เด็กหน้าดื้อ

หลังจากประตูถูกปิดลง ความเงียบกลับเข้ามาแทนที่อีกครั้ง แต่บรรยากาศในห้องไม่ได้สงบลงตาม มันเต็มไปด้วยไออุ่นจากแรงสัมผัสที่ยังอบอวลอยู่ในอากาศ หัวใจและความรู้สึกของไอริสที่ยังคงสั่นระรัว

เธอยังยืนอยู่ตรงนั้น พิงประตูที่เพิ่งถูกปิดลง ลมหายใจร้อนและกลิ่นอายจากเขายังติดซึมอยู่ตามผิวของเธอ

มือบางค่อย ๆ ยกขึ้นแตะแผ่วเบาที่ริมฝีปากของตัวเอง ความรู้สึกชาหนึบยังคงไม่จางหายจากรอยสัมผัสนั้น

“คนบ้า บ้าที่สุด”

เธอพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ราวกับต้องการกลบเกลื่อนความรู้สึกที่กำลังพวยพุ่งอยู่ในอก ทั้งสับสน ร้อนรุ่ม และ…อยากเข้าไปใกล้เขามากกว่านี้อีก แต่ก่อนที่เธอจะจัดการความรู้สึกของตัวเองให้เข้าที่ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นเบา ๆ

 “น้องไอครับ จะลงมาข้างล่างได้รึยัง”

เสียงเขาไม่ได้เร่งร้อน แต่แฝงไปด้วยปลายเสียงที่ขบขัน เหมือนรู้ดีว่าเธอคงยังตั้งหลักไม่ได้

สายตาคมมองเธออย่างใจเย็น แต่มีรอยยิ้มบาง ๆ ติดมุมปากเหมือนเคย รอยยิ้มที่ทำให้เธออยากจะหนีไปหลบมุมให้ไกลที่สุด แต่ขาเจ้ากรรมกลับก้าวตามเขาลงบันไดไปแทน

“ระวังตัวไว้ให้ดีนะคะ”

ร่างบางเดินตามหลังเขาลงบันได ช้า ๆ พร้อมกับพูดพึมพำด้วยเสียงแผ่วเบา แต่เป็นการเอื้อนเอ่ยที่เหมือนกับเตือนตัวเองมากกว่าบอกคนตัวโต

“ถ้าหมายถึงคืนนี้…พี่เต็มใจ เปิดประตูรอให้น้องไอ ย่องเข้าห้องพี่ทุกคืนแน่นอนครับ”

เขาตอบกลับเสียงดังราวกับต้องการจะเปล่าประกาศให้ทุกคนได้ยินอย่างรวดเร็วโดยไม่หันมามอง จนไอริสแทบอยากเอาหน้ามุดหนีเข้ากำแพงด้วยความรู้สึกอับอาย

เมื่อก้าวลงมาถึงชั้นล่าง พิณเพลงเดินเข้ามาหาไอริสทันที ด้วยรอยยิ้มและสายตาที่กำลังล้อเลียน แต่ก็ยังดีที่เพื่อนสนิทของเธอไม่พูดอะไรออกมาให้เขินอายไปมากกว่านี้

“ตกลงใครมาเหรอ”

“พวกพี่ปีสี่วิศวะนะ”

ไอริสมองตามไปก่อนจะชะงักเล็กน้อย ชายหนุ่มในชุดช้อปสีน้ำเงินนั่งอยู่ตรงกลางร้านอยู่หลายคน พร้อมกับคนตัวสูงที่เดินเข้าไปทักทาย

“น้องไอ~”

 เสียงหวานใสดังไกลมาก่อนตัว แต่ไอริสจำได้ดีว่าเป็นเสียงของพวกรุ่นพี่ในสายรหัส อย่างพี่ซีลีน รุ่นพี่ปีสี่จากคณะเดียวกันในหญิงสาวตัวเล็กในชุดเสื้อเชิ้ตโอเวอร์ไซซ์สบาย ๆ แต่กลับดูเซ็กซี่เย้ายวนกำลังเดินตรงเข้ามาหา พร้อมโบกมือให้เธออย่างร่าเริง ถัดมาเป็นพี่บอมพี่รหัสปีสอง ที่มีใบหน้ายิ้มละไม และบุคลิกที่คุ้นเคยจนให้ความรู้สึกอบอุ่นแบบพี่ชาย

“โอ้ ร้านใหม่ใหญ่เหมือนกันนะเนี่ย จะเปิดร้านวันไหนครับสุดสวย”

บอมพูดพลางมองไปรอบ ๆ ร้าน ก่อนจะหันมายิ้มให้ไอริส พร้อมกับวางฝ่ามือหนาไว้บนศีรษะคนตัวเล็กแล้วยีผมเบา ๆ

“พี่ ๆ รู้ได้ไงคะ ว่าไอย้ายร้าน”

“เรานั่นแหละมีอะไรทำไมถึงไม่บอกให้พวกพี่ช่วย ถ้าพี่ไม่ถามจากพิณเพลงจะรู้ไหมว่าน้องในสายกำลังลำบาก”

“ขอบคุณนะคะ แต่ไอเกรงใจ”

            ไอริสบอกกับอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มอ่อน ๆ มันเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและเกรงใจ จึงไม่ได้บอกใครเพราะกลัวจะไม่อยากไปรบกวน

“ไม่เป็นไร ๆ วันนี้พี่เลยพาแรงงานชายหนุ่มสุดหล่ออย่างนายบอมมาช่วยจัดร้าน ใช้งานได้เต็มที่”

“เรื่องใช้งานแรงงานบอกพี่มาได้เลย ว่าแต่มีของให้ขนมั้ย ไหนล่ะ กล่องไหนก่อนดี?”

“พี่บอม พี่ซีลีน ขอบคุณนะคะ”

ไอริสยิ้มกว้างอย่างดีใจ พูดคุยหยอกล้อด้วยความสนิทสนมคุ้นเคย

“งั้นช่วยไอ เอาของเข้าร้านหน่อยนะคะ”

“ได้เลยครับผม”

มือเล็กโบกไปที่กล่องอุปกรณ์ที่วางกองอยู่ บอมไม่รอช้า ยกกล่องขึ้นอย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะเอ่ยห้ามคนตัวเล็ก เมื่อเห็นว่าไอริสกำลังจะมาช่วยเขายกของ พร้อมกับทำท่าเบ่งกล้ามให้ดูว่าเขาแข็งแรงมาก แค่นี้สบาย

“หนูไม่ต้องยกหรอก เดี๋ยวพี่จัดการเอง ขืนจับของหนัก เดี๋ยวมือนิ่ม ๆ พังหมด ปล่อยให้เป็นหน้าที่ผู้ชายร่างบ๊อปอายแบบพี่จัดการเอง”

คำพูดและท่าทางที่พี่รหัสเธอทำ เรียกเสียงหัวเราะและรอยยิ้มจากไอริส รวมถึงทุกคนได้เป็นอย่างดี แต่กลับไปสะดุดกับสายตาของใครบางคนที่ยืนอยู่ไม่ไกล

ซันยืนพิงผนังแถวเคาน์เตอร์ มือกอดอก ดวงตาคมจ้องภาพตรงหน้า โดยไม่แม้แต่จะปิดบังสายตา ริมฝีปากที่เคยยิ้มเย้าแหย่ตอนอยู่กับไอริส บัดนี้กลับขบเม้มแน่นจนเห็นสันกรามชัด

คนตัวโตยืนมองเงียบ ๆ ไม่ได้พูดอะไร แต่สายตาคมกลับมองไล่ตามทุกการเคลื่อนไหวของเธอกับชายหนุ่มที่เพิ่งเข้ามาใหม่โดยเฉพาะเวลาที่อีกฝ่ายยกกล่อง คอยหยิบจับสิ่งของอยู่ใกล้ตัวเธอ หรือโน้มตัวพูดคุยกันอย่างสนิทสนม

“เดี๋ยวพี่ถือให้ ไอไปจัดของตรงเคาน์เตอร์นั่นเลย”

เสียงของบอมดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะเอื้อมมือช่วยหยิบของส่งให้ไอริส แต่การหมุนตัวที่ผิดจังหวัดทำให้ร่างบางต้องถอยหลังออกไปไม่ให้ชนกัน จนเธอเดินเซไปชนอกอีกฝ่ายที่ยืมจ้องเธอกับพี่รหัสไม่วางตา

“เอ่อ...พี่บอมถอยหลังมาเกือบชนกันเลยค่ะ”

เธอพูดพลางหัวเราะเก้อ ๆ และนั่นก็ยิ่งทำให้สายตาของซันหรี่ลง ซันเบนหน้าหลบไปอีกทาง ก่อนจะเดินกระแทกเท้าเล็กน้อยกลับขึ้นไปหลังร้านโดยไม่พูดอะไร ทิ้งไว้แค่บรรยากาศบางอย่างที่หนักอึ้งพาดกลางอากาศ

พิณเพลงที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ กระตุกยิ้มน้อย ๆ มองตามร่างสูงที่เดินจากไป แล้วกระซิบเบา ๆ ข้างหูไอริส

“เอ๊ะ…ดูท่าหนุ่มวิศวะของแกจะไม่ค่อยปลื้มพี่บอมเท่าไหร่นะ?”

“พูดอะไรของแกพิณเพลง...หยุดคิดเลยนะ”

ไอริสตอบกลับเสียงเบา หน้าเริ่มแดงขึ้นเล็กน้อยอย่างห้ามไม่อยู่ แต่พอเธอหันกลับไปมองก็พบว่าเขาไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว ภายในใจของเธอแอบรู้สึกถึงบางอย่างโดยเฉพาะอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของร่างแกร่ง

 เสียงพูดคุยและหัวเราะเฮฮาจากชั้นล่างยังคงดังขึ้นต่อเนื่อง แต่อีกฝั่งหนึ่งทางหลังร้านกลับเงียบลงชั่วครู่ ซันเดินเข้ามาด้านใน พร้อมวางของที่พวกเพื่อนช่วยกันขนขึ้นมาลงแรง ๆ เหมือนต้องการระบายอะไรบางอย่างไปกับเสียงกระแทกนั้น

“มึงกระแทกแรงขนาดนั้น กล่องไม่พังก่อนเหรอวะ”

เสียงของลม หนึ่งในกลุ่มเพื่อนเอ่ยดังขึ้นขำ ๆ ก่อนเจ้าตัวจะเดินตามเข้ามาจากทางด้านหลัง

“หรือมึงกำลังหงุดหงิดอะไร?”

 ซันไม่ตอบในทันที เพียงแต่ถอนหายใจยาวอย่างเบื่อหน่าย เขาทรุดตัวลงนั่งกับโซฟาเก่า ๆ ปล่อยศีรษะพิงพนัก แล้วมองเพดานด้วยแววตาที่บอกไม่ชัดว่ากำลังเหนื่อย…หรือหงุดหงิดอะไรกันแน่

“เมื่อกี้กูเห็นนะ ไอ้รุ่นพี่นั่นมันยืนใกล้เด็กของมึงแนบชิดจนจะสิงกันอยู่แล้ว”

เสียงแหบทุ้มจากไนท์ เพื่อนอีกคนที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนกล่องลัง เอ่ยขึ้น หวังปั่นหัวเพื่อนตัวเองให้ร้อนรุ่มยิ่งกว่าเดิม

“ไม่ใช่เด็กกู”

ซันยกมือขึ้นลูบใบหน้าตัวเองแรง ๆ ราวกับอยากสะบัดอะไรบางอย่างออกจากหัว ก่อนจะหัวเราะในลำคอเบา ๆ แล้วตอบเสียงเรียบ แต่แฝงไปอารมณ์ขุ่นเคือง

“ก็แค่เด็ก…ดื้อ ๆ คนหนึ่ง”

เขาเอ่ยเสียงเบาแต่ชัดเจนพอให้ทุกคนได้ยิน แต่สายยังมองออกไปตามเสียงหัวเราะของคนตัวเล็กที่ดังอยู่หน้าร้าน

“ถ้าไอ้หน้าอ่อนได้ไปก็ไม่ซีเรียสใช่ป่ะ”

“มะ ไม่เห็นจะต้องซีเรียสอะไรเลย กูแค่เล่น ๆ แก้เบื่อไปงั้นแหละ”

“หึ แล้วกูจะจำไว้”

เดย์เลิกคิ้วสูง มองสีหน้าของเพื่อนตัวเองที่พยายามทำให้ดู ‘ไม่รู้สึก’ แต่แววตากลับไม่ได้สอดคล้องกับคำพูดเลยแม้แต่น้อย

“ถ้าเล่น ๆ ทำไมตอนเห็นเด็กนั้นยิ้มกับคนอื่น หน้ามึงถึงหงิกขนาดนั้นวะ?”

ซันเบนหน้าหนี ทำเป็นไม่สนใจคำพูดนั้น เขาหยิบขวดน้ำขึ้นมาจิบอย่างเนือย ๆ แต่ไม่ได้หลบเลี่ยงไปทั้งหมด สีหน้าเขาแม้จะเรียบนิ่ง แต่แววตากลับติดคล้ายหงุดหงิดเล็กน้อยอยู่ลึก ๆ

“ก็แค่…รำคาญสายตา”

เขาตอบเรียบ ๆ พร้อมวางขวดน้ำลงดัง กึก

“เด็กอะไร ยิ้มให้ใครก็ง่าย พูดเพราะกับใครก็ง่าย จะให้กูจริงจังกับอะไรแบบนี้เหรอ”

คนตัวโตเริ่มส่งเสียงโวยวาย กลบเกลือนอาการของตัวเองที่เริ่มจะหลุดออกมาทีละน้อย หลังจากโดนเพื่อน ๆ ตัวดีปั่นหัวไม่หยุด

“เอ้อ…ก็ไม่ต้องจริงจัง” ลมหัวเราะ

“แต่กูว่า…มึงอะ กำลังจริงจังอยู่แบบไม่รู้ตัว”

ซันมองหน้าเดย์ก่อนจะนิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วเหยียดยิ้มที่มุมปากแบบฝืน ๆ

“กูเนี่ยนะ? จริงจังกับเด็กนั่น?”

เขาหัวเราะสั้น ๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืน ยกมือขึ้นลูบท้ายทอย

“ก็แค่ของเล่น…น่ารักดีตอนทำท่าจะหนี แต่ก็วิ่งกลับมาให้กอดเองทุกที”

“แน่ใจนะว่ามึงยัง ‘เล่น’ อยู่?”

เป็นเสียงของไนท์ดังขึ้นแทน แต่คราวนี้กลับเจือปนด้วยความจริงจัง ซันไม่ตอบ เขาหันหลังให้เพื่อน แล้วเดินออกไปที่ริมหน้าต่างก่อนจะพ่นควันสีขาวออกมา หวังจะใช้นิโคตินดับอารมณ์ที่ร้อนรุ่ม และสับสนอยู่ในใจ

ร่างสูงไม่ได้ตอบคำถามของเพื่อนสนิท เขายังคงยืนนิ่งอยู่ในภวังค์ ปล่อยให้สายลมยามบ่ายปะทะใบหน้า แล้วทอดสายตามองออกไปหน้าร้าน ยิ่งเห็นไอริสยิ้มกว้างขณะพูดคุยกับรุ่นพี่ของเธอ ใจของเขามันก็เต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ถึงจะบอกตัวเองว่าไม่คิดอะไร แต่ดูเหมือนหัวใจกลับไม่ยอมเชื่อฟัง

“ก็แค่เด็กดื้อเปล่าว่ะ มีอะไรสำคัญให้จริงจังกัน”