บทที่ 1 จุดเริ่มต้นของหายนะ 3

“ได้เงินของฉันมารึยังคะเถ้าแก่ป๋อ”

เจิ้งลี่ซายืนอยู่ที่ประตูห้องทำงานแล้วเลิกคิ้วขึ้น มองเถ้าแก่ป๋อกำลังยัดซาลาเปาลูกโตเข้าปาก และเธอก็แอบกังวลว่าเขาจะเอาเงินของเธอไปซื้อของกินหมดแล้ว เพราะบนโต๊ะของเขามีถุงของกินเต็มไปหมด

“ธนาคารให้ฉันมาได้แค่สองหมื่น” เขาพูดขณะที่ผักกาดแก้วกระเด็นออกจากปาก เธอเบือนหน้าหนีเมื่อท้องของเธอร้องขึ้นมา แล้วก็พยายามกลั้นหัวเราะ

“อ้อ พวกเขาเงินหมดเหรอคะ” เธอพูดแล้วหันกลับไปมอง เอามือขวาเท้าสะเอว

“ใช่” เขาพยักหน้า ดวงตาเล็ก ๆ ของเขามองเธออย่างระแวดระวัง “ฉันก็เลยให้เธอได้แค่สองพัน”

“ถ้าอย่างนั้น ฉันว่าคุณคงจะต้องโทรหาเสี่ยวเจียแล้วล่ะค่ะ ว่าเธอจะรับงานนี้ได้ไหม” เธอหันหลัง “อ้อ แล้วก็ไปเปิดบัญชีกับธนาคารที่สามารถให้เงินลูกค้าได้มากกว่าสองหมื่นหยวนในครั้งเดียวด้วยนะคะ”

“เดี๋ยว ๆ” เถ้าแก่ป๋อกระโดดลุกขึ้น เธอจึงหันกลับไปอีกครั้ง “ฉันคุยกับผู้จัดการแล้ว เขาก็เลยให้ฉันมาอีกหมื่นนึง”

“เหรอคะ” เธอพูด สงสัยว่าเขาคิดว่าเธอโง่แค่ไหนกัน “เงินอยู่ไหนคะ” เธอแบมือออกแล้วรอ เถ้าแก่ป๋อดูหงุดหงิด และเธอก็บอกได้เลยว่าเขากำลังพยายามจะคิดหาคำพูดอื่นเพื่อจะเก็บเงินบางส่วนไว้

“นี่ไง” เถ้าแก่ป๋อยื่นปึกธนบัตรให้เธอ เธอขมวดคิ้วเมื่อมองลงไปแล้วเห็นแต่แบงค์ย่อยเต็มไปหมด ไอ้คนทุเรศ! “ทีนี้ เธอก็ต้องเซ็นสัญญาไม่เปิดเผยความลับด้วย”

“อะไรนะคะ” เธอหรี่ตามอง “ทำไมคะ”

“เธอห้ามบอกเจ้านายคนใหม่ของเธอว่าเพื่อนของเขาจ้างเธอมาแกล้ง”

“ฉันไม่บอกเขาหรอกค่ะ” เธอพูดอย่างเหนื่อยหน่าย “ก็คงจะ...จนกว่าจะถึงตอนเต้นยั่วปลอม ๆ แล้วก็ตอนที่เพื่อนเขาบุกเข้ามาในห้องตอนท้ายนั่นแหละ”

“เรื่องนั้นมันเปลี่ยนไปหน่อยน่ะ” เถ้าแก่ป๋อพูดขณะยื่นกระดาษกับปากกาให้เธอ “เซ็นตรงนี้”

เธอมองไปที่สัญญา ขมวดคิ้วด้วยความสงสัยสักเล็กน้อย แล้วก็รีบเซ็นชื่อลงบนกระดาษอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมอง “มีอะไรเปลี่ยนไปเหรอคะ”

“ก็...เธอจะยังไม่เปิดเผยตัวตนทันทีน่ะสิ” เขาคว้ากระดาษกลับไปจากมือเธอ

“หืม...ทำไมคะ” เธอขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจ

“พวกที่จ้างเราคิดว่ามันจะสนุกกว่านี้อีก ถ้าเธอทำงานที่นั่นสักอาทิตย์หนึ่ง แล้วค่อยไปเต้นยั่วให้เขาดูในที่ประชุม”

“อะไรนะคะ!” เสียงของเธอแสดงความตกใจสุดขีด “คุณล้อเล่นรึเปล่า”

“เปล่า” เขายิ้มกว้าง “ฉันบอกพวกเขาไปแล้วว่าไม่มีปัญหา”

“ฉันไม่ทำงานที่นั่นหนึ่งอาทิตย์เพื่อเงินแค่สามหมื่นหรอกนะ” เสียงของเธอสูงขึ้น “คุณบังคับให้ฉันทำแบบนี้ไม่ได้นะเถ้าแก่ป๋อ”

“เธอก็เพิ่งจะเซ็นสัญญาไปนี่” เขายักไหล่แล้วเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานของตัวเอง “แล้วเธอก็รับเงินไปแล้วด้วย”

“สำหรับงานแค่วันเดียว ไม่ใช่งานหนึ่งอาทิตย์” เธอประท้วง “นี่มันไม่ถูกต้องนะ เถ้าแก่ป๋อ แล้วมันก็ดูจะไม่ยุติธรรมกับคุณฉู่เฮ่าหรานด้วย หนึ่งอาทิตย์มันนานเกินไปที่จะไปหลอกใครสักคน แล้วไอ้เรื่องเต้นยั่วตอนประชุมบริษัทน่ะมันก็ฟังดูน่ารังเกียจมาก”

“เราไม่ได้เป็นคนตั้งกฎ เราก็แค่ทำตาม”

“นี่มันไม่ใช่กฎนะเถ้าแก่ป๋อ นี่มันไร้สาระ”

“ฉันก็นึกว่าเธอเคยบอกว่าตัวเองเป็นนักแสดงที่เก่งเสียอีก” เขาหยุดพูดแล้วก็ส่งสายตาเป็นเชิงถามมาให้เธอ และเธอก็รู้สึกได้ว่าในท้องของตัวเองมันกำลังปั่นป่วนไปหมด “นักแสดงที่เก่งน่ะรับงานได้ทุกประเภท”

“ฉันเป็นนักแสดงที่เก่ง” เธอเถียงกลับไป เธอเกลียดเวลาที่เขามากดดันให้เธอต้องรับบทบาทพวกนี้ ที่จริงแล้ว...เธอเกลียดเถ้าแก่ป๋อ เธอรู้ดีว่าตัวเองควรจะไปหางานใหม่ได้แล้ว แต่เธอก็แค่ขี้เกียจเกินกว่าจะไปหาน่ะสิ

“ถ้างั้นก็รับงานนี้ไปแล้วก็หุบปากซะ” เขาพูดขณะที่นั่งกลับลงไปบนเก้าอี้แล้วก็เริ่มกินเฟรนช์ฟรายส์ต่อ

“คุณมันคนทุเรศ” เธอพูดแล้วก็กำลังจะเดินออกจากออฟฟิศไป เมื่อเขาพูดคำพูดที่เปลี่ยนแปลงทุกสิ่งทุกอย่างออกมา

“เธอจะได้ค่าจ้างวันละสามพันเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์” เขาพูดขึ้นแล้วเธอก็ตัวแข็งทื่อไปในทันที เขาพูดจริงอย่างนั้นเหรอ วันละสามพันมันเยอะมากเลยนะ

“ถ้าอย่างนั้นฉันก็เริ่มงานวันจันทร์แล้วก็จบวันศุกร์ใช่ไหมคะ”

“เธอเริ่มงานวันจันทร์หน้า” เขาพูดขณะที่ยกแก้วไดเอทโค้กขึ้นมาดื่ม โอ้...ช่างน่าขันสิ้นดี “เธอจะต้องไปฝึกงานเป็นเลขาฯ แล้วก็ต้องคอยอ่อยเขาไปตลอดทั้งอาทิตย์ งานปาร์ตี้ของบริษัทจะจัดขึ้นในวันเสาร์ เธอจะต้องไปที่งานปาร์ตี้ เต้นยั่วแบบถึงพริกถึงขิงให้เขาดู แล้วเพื่อนเขาก็จะเข้ามาบอกเขาว่า ‘เซอร์ไพรส์’ แล้วงานของเธอก็จบ”

“เอ่อ...แล้วเต้นยั่วแบบถึงพริกถึงขิงนี่มันเป็นยังไงเหรอคะ” เธอขมวดคิ้ว หัวใจเต้นระรัว ทุกอย่างมันก็ดูจะง่ายดายดี ยกเว้นก็แต่เรื่องเต้นยั่วแบบถึงพริกถึงขิงนี่แหละ แล้วไอ้พวกผู้ชายพวกนี้มันหวังจะให้เกิดอะไรขึ้นกันแน่ แล้วก็ทำไมกัน

“ก็เต้นยั่วในกระโปรงสั้น ๆ กับเสื้อบิกินี่ท่อนบนน่ะสิ”

“คุณล้อเล่นรึเปล่า” เธอจ้องเขม็งไปที่เขา “บิกินี่ท่อนบนเหรอคะ”

“ก็แกล้งทำเป็นว่าเธอกำลังแสดงอยู่ในหนังแนว ๆ นั้นไง” เขาหยุดกินไปครู่หนึ่งแล้วเธอก็เห็นว่าดวงตาของเขาเหม่อลอยไป “บางทีเธอน่าจะลองไปหาหนังแนว ๆ นั้นดูเป็นไอเดียนะ” เขากลืนน้ำลายอึกใหญ่อย่างยากลำบากขณะที่กำลังฝันกลางวันอยู่ “ดูสิว่านางเอกเขาโยกย้ายสะโพกยังไงตอนที่อยู่ในคาสิโนน่ะ แล้วก็ตอนที่เธองอตัวไปข้างหลังแล้วก็ถูไถหน้าอกของเธอเข้ากับหน้าเขา อืม...”

“เถ้าแก่ป๋อ!” เธอตะโกนเสียงดังลั่น รู้สึกคลื่นเหียนอยากจะอาเจียน “คุณเสียสติไปแล้วรึไง”

“เอ่อ...ฉันเผลออินไปหน่อย” เขามองเธออย่างรู้สึกผิด “ขอโทษที”

“เหอะ” เธอพึมพำกับตัวเอง รู้สึกเหมือนตัวเองต้องการจะไปอาบน้ำเสียเดี๋ยวนี้เลย

“ก็แค่ไปดูหนังมาสักสองสามเรื่อง เรียนรู้ท่าเต้น แล้วก็ไปทำงานในวันจันทร์แล้วก็ทำหน้าที่ของเธอซะ” เขาพูดแล้วก็เปิดแฟ้มเอกสารขึ้นมา “อาทิตย์นี้เรามีงานวันเกิดเข้ามาสองสามงานนะ เธอคิดว่าจะพอแต่งตัวเป็นช้างได้ไหมในวันเสาร์น่ะ”

“ช้างเหรอคะ” เธอส่ายหน้า “ไม่ค่ะ”

“ฉันว่าฉันคงจะต้องไปถามเสี่ยวเจียดูแล้วล่ะ” เขาทำหน้าแหย ๆ “โอเค เธอไปได้แล้ว”

“แล้วเมื่อไหร่ฉันจะได้เงินที่เหลือล่ะคะ” เธอเอ่ยถามเขา หยุดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเดินออกจากห้าองทำงานไป

“พวกเขาจะจ่ายให้เธอที่ทำงานนั่นแหละ” เขาพูดด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่าเขากำลังพูดความจริงอยู่ เพราะว่าเขากำลังดูหงุดหงิดมากแค่ไหน เธอก็รู้ดีว่าเขาหงุดหงิดเพราะว่านั่นมันหมายความว่าเขาจะไม่ได้มีโอกาสได้เอามือสกปรก ๆ ของเขามาแตะต้องเงินของเธออีกแล้ว

“ถ้าอย่างนั้นฉันก็แค่ไปที่บริษัทในวันจันทร์ แล้วก็บอกว่าฉันมารายงานตัวเพื่อทำงานเป็นผู้ช่วยคนใหม่ของคุณฉู่เฮ่าหรานใช่ไหมคะ”

“ใช่ เดี๋ยวฉันจะอีเมลที่อยู่ไปให้”

“แล้วเขาจะไม่สงสัยเหรอคะ”

“ไม่หรอก” เขาส่ายหน้า “อ้อ ใช่แล้ว วันจันทร์ก็ใส่ชุดสูทเซ็กซี่ ๆ ไปทำงานด้วยนะ”

“อะไรนะคะ”

“จำไว้นะ งานของเธอก็คือการยั่วยวนเขา เพื่อที่เขาจะได้ยอมให้เธอเต้นยั่วให้เขาดูในวันเสาร์ที่งานปาร์ตี้น่ะ”

“ฉันไม่ค่อยเข้าใจเลยจริง ๆ ว่านี่มันจะตลกได้ยังไงกัน”

เจิ้งลี่ซาถอนหายใจออกมาเบา ๆ เธอรู้ดีว่าเถ้าแก่ป๋อไม่แคร์หรอกว่าเธอจะคิดยังไง แต่เธอก็ไม่รู้จริง ๆ ว่านี่มันควรจะเป็นเรื่องตลกประเภทไหนกัน นี่มันไม่ใช่สิ่งที่เธอเคยทำมาก่อนเลยตอนที่ทำงานให้กับเถ้าแก่ป๋อและธุรกิจเอเจนซี่ของเขา ดูเหมือนว่าเถ้าแก่ป๋อกำลังจะรับลูกค้ารายใหม่ ๆ เข้ามามากขึ้นเรื่อย ๆ ที่ไม่ได้เป็นแค่การเซอร์ไพรส์วันเกิดธรรมดา ๆ อีกต่อไปแล้ว เธอเริ่มจะกังวลแล้วว่าตัวเองกำลังจะปล่อยให้เถ้าแก่ป๋อชักจูงเธอให้ถลำลึกลงไปในทางที่ผิด แล้วครั้งต่อไปเขาจะขอให้เธอทำอะไรอีกล่ะ กระโดดออกมาจากเค้กในสภาพเปลือยเปล่าแล้วก็เสนอเงินให้เธอห้าพันหยวนอย่างนั้นเหรอ

“มันไม่ใช่เรื่องของเราสักหน่อย” เถ้าแก่ป๋อยักไหล่ “เราก็แค่รับเงินก็เท่านั้นเอง”

“แล้วนั่นมันเป็นวิธีที่เราอยากจะใช้ชีวิตจริง ๆ เหรอคะ” เธอเอ่ยถามเขาเสียงเบา “ทำอะไรก็ได้ทั้งนั้นเพื่อที่จะได้เงินมาเหรอคะ เราอยากจะขายวิญญาณของตัวเองเพื่อเงินไม่กี่หยวนจริง ๆ เหรอคะ”

“ฉันก็ไม่รู้เรื่องของเธอหรอกนะ” เถ้าแก่ป๋อพูดขณะที่เคี้ยวเกี๊ยวในปากต่อไป “แต่ฉันคิดว่าฉันคงจะมีความสุขมากแน่ ๆ ที่จะได้ค่าจ้างให้ไปอ่อยผู้ชายหล่อ ๆ ถ้าฉันเป็นเธอน่ะนะ ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ค่อยจะมีใครเข้ามาในชีวิตเลยนี่นา”

“ฉันของตัวก่อนค่ะเถ้าแก่ป๋อ” เธอพูดอย่างฉุนเฉียวแล้วก็หันหลังเพื่อจะเดินออกจากห้องทำงานของเขาไปให้พ้น ๆ ก่อนที่เธอจะเผลออาละวาดใส่เขาเข้า แต่แล้วก็หันกลับไปหาเขาอีกครั้งเมื่อนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ “เอ้อ แล้วก็ ฉันขอสำเนาสัญญาที่เพิ่งจะเซ็นไปเมื่อกี้นี้ด้วยนะคะ”

“เออ ๆ เดี๋ยวฉันจะอีเมลไปให้”

เถ้าแก่ป๋อเหลือบตามองบน แล้วเธอก็เดินออกจากออฟฟิศไปพลางนึกสงสัยอยู่ในใจว่าตัวเองกำลังจะเข้าไปพัวพันกับเรื่องบ้าอะไรอยู่กันแน่ เธอรีบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรหาหลินซีเพื่อช่วยให้ตัวเองใจเย็นลง