บทที่ 17...อรดี…นางเอกท้ายซอย

ปารดามองไปที่พี่ชายนอกไส้ด้วยความสงสัย เธอรู้ว่าเมื่อคืนนี้เขาออกไปข้างนอก เพราะเธอเฝ้าจับตามองเขาตลอด มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นผู้หญิงคนอื่น ในชีวิตของพี่พี ไม่เคยมีใครอื่น จงรักภักดีอยู่แต่กับ…

“ยัยอร” หญิงสาวพูดเบาๆกับตัวเองแล้วก้มหน้าหงิกๆเขี่ยข้าวต้มจนเละเทะคามือ

ขณะหนุ่มแน่นเพียงหนึ่งเดียวบนโต๊ะไม่ยอมตอบคำถาม สนทนาเรื่องงานกับบิดาเลี้ยงซึ่งมีตำแหน่งใหญ่โตในกรมตำรวจแทน

“ช่วงนี้งานหนักนิดหน่อยครับคุณพ่อ เพราะมีแก๊งค์มาเฟียเข้ามาอาละวาดในหลายท้องที่ เรากำลังสืบกันอยู่ว่าเป็นพวกไหนกันแน่ คิดว่าจะจัดการล้างระบบเจ้าพ่อให้มันเด็ดขาดซะที เพราะถ้าเรากำจัดคนพวกนี้ให้อยู่เป็นที่เป็นทางได้ อาชญากรรมลดลงอย่างแน่นอน”

นายประวิตรพยักหน้าช้าๆ

“ยาเสพติดก็ด้วย ยังไงก็ฝากคนหนุ่มรุ่นใหม่ดูแลความเรียบร้อยของบ้านเมืองด้วยละกัน ถ้ามีอะไรอยากปรึกษา ก็เข้าไปหาท่านรองได้ทุกเมื่อ”

คุณหญิงแสงเดือนยิ้มจนแก้มปริ เห็นสามีกับลูกชายเข้ากันได้ดี แต่คนเป็นแม่ก็อดเป็นห่วงลูกชายมิได้

“ยังไงก็ดูแลตัวเองด้วยนะตาพี ทำงานแบบนี้มันเสี่ยง ถึงจะรักงานมากแค่ไหนก็เถอะ ถ้าหากว่ามันอันตรายนักก็ปล่อยๆให้คนอื่นเขาทำบ้างก็ได้”

“โถ่คุณแม่ก็ ทำไมถึงสั่งให้ตำรวจละเว้นหน้าที่ซะล่ะครับ อย่างนี้ผมก็ไม่ใช่ตำรวจที่ดีสิครับ แล้วผมจะเอาอะไรมาภาคภูมิใจล่ะ คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงพีนะครับ พีดูแลตัวเองได้ แล้วอีกอย่าง ทีมของพีก็แข็งแกร่งยิ่งกว่ามนุษย์เหล็กซะอีก ต่อให้มาเฟียมากันเป็นกองทัพ พวกเราก็ไม่มีวันถอยหรอกครับ”

“ดีมากผู้กอง อย่างนี้ไม่นานหรอก เดี๋ยวจะได้เป็นสารวัตร”

พ่อแม่ลูกพากันครื้นเครง มีเพียงคนเดียวที่ยังคงแค่ยิ้มจืดชืด จนโดนถามขึ้นจากมารดานั่นแหละ ปารดาถึงได้ส่งเสียงว่ายังร่วมโต๊ะอยู่ด้วย

“ลูกดาล่ะ ช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นออกไปไหนเลย ไม่มีงานแสดงเข้ามาเลยหรือจ๊ะ”

“ช่วงนี้ดาว่าจะพักน่ะค่ะ หลังจากเล่นเรื่องเมียทาสแล้วพลังงานสูญเสียไปเยอะเลย รู้สึกว่ามันเหนื่อยๆชอบกล”

บิดาบังเกิดเกล้าแสดงความเป็นห่วงทันที

“ดีแล้วลูก พักเสียบ้าง นี่ถ้าไม่ใช่เพราะเป็นงานที่ลูกรัก พ่อไม่ยอมให้ลูกสาวของพ่อต้องไปตรากตรำตากแดดตากลมเล่นละครหรอก”

“เอ๊ะเรื่องเมียทาสที่ลูกดาเล่นนี่ มันใช่เรื่องเดียวกับที่…” คนเป็นแม่พูดขณะหันไปมองหน้าลูกชายอย่างจับผิด “แม่ดาราท้ายซอยเป็นนางเอกใช่ไหม”

ปารดาดวงตาแดงก่ำขณะกล่าว

“ค่ะ…อรดีเป็นนางเอก”

“อรดี…นางเอกท้ายซอย ใครหรือคุณหญิง” สามีหันมาถามอย่างสนใจ

“เด็กที่เคยอาศัยอยู่ในตึกแถวท้ายซอยบ้านเรานี่แหละค่ะคุณพี่ คุณพี่จำเด็กผู้หญิงตัวมอมแมมที่เคยมาสอยมะม่วงที่ริมรั้วบ้านเราได้ไหมล่ะคะ ตอนนี้เขาเป็นดาราแล้วนะคะ”

คุณหญิงมักจะนำเรื่องนี้มาเป็นข้ออ้างให้เขาเลิกสนใจอรดีเสมอ ชายหนุ่มรู้ดี แต่เขาไม่สนใจ…ก็มะม่วงมันห้อยโตงเตงออกไปนอกรั้ว…มันอยู่นอกรั้วนี่คะ คุณหญิงลองไปแจ้งตำรวจดูสิคะ ไม่มีใครเอาผิดหนูได้หรอก…ใช่แล้ว ตอนนั้นคุณพ่อยังหัวเราะเลยพอรู้ข่าว

“อ๋อ…ผมนึกออกแล้ว เด็กที่ท่าทางเอาเรื่องคนนั้นน่ะเอง…จำได้ว่า…ตอนนั้น เด็กชายพีระนันทน์ประกาศว่าจะแต่งงานกับยัยหนูนั่นนี่ใช่ไหม” ยิงมุกเตือนความจำแล้วเสร็จ คุณผู้ชายของบ้านก็หัวเราะร่วนอยู่คนเดียว อีกสามคนที่เหลือทำหน้าแทบไม่ถูก

พีระนันทน์ที่อยากยิ้มยังไม่กล้าต้องอมมันลงคอไป!

อรดีตื่นนอนตั้งแต่เช้า แล้วออกกำลังกายโดยการเต้นแอโรบิคอยู่ในห้องรับแขก เมื่อเหงื่อซึมจนแฉะไปทั้งร่างแล้วก็เลิก กลับเข้าไปในห้องนอน จัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดรำรองสบายๆ วันนี้เธอไม่มีงาน งานยังไม่ชุกจนถึงขนาดไม่มีวันหยุดให้นอนกลางวัน ดาราสาวไม่คิดจะออกไปเที่ยวที่ไหน เพราะกลัวเปลือง นี่เป็นความทรมานอย่างหนึ่งที่เกิดขึ้นกับเธอในช่วงเวลานี้

“เพราะหมอนั่นคนเดียวเลย ทำให้ชีวิตดี ๆ ของฉันต้องลำบากแบบนี้”

เธออดปวดหัวไม่ได้เมื่อคิดว่าต้องเดินออกจากห้องเพื่อไปจ่ายดอกเบี้ยให้กับเจ้าหนี้ไร้มนุษยธรรมอีกครั้ง…เธอจะถูกฆ่าตายทุกเช้า ส่วนเขาจะอิ่มเอมความสุขที่ได้ทำหยาบคายกับเธอ เธอรู้ดี เธอมองเห็นแววตาเขา

ต่อหน้ากระจกเครื่องแป้ง ขณะยื่นลิปสติกทาปาก เธอชะงัก มองปากของตัวเองด้วยความช้ำใจ เลื่อนมือขึ้นไปแตะเบา ๆ นึกถึงปากเขา ขนก็ลุกเกรียวไปทั้งตัว ใจก็ดีดดิ้นพลุ่งพล่าน

“ขยะแขยงที่สุดเลย ทำไมสลัดภาพอุจาดนั่นไม่หลุดนะ นี่เราเป็นอะไรไป โอย...ไม่เอาไม่คิด ถือซะว่าทำบุญทำทานให้แก่หมาแก่แมวมันไปก็แล้วกัน แล้วก็ต้องท่องเอาไว้ เพื่อพ่อ เพื่อพ่อ เพื่อพ่อ”

ขณะกำลังหลับตาพริ้ม ตั้งสมาธิ ทำใจให้สงบ ทำจิตตื่นตระหนกให้เย็นลง พลันเสียงโทรศัพท์ติดห้องก็ดังแทรกขึ้น ทำลายภาวะสงบของหญิงสาวจนหมดสิ้น เธอตกใจจนขวัญกระเจิง พ่นลมหายใจอย่างหัวเสียขณะเดินไปรับสาย ส่งเสียงใสแจ๋วไร้พิรุธทั้งปวง

“สวัสดีค่ะ พี่นกเหรอคะ อย่าบอกนะว่ามีข่าวดี มีงานวันนี้แน่ๆเลย”

คนฟังหัวเราะคิก

“คุณลืมอะไรไปรึเปล่าที่รัก อย่าปล่อยให้ผมคอยนานเกินสิบนาทีนี้นะ รีบมาเดี๋ยวนี้เลย”

แล้วโทรศัพท์ก็กระแทกโครม ทำเอาหูของคนรับชาทีเดียว

“ไอ้คน ๆ นี้นี่ ฉันจะเรียกมันว่าอะไรถึงจะเหมาะสมนะ”

อรดีสะกดกลั้นอย่างเต็มกลืน สองมือยกขึ้นกุมขมับ หลับตาแน่นเพื่อทำใจ แต่เมื่อความคิดอุตริที่เธอเตรียมการเอาไว้โผล่เข้ามาในหัว เจ้าหล่อนกลับยิ้มร่า รีบวิ่งเข้าไปในครัวทันที