บทที่ 6 เข้าห้องผิด NC

บทที่ 6

เข้าห้องผิด NC

คืนนี้ปฐพีเดินทางกลับมาในช่วงเวลา 02:00 น เขาดื่มมากไปหน่อยที่สำคัญภูตะวันอย่างพาสาว PR มานั่งคลอเคลียให้เขาล้วงจับนั่นจับนี่แต่ก็ไม่ได้ล่วงเกินถึงขั้นมีอะไรกับผู้หญิงพวกนั้นเพราะผู้หญิงพวกนี้อยู่ในข้อห้ามที่ปฐพีจะไม่มีเพศสัมพันธ์ด้วยเด็ดขาด

กลับมาถึงคนขี้เมาก็เดินโซซัดโซเซสองมือคลำทางหวังจะหาบันไดแต่ไฟในบ้านดับสนิทคุณหญิงให้คนลงมาปิดไฟเพราะคิดว่าลูกชายคงจะไม่กลับบ้านแล้วแต่ปฐพีเดินทางกลับมาโดยไม่ได้บอกกล่าวกับใครเลยมือของเขาคลำทางมาถึงประตูไม้ก่อนจะดันเข้าไปโดยไม่รู้ตัว

สองขาเดินก้าวเข้ามาในความมืดแอร์เย็น ๆ กับกลิ่นหอม ๆ ของดอกไม้ที่ถูกตัดเอามาเสียบไว้ในแจกันทำให้ปฐพีรู้สึกคล้อยตามจนเผลอทิ้งกายลงบนเตียงเขาไม่รู้เลยว่าตอนนี้กำลังนอนกอดหมอนนุ่ม ๆ ที่มีกลิ่นหอม ๆ ปลายจมูกกดลงไปยังแก้มนวล ๆ ซุกไซร้ไปตามลำคอกลิ่นหอมของเธอมันทำให้ปฐพีเริ่มอดใจไม่ไหว

"หอมจัง~"

เสียงกระซิบข้างหูทำให้พลอยชมพูลืมตาตื่นขึ้นมามองในความมืดเธอตกใจจนเผลอร้องกรี๊ดแต่ไม่ทันที่จะได้เปล่งเสียงออกมาริมฝีปากของปฐพีก็กดลงทาบบนริมฝีปากของเธอเขาจูบเธออย่างหิวกระหายจูบเหมือนไม่เคยได้จูบใครมานานทำเอาพลอยชมพูนอนดิ้นพล่านอยู่บนเตียง แรงของปฐพีมีมากเหลือเกินทำเอาคนตัวเล็กหลุดจากพันธนาการของเขาไม่ได้

"อื๊ออ~ อ่อยย~ อื๊ออ~"

ความกลัวทำให้พลอยชมพูร้องไห้ออกมาเธอขอร้องให้เขาปล่อยแต่ว่าปฐพีไม่ยอมปล่อยเธอ ตอนนี้ชุดนอนที่เธอสวมใส่ถูกปฐพีกระตุกทีเดียวก็ขาดเป็นเสี่ยง ๆ เขาโกยสองเต้าขึ้นมาบีบเคล้นใส่ปากก่อนจะประกบดูดบริเวณจุดสีหวานแม้อยู่ในความมืดแต่สัญชาตญาณมันก็ทำให้ปฐพีรับรู้ว่าอะไรมันอยู่ตรงไหน

"อ่าา~"

เสียงร้องครางหวานทำให้ปฐพียิ่งมีอารมณ์มากขึ้นเขาปลดเข็มขัดของตนเองออกก่อนจะถอดกางเกงด้วยมือเดียวอีกมือบีบคลึงก้อนเนื้ออวบอั๋นริมฝีปากดูดจุกอย่างเมามันจนเสียงดัง จ๊วบ ~ จ๊วบ~

"หวาน~"

เมื่อมือสากสัมผัสกับเนินสาวที่มีขนปกคลุมบาง ๆ ปฐพีเริ่มใช้นิ้วเขี่ยไปตามรอยแยกจนน้ำปรารถนาอาบชโลมนิ้วของเขา เขาจึงกดปลายนิ้วเข้าไปในร่องรักโดยไม่สนเสียงร้องทรมานของพลอยชมพูเลยแม้แต่นิดเดียว

"โอ๊ยยยย~ เจ็บ~ พลอยเจ็บนะคะ~"

เหมือนปฐพีจะเริ่มมีสติขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อเสียงร้องอุทานเรียกชื่อของเธอดังขึ้นแต่ร่างกายของเขามันหยุดไม่ได้แล้วแท่งร้อนมันเริ่มกระตุกเรียกร้องหาบ่อน้ำของเธอ

"ร้องเบา ๆ อยากให้ฉันกระแทกใส่ปากเธอหรือไง!"

แค่คิดพลอยชมพูก็กลัวจนตัวสั่นเธอยกมือขึ้นปิดปากสองขาถูกปฐพีจับแยกออกจากกันก่อนที่เขาจะฝังใบหน้าลงไปใช้ลิ้นสากตวัดเลียไปตามรอยแยกปลายจมูกสูดดมความหอมของเธอจนชื่นใจ

เขาไม่คิดเลยว่าเด็กเดี๋ยวนี้มันจะหอมหวานและอร่อยขนาดนี้ไม่น่าเชื่อจริง ๆ

เมื่อแท่งร้อนถูกจ่อเข้าไปในรอยแยกความคับแคบบีบรัดมันก็ทำให้ปฐพีรู้สึกได้ถึงกำแพงหนาบางอย่างตอนนี้เขากำลังจะพังกำแพงให้เป็นเสี่ยง ๆ เพื่อเข้าไปให้ถึงเส้นบาง ๆ ของเธอ

"อ๊าาา!! เจ็บ!"

ยิ่งเธอดิ้นมันก็เหมือนว่าเธอท้าทายความบ้าระห่ำของปฐพี เอวหนาดันแท่งร้อนเข้าไปในร่างกายของเธอก่อนจะกดแช่เอาไว้จนภายในมันตอดตุ๊บ ๆ

"อืมม~ ไม่น่าเชื่อ"

ปฐพีอุทานออกมาเขาไม่คิดว่าเธอจะยังบริสุทธิ์อยู่กลิ่นคาวเลือดมันตีขึ้นมาให้เขาได้กลิ่น ยิ่งเธอดิ้นเขาก็ยิ่งขยับเอวเข้าออกช้า ๆ จนเสียงร้องไห้เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นเสียงครางกระเส่าเขาจึงเริ่มขยับเอวอย่างถี่รัวขึ้น

ตับ! ตับ! ตับ!

เอวหนาทำหน้าที่ของตัวเองเป็นอย่างดีแถมปฐพียังเป่าลมปากออกมาเขาเสียวบริเวณส่วนปลายหัวทู่จนแทบจะทนไม่ไหวตั้งแต่เลิกกับแฟนอย่างพีชญาไปเขาก็กินเล่นไปทั่วไม่ได้สนใจและใส่ใจแต่ผู้หญิงที่ผ่านมาไม่เคยมีใครทำให้เขารู้สึกเสียวซ่านขนาดนี้มาก่อน

"อ๊ะ~ อ๊ะ~ อ๊าา~"

ปึก! ปึก! ปึก!

เสียงของเธอมันเริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ คงเป็นเพราะว่าเธอกำลังจะถึงฝั่งฝันถึงสวรรค์ชั้น 7 เขาจึงโน้มลงไปใช้มือปิดปากของเธอแล้วขยับเอวใส่เธออย่างบ้าคลั่งจนเสียงลมหายใจเหนื่อยหอบของเธอดังขึ้น ปฐพีเริ่มทนไม่ไหวเขาปลดปล่อยน้ำกามออกมาใส่เข้าไปในรูสวาทของเธอแล้วทิ้งตัวลงนอนอย่างคนหมดแรงต่างคนต่างหมดสติกันทั้งคู่

เช้าวันต่อมา

พลอยชมพูรีบตื่นขึ้นมาเธอไม่กล้าบอกเรื่องนี้กับใคร ตื่นขึ้นมาก็ไม่เจอปฐพีแล้วเมื่อเดินออกมาจากห้องแม่บ้านคนอื่น ๆ ก็เตรียมตัวเข้าครัวทำอาหารมื้อเช้าวันนี้คุณหญิงนภาจะเดินทางกลับในช่วงเช้าหลังจากทานมื้อเช้ากับลูกชายเสร็จพลอยชมพูจึงเดินเข้าไปช่วยงานในครัวทุกคนไม่รู้เรื่องว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกับเธอบ้างเหตุการณ์ทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นปกติซึ่งพลอยชมพูก็คุยกับแม่บ้านคนอื่น ๆ เหมือนเดิมเพียงแค่เธอรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวเหมือนจะเป็นไข้

"แมววันนี้มีเมนูอะไรบ้าง"

คุณหญิงนภาเดินลงมาจากบ้านพร้อมกับคนรับใช้ส่วนตัวที่ช่วยกันถือกระเป๋าลงมาเก็บใส่รถตู้

"วันนี้มีต้มฟักมะนาวดอง แกงฟักทองใส่หมูค่ะคุณหญิง"

"ดีเลยฉันกำลังอยากทานต้มฟักมะนาวดองอยู่พอดี"

คุณหญิงนภาเดินมานั่งที่โต๊ะไม่ถึงครึ่งชั่วโมงลูกชายคนโปรดก็เดินลงมาใบหน้าดูอิ่มเอิบสดใสผิดจากเมื่อวานราวฟ้ากับเหว

"แม่คิดว่าลูกจะไม่กลับบ้านก็เลยให้หนูพลอยชมพูปิดไฟจนหมด"

"ตอนแรกก็ว่าจะค้างแต่เปลี่ยนใจกลับมานอนที่บ้านครับ"

มื้อเช้าวันนี้เหมือนปฐพีจะมีความสุขมากเป็นพิเศษอาการของเขาทำให้คุณหญิงเริ่มแปลกใจยิ่งเห็นสายตาของลูกชายจ้องมองไปที่พลอยชมพูคุณหญิงก็เริ่มมั่นใจว่าลูกชายน่าจะมีแผนการอะไรบางอย่าง

"ดินถ้าแม่ไม่อยู่ทำตัวดี ๆ นะลูกอย่าให้รู้ว่าทำเรื่องไม่ดีเด็ดขาด แม่จะกลับมาจัดการให้หลาบจำเลย"

"ผมจะไปทำอะไรได้ครับคุณแม่ทุกวันนี้ก็ทำแต่งานคุณแม่นั่นแหละกลับกรุงเทพฯ ก็ดูแลตัวเองดี ๆ นะครับมีอะไรก็โทรหาผมถ้าคุณพ่อทำตัวไม่ดีทนไม่ไหวก็ไม่ต้องทน"

"ไม่ต้องห่วงแม่หรอกดินนั่นแหละที่ต้องดูแลตัวเองดี ๆ"

เมื่อคุณหญิงนภาเดินทางกลับกรุงเทพฯ ปฐพีจึงหันมาสนใจเลขาคนใหม่ที่กำลังยืนก้มหน้าอยู่ด้านหลังเขาให้แม่บ้านและคนงานไปทำงานของตนเองส่วนวันนี้เขาคงต้องติวเข้มสอนงานเลขาคนใหม่ทั้งวัน