12

รสสุคนธ์ถอนหายใจอย่างอึดอัด หากไม่มีคำสั่งตรงจากเจ้าของอาณาจักรแห่งนี้ ทั้งๆ ที่ปกติแล้วพ่อเลี้ยงจอมทัพให้เกียรติในบริหารและการทำงานของทุกฝ่าย ไม่เคยเข้ามาแทรกแซงการทำงานเลยสักครั้ง ป่านนี้ เธอคงดำเนินการสัมภาษณ์เจ้าหล่อนไปแล้ว

“พี่ต้องขอโทษคุณจริงๆ นะคะ ที่ไม่สามารถสัมภาษณ์งานในตำแหน่งที่คุณยื่นใบสมัครไว้ได้”

แวบหนึ่ง คนกำลังหาหนทางรอดรู้สึกท้อ ไม่คิดว่าไร่ใหญ่โตมีมาตรฐานขนาดนี้ซึ่งควรจะมีการบริหารจัดการที่ดี จะปฏิเสธการมาสัมภาษณ์ของเธอเอาดื้อๆ

“ถ้าอย่างนั้นดิฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ” ศศิกาญจน์ยกมือไหว้และกล่าวลาอย่างคนมีมารยาท

เรือนร่างเพรียวบางสมส่วนหมุนตัวกำลังจะเดินออกจากห้องแผนกฝ่ายบุคคล แต่เพียงขยับเท้าได้ไม่ถึงสองก้าวก็มีเสียงเรียกชื่อขึ้น

“เดี๋ยวค่ะคุณศศิกาญจน์ อย่าเพิ่งไปค่ะ พี่ยังแจ้งให้คุณทราบไม่หมด” รสสุคนธ์ลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้หนังสีน้ำตาล

“มีอะไรเหรอคะ” ศศิกาญจน์หันกลับมามองสาวใหญ่อย่างแปลกใจ

“แม้ว่าทางเราจะขอระงับการสัมภาษณ์งานของคุณในตำแหน่งผู้จัดการไร่ แต่พ่อเลี้ยงจอมทัพมีความสนใจ ต้องการสัมภาษณ์คุณในตำแหน่งอื่นนะคะ”

ซึ่งคนพูดเองก็ยังไม่รู้ว่าเจ้านายใหญ่ของทุกคนในไร่นั้นเล็งตำแหน่งอะไรให้สาวสวยตรงหน้า ถึงได้มีคำสั่งให้ยุติการสัมภาษณ์งานของผู้สมัครรายนี้ในตำแหน่งผู้จัดการไร่ และบอกให้รีบส่งตัวขึ้นไปพบที่ห้องทำงานชั้นสองเพี่อจะสัมภาษณ์เธอด้วยตนเอง ซึ่งหากไม่มีกิจใดๆ พนักงานที่นี่ทุกคนรู้ดีว่าไม่ควรขึ้นไปรบกวนบริเวณพื้นที่ส่วนตัวของพ่อเลี้ยงจอมทัพ

“เอ่อ ดิฉันงงไปหมดแล้วค่ะ”

มีที่ไหนเขาทำกัน สมัครมาตำแหน่งหนึ่ง แต่กลับถูกขอให้เข้ารับสัมภาษณ์ในตำแหน่งที่ไม่ได้สมัคร ทว่าเวลานี้ หนทางของเธอมันช่างตีบตัน หากนึกถึงสภาพความเป็นจริง แม้จะคว้าเกียรตินิยมติดมือออกมาจากมหาวิทยาลัย แต่ที่ไหนๆ ก็คงอยากได้คนมีประสบการณ์ หากคิดบวกขึ้นอีกนิด ทางไร่ทับตะวันอาจเล็งเห็นว่ามีตำแหน่งอื่นที่เหมาะสมกับเธอมากกว่า

แวบหนึ่งคำพูดของผู้ชายปากเสียขัดกับใบหน้าก็ดังก้องเข้ามาในโสตประสาท

‘หรือว่าเธอจะมาสัมภาษณ์งานตำแหน่งเมียน้อยคนที่ร้อยสี่สิบสองของเจ้าของไร่ทับตะวัน หือ’

เธอไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร แต่ดูจากยานพาหนะที่ใช้คงไม่ธรรมดา เป็นนักท่องเที่ยวหรือคู่ค้าของไร่ทับตะวันแห่งนี้หรือเปล่า ศศิกาญจน์อดคิดไม่ได้ว่า บางที ความปากเสียของชายคนนั้นทำให้เธอชวดงานตำแหน่งที่ยื่นใบสมัครไป

ผู้จัดการสาวใหญ่มองริมฝีปากสวยที่ขยับร้องขึ้นอย่างพลั้งเผลอ

“ไอ้คนบ้า! ปากเสีย”

เมื่อโพล่งออกไปแล้ว มือบางก็รีบยกขึ้นปิดริมฝีปาก ดวงหน้าน่ารักแดงซ่าน เมื่อเห็นว่าคนที่บอกให้เธอขึ้นไปพบเจ้าของไร่บนห้องทำงานชั้นสอง กำลังมองมาด้วยสายตาประหลาดแกมสงสัย

“ขอโทษด้วยค่ะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ แต่ตอนนี้เชิญคุณขึ้นไปพบคุณจอมทัพเถอะค่ะ พ่อเลี้ยงไม่ชอบคอยอะไรนานๆ”

“ค่ะ”

ศศิกาญจน์ถอนหายใจยาวพร้อมด้วยความรู้สึกหลากหลาย ก่อนจะเดินตามหญิงสาวรายหนึ่งที่คุณรสสุคนธ์เรียกมาเพื่อให้พาเธอขึ้นไปพบเจ้าของไร่ที่ห้องทำงานข้างบน

เสียงเคาะประตูห้องทำงานเบาๆ สามครั้งติดกัน ทำให้เจ้าของห้องทำงานหมุนเก้าอี้ผู้บริหารทำจากวัสดุชั้นดี และละสายตาจากหน้าต่างแบบพาโนรามาที่มองเห็นไร่กาแฟกว้างเหยียดยาวสุดลูกหูลูกตา กลับมามองที่ประตูห้องทำงาน

“เข้ามาได้” เสียงเข้มจัดเอ่ยอนุญาต ก่อนที่ประตูห้องทำงานจะถูกผลักเข้ามา

ศศิกาญจน์เดินตามพนักงานสาวร่างอวบในชุดฟอร์มของไร่ทับตะวันเข้ามาในห้องทำงานที่สวยโปร่ง เห็นวิวไร่ทับตะวันในแบบพาโนรามา แต่เมื่อสายตาปะทะกับผู้ชายตัวโตที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานที่กำลังจ้องมายังเธอเช่นเดียวกัน ก็ตกตะลึงจนเท้าของหญิงสาวขยับถอยหลังไปอย่างอัตโนมัติ คิ้วเรียวบนใบหน้าหวานขมวดเข้าหากันจนแทบจะเป็นปม

“คุณ!”

แทบจะอ้าปากค้าง ไม่รู้จะทำตัวอย่างไร ไม่คิดว่าจะเจอเขาในห้องนี้ สมองหญิงสาวคิดไว เขาไม่มีทางมาอยู่ในห้องนี้ได้ ถ้าไม่ใช่เจ้าของไร่ทับตะวัน ดวงหน้าหล่อเหลาดิบเถื่อนยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ มองหน้านิ่งข้ามไหล่พนักงานที่นำทางศศิกาญจน์ขึ้นมา

“คุณออกไปได้แล้ว เดี๋ยวผมจะสัมภาษณ์ผู้สมัครเอง” เสียงเข้มของพ่อเลี้ยงจอมทัพทำให้พนักงานสาวรีบตอบรับด้วยท่าทีนอบน้อม

“ค่ะ พ่อเลี้ยง” จากนั้น พนักงานสาวฝ่ายบุคคลก็หมุนกายหันกลับออกไปจากห้อง ศศิกาญจน์มองสาวที่พาขึ้นมาส่งกำลังจะผลักประตูออกไปอย่างลังเลว่าควรจะเดินตามไปด้วยดีไหม

“เธอ! ยืนงงอะไร นั่งลงสิ”

ศศิกาญจน์หน้าเหวอเมื่อถูกเขาสั่งเสียงเข้ม พอตั้งสติได้ เธอก็รีบเก็บสีหน้าตื่นตกใจเมื่อครู่ ในเมื่อต้องการงาน ต้องการที่หลบภัย ที่นี่ตอบโจทย์ทุกอย่างแล้ว

มือบางเลื่อนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานสีควันบุหรี่แล้วนั่งลงมองสบตากับหนุ่มหล่อเข้มตรงหน้า ดวงตาคู่สวยเหลือบไปเห็นว่าใบสมัครของเธอที่ยื่นมาทางออนไลน์นั้นอยู่ในมือของเขา

“เอ่อ ฉันชื่อศศิกาญจน์ หรือจะเรียกว่าซอก็ได้ค่ะ ฉันมาสัมภาษณ์งานตำแหน่งผู้จัดการไร่ค่ะ แต่ผู้จัดการฝ่ายบุคคลขอยกเลิกการสัมภาษณ์ฉันในตำแหน่งผู้จัดการไร่ และให้ฉันขึ้นมาพบ เอ่อ...คุณ...?”

“ผมจอมทัพ เป็นเจ้าของไร่ทับตะวันและรีสอร์ตที่นี่”

ดวงตากลมโตลุกวาวด้วยความประหลาดใจ แม้ว่าวินาทีแรกที่พบเขาในห้องนี้ เธอก็พอจะเดาได้ว่า ชายหนุ่มเป็นเจ้าของไร่ที่ตนเองอยากเข้ามาทำงาน และเรื่องน่าเสียใจที่สุดก็คือ เธอนั้นถูกปฏิเสธตั้งแต่ยังไม่ได้สัมภาษณ์