9-เจ้าชีวิต

กรงรักราชาโจร

ตอนที่ 9 (เจ้าชีวิต)

ยามราตรีผ่านพ้นไป แสงตะวันเจิดจ้าเปล่งรัศมีความร้อน คนที่จับไข้สูงทุเลาเบาลง และเริ่มคงสติรู้สึกตัว แต่ยังไม่หายดี เพราะอาการที่จัสซีเนียเป็นนั้นหนักหนาใช่ย่อย เปลือกตาค่อย ๆ ลืมขึ้น กะพริบปรับรับแสงดวงตะวันที่ ณ ตอนนี้ร้อนระอุแทบหลอมละลาย แต่สำหรับจัสซีเนีย ที่ร่างกายอ่อนเพลียกลับรู้สึกหนาวสั่นด้วยพิษไข้ที่มี หล่อนพยายามเปิดเปลือกตาที่หนักอึ้ง แล้วกวาดสายตามองโดยรอบอาณาบริเวณ จนสายตาบรรจบเข้ากับเขาคนนั้นที่หล่อนเกลียดขี้หน้า เดินเข้ามาในกระโจมที่พักพอดิบพอดี

"หึ" ทว่าเสียงนั้นกลับทำให้เธอไม่อยากจะลืมตาตื่นแม้แต่น้อย จนค่อย ๆ เบือนหน้าหนีไปอีกทาง อีกทั้งร่างกายของหล่อนตอนนี้ยังไม่พร้อมที่จะปะทะกับจาร์มาล์ผู้ปากร้ายและป่าเถื่อน

"ร่างกายนางดีขึ้นแล้วครับ พักผ่อนอีกสามสี่วันก็หายดีเป็นปกติ" เมื่อหมอตรวจดูอาการก็รีบรายงานจาร์มาล์ทันที

"อืม ไม่ต้องดูแลอะไรมากมาย ตอนนี้เราจะส่งหมอกลับ"

"แต่ว่าอาการของนาง...."

แกร๊ก!!

เสียงเข้มสั่งการอย่างเอาแต่ใจ แต่ทันใดนั้นเสียงของหมอก็พูดขัดขึ้น หวังจะชี้แจงอาการคนไข้ แต่มันกลับไม่ได้ดั่งใจคนอารมณ์ร้าย ทำให้จาร์มาล์กดปลายกระบอกปืนจี้กลางหน้าผากของหมอทันทีอย่างข่มขู่ นั่นถึงทำให้หมอยืนนิ่งตัวเกร็ง เพราะหวาดกลัวว่าปืนจะลั่นใส่หัว

"จะไปแบบยังมีลมหายใจ หรือหมอจะไปแบบไร้ลมหายใจสิ้นวิญญาณ" เปล่งเสียงเย็นยะเยือก เพ่งพิศมองหน้าหมออย่างเชือดเฉือน สื่อเป็นนัยว่าการกระทำต่อจากนี้คือคำเตือน ว่าควรทำตามคำสั่งการ หรือควรคัดค้านต่อกลอน

"คะ ครับ" แต่ความกลัวของหมอนั้นมีมาก จึงตอบรับอย่างเร็วไว

"เชิญทางนี้ครับหมอ" ริฏวานผายมือเชื้อเชิญอย่างรู้งาน จากนั้นจึงเดินตามหมอออกไป ทิ้งไว้เพียงผู้เป็นนายไว้กับคนไข้ตามลำพัง

"ไง...แพศยาอย่างเธอ จะตายง่าย ๆ แบบนี้ ดูจะไม่ยุติธรรมสักเท่าไหร่ " น้ำเสียงที่เขาใช้เอ่ย ฟังแล้วดั่งกับเย้ยหยันดูแคลน

".........." จัสซีเนียทำได้เพียงเงียบเพื่อรอฟัง แม้ว่าร่างกายจะอ่อนแรง แต่เธอก็ยังพยายามที่จะหยัดตัวลุกนั่ง

"อย่างเธอน่ะ จะตายไม่ได้นอกจากเราเป็นคนอนุญาต! ชาตินี้ทั้งชาติจะมีเพียงเรา ที่เป็นเจ้าชีวิตของเธอแต่เพียงผู้เดียว จำไว้!"

"อ๊ะ!!"

เขาปรี่ประชิดตัวของจัสซีเนีย สองมือแกร่งจับแน่นตรงไหล่มนนั้นเต็มแรง เขย่าจนหัวของหล่อนสั่นคลอน และตัดรอนทิ่มแทงเสียดสีด้วยวาจาที่หยาบกร้านไม่น่าฟัง ก่อนจะสะบัดร่างของหล่อนอย่างแรงจนเซถลาแทบประคองตัวไว้ไม่ไหว

"กระแดะทำสำออย ไม่ใช่ว่าอ่อยให้เราพิศวาสหรือสงสารหรอกนะ แต่บอกเลยว่าเราไม่หลงกลผู้หญิงเช่นนี้"

"เลว!"

กลีบปากของจัสซีเนียที่ยากจะขยับแต่ก็ยังคงพยายาม เธอหันมามองเขาเพียงเสี้ยวสายตา และพ่นคำด่าทอสั้น ๆ แต่หนักแน่นด้วยความเกรี้ยวโกรธ

"รู้เห็นแค่นี้บอกว่าเราเลว ถ้ารู้หมดอย่างละเอียดนี่จะไม่ช็อกตายหรอกรึ?" เหมือนคนใจโฉดจะไม่สะทกสะท้าน แถมยังต่อปากเหน็บแนมอย่างเหนือกว่า

"ระยำ!!" และคำด่าก็ยังคงออกจากปากก็จัสซีเนียอยู่ร่ำไป

"ช่างไม่เจียมสังขารเอาเสียเลย ดูสภาพตัวเองสิ ทำเป็นปากดี!"

"อย่างน้อยก็มีดี ไม่เหมือนแก! ที่ฆ่าคนได้อย่างเลือดเย็นและป่าเถื่อน"

"มันสมควรตาย"

"เอาอะไรมาตัดสินว่าใครสมควรตาย แกเป็นผู้พิทักษ์กฎหมายหรือไง! แกมันก็แค่โจรใจทรามต่ำช้า ปล้นฆ่าคนอื่นแย่งชิงทรัพย์ไปเป็นของตนเอง!!"

"หึ ฮ่าฮ่า...น่าขำสิ้นดี!! ทรัพย์คนอื่นอย่างนั้นรึ?....ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ทรัพย์ที่เธอว่ามานั้น มันมาจากสิ่งโสมม ไอ้คนพวกมันมันสมควรเจอแบบนั้นแล้ว ที่พวกมันมีกินมีใช้ ไม่ใช่ของที่ได้มาอย่างขาวสะอาด แต่มันมาจากการทำสิ่งผิดกฎหมายทั้งนั้น รู้เอาไว้ซะด้วย รวมทั้งของพ่อและพี่ชายเธอด้วย! อย่าโง่! "

คำสุดท้ายที่หนักแน่น นิ้วมือแกร่งจิ้มลงกลางหน้าผากมนของจัสซีเนียอย่างแรง จนเธอที่กำลังประจันหน้ากับเขาต้องหงายหลังลงกับพื้นเตียงนอน ไร้ซึ่งความอ่อนโยนและไม่มีแม้แต่คำพูดดี ๆ ที่ออกจากปากของจาร์มาล์ ไร้วาจาที่น่าฟัง นั่นทำให้จัสซีเนียที่เจ็บป่วย ปวดเมื่อยตามร่างกายน้ำตาแทบไหลรินเพราะเจ็บปวด...

-------------------------------