11 หว่านล้อมกระต่ายตัวยุ่ง

“เหตุใดไม่”

“มะ ไม่รู้” จินซิงซินส่ายหน้าและประหม่ากับคำถามอย่างไม่เคยเป็น

จินฮุ่ยอิงมองสองคนสลับไปมาถึงกับงันไป เมื่อครู่หรือนางหูแว่วไปเอง เขาบอกจะแต่งน้องสาวนางเป็นชายาหรือที่ถูกคือบุรุษหนุ่มผู้นี้อาจหมายถึงตบแต่งน้องสาวนางเป็นภรรยา แต่แค่คิดว่าจินซิงซินจะต้องตบแต่งออกไป นางก็หวั่นใจเสียแล้วว่ามันอาจจะไม่ง่ายอย่างที่คิด เขาจะยอมรับได้หรือที่จะมีภรรยาที่โตแต่ร่างกายแต่หัวใจไร้การเจริญเติบโต

หึหึ...

หลี่หลานหมิงหัวเราะในลำคอขณะปรายตามองหน้าดรุณีน้อยที่เม้มริมฝีปากบางจนแทบห้อเลือด นึกประหลาดใจกิริยาอาการแต่ก็มิได้ถือสากลับก้มกระซิบข้างหูนางอยู่นาน เป็นผลให้จินซิงซิงหน้าถอดสีไม่นานก็เปล่งเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นและเสียงพึมพำหวาดกลัวในลำคอ

“เกิดอะไรขึ้นซิงซิน! เขาว่าอะไร เจ้าถึงได้ร้องไห้ขนาดนี้”

“ใจก็ร้าย พูดก็ไม่ดี นิสัยก็ไม่ดี!” จินซิงซินโวยวายไม่หยุด

“เขาว่าอะไรเจ้าอีก ถึงได้ว่าเขาขนาดนี้”

“คนใจร้ายเหมือนเสือบอกว่าจะจับกินตุ้งตุ้ง หากซิงซินไม่ยอมไปอยู่ด้วยจะจับตุ้งตุ้งกิน!”

“ตุ้งตุ้ง? เจ้าหูเทาของเจ้าน่ะรึ”

“ใช่แล้วพี่ใหญ่ ตุ้งตุ้งของข้าออกจะน่ารัก เขายังคิดจะกินตุ้งตุ้งได้ลงคอ”

จินซิงซินน้ำหูน้ำตาไหล ดวงหน้านวลใสเจือสีชาดแดงเรื่อ ริมฝีปากบวมเจ่อเพราะถูกฟันกระต่ายน้อยๆ กัดจนแทบห้อเลือด น้ำตาหยาดอาบแก้มนวลตลอดเวลาเป็นที่น่าเวทนา จินฮุ่ยอิงเลิ่กลักมองน้องสาวสลับกับบุรุษร่างกำยำทั้งสามที่มีสีหน้าแตกต่างกันก่อนกระชับอ้อมแขนรั้งร่างจินซิงซินเข้ามาปลอบประโลม

“เขาแค่พูดไปเรื่อยคงมิได้หมายความตามนั้นหรอกซิงซิน”

“เขาคิด! เขาพูด!”

ดรุณีน้อยชี้นิ้วไปที่อ๋องสี่หลี่หลานหมิงอย่างไม่กลัวเกรง สองขุนพลเหลียวมองผู้เป็นนายที่ถูกกระต่ายน้อยชี้นิ้วขู่ฟ่อ โดยมิได้นัดหมายก็เกิดความหวาดหวั่น หวังเฉาเสี่ยนตั้งท่าจะดุที่จินซิงซินลามปามแต่หลี่หลานหมิงโบกมือห้าม หม่าชิงเทียนแม้เห็นเพียงวงหน้าคมสันด้านข้างของท่านอ๋องก็พอจะดูออกว่าอีกฝ่ายยกยิ้มพึงใจก็ได้แต่ลอบยิ้มลำพัง

“ท่านอย่าถือสา ข้าขออภัยแทนน้องสาวด้วย” จินฮุ่ยอิงก้มหน้าแทนคำขอโทษ

“ไม่เป็นไร”

“เช่นนั้นเรื่องที่ท่านแม่ได้พูดไปรบกวนท่านอย่าเอามาใส่ใจ ตระกูลจินของเรามิได้ขัดสนถึงขนาดต้องบีบบังคับท่านให้รับผิดชอบกับความผิดที่มิได้ก่อ”

“แล้วเจ้าเชื่อ?”

“ข้าไม่เชื่อท่านแต่เชื่อในตัวน้องสาวของข้า” จินฮุ่ยอิงเอ่ยเสียงอ่อนโยนขณะลูบผมจินซิงซินที่เริ่มหยุดสะอื้นเพราะคำปลอบประโลม ก่อนจะเอ่ยต่อหน้าบุรุษรูปงามทั้งสามอย่างเป็นงานเป็นการ “ข้าอยากขอร้องให้ท่านทบทวนเรื่องงานแต่งอีกครั้งเถอะ”

“เหตุใดข้าควรทบทวน”

“เพราะท่านคงมิได้รักนางใช่หรือไม่”

“เหตุใดจึงคิดว่าข้ามิได้รักนาง” อ๋องสี่ทวนถาม

“เพราะคงไม่มีเหตุผลที่ท่านจะอยากแต่งงานกับคนที่เพิ่งเคยเจอ”

“ไม่คิดว่าเป็นวาสนาของข้ากับนางรึ”

“นั่นยิ่งเป็นไปไม่ได้ เอ่อ...” นางพูดได้เพียงนั้นก็เกิดอาการกระดากอายที่จะเอ่ยต่อ “เอาเป็นว่าข้าเตือนท่านด้วยความหวังดี ชาตินี้ซิงซินคงไม่เหมาะจะเป็นภรรยาของท่านได้”

“เหตุใดเป็นข้ามิได้”

“มิใช่เพียงท่านเท่านั้นแต่ข้าหมายถึงเอ่อ... ทุกคน” จินฮุ่ยอิงเอ่ยได้เพียงนั้นก็ต้องหลบแววตากร้าวหมายมั่นเอาคำตอบ นางรู้สึกหวาดหวั่นเพราะคนผู้นี้ช่างน่าเกรงขามดูต่างจากอีกสองคนข้างกาย

หลี่หลานหมิงเชิดหน้ากล่าวย้ำคำหนักแน่น “ข้าจะทำให้เจ้าเห็นว่านางสมควรแก่การเป็นภรรยาข้า”

“ท่านอาจทำให้น้องสาวข้าเสียใจ”

“หากเสียใจข้าคงมิทำเช่นนี้” อ๋องสี่หลี่หลานหมิงย้ำหนักแน่น

“เช่นนั้นที่ท่านจะบอกว่าที่พูดมาเป็นเพราะอยากให้น้องข้าไปอยู่ด้วยถึงกับเอาตุ้งตุ้งมาขู่รึ”

“ใช่ เจ้าคงมิขัดข้อง”

“แต่ข้าไม่” จินซิงซินเสียงเครือ

จินฮุ่ยอิงส่ายหน้าพลางปรายตามองน้องสาวที่ตาวาวหน้าง้ำเพราะถูกพาดพิงถึงขนาดจิกเล็บลงบนข้อมือจินฮุ่ยอิงทำให้นางชะงักไป

“ซิงซิน! พี่เจ็บ”

“พี่ใหญ่!” จินซิงซินรู้ตัวรีบคลายกรงเล็บที่จิกจนผิวขาวอมชมพูของจินฮุ่ยอิงเกิดรอยแดงออกทันที นางซุกหน้าเข้ากับอกพี่สาวแล้วน้ำตาก็ไหลอีกครั้ง “ข้าทำพี่ใหญ่เจ็บ”

“ไม่เป็นไร บอกพี่ได้หรือไม่ว่าเจ้าคับข้องใจเรื่องใด”

ดรุณีน้อยส่ายหน้าครู่หนึ่งจึงยกมือปาดน้ำตาเหลือบตามองอ๋องสี่ก่อนตอบ “คนผู้นี้...”

“เขาทำอะไรเจ้าอีก”

“เขาบอกว่าจะไม่กินตุ้งตุ้งก็ได้ ถ้าหากข้าให้เขาทำแบบที่อยู่ในกระโจมทุกวัน แต่ข้าไม่ชอบนี่นา ข้าไม่อยากไปกับเขา พี่ใหญ่เอาตุ้งตุ้งไปซ่อนให้ข้าทีได้หรือไม่”

“โธ่! ซิงซิน” จินฮุ่ยอิงเกิดนิ่งอั้นตันคอเพราะคำพูดชวนคิดของน้องสาว เกิดเรื่องใดกันระหว่างที่ทั้งสองอยู่ด้วยกันในกระโจม นางไม่อยากคิดเพราะความคิดอันเป็นอกุศลพาไป

แต่ที่นางคิดไม่ผิด เวลาจินซิงซินถูกรังแกไม่ว่าจากมารดานางหรือจากคนอื่น นางจะต้องเป็นผู้ที่รับรู้เพราะน้องสาวไม่เคยปิดบัง ครานี้ก็เช่นกัน...

“นี่ไง ที่เขาทำข้า มิใช่ครั้งเดียว ตั้งหลายครั้ง”