ตอนที่ 49 เรื่องสำคัญ

ภีมวัชขับรถกลับมาถึงบ้านพักในยามเย็น ทันทีที่เปิดประตูเข้าไป เขาก็พบกับร่างเล็กของอิงลดาที่กำลังนั่งดูโทรทัศน์อยู่บนโซฟา เธอหันมาตามเสียง วันนี้เธอรอที่จะพูดเรื่องสำคัญกับเขา

“กลับมาแล้วเหรอคะพี่ภีม” อิงลดาเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงที่ทำให้หัวใจที่เย็นชาของเขานุ่มลงเล็กน้อย

“อืม” ภีมวัชตอบสั้นๆ ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาตัวยาวฝั่งตรงข้ามกับเธอ แอบสังเกตสีหน้าของอิงลดาที่ดูเหมือนมีบางอย่างอยากจะพูด และเอาใจเขาผิดปกติ

“พี่ภีมจะกินข้าวก่อนไหมคะ หรือว่าจะรับน้ำเย็นสักแก้วไหม” เธอพูดพลางลุกขึ้นยืนเตรียมตัว หญิงสาวประหม่าเกินกว่าจะพูดขึ้นมาตรงๆ

“มีอะไรก็พูดมาเถอะ อ้อมค้อมไปมาเมื่อไหร่จะรู้เรื่อง” เขามองสบตาเธอ สีหน้าเรียบเฉยแต่แฝงแววบางอย่างไว้

อิงลดาชะงักไปเล็กน้อย ดวงตากลมโตหลุบลงมองพื้น ก่อนจะกลับมาสบตาเขาอีกครั้งด้วยความลังเล

“อิงมีเรื่องสำคัญอยากจะคุยกับพี่ภีมค่ะ”

“เรื่องอะไร” ภีมวัชรู้ดีว่าเธอจะพูดอะไร แต่ก็ยังคงตีหน้าตาย

“คุณแม่อิงของว่าเรายังไม่มีฤกษ์แต่งงานน่ะค่ะ แต่อิง... อิงอยากจะขอให้เราจดทะเบียนสมรสกันก่อนได้ไหมคะ” เธอพูดเสียงแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน

ภีมวัชแสร้งทำเป็นครุ่นคิด ดวงตาคมกริบเหลือบมองใบหน้าของหญิงสาวตรงหน้า ที่เต็มไปด้วยความหวังและความกังวลปนเปกันไปหมด เขายอมรับว่าชอบที่จะเห็นเธอแสดงอารมณ์แบบนี้ต่อหน้าเขา

“ทำไมถึงรีบขนาดนั้น” เขาถามเสียงเรียบแต่แฝงความหยอกล้อ

“ถ้าเราจดทะเบียนกันแล้ว เขาจะได้เลิกยุ่งกับอิงเสียที”

“พี่เข้าใจ” ภีมวัชพยักหน้าช้าๆ

“ถ้าพี่ภีมไม่สะดวกไม่เป็นไรนะคะ อิงแค่ลองขอเฉยๆ” เธอเงียบไปสักพัก ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังขึ้น

“อืม” เขานิ่งไปครู่หนึ่ง ทำให้อิงลดาเริ่มใจเสีย แต่แล้วเขาก็เงยหน้าขึ้นสบตาเธออีกครั้ง รอยยิ้มมุมปากปรากฏขึ้นเล็กน้อย

“ก็ได้”

“จริงเหรอคะ” หญิงสาวร้องออกมาด้วยความดีใจ เธอแทบจะกระโดดกอดเขาอยู่แล้ว ใบหน้าสวยหวานเปล่งปลั่งขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

“ขอบคุณนะคะพี่ภีม ขอบคุณจริงๆ ค่ะ”

ภีมวัชมองดูใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุขของเธอ เขารับรู้ได้ว่าเธอดีใจมากแค่ไหน ร่างสูงลุกขึ้นยืน เดินเข้าไปใกล้เธอแล้วใช้มือข้างหนึ่งขยี้กลุ่มผมของเธอเบาๆ ราวกับจะแสดงความเอ็นดู

อิงลดาหน้าแดงซ่าน เขาชอบทำตัวเป็นหมาหยอกไก่กับเธอตลอด หยอกเย้าเข้าถึงตัวเธออยู่ทุกครั้งที่มีโอกาส จะไม่ให้เธอหวั่นไหวอย่างไรไหว

“เดี๋ยวพี่ไปอาบน้ำก่อน จะได้ลงมากินข้าว พี่หิวแล้ว” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลกว่าปกติ

ภีมวัชลอบยิ้มคนเดียว มุมปากที่เคยเย็นชามาตลอด กลับอ่อนโยนลงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เธอคิดว่าการจดทะเบียนครั้งนี้เป็นเพียงการหาทางออกให้กับปัญหาของเธอเท่านั้น แต่เธอกลับไม่รู้เลยว่าการได้เห็นเธอกลับเข้ามาในชีวิตของเขาอีกครั้ง มันคือความสุขที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขาแล้ว

มืออาหารเย็น ดาริกาตักอาหารให้ลูกชายและว่าที่ลูกสะใภ้พร้อมกับรอยยิ้ม ก่อนจะเพิ่มข้าวให้ตนเองอีกหนึ่งทัพพี

“วันนี้แม่กินเยอะจังเลยนะครับ”

“แม่มีเรื่องดีๆน่ะ”“

“เรื่องอะไรครับ” ภีมวัชเงยหน้าขึ้นมองมารดาอย่างสนใจ

“แม่เพิ่งคุยกับแม่ของหนูอิงมา เรื่องฤกษ์จดทะเบียนสมรสของหนูสองคนน่ะ” ดาริกายิ้มกว้าง ก่อนจะนึกได้ว่าเอยังไม่รู้ว่าทั้งสองพูดคุยกันแล้วหรือยัง

“เอ่อ แม่ลืมไปเลย แล้วพวกลูกคุยเรื่องนี้กันหรือยัง”

“ครับ ผมกับอิงคุยกันแล้วว่าเราจะจดทะเบียนกัน” สายตาคมกริบจ้องมองไปที่มารดาอย่างตั้งใจ

“งั้นดีเลย คุณอารีย์บอกว่าได้ฤกษ์ดีมาแล้ว วันศุกร์นี้เลย” ดาริกาพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

คำพูดของดาริกาทำให้อิงลดาถึงกับอ้าปากค้าง เธอหันไปมองภีมวัชที่นั่งอยู่บนโซฟาด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล

“เร็วขนาดนั้นเลยเหรอคะ พี่... พี่ภีมไม่ลำบากใจใช่ไหมคะ” อิงลดาหันไปพูดเสียงแผ่วเบาในตอนท้าย

ภีมวัชมองเห็นแววตาที่สั่นไหวของเธอ แล้วรีบบอกให้สบายใจ

“ไม่ลำบากใจเลย พี่เต็มใจ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

อิงลดามองสบตาเขาอย่างไม่เชื่อสายตา เธอไม่คิดว่าเขาจะตอบรับเรื่องนี้อย่างง่ายดายและเต็มใจขนาดนี้

ภีมวัชมองไปที่มารดาอีกครั้ง

“ถ้าอย่างนั้นก็เรียบร้อยแล้วใช่ไหมครับ”

“เรียบร้อยแล้วจ้ะ ลูกสองคนจะได้จดทะเบียนกันสักที” ดาริกายิ้มอย่างมีความสุข

อิงลดาหันกลับไปมองภีมวัชอีกครั้ง ใบหน้าของเธอเริ่มมีรอยยิ้มผุดขึ้นมาอย่างช้าๆ แต่ในใจก็ยังคงมีความกังวลอยู่ไม่น้อย เธอไม่รู้ว่าการตัดสินใจครั้งนี้จะถูกต้องหรือไม่ แต่การได้เห็นสายตาที่อ่อนโยนของภีมวัชในตอนนี้ ก็ทำให้เธอรู้สึกมั่นใจมากขึ้นเล็กน้อย

ภีมวัชมองใบหน้าของเธอที่เต็มไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย ในใจของเขา บอกตัวเองว่าจะไม่มีวันยอมปล่อยเธอไปเขาอีกแล้ว

************************