บทที่ 5 ต้อนนกเข้ากรง - 75%

ชนาธิปพาหญิงสาวมาที่ซูเปอร์มาร์เก็ตในห้างสรรพสินค้าใกล้บ้านโดยที่ไม่มีเอกรัฐหรือชัชวาลคอยติดตามอย่างเคย ต้องรักมองร่างสูงของเขาที่เข็นรถเข็นเดินนำอยู่ข้างหน้าแล้วก็อดหน้าแดงซ่านขึ้นมาไม่ได้ เพราะทุกครั้งที่เขาจะหยิบ หรือจะซื้ออะไร เขามักจะหันมาถามความเห็นของเธอด้วยเสมอว่าชอบหรือไม่ อยากกินหรือเปล่า

เหมือนคู่สามีภรรยาที่เพิ่งแต่งงานกันเลย!

คิดแล้วก็เขิน...ต้องรักยกมือขึ้นกุมใบหน้าตัวเองเมื่อรู้สึกว่ามันวูบวาบแปลกๆ เหลือบมองคนที่กำลังเลือกช็อกโกแลตอยู่ตรงหน้าแล้วก็ได้แต่แอบถอนหายใจแผ่ว ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องมาทำดีกับเธอขนาดนี้ด้วย ไม่รู้บ้างเลยหรืออย่างไรว่าตัวเองกำลังทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งต้องหวั่นไหว หัวใจเต้นแรงทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ๆ หรือแค่สบตา

เขาจะรู้สึกแบบเดียวกับเธอบ้างหรือเปล่า...

ต้องรักรีบสะบัดหน้าแรงๆ สองสามครั้งเพื่อให้เลิกคิดฟุ้งซ่าน เขาเป็นใคร เธอเป็นใคร ไม่สมควรอย่างยิ่งหากจะคิดกับเขามากไปกว่าผู้มีพระคุณหรือเจ้านาย หญิงสาวพยายามเตือนสติตัวเองเอาไว้ไม่ให้เพ้อฝันไปกับชายหนุ่มรูปงามตรงหน้า แม้ว่าความจริงแล้วจะทำได้ยากยิ่งเต็มที

“เป็นอะไร เมื่อยหรือ” เขาถามพร้อมกับวางมือบนศีรษะเล็กราวกับผู้ใหญ่เอ็นดูเด็ก

“ปละ...เปล่าค่ะ ไม่ได้เมื่อย เมื่อกี้เหมือนมียุงมาตอมหน้าน่ะค่ะเลยสะบัดไล่มันไป” ปดเขาแล้วก็หัวใจเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้งเมื่อมือใหญ่ข้างนั้นเลื่อนลงมาเกาะอยู่ที่บ่าของเธอ

“เอาอันนี้ไปกินไหม ฉันจะซื้อไปแช่ตู้เย็นไว้ให้ก็แล้วกันนะ”

ถามโดยไม่รอคำตอบ เขาหยิบช็อกโกแลตยี่ห้อดังนั้นใส่ลงในรถเข็นทันที ตามด้วยยี่ห้ออื่นอีกสามสี่แท่ง ก่อนจะรั้งให้หญิงสาวเดินไปด้วยกัน ต้องรักจึงต้องยกมือขึ้นมาจับรถเข็นโดยอัตโนมัติเมื่อเห็นเขาจับอยู่แค่มือเดียว เพราะอีกมือนั้นโอบไหล่เธออยู่

คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่นอย่างงุนงง ซื้อใส่ตู้เย็นไว้ให้...เขาหมายความว่าอย่างไร เขาพูดเหมือนกับว่าจะให้เธออาศัยอยู่ด้วยกันอย่างไรอย่างนั้น

“เดี๋ยวไปดูของใช้ส่วนตัวของเธอด้วย จะซื้ออะไรจะใช้อันไหนก็หยิบมาใส่รถแล้วกัน”

ชายหนุ่มก้มหน้าลงมาบอกกับคนข้างกาย เห็นสายตาที่มีแต่คำถามมากมายอยู่ในนั้น เขาจึงหยุดเดินแล้วหันหน้ามาหาเธอตรงๆ พร้อมกับเลิกคิ้วขึ้น

ต้องรักเงยหน้าขึ้นมองเขา ชั่งใจว่าจะถามเขาออกไปโต้งๆ เลยดีหรือไม่ แต่คิดแล้วก็เห็นควรว่าถามออกไปเลยดีกว่าปล่อยให้คาราคาซังแบบนี้

“คุณธิปทำเหมือน...เอ่อ...เหมือนจะให้รักอยู่ที่ห้องของคุณธิป” พูดจบก็หลุบตาลงมองแค่กระดุมเสื้อของเขา

“ถ้าไม่อยู่กับฉันแล้วเธอจะไปอยู่ที่ไหน ไม่มีที่ไปไม่ใช่หรือ”

น้ำเสียงเรียบๆ ถามเธอกลับอย่างใจเย็น ไม่มีวี่แววของความไม่พอใจอยู่ในนั้น ต้องรักจึงกล้าเงยหน้าขึ้นมองเขาอีกครั้ง

“ก็...ก็รักว่าจะไปขออยู่กับเพื่อนชั่วคราวน่ะค่ะ ทำงานได้เงินสักพักคงได้ค่าเช่าห้องแล้ว รัก...เกรงใจคุณธิป”

“ฉันให้เธออยู่ด้วยก็ไม่ได้ให้อยู่ฟรีๆ สักหน่อย”

ประโยคคลุมเครือของเขาทำให้หญิงสาวเบิกตากว้าง ชั่วขณะหนึ่งเธอเห็นแววไหวระริกที่นัยน์ตาของเขาราวกับกำลังขบขัน ก่อนที่คำพูดเรียบนิ่งของเขาจะพูดขยายความในประโยคถัดไป

“เธอทำกับข้าวเป็น ทำงานบ้านได้ เธอก็ทำให้ฉันแล้วกัน ฉันมีเงินเดือนให้” เขาหยุดพูดพร้อมกับยกมือข้างหนึ่งขึ้นกุมแก้มนวลเอาไว้ พลางใช้นิ้วโป้งลูบไล้แผ่วๆ ที่ผิวแก้ม

“งานที่ผับก็ไม่ต้องไปทำแล้ว มาเป็นแม่บ้านให้ฉันดีกว่า”

พูดจบเขาก็เข็นรถออกเดินอีกครั้ง ทิ้งให้คนฟังยืนอ้าปากค้างอยู่อย่างนั้นพร้อมด้วยใบหน้าที่แดงก่ำอย่างห้ามไม่อยู่

มาเป็นแม่บ้านให้ฉันดีกว่า...

ประโยคนี้ประโยคเดียวเล่นเอาเธอถึงกับไปไม่เป็น คำว่าแม่บ้านของเขา อาจจะหมายถึงคนรับใช้ แต่สำหรับเธอนั้นแอบคิดไปไกลถึงไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้

เมื่อมาถึงเพนต์เฮาส์ ชายหนุ่มปล่อยหน้าที่เก็บของที่ซื้อมาให้เธอจัดการ ส่วนตัวเองก็เดินเข้าไปในห้องทำงานพร้อมกับปิดประตูเงียบเชียบ ต้องรักเก็บของสดเข้าตู้เย็น ของแห้งและขนมขบเคี้ยวเก็บใส่ตู้บิลต์อินที่อยู่ในห้องครัว เสร็จเรียบร้อยก็ยืนเก้ๆ กังๆ อยู่เพียงลำพังในห้องรับแขก ตาคอยมองแต่ที่ประตูห้องทำงานของเขา เธอเห็นเขาเข้าไปในนั้นนานแล้ว จะเคาะเรียกหรือถามเขาว่าอยากให้เธอทำอะไรอีกหรือไม่ก็ไม่กล้า

สุดท้ายจึงตัดสินใจเดินกลับเข้าไปในห้องนอนที่เขายกให้ เปิดกระเป๋าหยิบเสื้อผ้าจะเอาไปใส่ไว้ในตู้ ครั้นพอเห็นเสื้อผ้าของเขาที่ยังมีแขวนอยู่หลายตัวในนั้นก็อดหน้าร้อนวูบขึ้นมาไม่ได้

ใช้ตู้เสื้อผ้าตู้เดียวกัน...

ทำแบบนี้ไม่ต่างอะไรกับการเป็นสามีภรรยากันเลย เธอควรจะนำกลับไปคืนให้เขาที่ห้องโน้นดีหรือไม่ จะว่าไปเขาก็ยังไม่ได้คุยรายละเอียดเรื่องงานที่เธอต้องทำเลยสักนิด

ระหว่างที่กำลังจมอยู่กับความคิด เสียงเคาะประตูเบาๆ ก็ปลุกเธอให้ตื่นจากภวังค์ ต้องรักรีบเดินไปเปิดทันทีเพราะไม่อยากให้เขารอนาน อีกทั้งตอนนี้ก็บ่ายแก่เข้าไปเต็มทีแล้ว ไม่รู้ว่ามื้อเย็นเขาอยากกินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า

ร่างสูงที่ยืนเด่นเป็นสง่าอยู่หน้าประตูทำให้ต้องรักอดมองด้วยความชื่นชมไม่ได้ ผู้ชายคนนี้มีรูปเป็นทรัพย์โดยแท้ เขาหน้าตาหล่อเหลาดูดีถึงแม้จะติดเย็นชาไปบ้าง รูปร่างสูงใหญ่ บุคลิกก็สง่าผ่าเผยดูเป็นผู้นำ แม้จะอยู่ในชุดลำลองที่แสนธรรมดาอย่างเช่นในตอนนี้

“ยุ่งอยู่รึเปล่า ออกมาคุยกันหน่อยสิ”

“ไม่ค่ะ ไม่ยุ่ง รักคุยได้” ตอบพร้อมกับส่ายหน้าไปมาเพื่อยืนยันคำพูดนั้น ชายหนุ่มจึงเดินนำไปนั่งที่โซฟาตัวเดิม

นัยน์ตาคมกริบมองสาวน้อยที่เดินไปนั่งที่โซฟาเดี่ยวอีกตัวด้วยแววตาวาววับ เขามองเธอนิ่งนานอยู่สักพักจนคนถูกมองเริ่มรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ อกใจก็เต้นกระหน่ำเสียจนเกรงว่าเขาจะได้ยิน

“นั่งผิดที่รึเปล่า ต้องรัก”

เสียงทุ้มถามขึ้นมาลอยๆ จนหญิงสาวอดสะดุ้งไม่ได้ นัยน์ตากลมโตเหลือบมองพื้นที่ข้างกายเขาแล้วก็ให้รู้สึกวูบวาบหวามไหวขึ้นมาเสียดื้อๆ ใจกระหวัดคิดไปถึงสัมผัสแผ่วที่ริมฝีปากเมื่อตอนบ่าย เพียงแค่คิดก็รู้สึกราวกับว่าสัมผัสนั้นได้แตะต้องลงมาที่ริมฝีปากของเธออีกครั้ง ทั้งที่เขายังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ได้ขยับเขยื้อนมาหาเธอแม้แต่น้อย

“รักว่านั่งตรงนี้ก็สะ...”

“หรือต้องให้ฉันไปดึงมานั่งบนตัก” เขาพูดแทรกขึ้นมาก่อนที่เธอจะพูดจบประโยค ต้องรักเงยหน้าขึ้นมองเขาทันที อดค้อนให้คนช่างขู่ไม่ได้ คนอะไรช่างเผด็จการเสียจริง เขาคงเคยชินกับการออกคำสั่งแบบนี้แล้วกระมัง