ตอนที่ 3 ความทรงจำที่ยังไม่จาง

เสียงน้ำจากฝักบัวตกกระทบกับกระเบื้องอย่างสม่ำเสมอ นายแพทย์ภีมวัชยืนใต้สายน้ำโดยไม่มีเสียงใดเล็ดลอดจากปาก เขาแค่หลับตา ปล่อยให้น้ำไหลผ่านตัวเหมือนพยายามล้างความอึดอัดที่เพิ่งฝังลึกในอกเมื่อชั่วโมงก่อน

มารดา คู่หมั้น การแต่งงาน...  มันทำให้เขาหงุดหงิด

หมอหนุ่มปิดฝักบัว ดึงผ้าขนหนูมาเช็ดตัวด้วยท่าทางเงียบขรึม แล้วเดินกลับเข้าห้องนอนในชุดนอนสีเทาเรียบที่ไม่มีลวดลาย

เขาทิ้งตัวลงนั่งบนขอบเตียง แล้วเอนหลังนอนโดยที่ยังไม่หลับตา

เพดานสีขาวตรงหน้าเบลอไปช้าๆ และภาพในหัวเขาก็ชัดขึ้นทีละนิด

ความทรงจำเมื่อสิบปีกก่อนผุดขึ้นมา

เด็กสาวในชุดนักศึกษาวิ่งผ่านหน้าเขาไปด้วยท่าทางร้อนรน มืออุ้มลูกสุนัขตัวเล็กที่เปื้อนเลือด เสื้อนักศึกษาของเธอเองก็เปื้อนเลือดด้วยเช่นกันแต่หญิงสาวก็ไม่ได้สนใจ

“ขอโทษค่ะ ขอทางด้วย” เธอร้องตะโกนเสียงดัง ขณะวิ่งฝ่าไปทางตึกคณะสัตวแพทย์ที่อยู่อีกฝั่งถนนในมหาวิทยาลัย

เธอเรียกความสนใจของเขาได้ดี เขาเดินตามเธอไปโดยไม่รู้ตัว ไม่ได้ถามชื่อ ไม่รู้ว่าเธอเรียนคณะอะไร รู้แค่ว่าเธอเป็นที่มีจิตใจดี

ไม่สนใจเลือดที่เปื้อนเสื้อ ขอแค่ช่วยชีวิตลูกสุนัชตัวนั้นได้

ภีมวัชเห็นเธอนั่งหน้าเคาน์เตอร์สัตวแพทย์อยู่เกือบชั่วโมง สีหน้ากังวลค้างอยู่แบบนั้น ตอนที่หมอเดินออกมาบอกว่ามันน่าจะรอด

เธอยิ้มทั้งน้ำตาแล้วโค้งขอบคุณจนสุดตัว

และหลังจากนั้น เขาเริ่มเจอเธอบ่อยขึ้น ที่ห้องสมุดกลางของมหาวิทยาลัย เธอชอบนั่งโต๊ะมุมเดิม ใต้แสงไฟนวลตาใกล้ชั้นวรรณกรรมต่างประเทศ อ่านหนังสือเล่มหนาอย่างจริงจัง บางวันก็จดเลกเชอร์ บางวันก็นั่งเงียบๆ มองออกไปนอกหน้าต่าง

เขาไม่ได้ทัก ไม่เคยกล้าเข้าไปพูดด้วย แค่เฝ้ามองด้วยความสนใจ

ทุกครั้งที่เจอเธอ ใจเขาจะสงบแปลกๆ เหมือนช่วงเวลานั้นทั้งโลกเบาลง แต่ช่วงเวลานั้นก็ไม่ยาวนานนัก

การเรียนแพทย์คือจุดเริ่มต้นของชีวิตที่ไม่มีวันว่าง ตารางฝึกภาคปฏิบัติยาวเหยียด และการย้ายเข้าโรงพยาบาลฝึกงานทำให้เขาไม่ได้เหยียบห้องสมุดกลางอีกเลย

เขาไม่ได้เห็นเธออีก ไม่ได้แม้แต่รู้จักชื่อ หรือคณะที่เธอเรียน เธอหลุดหายจากชีวิตเขา แต่สิบปีผ่านไป ภาพของเธอกลับยังไม่เคยจางหายไปจากหัว

เธอไม่ใช่คนสวยที่สุด ไม่ใช่คนที่โดดเด่นที่สุด แต่เป็นเพียงคนเดียวที่เขาเฝ้ารอโดยไม่รู้ตัว และจนถึงตอนนี้ เขาก็ยังรออยู่

แม้จะรู้ดีว่า โอกาสเจอเธออีกครั้งนั้นแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยก็ตาม

ภีมวัชพลิกตัวหันหน้าเข้ากำแพง เปลือกตาหนักลงทีละน้อย ขณะความทรงจำสุดท้ายยังวนเวียนไม่ห่าง

ใบหน้าของเธอในวันที่เขาเห็นเป็นครั้งสุดท้าย นั่งคนเดียวข้างหน้าต่าง ยิ้มบางๆ ขณะพลิกหน้าหนังสือ ใบหน้านั้นเขาไม่สามารถลืมเธอได้ลงเลยสักวินาที

************************

ในตอนสายวันเสาร์ ภีมวัชลืมตาขึ้นช้าๆ มองเพดานอย่างเหม่อลอย ก่อนที่เสียงพูดคุยเบาๆ จากชั้นล่างลอยมาแตะหู

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นดูเวลา เก้าโมงกว่าแล้ว ซึ่งนับว่าสายสำหรับเขาที่มักตื่นตั้งแต่หกโมงในวันธรรมดาที่ต้องไปทำงาน

เสียงพูดคุยนั้นชัดขึ้น จังหวะหนักเบา ฟังคล้ายคนหลายคนกำลังนั่งประชุมในห้องรับแขก เสียงผู้หญิง เสียงผู้ชาย เสียงมารดาของเขาดังอยู่เป็นระยะ

เขานิ่งไปเพียงชั่วครู่ ก่อนลุกขึ้นจากเตียง เปลี่ยนเป็นชุดลำลองสบายๆ แล้วลงไปต้อนรับแขกเพื่อไม่ให้มารดาต้องเสียหน้า แม้รู้คำตอบอยู่แล้วว่าแขกที่ว่าคือใคร แต่ก็ไม่ได้เตรียมใจจะสนใจนัก

จนกระทั่งเขาเปิดประตูห้องลงมาชั้นล่าง สายตาแรกที่เห็นเธอ เขาหยุดก้าวลงตรงขั้นบันไดขั้นที่สี่

หญิงสาวในชุดเดรสเรียบสีอ่อนนั่งอยู่บนโซฟายาว ดวงตาเรียวยาวของเธอกำลังมองตรงไปข้างหน้า แต่ไม่ใช่สายตาของคนที่กระตือรือร้นที่อยากมองหาเขา

สีหน้าของเธอเรียบเฉยแต่แฝงความกังวล ทว่าเขาจำมันได้ชัด

เธอคือผู้หญิงคนนั้น นักศึกษาปีหนึ่งในวันนั้น คนที่วิ่งอุ้มลูกหมาตัวเปื้อนเลือดด้วยสีหน้าเป็นห่วง คนที่เขาเฝ้ามองจากโต๊ะไกลๆ ในห้องสมุด คนที่เขาเฝ้ารอมาเป็นสิบปีโดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าชื่ออะไร

มือข้างหนึ่งของเขากำราวบันไดแน่น ความเย็นในใจที่เคยมั่นคงเริ่มเปลี่ยน

“ภีม ลงมาพอดีเลยลูก” เสียงของดาริกาเรียกเรียกอย่างเบิกบาน

“ลงมาทักทายคุณลุงคุณป้าก่อนสิลูก”

เขาค่อยๆ ก้าวลงต่อ ดวงตายังคงจับจ้องผู้หญิงคนนั้น ถ้าจำไม่ผิดเมื่อคืนนี้มารดาของเขาเรียกเธอว่าอิง

“ครับ” เขาพยักหน้าช้าๆ เสียงเรียบ ไม่แสดงอารมณ์ แต่ไม่ใช่เพราะเขาไม่รู้สึก ตรงกันข้าม มันเพราะเขารู้สึกมากจนต้องซ่อนมัน

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นสบตาเขาในที่สุด สีหน้าไม่ได้แสดงความดีใจ ไม่ได้มีแววตาวิบวับแบบคนที่มาตามหาคู่หมั้นในฝัน

ตรงกันข้ามเธอดูเหมือนไม่ได้จะคาดหวังจากเขา เขายกมือไหว้ทักทายพ่อแม่ของเอ และไม่ได้ฟังด้วยซ้ำว่าพวกท่านพูดว่าอะไร เพราะตอนนี้เขาจับจ้องเพียงแค่เธอเท่านั้น

เธอยกมือไหว้เขาอย่างสุภาพ

“สวัสดีค่ะ คุณภีม” น้ำเสียงเรียบเฉย ไม่อ่อนหวาน เขาสบตาเธอ แล้วพยักหน้ารับแทนคำทักทาย ไม่คิดเลยว่าเขาจะได้เจอเธออีกครั้งในสถานการณ์นี้

************************