บทที่ 60...สงสัยมารอคู่หมั้น

คิ้วของเจ้าหนุ่มกระตุกนิด ๆ กับคำเตือนของเธอ เธอทำเหมือนกับรู้จักคนพวกนี้ดี

“ถ้าเสร็จจากคดีนี้ เราหมั้นกันนะอร พีอยากให้อรมั่นใจในความรักของพี อยากให้อรรู้ว่าพีจริงจังกับอรมากแค่ไหน”

ดวงตาอมโศกนั้นเว้าวอนขอความเห็นใจอย่างเต็มที่ นั่นเพราะเขารู้สึกกลัวว่าจะเสียเธอไป อรดีรู้ซึ้งถึงหัวใจก้อนนั้นเสมอ เธอนิ่งไปอึดใจหนึ่ง อยากคิดดูก่อน ขอเอากลับไปนอนคิดให้ดีเสียก่อนจึงจะตอบเขาได้ มือบางซ้อนทับมือของเขาเอาไว้

“เอาไว้พีขออนุญาตคุณหญิงให้ได้ก่อนก็แล้วกันนะ แล้วค่อยมาพูดเรื่องนี้กัน รีบกินเข้าเถอะ จะได้เข้าไปเยี่ยมคนป่วย เดี๋ยวเขาจะติดป้ายห้ามเยี่ยมซะก่อน”

สองหนุ่มสาวนั่งร่วมโต๊ะอาหารอย่างมีความสุข แม้คละเคล้าไปด้วยความเศร้าแผ่วบางก็ตาม เสร็จจากรับประทานอาหาร ก็พากันเข้าไปยังโรงพยาบาล อรดีไม่ได้เข้าไปในห้องผู้ป่วยแต่อย่างใด เธอขอรออยู่หน้าห้อง พีระนันทน์ค่อนข้างใช้เวลากับมารดานานพอควร เมื่อหญิงสาวเริ่มเบื่อก็เลยลาจากเก้าอี้ ออกไปเดินเล่นที่ระเบียง ที่ที่ภาคินขอปารดาหมั้นหมาย

เธอเดินช้าๆมองโน่นนี่ไปเรื่อย หากแต่ต้องชะงักฝีเท้าโดยด่วน เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นใครคนหนึ่งยืนอยู่ตรงมุมอับ แอบพิงเสากลม