บทที่ 2 แผนนี้จะได้ผลหรือ 1

เคยได้ยินสุภาษิตโบราณ (ที่ซ่งจื่อหานเพิ่งจะบัญญัติขึ้นเองสด ๆ ร้อน ๆ) ที่ว่า...ยิ่งจ้องโทรศัพท์ด้วยจิตอธิษฐานแรงกล้าเท่าไหร่ มันก็ยิ่งไม่ยอมดังสักแอะไหม? บอกเลยว่า...ไม่จริงเลยสักนิด! เพราะโทรศัพท์มือถือของซ่งจื่อหานคนนี้ มันดังไม่หยุดหย่อนมาตั้งแต่ไก่โห่! แต่คนเดียว! คนเดียวในจักรวาล! ที่เธออยากให้โทรหาใจจะขาด...กลับเงียบหายเข้ากลีบเมฆไปเลย!

สายแรกที่ถล่มเข้ามาคือจากผู้ให้บริการอินเทอร์เน็ตเจ้ากรรมนายเวร ที่พยายามจะเกลี้ยกล่อม (หรือขู่เข็ญ?) ให้เธอเปลี่ยนแพ็กเกจใหม่ให้ได้ ซ่งจื่อหานเลยยื่นข้อเสนอสุดปังกลับไปว่า ‘จะเปลี่ยนให้ก็ได้นะ...ถ้าพวกคุณกล้าสัญญาว่าจะคิดค่าบริการแค่เดือนละไม่กี่หยวนไปอีกสิบปี แถมยังต้องแถมทีวีจอแบน 50 นิ้วเครื่องใหม่เอี่ยมให้เป็นของกำนัลด้วยนะ’ ผลลัพธ์น่ะเหรอ พนักงานสาวเสียงหวานในตอนแรก ถึงกับสบถคำหยาบที่เธอฟังไม่ทัน ใส่หูเธอก่อนจะกดวางสายดังปัง! สะใจเล็ก ๆ!

สายต่อมาก็ไม่ใช่ใครที่ไหน...คลินิกทำฟันเจ้าประจำนั่นเอง พนักงานต้อนรับเสียงใสราวกับนางฟ้าโทรมาแจ้งเตือน ด้วยน้ำเสียงที่เหมือนกำลังจะบอกว่าเธอทำผิดกฎหมายร้ายแรง ว่าเธอพลาดนัดตรวจสุขภาพฟันและขูดหินปูนสองครั้งล่าสุด และจะต้องรีบเข้าไปให้คุณหมอคนเก่งจัดการโดยด่วน! ฝันไปเถอะค่ะคุณหมอ ไม่ใช่เร็ว ๆ นี้อย่างแน่นอน! ครั้งล่าสุดที่เธอหลวมตัวไปขูดหินปูนน่ะเหรอ กลับต้องเจอค่าอุดฟันเพิ่มมาอีกหลายซี่ ป่านนี้ยังผ่อนจ่ายบิลไม่หมดเลย ขอบใจจริง ๆ นะ ไอ้ค่าประกันสุขภาพแสนแพงที่ไม่ได้ช่วยอะไรเล้ยยยย

และแน่นอนที่สุด สายที่ไม่เคยพลาดเลยสักเทศกาล...คุณย่าสุดที่รักของเธอนั่นเอง ที่โทรมาไถ่ถามแกมบังคับ ว่าเมื่อไหร่จะยอมสละโสด แต่งงานมีลูกมีเต้าให้ท่านได้อุ้มเหลนอุ้มหลานกับเขาสักที เธอเลยแกล้งบอกให้ท่านลองไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะแถวบ้านดู เผื่อจะได้เห็นเด็ก ๆ วิ่งเล่นกันให้ชื่นใจบ้าง แต่ดูเหมือนท่านจะไม่ขำด้วยสักนิด

สรุปคือ...ใช่! วันนี้เธอได้รับสายโทรศัพท์เยอะมาก เยอะจนหูแทบจะไหม้ แต่...แต่ก็ไม่มีสักสายจากฉู่เฮ่าชวน ผู้ชายที่เธออยากจะได้ยินเสียงทุ้มนุ่มของเขามากที่สุดในสามโลก

ฉู่เฮ่าชวน...พี่ชายคนโตสุดหล่อจนวัวตายควายล้มของฉู่ลี่เหยียนเพื่อนซี้สุดที่รักของเธอ ซ่งจื่อหานรู้จักเขามาตั้งแต่สมัยยังใส่ชุดนักเรียน และก็แอบปิ๊งเขาหัวปักหัวปำมาตั้งแต่อายุสิบขวบ ส่วนเขาน่ะเหรอ ตอนนั้นก็ปาเข้าไปสิบหกแล้ว แต่เขาก็ไม่เคยมองเธอเลยสักนิด ไม่เคยชายตาแล เธอเป็นได้แค่เพื่อนสนิทสุดซี้ของน้องสาวจอมน่ารำคาญของเขามาโดยตลอด

อืม...ก็เกือบจะตลอดนั่นแหละนะ...ถ้าไม่นับคืนนั้น...

มันเคยมีอยู่ครั้งหนึ่ง...แค่ครั้งเดียวเท่านั้น...ที่เธอเป็นมากกว่านั้น ครั้งหนึ่งที่เราสองคนมีความทรงจำลับสุดยอดร่วมกัน ซึ่งเธอย้อนกลับไปนึกถึงมันซ้ำแล้วซ้ำเล่าทุกวัน...ทุกคืน...นับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่เธอจะกล้าเอ่ยปากพูดคุยกับเขาได้เลย ไม่เลยสักนิดเดียว โชคดีแค่ไหนแล้วก็ไม่รู้ที่เขายังอุตส่าห์ยอมพูดคุยกับเธออยู่บ้างหลังจากเรื่องราวในคืนนั้น และความลับสุดยอดนั้นก็มีเพียงเธอกับเขาสองคนเท่านั้นที่ล่วงรู้

เธอไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้ฉู่ลี่เหยียนฟังในตอนนั้น...ทั้งที่เพื่อนคนนี้คือเพื่อนสนิทที่สุดในชีวิตของเธอ เธออยากจะบอกใจจะขาด อยากจะเล่าให้ฟังทุกรายละเอียด แต่จะให้บอกเรื่องแบบนั้นกับใครสักคนได้อย่างไรกันล่ะ จะให้บอกเพื่อนสนิทสุดที่รักได้อย่างไรว่าพี่ชายสุดหล่อของเพื่อนดันพูดจาถูกเผง และเธอก็คือตัวอิทธิพลร้ายกาจที่ไม่มีใครอยากจะให้เข้าใกล้ลูกหลานตัวเองเลยแม้แต่น้อย เธอควรจะจุดธูปขอบคุณสวรรค์ด้วยซ้ำไปที่ฉู่เฮ่าชวนไม่เคยแพร่งพรายเรื่องนี้ออกไปให้ใครรู้ เดาว่าเขาเองก็คงจะอับอายขายขี้หน้าไม่แพ้กัน หรือไม่ก็ด้วยเหตุผลอะไรสักอย่างที่เธอไม่อาจจะหยั่งรู้ได้ มันไม่ใช่เรื่องที่จะมาป่าวประกาศให้ชาวบ้านชาวช่องได้รับรู้กันได้ง่าๆ อยู่แล้ว

‘นี่ ๆ ลี่เหยียน...จะบอกอะไรให้นะ ฉันน่ะ...แอบไปนอนกับเพื่อนสนิทเธอมา จริง ๆ แล้ว...จะว่าไป...ฉันก็เป็นคนพรากพรหมจรรย์ของเธอเองนั่นแหละ!’

เขาไม่ได้พูดแบบนั้นออกมาหรอก และเธอก็ไม่ได้บอกเรื่องนี้กับฉู่ลี่เหยียนเช่นกัน

แล้วจะให้บอกเพื่อนได้อย่างไรกัน ว่าเธอแอบย่องเข้าไปในห้องนอนของพี่ชายเพื่อนด้วยความหวังอันเต็มเปี่ยมว่าจะยั่วยวนเขาให้สำเร็จ จะให้บอกเพื่อนได้อย่างไรว่าพวกเธอสองคนได้ร่วมรักกันอย่างเร่าร้อนดูดดื่ม และมันก็คือค่ำคืนที่ดีที่สุด สุดยอดที่สุด ในชีวิตของเธอเลยทีเดียว เธอไม่รู้จริง ๆ ว่าจะเริ่มต้นเล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนฟังยังไงดี แล้วหลังจากนั้น เธอก็รู้สึกผิดบาปเกินกว่าจะกล้าเอ่ยปากพูดอะไรออกมา แต่ในที่สุด ตอนนี้เพื่อนรักของเธอก็รู้ความจริงทั้งหมดแล้ว และบอกตามตรงเลยนะว่ามันก็ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นเลยสักนิดเดียว ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าคนเดียวที่เธอจะต้องเปิดอกคุยกันอย่างจริงจังเกี่ยวกับเรื่องราวในคืนนั้น...ก็คือผู้ชายคนเดียวในโลกที่ไม่ต้องการจะข้องแวะอะไรกับเธออีกเลยนั่นเอง

“จื่อหาน! ยัยตัวแสบ! เธอไปมุดหัวอยู่ที่ไหนเนี่ย!” เสียงแหลมปรี๊ดของฉู่ลี่เหยียนตะโกนลั่นบ้านขณะที่เจ้าตัวเดินสับขาเข้ามาในคอนโดราวกับพายุทอร์นาโด

“ฉันอยู่นี่! ในห้องนั่งเล่นนี่แหละ!” เธอตะโกนตอบกลับไปสุดเสียง ก่อนจะลดระดับเสียงลงจนเกือบจะเป็นเสียงกระซิบ “ว่าแต่...ทำไมพวกเราจะต้องมาตะโกนคุยกันให้ชาวบ้านเขาแตกตื่นด้วยเนี่ยหา”

“ฉันมีไอเดียสุดบรรเจิดเลิศสะแมนแตนมาบอกเธอ!” ดวงตาของฉู่ลี่เหยียนเป็นประกายวิบวับราวกับเจอขุมทรัพย์โจรสลัดขณะที่วิ่งพรวดพราดเข้ามาในห้องนั่งเล่น เธอปรบมือแปะ ๆ อย่างตื่นเต้นแล้วก็เริ่มเต้นดุ๊กดิ๊กไปมารอบ ๆ ห้อง พลางส่งยิ้มกว้างเสียจนเห็นฟันครบสามสิบสองซี่ ความกระตือรือร้นต่อความคิดสุดบรรเจิดของตัวเองนั้นมันช่างเอ่อล้นออกมาจนปิดไม่มิด

“ไอเดีย...อะไรของเธอยะ” ซ่งจื่อหานหรี่ตามองเพื่อนรักที่ในที่สุดก็ยอมหยุดนิ่งอยู่กับที่เสียที หลังจากที่เต้นเป็นเจ้าเข้าจนเธอเริ่มจะเวียนหัว