ตอนที่ 56 ความรู้สึกดีๆ

ภีมวัชขับรถพาอิงลดามาที่ห้างสรรพสินค้าชื่อดัง ก่อนจะเดินนำเธอไปยังร้านอาหารไทยสไตล์ฟิวชั่นที่ขึ้นชื่อ

เมื่อพนักงานนำเมนูมาให้ ภีมวัชก็ยื่นเมนูนั้นให้กับอิงลดา

“อยากกินอะไรก็สั่งเลยนะ”

อิงลดายิ้นรับ เธอเปิดเมนูดูอย่างตั้งใจ สั่งอาหารที่เธอชอบและคิดว่าเขาจะชอบด้วย พนักงานจดรายการอาหารแล้วเดินออกไป เหลือเพียงเขาสองคนนั่งอยู่ด้วยกัน

ภีมวัชมองใบหน้าของอิงลดาอย่างหลงใหล ดวงตาคมกริบของเขาทอประกายความสุขอย่างที่ไม่มีใครเคยเห็นมาก่อนในแววตาของเขา

หญิงสาวรู้สึกได้ถึงสายตาของเขา เธอเงยหน้าขึ้นมองสบตาเขานิดหน่อย

“พี่ภีมมองอะไรคะ”

“มองภรรยาของพี่ไง” ภีมวัชตอบด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนจนทำให้เธอรู้สึกใจสั่น

ใบหน้าของอิงลดาแดงก่ำ เธอหลุบตาลงมองแก้วน้ำที่วางอยู่ตรงหน้าอย่างเขินอาย หัวใจของเธอเต้นแรงกับคำว่าภรรยาที่เขาเรียก

ภีมวัชเองก็ไม่เคยมีประสบการณ์ความรักมาก่อน คำพูดที่เขาพูดไปก็ไม่รู้ว่ามันจะฟังดูเสี่ยวเกินไปหรือไม่ ต่างคนก็ต่างขวยเขินและเงียบไปพักใหญ่ ไม่รู้ว่าควรจะเริ่มพูดอะไรกันดี

เมื่ออาหารมาถึง ทั้งสองก็ลงมือรับประทานอาหารตรงหน้า แล้วเริ่มหัวข้อการสนทนาเรื่องอาหารและบรรยากาศของร้าน

“จริงสิคะ พี่ภีมเคบบอกว่าหลังแต่งงานจะบอกอะไรบางอย่างกับอิง ตกลงเรื่องอะไรเหรอคะ” เธอถามเขาด้วยความสงสัย

“ยังไม่อยากพูดตอนนี้”

“แต่อิงอยากรู้แล้วนี่คะ”

“พี่ยังบอกชตอนนี้ไม่ได้ เรื่องมันยาว” ยิ่งเขาทำเหมือนมีความลับเธอก็ยิ่งอยากรู้

ภีมวัชยังไม่อยากเล่าเรื่องราวทั้งหมดในตอนนี้ เขาไม่อยากให้เธอรักเขาเพียงเพราะว่ารู้ถึงอดีตที่เขาแอบรักเธอ แต่อยากให้เธอรักเขาเพราะตัวตนของเขาเองจริงๆ

“หึ ไม่อยากรู้แล้ว” เธอย่นจมูกใส่เขา ภีมวัชอมยิ้ม วันนี้เขามีความสุขมากจริงๆ

หลังจากอิ่มอร่อยกับมื้อค่ำ ภีมวัชก็พาอิงลดาเดินออกมาจากร้านอาหาร เขาไม่ได้บอกว่าจะพาเธอไปไหนต่อ จนกระทั่งมาหยุดอยู่หน้าร้านเพชรชื่อดังแห่งหนึ่ง

“พี่ภีมพาอิงมาที่นี่ทำไมคะ” อิงลดาถามด้วยความสงสัย

“มาซื้อแหวนแต่งงาน” ภีมวัชตอบสั้นๆ แล้วเดินนำเธอเข้าร้านไป

พนักงานในร้านรีบเข้ามาต้อนรับทั้งสองคนอย่างดีเยี่ยม อิงลดารู้สึกประหม่าเล็กน้อยเมื่อเห็นแหวนเพชรที่เปล่งประกายระยิบระยับอยู่ภายในตู้กระจกมากมาย

“พี่ภีมคะ ไม่จำเป็นต้องซื้อแหวนก็ได้นะคะ แค่เราจดทะเบียนกันก็พอแล้ว” เธอพูดด้วยน้ำเสียงเกรงใจ

ภีมวัชหันมาสบตาเธอ สีหน้าของเขาจริงจังขึ้น

“จำเป็นสิ” เขาจับมือของเธอขึ้นมา แล้วลูบไปตามนิ้วนางที่เรียวยาว

“พี่ไม่อยากให้ภรรยาของพี่นิ้วโล่งแบบนี้ เดี๋ยวใครไม่รู้ว่าแต่งงานแล้ว ต้องมีเครื่องหมายในการจับจองเป็นเจ้าของ” คำพูดของภีมวัชทำให้ใบหน้าของอิงลดาแดงก่ำ เธอหลุบตาลงมองมือของตัวเองที่อยู่ในมือของเขา หัวใจเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมาจากอก พนักงานในร้านที่เห็นเหตุการณ์ก็ยิ้มอย่างเขินอาย

“เชิญคุณผู้หญิงเลือกแบบที่ชอบได้เลยค่ะ” พนักงานพูดพร้อมกับนำถาดใส่แหวนมาให้

อิงลดาเลือกแหวนเพชรวงหนึ่งที่ดูเรียบง่ายแต่สวยงาม เธอหันไปมองภีมวัช

“งั้นอิงไม่เกรงใจแล้วนะคะ ระดับพี่ภีมหากเม็ดเล็กไปก็คงไม่สมฐานะ” เธอพูดหยอกเขา แต่ภีมวัชกลับพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต

“แล้วแต่อิงเลยครับ เลือกวงที่ชอบ เพราะหลังจากนี้อิงต้องใส่มันตลอดไป” เขาพูดเป็นนัยว่าอยากให้เธอเป็นภรรยาของเขาไปตลอด ทำให้คนฟังนั้นอมยิ้มด้วยความเขินอายที่ถุกเขาหยอดอีกแล้ว

หญิงสาวหันไปเลือกแหวนเพชรที่เรียงราย จนไปสะดุดตาเข้ากับแหวนแต่งงานคู่หนึ่ง

“อิงว่าวงนี้สวยดีนะคะ ไม่มากไม่น้อย เป็นแหวนคู่ด้วย”

ภีมวัชมองแหวนวงนั้นแล้วพยักหน้าให้พนักงานโดยไม่ถามราคา พนักงานวัดไซซ์แหวนให้พอดีกับนิ้วของทั้งคู่ ก่อนจะเดินไปหลังร้านแล้วเอาแหวนที่มีขนาดพอดีกับนิ้วมาให้

นายแพทย์หนุ่มหยิบแหวนเพชรเม็ดขนาดกลางขึ้นมา แล้วบรรจงสวมแหวนลงบนนิ้วนางข้างซ้ายของภรรยาอย่างอ่อนโยน

“สวยมาก” เขาพูดเสียงแผ่วเบา มองดูแหวนเพชรที่เปล่งประกายอยู่บนนิ้วของเธอ

อิงลดายิ้มหวานอย่างเอียงอาย แล้วค่อยๆ สวมแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายของเขากลับ ภีมวัชมองดูแหวนที่นิ้วของตัวเอง แล้วยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

หญิงสาวหุบยิ้มไม่ลง รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังฝันไป ความสุขที่เธอได้รับจากเขาในวันนี้มันเกินกว่าที่เธอจะจินตนาการไว้มากนัก

************************