บทที่ 6 คำเชิญสู่กับดัก 1

          เสียงโอดครวญอย่างสิ้นหวังของหลินซีดึงเจิ้งลี่ซาให้หลุดออกจากภวังค์ความคิดของตัวเอง เธอมองเพื่อนรักที่ทิ้งตัวลงนอนแผ่บนเตียงด้วยท่าทางเหมือนคนหมดอาลัยตายอยากแล้วก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้

          “อะไรจะขนาดนั้นยัยหลินซี”

          “ก็ขนาดนั้นแหละแก!” หลินซีโวยวายใส่หมอนอู้อี้ “ฉันเกลียดสมองตัวเอง! เกลียดที่มันทรยศฉันแบบนี้!”

          “ทำไมอะไรกันล่ะ! แกก็รู้ลึก ๆ อยู่แล้วว่าแกน่ะชอบเขา” เจิ้งลี่ซาแกล้งหยอก ไม่ได้รู้ร้อนรู้หนาวไปกับความทุกข์ของเพื่อนเลยสักนิด “ว่าแต่...พูดถึงเรื่องนี้แล้ว ฉันมีเรื่องจะบอกแกพอดีเลย”

          “เอ๋?” หลินซีดีดตัวขึ้นนั่งอีกครั้ง ดวงตาเป็นประกายขึ้นมาทันที “เรื่องอะไรอะแก”

          “ก็...เมื่อคืนฉู่เฮ่าหรานบอกฉันว่า...” เจิ้งลี่ซาจงใจลากเสียงยาว ทำท่าเหมือนกำลังจะเล่าความลับสุดยอด “กู้เทียนอี้ชวนเราสองคนไปปาร์ตี้สุดสัปดาห์นี้ที่คฤหาสน์ต่างเมืองของเขาน่ะ แกว่าเราจะไปกันดีไหม”

          เจิ้งลี่ซาจ้องมองเพื่อนรักอย่างคาดหวัง และหลินซีก็ได้แต่ภาวนาให้เพื่อนอ่านไม่ออกว่าภายใต้ใบหน้าที่พยายามทำให้นิ่งเฉยนั้น หัวใจของเธอกำลังเต้นระรัวราวกับจะหลุดออกมาข้างนอก

          “เขา...ว่าอะไรนะ!” เธอเผลออุทานเสียงหลง “กู้เทียนอี้ชวนเราไปปาร์ตี้เหรอ!”

          “ใช่ ฉันก็งงเหมือนกัน เขาแทบไม่รู้จักเราเลยด้วยซ้ำไป” เจิ้งลี่ซาส่ายหน้าอย่างไม่เข้าใจ “นี่แกแน่ใจนะว่าไม่ได้แอบไปทำอะไรกับเขาลับหลังฉันน่ะ”

          “แน่ใจสิ! เชื่อฉันเถอะ” เธอรีบปฏิเสธเสียงแข็ง “ถึงแม้ว่าส่วนลึก ๆ ของฉันมันก็อยากจะทำก็เถอะ แต่ส่วนที่ยังมีสติอยู่ก็รู้ดีว่าเขาคือ ‘ข่าวร้าย’ ดี ๆ นี่เอง แล้วฉันก็ไม่อยากได้ผู้ชายที่เป็นข่าวร้ายเข้ามาในชีวิตอีกแล้ว ไม่ใช่หลังจากเรื่องของเจียเหวิน”

          ชื่อของแฟนเก่าทำให้บรรยากาศในห้องพลันเปลี่ยนไป เจิ้งลี่ซามองไปทางอื่น สีหน้าเจื่อนลงอย่างเห็นได้ชัด “เราไม่ต้องไปก็ได้นะ ถ้าแกไม่อยากไป”

          “แล้ว...แกคิดว่าเราควรไปไหม” เธอถามกลับไป พยายามบังคับน้ำเสียงไม่ให้ตื่นเต้นจนเกินงาม

          ทำไม...ทำไมกู้เทียนอี้ถึงชวนพวกเธอ เขาต้องการอะไร

          ความคิดนั้นวนเวียนอยู่ในหัว ความตื่นเต้นระคนหวาดหวั่นแล่นพล่านไปทั่วร่างเมื่อนึกถึงการได้ใช้เวลาทั้งสุดสัปดาห์อยู่กับชายหนุ่ม เธอแทบไม่รู้จักเขาเลย แต่ร่างกายเจ้ากรรมกลับไม่สนใจเหตุผลบ้า ๆ นั่นสักนิด

          หญิงสาวเหลือบมองเพื่อนสนิทที่ยังคงนิ่งเงียบ เธอรู้ดีว่าคำตอบของเพื่อนมีความหมายต่อการตัดสินใจของเธอมากแค่ไหน

          “เราควรจะไป” ในที่สุดเจิ้งลี่ซาก็พยักหน้าช้า ๆ “ถ้าแกแน่ใจนะ ว่านี่คือสิ่งที่แกต้องการ”

          “อืม...”

          หลินซีครางรับในลำคอ ทั้งที่ไม่แน่ใจเลยสักนิดว่าตัวเองต้องการอะไรกันแน่ เธอโง่หรือเปล่าที่มานั่งฝันกลางวันถึงผู้ชายที่ทั้งร้ายกาจและดูถูกเธอนักหนา เธอรู้ดีว่าตัวเองโง่ แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่า แค่สุดสัปดาห์เดียว มันคงจะไม่เสียหายอะไรหรอก...ใช่ไหม...

**********