บทที่ 16...คุณรักใครหรือยัง

ในห้องครัวเล็ก ๆ ที่จัดได้อย่างน่ารัก เจ้าของห้องกำลังรื้อถุงใส่ของที่เธอลงทุนแหวกฝูงชนไปซื้อมาจากตลาดสด อย่างขมีขมัน

“นี่ไง ตัวช่วยของเรา สะตอ ปลาร้า” เธอแลบลิ้นเลียริมฝีปากจนชุ่ม ไม่ได้อยากกินของพวกนี้จนอดใจไม่ไหว แต่พอคิดถึงสรรพคุณของพวกมันโดยเฉพาะกลิ่น ความสุขของเธอก็กระเตื้องขึ้น “ดูสิว่าจะทนจูบกับฉันได้นานแค่ไหน ไม่รู้จักอรดีซะแล้ว แล้วจะรู้สึก”

เธอจัดของใช้บางส่วนเข้าตู้จนเสร็จ หลังจากนั้นก็แปลงกายเป็นแม่ครัว ปล่อยให้ผีแม่บ้านแม่เรือนเข้าสิงสักวัน เจ้าหล่อนสวมผ้ากันเปื้อนที่เพิ่งแกะออกจากถุงพลาสติก ปั้นไม้ปั้นมือเตรียมทำอาหาร มีเมนูหลายอย่างที่น่าจะทำได้ หลังจากคัดเลือกในหนังสือสอนทำอาหารอยู่นานเป็นชั่วโมง อย่างไรเสีย เธอก็ตั้งใจเต็มที่ที่จะสร้างความประทับใจให้แก่พีระนันทน์

ด้วยความที่เธอปฏิเสธการคบหาฉันคนรักกับเจ้าหนุ่มมาหลายครั้งหลายครา

“คราวนี้ อย่าหาว่าอรเห็นแก่ตัวเลยนะพี อรไม่มีทางเลือกจริงๆ พีจะเป็นเกราะป้องกันอรจากไอ้คนทุเรศนั่นได้ อรรับรองว่าอรจะเป็นแฟนที่ดีของพี”

เธอผิดตรงไหน ก็แค่จะตอบสนองความดีเสมอต้นเสมอปลายของเขา มันอาจถึงเวลาแล้วก็ได้ หญิงสาวพยักหน้ากับตัวเอง ลงมือทำอาหารไปอย่างเพลิดเพลินใจ ขณะทำไปได้แค่ครึ่งเดียว เสียงออดประตูก็ดังเข้ามา เทพบุตรขี่ม้าขาวที่เธอรอคอยเดินทางมาถึงแล้ว

“ผู้กองคะ”

ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าสวมชุดสูทอย่างดี เขาดูเนี๊ยบไปทั้งตัว หล่อสะอาดมาดขรึม ดูสุภาพนุ่มนวลยิ่งกว่าทุกครั้งที่เคยพบ เทียบกับหมอนั่น ต่างกันราวฟ้ากับเหว

พีระนันทน์ยอมถอดชุดตำรวจ ถอดศักดิ์ศรี ถอดความว่าวุ้นกังวลใจทั้งหมดทิ้งเสีย แล้วหันมาสวมชุดสุภาพบุรุษเพื่อผู้หญิงตรงหน้า แม้นเปลือกใจยังมีบางอย่างเคลือบแคลง แม้นสองหูยังมิอาจสลัดเสียงของผู้ชายคนนั้นทิ้งได้ แต่เขาก็จะมาหาเธอ มาให้เธอปั่นหัวเล่นได้ตามใจชอบ

“ผมดูเวอร์ไปไหม”

อรดียิ้มหัว พลางส่ายหน้า

“คุณพีระนันทน์หล่อกินขาดทุกคนเลยค่ะ เข้ามาข้างในก่อนดีกว่าค่ะ ไปนั่งดื่มกาแฟที่ระเบียงก่อนนะ อรยังทำอาหารไม่เสร็จเลย ก็พีเล่นมาก่อนเวลาตั้งเป็นชั่วโมงแน่ะ”

ขณะโดนมือบางลากเข้าไปในห้องกว้าง ไม่วายที่เขายังสอดสายตามองหาว่ามีใครอีกหรือไม่อยู่ในห้องนี้ แล้วเขาก็รู้สึกโกรธตัวเองอีกที่ยังไม่เลิกคิดฟุ้งซ่าน พีระนันทน์เลือกเข้าไปนั่งดื่มกาแฟในครัว เพื่อคุยเล่นกับเธอ ระหว่างทำอาหาร ดูเธอเพลิดเพลินจนเกินธรรมดา เธอชวนคุยไปเรื่อยเปื่อยตามประสาคนช่างพูด…หญิงสาวช่างพูดมาตั้งแต่เยาว์วัย เสียงของเธอใสดังแก้ว ฟังแล้วรื่นหู ฟังแล้วอยากฟังซ้ำ ผู้กองไม่เคยรู้สึกเบื่อที่ได้มองเธอ

“ไม่ยักรู้ กะโหลกกะลาอย่างอรก็ทำอาหารกับเขาเป็นด้วยเหมือนกัน”

เป็นที่ไหน ก็แม่ครัวเปิดตำราละนะ แต่ที่ชำนาญกว่าก็ตอนที่โม้นี่แหละ

“อร่อยด้วยนะจะบอกให้ ไม่เชื่อก็ลองชิมดูสิ”

พีระนันทน์ไม่รอช้า ยื่นมือไปตักอาหารเข้าปาก แล้วเคี้ยวช้าๆ เขาไม่กล้าที่จะกลืนมัน อยากจะวิ่งไปอาเจียนในพ้นปากเสียเดี๋ยวนั้น แต่เขาคงไม่อาจทำร้ายจิตใจเธอได้ ความมั่นใจในการเป็นแม่บ้านที่ดี อาจสละทิ้งจากร่างนี้ไปตลอดกาล เขาจึงฝืนพูด

“อย่างกับเชฟใหญ่มาปรุงเองแน่ะ”

เสียงหัวเราะล้นโต๊ะอาหาร ตรงริมระเบียงอากาศเย็นสบายดี ยิ่งคืนนี้พระจันทร์โตเต็มที่ ยิ่งเป็นใจให้ชายหนุ่มตัดสินใจเอ่ยบางอย่างแก่หญิงสาว หลังจากที่เธอบ่ายเบี่ยงจะฟังมานาน

“อร…ตกลงคุณรักใครหรือยัง”

คำถามนี้ทำให้หญิงสาวนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกลับมายิ้มอาย ๆ

“พีถามอย่างนี้ อรไม่รู้จะตอบยังไง”

“ก็ตอบตามความเป็นจริงสิ”

แสงเทียนส่องประกายวูบวาบคั่นกลางระหว่างหนุ่มสาว อรดีจ้องมองเข้าไปในดวงตาดำขลับของชายหนุ่ม ผู้จงรักภักดีต่อเธอมาตลอดชีวิต…มันจะเป็นอย่างไรนะ ถ้าเธอจะตกลงกับคนที่เอาใจใส่เธออย่างดี แถมรักเธอหัวปักหัวปำอีกต่างหาก แม้นใจเธอจะรู้สึกเฉยชากับความพิเศษของชายหนุ่มแสนดีคนนี้ก็ตาม

“พี…อรไม่ขอตอบคำถามนี้ได้ไหม อรไม่อยากโกหกพีเพื่อให้พีสบายใจหรือเพื่ออะไรก็ตามแต่ แต่อรอยากจะบอกพีว่า พีคือผู้ชายที่ดีที่สุดคนหนึ่งเท่าที่ชีวิตอรจะมีได้ อรรู้ว่าพีคิดอะไรกับอร อรซึ้งกับมันเสมอ และ…” ฝ่ามือใหญ่เลื่อนมาจับมืออ่อนนุ่ม ดวงตาอ้อนวอนขอความเห็นใจ

“อรรู้มานานแล้วนี่ว่าพีรักอรมากแค่ไหน แล้วทำไมอรไม่ลองให้โอกาสพีบ้างล่ะ”

อรดียิ้มบางๆ ยื่นมืออีกข้างไปกุมมือชายหนุ่มไว้

“แล้วใครบอกล่ะว่า…อรจะไม่ให้โอกาสพี”

“อร!”

“ดีใจไหมล่ะ ได้เป็นแฟนกับดารา”

“ดีใจที่สุดเลย อรตกลงเป็นแฟนกับพีแล้ว ให้ตายเหอะ นี่พีฝันไปรึเปล่าเนี่ย แล้วเราจะแต่งงานกันเมื่อไหร่ล่ะ เราจะมีลูกกันสักกี่คนดี”

“ใจเย็นๆสิคะคุณตำรวจ นี่เราเพิ่งจะเป็นแฟนกันเมื่อสักครู่เองนะ เหิมเกริมใหญ่แล้ว”

หลังจากจบมื้ออาหารแสนหวาน…พีระนันทน์เก็บความรักล้นอกกลับบ้านมานอนยิ้มหวานทั้งคืน ชายหนุ่มนอนตาค้าง นอนไม่หลับจนถึงรุ่งสาง ไม่อยากจะเชื่อว่าแค่คำตอบเดียวของหญิงสาวจะทำให้โลกของเขาเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง เขาลงมาร่วมโต๊ะอาหารเช้ากับครอบครัวตามปกติ ด้วยใบหน้าเปี่ยมสุขที่ค่อนข้างประหลาดตากว่าทุกวัน

“วันนี้ดูเหมือนผู้กองจะมีความสุขเป็นพิเศษนะ”