ตอนที่ 50 ยังไม่จบ

ภีมวัชนั่งศึกษาเคสของผู้ป่วยคนหนึ่งในห้องทำงานในบ้านของตัวเองจนดึก เขามองดูนาฬิกาก่อนจะตัดสินใจปิดแฟ้มเอกสารเพื่อที่จะเข้านอนก่อนสี่ทุ่ม

ชายหนุ่มหยุดอยู่หน้าประตูห้อง รอยยิ้มบางๆผุดที่มุมปากพลางคิดว่าเธอคงเข้านอนแล้ว แต่ก็อยากจะเห็นหน้าเธออีกสักครั้ง และไวกว่าความคิดในหัว มือของเขาก็เคาะที่ประตูห้องนอนเธอ พลางคิดว่าเป็นหมอระบบประสาทและสมองแท้ๆ แต่กลับควบคุมความคิดของตนเองไม่ได้

ภายในห้องนอน อิงลดาที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียงสะดุ้งเล็กน้อย เธอรู้ทันทีว่าใครอยู่หลังประตู หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวอย่างควบคุมไม่ได้ เธอจำได้ดีถึงเหตุการณ์ในคืนล่าสุดที่เขาจูบเธอ เจอหน้ากันก่อนนอนทีไรไม่จูบก็พูดจาทำให้หวั่นไหว

แต่สุดท้ายหญิงสาวก็ลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูให้อย่างเต็มใจ

ทันทีที่บานประตูเปิดออก ภีมวัชก็ส่งยิ้มบางๆ ให้กับเธอ “ยังไม่นอนอีกเหรอ”

“ถ้านอนแล้วจะลุกมาเปิดประตูได้เหรอคะ” อิงลดายิ้มตอบ

เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะก้าวเข้ามาในห้องของเธออย่างไม่ได้รับเชิญ

“พี่แค่อยากจะมาบอกอิงว่าเรื่องจดทะเบียนสมรส พี่เต็มใจจริงๆ”

“อิงรู้แล้วค่ะ ขอบคุณนะคะพี่ภีม” อิงลดาไม่คิดว่าเขาจะพูดเรื่องนี้อีก เธอจึงรู้สึกเขินอายเล็กน้อย

“อืม” เขาตอบสั้นๆ แต่กลับดันตัวเองเข้ามาในห้องอีกนิด

หญิงสาวรู้สึกได้ถึงอันตรายที่กำลังคืบคลานเข้ามา เธอถอยหลังไปหนึ่งก้าว ยกมือขึ้นกั้นอกเขาไว้

“อย่า...อย่าทำรุ่มร่ามกับอิงนะคะ”

ภีมวัชมองใบหน้าของเธอที่แดงก่ำด้วยความขบขัน

“ใครว่าพี่จะทำรุ่มร่าม” เขาหัวเราะในลำคอเบาๆ แล้วโน้มตัวลงไปจุมพิตที่หน้าผากของเธออย่างอ่อนโยนจนหญิงสาวไม่ทันได้ตั้งตัว จากนั้นก็รีบผละตัวออกมา แล้วเดินออกจากห้องไปพร้อมรอยยิ้ม

อิงลดายืนนิ่งอยู่กลางห้อง หัวใจเต้นแรงยิ่งกว่าเดิม เธอใช้มือแตะหน้าผากตัวเองเบาๆ รอยจูบของเขายังคงทิ้งความรู้สึกอุ่นๆ ไว้

************************

วันถัดมาที่โรงพยาบาล ภีมวัชกำลังตรวจคนไข้อยู่ในห้องทำงาน พยาบาลเดินเข้ามาพร้อมกับแฟ้มประวัติ และเอ่ยชื่อที่ทำให้เขาต้องเงยหน้าขึ้นจากแฟ้มในมือ

“คุณหมอคะ คนไข้รายต่อไปชื่อภาณุค่ะ” น้ำเสียงของเธอเป็นกังวลเล็กน้อย แม้ครั้งก่อนเขามาก่อความวุ่นวายและรายงานเรื่องนี้ไปแล้ว แต่โรงพยาบาลก็ไม่อาจปฏิเสธการมาของเขาในฐานะคนไข้ได้

คิ้วเข้มของภีมวัชขมวดเข้าหากันเล็กน้อยอีกครั้ง เขามองไปยังแฟ้มในมือของพยาบาล

“ให้เขาเข้ามาได้เลย” ภีมวัชสั่งเสียงเรียบ

ทันทีที่ภาณุก้าวเข้ามาในห้องตรวจ ใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความไม่พอใจ ดวงตาจ้องมองภีมวัชราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ภีมวัชไม่สะทกสะท้าน เขานั่งลงบนเก้าอี้ทำงานของตนเอง พร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาเหมือนเช่นเคย

“อาการปวดหัวของคุณดีขึ้นแล้วเหรอครับ”

ภาณุไม่ตอบคำถาม เขาเดินเข้ามาหยุดอยู่หน้าโต๊ะทำงานของภีมวัช แล้วก้มตัวลงเล็กน้อย เพื่อให้ใบหน้าของเขาอยู่ในระดับเดียวกับภีมวัช

“ผมไม่ได้มาให้คุณตรวจ”

“ถ้าอย่างนั้นก็เชิญครับ” ภีมวัชพูดพร้อมกับผายมือ

 “ผมมาเตือนคุณ เลิกยุ่งกับคนรักของผม” ภาณุพูดเสียงต่ำ เขาไม่ทำตัวหยาบคายอย่างครั้งก่อน เพราะรู้ว่าไม่ควรสร้างความวุ่นวายในเวลานี้

“คุณนี่ท่าทางจะป่วยจริง คงต้องส่งไปสแกนสมอง มีภรรยาอยู่แล้วแต่มายุ่งกับคู่หมั้นของคนอื่น คิดเองเออเองว่าตัวเองเป็นเจ้าของเธอ นี่อาจร้ายแรงถึงขั้นต้องผ่าตัดแล้วนะครับ” ภีมวัชเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ยกแขนขึ้นมากอดอกด้วยความยียวน พยาบาลสาวที่อยู่ในห้องด้วยก็กลัวเหลือเกินว่าจะเกิดเรื่อง

“แก ไอ้หมอภีมวัช” ภาณุพูดเสียงดังขึ้น

ภีมวัชไม่สนใจคำพูดของภาณุ เขาหยิบแฟ้มประวัติคนไข้ขึ้นมาเปิดดูอีกครั้ง “ผมว่าคุณควรจะกลับไปได้แล้ว ก่อนที่ผมจะเรียก รปภ. มาเชิญคุณออกไป”

ภาณุยังคงยืนนิ่งอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะหันหลังเดินออกจากห้องไปอย่างหัวเสีย ภีมวัชมองตามแผ่นหลังของเขาไปจนลับตา ก่อนจะหันไปทางพยาบาลผู้ช่วยคนเดิม

“เรื่องนี้ผมจะเขียนรายงานให้ผู้บริหารอีกครั้ง ส่วนรายละเอียดของเรื่องราวที่เกิดขึ้น คุณอย่าเอาไปพูดต่อ... เหมือนครั้งที่แล้ว” นายแพทย์หนุ่มพูดขึ้นมาเสียงเรียบ

“ค่ะอาจารย์” พยาบาลสาวจึงต้องรีบรับปากด้วยความกังวล รู้ว่าครั้งก่อนเธอเอาเรื่องนี้ไปพูดต่อนั้นเป็นสิ่งที่ไม่สมควร ยิ่งวันนี้ข้อมูลใหม่ที่ว่าอาจารย์หมอภีมวัชมีคู่หมั้นแล้ว แม้จะอยากเล่าต่อ แต่จะเอาอาชีพการงานมาเสี่ยงไม่ได้

************************