ตอนที่ 2 ไม่ชอบให้ฝืนใจ

ที่ลานจอดรถของโรงพยาพยาบาล ภีมวัชเดินตรงกดรีโมตปลดล็อกประตูรถ  เสียงล็อกคลายตัวดังขึ้นขณะเขาก้าวขึ้นรถคันสีเทาเข้มคันประจำ

“หมอภีม” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นจากด้านหลัง เมื่อเขาหันไปมองก็พบว่าแพทย์หญิงณัชชาที่รู้จักกันมามากกว่าสิบปีตั้งแต่สมัยเรียนกำลังเดินมาทางเขา

“ได้ข่าวว่าไล่เลขาออกอีกคนแล้วเหรอคะ” เธอถามกึ่งแซว

“ข่าวไวจังเลยนะ”

“ก็แน่นอนสิ” ลูกสาวหุ้นส่วนของโรงพยาบาล แพทย์หญิงมือหนึ่งในแผนกสูตินารีพูดพลางอมยิ้ม

“อืม ก็นะ เธอทำเกินหน้าที่ไปหน่อยน่ะ”

“ก็เพราะหหมอภีมมีเสน่ห์น่าค้นหาไง สาวๆ กี่คนก็อยากเข้าหา ถ้าไม่อยากมีปัญหาเรื่องผู้หญิงก็รีบหาแฟนสักคนสิ” เธอพูดเย้า แต่ในใจนั้นลุ้นว่าผู้หญิงคนนั้นจะเป็นตัวเธอเอง

“ไม่เอาหรอก ตอนนี้ชีวิตผมก็สบายอยู่แล้ว” เขาบอกพลางโบกมือลาเธอแล้วขึ้นรถคู่ใจขับออกไป

แพทย์สาวมองตามด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง หากเขาเปิดใจจะคบหาใครสักคน หวังว่าเธอจะเป็นตัวเลือกที่ดีสำหรับเขาได้

รถคันสีเทาเข้มวิ่งเข้าไปจอดในรั้วของบ้านหลังใหญ่แบบโมเดิร์นที่เรียบแต่หรู หน้าบ้านมีป้าย บ้านกุลธาราวงศ์ ติดอยู่

แม้ครอบครัวจะอยู่ในฐานะที่ดี และถือว่าร่ำรวยพอประมาณ แต่ก็ไม่ใช่ระดับมหาเศรษฐี บรรยากาศภายในไม่วุ่นวายหรืออึกทึก มีเพียงความเงียบและระเบียบที่ได้รับการดูแลอย่างเข้มงวดโดยมารดาของเขา และคนใต้ปกครองเพียงสี่คนเท่านั้น

“คุณภีม กลับมาแล้วเหรอคะ คุณผู้หญิงรอที่ห้องนั่งเล่นค่ะ” เสียงแม่บ้านวัยสามสิบต้นๆ ไล่เลี่ยกับเขาเอ่ยอย่างสุภาพ ขณะรับเสื้อแจ็กเก็ตจากเขาเพื่อที่จะช่วยเอาไปเก็บให้

“ผมเก็บเอง” เขาพูดเสียงเรียบเป็นปกติ แม่บ้านชาวพม่าที่ได้รับการอบรมมาอย่างดีมักจะพูดเพราะและปฏิบัติตัวสุภาพเสมอ ทั้งที่มารดาเขาไม่ได้มีฐานะสูงส่งอะไร แต่แม่บ้านชาวพม่าทั้งสองในบ้านก็เรียกว่าคุณผู้หญิงจนมารดาเขาชินเสียเสีย

“คุณแม่มีอะไรไหมพา”

“ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ” สาวใช้พม่าที่ตั้งชื่อไทยให้ตนเองว่ายุพาตอบด้วยน้ำเสียงนอบน้อม ก่อนจะเดินค้อมตัวไปทางด้านหลัง

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ไม่ได้ถามอะไร ก้าวเข้าไปยังห้องรับรองที่ประตูถูกเปิดค้างไว้ราวกับรออยู่

ดาริกานั่งตรงกลางโซฟา เธอเงยหน้าขึ้นทันทีที่เห็นลูกชายก้าวเข้ามาแล้วส่งรอยยิ้มให้

“แม่มีเรื่องจะคุย” ท่าทางและสีหน้าแบบนี้ ไม่ใช่ครั้งแรกที่มารดาทำ เขาจึงพอจะเดาได้ว่าเธอจะพูดเรื่องอะไร

“ถ้าเรื่องดูตัว ผมไม่ไป”

“ไม่ใช่เรื่องดูตัว คือว่าคู่หมั้นของลูกน่ะ เธอกับครอบครัวจะมาคุยเรื่องแต่งงานในวันพรุ่งนี้”

“คู่หมั้นอะไรกันครับ ผมไม่รู้เรื่อง”

“หมั้นตั้งแต่พ่อแกยังอยู่น่ะแหละ พ่อกับเพื่อนของเขาหมั้นหมายเอาไว้ตั้งแต่เด็ก ตอนนี้ครอบครัวฝ่ายนั้นเขามาทวงสัญญาแล้ว”

“ผมไม่ได้ตกลงหมั้น ผู้ใหญ่พูดกันเอง ผมไม่รู้เรื่องด้วย และจะไม่แต่งงานแน่นอนครับ” เขาตัดบททันทีโดยไม่ทิ้งจังหวะให้เธอได้เริ่ม

ผู้เป็นมารดาขมวดคิ้ว สีหน้าไม่พอใจ

“ภีม แม่แค่ต้องการให้ชีวิตลูกมีครอบครัวที่มั่นคง ต่อให้ลูกไม่อยากมีใคร แต่หนูอิงเธอเป็นเด็กดี และที่สำคัญเธอคือคู่หมั้นที่พ่อแกเลือกไว้ให้นะ”

ภีมวัชยืนอยู่กลางห้อง ไม่ยอมทิ้งตัวนั่ง เขามองมารดาอย่างตรงไปตรงมา น้ำเสียงราบเรียบแต่ชัดเจน

“แม่รู้ดีว่าผมไม่ใช่คนที่ใครจะบังคับได้ง่ายๆ”

“แต่ครั้งนี้ แม่ขอ” ดาริกายังคงพูดอย่างใจเย็น น้ำเสียงฟังดูนุ่มนวลแต่แฝงแรงกดดัน

“แม่จะบีบผมงั้นเหรอ” เขาหัวเราะในลำคออย่างไร้อารมณ์ ขยับริมฝีปากน้อยๆ เหมือนพูดกับอากาศ

“แม่ไม่ได้จะบังคับ นี่คือการพูดคุยอย่างมีวุฒิภาวะ จะแต่งไม่แต่งพรุ่งนี้ก็ทำตัวดีๆ ไว้หน้าแม่บ้าง”

เขาก้าวเข้าไปใกล้โต๊ะกลาง วางมือสองข้างลงบนพนักโซฟาอย่างแน่นหนา ดวงตาคมเข้มที่ปกติไม่เผยอารมณ์ กลับเริ่มฉายแววแข็งกร้าว

“แม่ฟังให้ดีนะครับ ถ้าแม่ยังจะบังคับในเรื่องที่ผมไม่ต้องการอีก ผมจะหันหลังให้ทุกอย่าง แล้วไปอยู่ต่างประเทศคนเดียว”

“ภีม...” ดาริกาชะงัก ดวงตาไหววูบ

“ผมสามารถไปสวิตได้ตลอดเวลา ตอนนี้มีทีมที่เชิญผมเข้าร่วมอยู่แล้วด้วยซ้ำ” เขาพูดต่อ น้ำเสียงไม่มีแววข่มขู่ มีแต่ความแน่วแน่

“ผมอยู่ที่นี่เพราะไม่อยากให้แม่อยู่ลำพัง แต่ถ้าแม่ทำให้ผมอึดอัด ผมก็ไม่มีเหตุผลอะไรต้องทน” เขาพูดจบ ก็ดันตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ใบหน้านิ่งสนิทเหมือนก่อนจะเข้าห้องผ่าตัด

“ขอตัวครับ ผมอยากพัก”

แล้วภีมวัชก็หันหลังให้แม่ของตน ก้าวออกจากห้องโดยไม่หันกลับไปมอง และไม่คิดจะเปลี่ยนใจ 

************************