All Chapters of กระชากรักนางซิน: Chapter 1 - Chapter 10

“ดีจ้ะหนูซอ หัดขยันเอาไว้ ผักสวยแบบนี้เราต้องได้ราคาดีแน่เลย” แม่เลี้ยงกล่าวยกยอลูกเลี้ยงคนสวยอย่างเอาใจ ซึ่งแตกต่างกับเวลาที่พ่อของเธอนั้นไม่อยู่อย่างสิ้นเชิง“ค่ะน้าปราง” เสียงตอบรับสั้นๆ เป็นการรักษามารยาท ทั้งที่ความจริงไม่อยากจะมองหน้าหรือเสวนาด้วยซ้ำส่วน ‘กร หรือ กรวิชญ์’ ลูกติดของน้าศรีนวลที่เดินตามเข้ามาร่วมวงสนทนาก็รีบรุดเข้ามานั่งใกล้ๆ ร่างสวยหวาน น่ากินราวขนมปุยฝ้ายชายหนุ่มรีบคว้าบรรดาถุงผักที่อยู่ในมือหญิงสาวมาช่วยอย่างกุลีกุจอ ในมุมมองจากที่บิดายืนอยู่เห็นศศิกาญจน์สะดุ้งเล็กน้อยและดูเหมือนจะกำลังยื้อแย่งถุงผักกับกรวิชญ์ แต่ในความเป็นจริง ใต้ถุงผักนั้น มือของกรวิชญ์ ไอ้พี่เลี้ยงที่จ้องจะงาบน้องเลี้ยงแสนสวยอยู่ทุกวินาทีกำลังเกาะกุมมือของเธอไว้“ปล่อยนะพี่กร”กรวิชญ์ไม่กล้าบุ่มบ่าม เพราะมีพ่อเลี้ยงแสนดีอย่างนายณรงค์ ที่เขารอวันจะเปลี่ยนสถานะให้เป็นพ่อตายืนอยู่ด้วย แม้ว่าเข้าใกล้น้องเลี้ยงที่ไรแล้วรู้สึกมันเขี้ยว อยากจะฟัดให้จมเขี้ยวทุกที อีกทั้งมารดาของเขาก็คอยบอกเสมอว่า อย่างไรเสีย ศศิกาญจน์ก็ไม่มีวันรอดพ้นเงื้อมมือเขาไปอย่างแน่นอน กรวิชญ์จึงยอมคลายมือออก“ก็พี่กลัวซอเหนื

ครึ่งชั่วโมงถัดมาศศิกาญจน์ในชุดเสื้อเชิ้ตแขนสี่ส่วนสีขาวทับอยู่ในกางเกงผ้าขายาวสีดำ เกล้าผมทรงสูงทิ้งปลายผมมีน้ำหนักลงมาเป็นหางม้า กำลังยืนสำรวจความเรียบร้อยของตัวเองอยู่ตรงหน้ากระจกเงาบานใหญ่ พลันหญิงสาวก็หันไปหยิบกรอบรูปสีขาว ซึ่งเป็นภาพถ่ายครอบครัวที่มีเธอบิดาและมารดาร่วมเฟรมที่วางไว้บนตรงโต๊ะหนังสือขึ้นมามอง แล้วคลี่ยิ้มหวานซึ้ง แววตาเปี่ยมล้นไปด้วยความมุ่งมั่น“แม่คะ วันนี้ ซอจะไปสัมภาษณ์งานนะคะ แม่เป็นกำลังใจให้ซอและอวยพรให้ซอได้งานนี้ด้วยนะคะ แม่คงเข้าใจนะคะว่าทำไมซอไม่อยากอยู่ที่นี่ ขอซอไปตั้งหลักสักพัก และจะหาทางขับไล่ปลิงสองแม่ลูกออกไปจากที่นี่แน่นอน แม่ไปกับซอนะคะ”มือเรียวหยิบกรอบรูปนั้นใส่ไปในซิปหน้าของกระเป๋าเป้สำหรับเดินทางสีน้ำเงินที่วางอยู่บนเตียงนอน ซึ่งภายในบรรจุเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวที่จำเป็นเพียงเล็กน้อย ร่างสวยลุกขึ้นยืดลำตัวให้ตั้งตรงพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดเพื่อเรียกความมั่นใจอีกครั้งจากนั้นหยิบกระเป๋าสะพายหนังสีดำสำหรับใส่กระเป๋าสตางค์และโทรศัพท์มือถือมาพาดกลางลำตัวเพื่อความทะมัดทะแมงในการเดินทาง แล้วจึงหันไปคว้ากระเป๋าเป้เดินทางบนเตียงนั้นขึ้นมาสะพาย

ท่ารถโดยสารประจำทาง สายพิษณุโลก-ลำปางหญิงสาวก้าวอย่างมั่นใจไปที่ห้องขายตั๋วผู้โดยสาร เมื่อได้ตั๋วแล้วกำลังจะเดินไปขึ้นรถโดยสารปรับอากาศไปยังจังหวัดลำปาง ก็พบว่ามีผู้คนที่ต่างพากันซื้อตั๋วแล้วทยอยขึ้นรถทัวร์ไปหาที่นั่งตามตั๋วของตัวเองทีละคน หญิงสาวจึงเดินไปต่อแถวเป็นคนสุดท้ายรูปร่างอ้อนแอ้น ผิวพรรณนวลเนียน ราวกับคุณหนูที่ผิวกายไม่เคยกระทบแสงแดด ทั้งที่จริงแล้วศศิกาญจน์ทำงานทุกอย่างในสวนผัก แต่มักจะแต่งกายมิดชิดเพื่อถนอมผิวพรรณ ดวงหน้าสวยหวาน และรูปร่างสมส่วน ดึงสายตาให้ผู้โดยสารที่นั่งประจำอยู่ก่อนแล้วต่างพากันมองมาที่เธอร่างสวยที่รู้ตัวว่ากำลังตกเป็นเป้าสายตา พร้อมกระเป๋าเป้สะพายหลัง ค่อยๆ ลากรองเท้าคัชชูสีดำส้นเตี้ยเบี่ยงตัวหลบผู้โดยสารท่านอื่นที่กำลังยกกระเป๋าขึ้นไปไว้ในช่องเก็บสัมภาระบนศีรษะ ในมือมีตั๋วโดยสารระบุหมายเลขสิบเอ็ด ขณะเดียวกันสายตาก็สอดส่องมองตามพนักพิงเพื่อหาที่นั่งของตัวเองศศิกาญจน์เดินมาหยุดลังเลตรงที่นั่งเบอร์สิบสอง ซึ่งมองเห็นว่าที่นั่งด้านในติดริมหน้าต่างนั้นเป็นที่นั่งเบอร์สิบเอ็ดของเธอ แต่ทว่าไม่อาจเข้าไปได้ เพราะตรงหน้ามีชายผิวขาวละเอียด ผิวพรรณเหมือนผู้ลาก

หญิงสาวบอกลาภาษิต แล้วลุกขึ้นพรวดคว้ากระเป๋า แทรกตัวออกจากที่นั่ง รุดไปยังประตูด้านหลังรถทัวร์ทันที เขาเบี่ยงตัวหลบทางให้เธอแบบงงๆ ที่จริงอยากจะรั้งแขนบางนั้นไว้ แต่พอเห็นผู้ชายท่าทีร้อนรนที่เพิ่งขึ้นรถแล้วกำลังเดินตรงมาทางเขา ก็รู้ได้ทันทีว่าหญิงสาวกำลังหนีอะไรภาษิตจึงแสร้งทำปากกาตกลงพื้นแล้วก้มลงเก็บขวางทางเดินเพื่อถ่วงเวลาให้เธอ“เฮ้ย! หลบไปสิวะ เกะกะ!” ร่างสูงท่าทางดุดัน มองผู้ชายผิวพรรณสะอาดตรงหน้า“รีบร้อน อะไรนักครับคุณ คุณเหยียบปากกาผมแล้วเห็นไหม”“เสือกมาทำหล่นทำห่าอะไรตอนกูจะเดิน หลบเร็ว!”“อ้าว พูดแบบนี้…”ภาษิตหล่อเหลา ผิวพรรณสะอาด แลดูสำอาง จนหลายคนคิดไม่ถึงว่านอกจากรักการเดินทางท่องเที่ยว มีความสามารถในการถ่ายภาพ เขายังถนัดในเรื่องเชิงมวย เพราะบิดาเป็นเจ้าของแบรนด์ฟิตเนสชื่อดัง มีสาขาหลายแห่งทั่วประเทศ มีโรงยิมสอนมวยไทย ซึ่งภาษิตหัดชกมวยจนความสามารถโดดเด่นเข้าตา มีค่ายมวยมาทาบทามเพียง แต่เขาไม่ได้คิดจะเอาดีในเส้นทางนั้น แค่ฝึกฝนไว้เป็นศิลปะป้องกันตัวเมื่อเห็นสายตาที่ค่อยๆ เอาเรื่องขึ้นของอีกฝ่าย มองออกว่าใจนักเลงไม่เบา ภาษิตจึงค่อยๆ เบาลง ขณะที่ชายหนุ่มทั้งคู่กำลังยึกย

จอมทัพถอนหายใจ ผู้หญิงคนนี้คิดว่าคนอย่างเขาที่ผ่านเล่ห์เหลี่ยมผู้คนมามากจะหลอกง่ายขนาดนั้นเชียว กระดูกมันคนละเบอร์กัน แต่ที่เขาสนใจแล้วล่อลวงเธอมาที่ไร่ทับตะวัน เพราะแอ็กติงในการแสดงของเธอมันเข้าตา จึงตั้งใจจะทาบทามมาเล่นละครตบตามารดา คุณนายดอกปีบจะได้เลิกจับคู่ให้ลูกชายสักทีฟากศศิกาญจน์เองกลับรู้สึกใจคอไม่ดีที่ถูกจับได้ ยิ่งสายตาดุคมที่จ้องเอาๆ ราวกับเป็นสัญญาณเตือนให้รู้ว่า เขารู้ทันเธอ ใบหน้าหญิงสาวจึงฉายแววกังวลออกมา พร้อมกับอาการเสียวสันหลังวาบเธอเองก็รู้สึกผิดที่ไปหลอกลวงเขา แต่เวลานั้น สถานการณ์มันบีบบังคับ ถ้าเธอไม่ตัดสินใจทำแบบนั้น ไอ้พี่เลี้ยงหื่นกามนั่นมาเจอเข้า มันต้องลากตัวเธอกลับไปด้วยแน่ ที่สำคัญ ยิ่งห่างไกลสายตาบิดาแบบนั้น เกรงว่ามันจะไม่ได้พาเธอกลับไปที่บ้านสวนผัก แต่พาไปทำอย่างอื่นจนป่นปี้เสียมากกว่า ในเมื่อคิดจะหนีแล้วก็ต้องหนีให้รอดศศิกาญจน์พยักหน้ารับช้าๆ “ถ้าคุณรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าฉันหลอกคุณ ทำไมถึงยอมให้ฉันขึ้นรถมาด้วยคะ”จอมทัพยิ้มรับ จ้องกลับคนถาม “ผมสนใจคุณ”“สนใจฉัน!”แววตาเจ้าเล่ห์ที่จ้องมาทำให้ศศิกาญจน์ตะลึงงัน เปิดระบบป้องกันตัวเองทันที มือขวารีบปลดล็อ