งชิดกับที่วางแขน

และเพราะต้องรักมัวแต่หลุบตาลงมองพื้นเบื้องหน้า เธอจึงไม่ทันเห็นว่าคนข้างกายนั้นลอบอมยิ้มออกมาเล็กน้อยจนแทบมองไม่ออก ทว่าดวงตานั้นเป็นประกายระยิบระยับจนเจ้าตัวต้องผินหน้าไปอีกทางเพื่อไม่ให้หญิงสาวได้เห็น

“ช่วงนี้เธออยู่ที่นี่ไปก่อนละกัน จนกว่าเธอจะหาห้องเช่าได้”

เสียงทุ้มพูดขึ้นมาลอยๆ เมื่อปรับสีหน้าให้เป็นปกติได้แล้ว หญิงสาวหันมองเขาพลางเม้มปากแน่นราวกับกำลังชั่งใจว่าควรพูดออกไปดีหรือไม่ ทว่าพอเห็นสายตาคาดคั้นของเขาพร้อมกับคิ้วเข้มที่เลิกขึ้นเป็นเชิงถาม เธอจึงยอมพูดในที่สุด

“คือ...คือว่ารักเกรงใจคุณธิปค่ะ แค่เมื่อคืนที่ช่วยรักเอาไว้ แถมยังให้ที่นอนรัก รักก็เกรงใจจนไม่รู้จะเกรงใจอย่างไรแล้ว วันนี้รักก็รบกวนคุณธิปทั้งวัน รักเลยคิดว่าเดี๋ยวรักไปขอเพื่อนค้างชั่วคราวก็ได้ค่ะ จนกว่ารักจะมีเงินไปเช่าห้อง”

หญิงสาวสบตาเขาอย่างหวาดๆ ก่อนจะรีบหลบสายตาคมกริบที่มองมานิ่งๆ หากเปรียบสายตาของเขาเป็นดาบเล่มยาว ป่านนี้ร่างทั้งร่างของเธอคงถูกฟันจนไม่เหลือชิ้นดีแล้วเป็นแน่

“ทำกับข้าวเป็นไหม” จู่ๆ เขาก็ถามขึ้นมาลอยๆ

“ก็พอทำได้บ้างค่ะ ตอนแม่ยังอยู่ก็เคยช่วยแม่ทำบ่อยๆ”

ต้องรักตอบเขาไปอย่างงงๆ คุยกันเรื่องจะขอไปอยู่กับเพื่อนอยู่ดีๆ เขาก็วกมาถามเรื่องทำอาหารเสียอย่างนั้น

“งั้นดีเลย ไปซื้อของสดมาใส่ตู้เย็นกันหน่อยดีกว่า”

พูดพร้อมกับลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เห็นต้องรักแหงนหน้ามองเขาจนคอตั้งบ่าด้วยสีหน้างุนงง และปากอิ่มที่เผยอออกเล็กน้อยจนเห็นไรฟันขาวสะอาด ชายหนุ่มก็อดไม่ได้ที่จะก้มลงไปใช้นิ้วล็อกคางมนเอาไว้ ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปจุมพิตแผ่วเบาที่ริมฝีปากแดงระเรื่อนั้น

ต้องรักรู้สึกว่าแก้มร้อนผ่าวขึ้นมาทันทีที่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร สัมผัสนุ่มนวลนั้นส่งผลให้ร่างทั้งร่างเย็นเฉียบราวกับถูกแช่แข็ง ทว่ามีเพียงที่เดียวที่รู้สึกอบอุ่นอ่อนหวานสวนทางกันกับร่างกายที่แข็งเป็นหินของเธอ...หัวใจ...

“ทำกับข้าวมื้อเย็นให้ฉันกินหน่อย ฉันอยากกินอาหารฝีมือเธอ...ได้ไหม”

น้ำเสียงอ่อนโยนและแววตาอบอุ่นของเขาที่มองมาทำให้หญิงสาวพยักหน้าตอบเขาไปอย่างเลื่อนลอย พร้อมกับมือใหญ่ที่ฉุดรั้งมือของเธอให้ลุกขึ้นเดินตามการจับจูงของเขาไป มารู้สึกตัวอีกครั้งก็ตอนก้าวขาเข้ามาในลิฟต์เรียบร้อยแล้ว

ต้องรักก้มลงมองมือที่อยู่ในอุ้งมือของเขาพลางบ่นตัวเองอยู่ในใจ...แบบนี้เขาเรียกแพ้ทางใช่ไหม อยู่ใกล้เขามากๆ ทีไร หัวใจพานหวั่นไหวทำอะไรไม่ถูกทุกที