บทที่ 2 แผนนี้จะได้ผลหรือ 3

“ฉันก็รู้ดีอยู่แล้วล่ะน่า ก็ฉันเป็นน้องสาวสุดที่รักของเขานี่นา แต่พี่เฮ่าชวนเขาก็มีความรู้สึกพิเศษ ๆ กับเธอเหมือนกันนะ ความรู้สึกที่มันมีอะไรมากกว่าแค่การเป็นพี่ชายของเพื่อนสนิทน่ะ ฉันพนันด้วยชีวิตเลยก็ได้นะว่าตอนนี้พี่เฮ่าชวนเขากำลังสับสนหัวใจตัวเองอยู่แน่ ๆ”

“สับสน...สับสนเรื่องอะไรกันยะ” ซ่งจื่อหานถามอย่างใคร่รู้

“ก็สับสนเรื่องที่เขาเคยเผลอตัวไปนอนกับเธอเมื่อหลายปีก่อนยังไงล่ะ ซึ่งพี่เฮ่าชวนเองก็คงจะมีความสุขกับมันมากเลยทีเดียว แต่มันก็คงจะทำให้เขารู้สึกผิดอยู่บ้างเหมือนกัน แล้วตอนนี้เขาก็เลยไม่แน่ใจว่าควรจะทำตัวยังไงต่อไปกับเรื่องนี้น่ะสิ”

“เธอ...เธอคิดอย่างนั้นจริง ๆ เหรอ” ซ่งจื่อหานถามอย่างมีความหวังเต็มเปี่ยม

“ใช่สิ ฉันคิดอย่างนั้นจริง ๆ นะ” ฉู่ลี่เหยียนพยักหน้ารับอย่างหนักแน่นอีกครั้ง “ปัญหาเดียวในตอนนี้ก็คือพี่เฮ่าชวนเขายังคงมองว่าเธอเป็นแค่เด็กวัยรุ่นกะโปโลคนหนึ่งอยู่เลยน่ะสิ เธอจะต้องทำให้เขาได้เห็นอย่างชัดเจนเลยนะว่าตอนนี้เธอโตเป็นสาวเต็มตัวแล้วจริง ๆ”

“แล้ว...แล้วการไปตีแบดมินตันมันจะช่วยได้จริง ๆ เหรอ” ซ่งจื่อหานยังคงไม่เห็นความเชื่อมโยงที่ชัดเจนอยู่ดี

“แน่นอนสิ!” ฉู่ลี่เหยียนส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้เพื่อนอีกครั้ง “เธอก็แค่ใส่กางเกงขาสั้นกุดเสมอหู วิ่งอวดเรียวขาสวย ๆ ไปรอบสนามแบด โดยที่มีหนุ่มหล่อล่ำกล้ามโตวิ่งไล่ตามเธอไปติด ๆ ผมยาวสลวยสวยเก๋ของเธอก็จะปลิวไสวไปตามแรงลมนั่นแหละ ที่มันจะช่วยได้น่ะ เอาน่าจื่อหาน เธอก็น่าจะรู้ดีอยู่แล้วนี่นาว่าพวกผู้ชายน่ะมันเป็นยังไงกัน”

“แต่...แล้วเรื่องของพี่เฮ่าหรานล่ะ แล้วก็เรื่องข้อความที่ฉันเพิ่งจะส่งไปหาพี่เฮ่าชวนเมื่อคืนนี้อีกล่ะ”

“อ่า...เรื่องนั้นน่ะเหรอ...ลืมมันไปให้หมดเลยซะเถอะน่า มันไม่ได้มีความหมายอะไรเลยสักนิดเดียว”

“เธอคิดอย่างนั้นจริง ๆ เหรอ” ซ่งจื่อหานถามย้ำอีกครั้ง

“ฉันรู้แน่ ๆ ต่างหากล่ะยะ” ฉู่ลี่เหยียนพยักหน้ารับอย่างมั่นอกมั่นใจ

“คุณรู้อะไรเหรอ” เสียงทุ้มหล่อของกู้หยุนเฟิงดังแทรกขึ้นมากลางวงสนทนา ทำเอาซ่งจื่อหานถึงกับเผลอครางออกมาเบา ๆ อย่างตกใจ

“คุณ...คุณมาทำอะไรที่นี่กันคะเนี่ย” เธอเอ่ยถามออกไปอย่างกล่าวหาราวกับว่าเขาเป็นผู้บุกรุก เขาจึงหัวเราะร่วนออกมาอย่างอารมณ์ดี

“ผมก็ดีใจที่ได้เจอคุณเหมือนกันนะครับคุณจื่อหาน พอดีผมมารับแฟนสาวคนสวยของผมไปทานข้าวเย็นน่ะครับ แล้วคุณโอเคดีอยู่รึเปล่าครับตอนนี้”

“ค่ะ...ก็โอเคดีอยู่ค่ะ” ซ่งจื่อหานเหลือบมองไปทางฉู่ลี่เหยียนอย่างขอความช่วยเหลือ เพื่อนรักของเธอจึงส่งยิ้มกว้างมาให้

“อ๋อ...พอดีเขาจอดรถรอฉันอยู่ข้างล่างน่ะ ฉันก็เลยเปิดประตูทิ้งไว้ให้เขาเดินเข้ามาได้เลย” ฉู่ลี่เหยียนรีบอธิบายให้เพื่อนฟัง

“อ้อ ฉันก็นึกว่าเธอแอบให้กุญแจห้องกับเขาไปแล้วเสียอีกนะเนี่ย”

“แล้วคุณจะมีปัญหากับเรื่องนั้นด้วยอย่างนั้นเหรอครับ ผมก็ไม่เห็นว่ามันจะมีอะไรผิดปกติตรงไหนเลยนี่ครับ” กู้หยุนเฟิงแกล้งหยอกล้อหญิงสาว

ซ่งจื่อหานส่ายหน้าให้เขาอย่างหมั่นไส้ “ฉันมั่นใจเลยค่ะว่าคุณก็คงจะไม่เห็นว่ามันมีอะไรผิดปกติอยู่แล้วล่ะค่ะ”

“แต่ผมพนันด้วยชีวิตเลยก็ได้นะว่าคุณคงจะไม่ว่าอะไรเลยสักนิด ถ้าหากว่าคนที่คุณให้กุญแจห้องไปน่ะเป็นเฮ่าชวน บางที...ในคราวนี้เขาอาจจะเป็นฝ่ายที่แอบย่องเบาเข้ามาในห้องนอนของคุณ แล้วก็ขึ้นไปนอนรออยู่บนเตียงของคุณเลยก็ได้นะ” เขาขยิบตาให้เธออย่างมีเลศนัย

“ลี่เหยียน!” ซ่งจื่อหานร้องเสียงหลงออกมาด้วยความตกใจ ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทันที “นี่...เธอบอกเรื่องนี้กับกู้หยุนเฟิงแล้วอย่างนั้นเหรอ”

“กู้หยุนเฟิง! นี่คุณทำบ้าอะไรลงไปกันคะเนี่ย!” ฉู่ลี่เหยียนหันไปมองคนรักของตัวเองด้วยสายตาขุ่นเคืองอย่างเห็นได้ชัด

“อะไรกันครับที่รัก ผมทำอะไรผิดไปอย่างนั้นเหรอ” เขาถามกลับไปด้วยน้ำเสียงที่แสนจะใสซื่อบริสุทธิ์

“ก็ทำไมคุณถึงได้ไปบอกจื่อหานล่ะคะ ว่าฉันเป็นคนบอกเรื่องนี้กับคุณเองน่ะ” ฉู่ลี่เหยียนถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน แล้วหันไปมองเพื่อนรักด้วยแววตาขอโทษขอโพยอย่างสุดซึ้ง

“ฉันขอโทษจริง ๆ นะจื่อหาน แต่เขาน่ะสิ อยากจะรู้ให้ได้ว่ามันมีเรื่องอะไรที่มันสำคัญนักหนา ถึงขนาดที่ฉันจะต้องรีบไล่เขากลับบ้านไปเมื่อคืนนี้แทบจะไม่ทันน่ะ”

ซ่งจื่อหานอ้าปากค้างด้วยความไม่อยากจะเชื่อ “เธอก็เลยบอกเรื่องนี้กับเขางั้นเหรอ ไม่อยากจะเชื่อเลยนะว่าเธอจะกล้าบอกกู้หยุนเฟิงว่าฉันเสียความบริสุทธิ์ให้กับพี่เฮ่าชวนไปแล้วน่ะ”

“คุณ...คุณได้เสียกับเฮ่าชวนไปแล้วอย่างนั้นเหรอจื่อหาน” เสียงของกู้หยุนเฟิงฟังดูตกใจสุดขีด

หัวใจของซ่งจื่อหานหยุดเต้นไปในทันที เมื่อเธอมองลึกเข้าไปในดวงตาของฉู่ลี่เหยียน เพื่อนรักของเธอไม่ได้บอกความจริงทั้งหมดกับเขาสินะ

“เขา...เขาไม่รู้เรื่องนี้หรอกเหรอ” ซ่งจื่อหานขมวดคิ้วมุ่นใส่กู้หยุนเฟิง แล้วหันกลับไปมองฉู่ลี่เหยียนอย่างคาดคั้น

“ฉัน...ฉันก็ไม่ได้บอกเขาทุกอย่างหรอกนะ เฮ้อ...เอาจริง ๆนะ ฉันก็ไม่อยากจะบอกเขาทุกอย่างหรอก ฉันก็แค่บอกเขาไปว่าเธอแอบย่องเบาขึ้นไปนอนบนเตียงของพี่เฮ่าชวน แล้วก็จูบกับเขาเท่านั้นเอง”

“การได้เสียกันมันมีอะไรที่มากกว่าแค่การจูบเฉย ๆ นะครับ” กู้หยุนเฟิงหัวเราะร่วนออกมาแล้วหันมามองซ่งจื่อหาน “ให้ตายสิจื่อหาน ยิ่งผมได้รู้เรื่องของคุณมากขึ้นเท่าไหร่ คุณก็ยิ่งดูน่าสนใจมากขึ้นเท่านั้นเลยนะครับเนี่ย”

“โอ๊ย! ช่างมันเถอะน่า!” ซ่งจื่อหานครางออกมาเบา ๆ พลางรู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้ง

“ทีนี้...ผมก็จะต้องรู้ให้ได้แล้วล่ะครับว่ามันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกันแน่” เขาหัวเราะออกมาอีกครั้งแล้วหันไปมองฉู่ลี่เหยียน “แล้วผมก็นึกว่าพวกเราสองคนเจอกันในสถานการณ์ที่มันบ้าบอคอแตกที่สุดแล้วเสียอีกนะเนี่ย”

“ก็อย่างน้อยพวกคุณสองคนก็ได้คบกันจริง ๆ นี่นา” ซ่งจื่อหานถอนหายใจออกมาอย่างท้อแท้ “ส่วนพี่เฮ่าชวนน่ะเหรอ เขาไม่แม้แต่จะชายตามองฉันเลยสักนิด หลังจากเรื่องในคืนนั้นน่ะ”