ตอนที่ 55 ระยะห่าง

ณัชชาพยายามหลบหน้าภีมวัชเพื่อที่จะลดความเจ็บปวดให้ตัวเอง เธอใช้เวลาทั้งหมดในห้องทำงานของตัวเอง หรือไม่ก็อยู่กับคนไข้ เพื่อให้ตัวเองไม่มีโอกาสได้พบกับเขาเลย เธอรู้ดีว่าเธอต้องทำใจกับความสัมพันธ์ของเธอกับเขา แต่การกระทำของเธอมันช่างขัดแย้งกับความรู้สึกข้างในใจเหลือเกิน

พอถึงเวลาพักกลางวัน ณัชชาตัดสินใจเดินลงไปที่โรงอาหารของโรงพยาบาล เธอแอบหวังลึกๆ ว่าจะได้เจอภีมวัชที่นั่น เพราะปกติแล้วเขาจะมารับประทานอาหารกลางวันเป็นประจำ

สายตาของเธอสอดส่ายไปทั่วโรงอาหาร แต่ก็ไม่พบร่างสูงของคนที่เธอต้องการเจอ เธอเดินไปนั่งที่โต๊ะประจำด้วยสีหน้าที่ผิดหวังเล็กน้อย

ทันใดนั้น นายแพทย์ธนินทร์ก็เดินเข้ามานั่งที่โต๊ะเดียวกับเธอ พร้อมด้วยเพื่อนแพทย์อีกสองคน

“เป็นอะไรไปหมอนัท ทำไมหน้าตาดูไม่ค่อยดีเลย”

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่รู้สึกหิว แต่ไม่รู้จะกินอะไรดี” ณัชชายิ้มเจื่อนๆ

“วันนี้ร้านข้าวแกงมีขนมจีนแกงเขียวหวานด้วย ของโปรดหมอนัทนี่ครับ ทำทีไรก็ไปจัดตลอด” หมอธนินทร์ถามพร้อมกับรอยยิ้ม

“วันนี้ไม่อยากกินเส้นค่ะ”

“ว่าแต่หมอภีมล่ะครับ ผมไม่เห็นเลย ไม่ได้ลงมาพร้อมกันเหรอ” เขาถามไปขณะที่กำลังตักอาหารเข้าปากอย่างรีบเร่ง เพราะเวลาพักมีจำกัดสำหรับแพทย์ประจำห้องฉุกเฉินอย่างเขา

“ไม่เห็นค่ะ” หัวใจของณัชชาเต้นแรงขึ้น

“ไม่ลงมาหรอก” หมอนุ่นที่นั่งข้างๆกันตอบพร้อมกับตักข้าวเข้าปาก

“เห็นว่าอาจารย์ภีมฝากพยาบาลไปซื้อข้าวขึ้นไปกินที่ห้องพักแล้ว”

คำพูดของแพทย์หญิงทำให้ณัชชารู้สึกผิดหวังขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เธอไม่ได้เจอเขาเลยตั้งแต่เช้า และตอนนี้ก็ไม่มีโอกาสจะได้เจอเขาอีก

เธอเข้าใจดีว่าภีมวัชกำลังพยายามรักษาระยะห่างจากเธอ และมันก็ทำให้เธอเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส แต่ความรักที่เธอมีต่อเขามันยิ่งใหญ่เกินกว่าที่เธอจะตัดใจจากเขาได้ง่ายๆ

ช่วงบ่ายแก่ๆ หลังจากที่ณัชชาเดินตรวจคนไข้เสร็จ เธอก็ตัดสินใจเดินไปยังห้องทำงานของภีมวัช หัวใจของเธอเต้นแรงด้วยความประหม่าและความหวัง เธอเคาะประตูเบาๆ

“เชิญครับ” เสียงของภีมวัชดังออกมาจากด้านใน

ณัชชาเปิดประตูเข้าไปอย่างช้าๆ เธอเห็นภีมวัชนั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงาน กำลังจดจ่ออยู่กับแฟ้มประวัติคนไข้กองโต

“หมอภีมคะ” เธอเอ่ยเรียก

“มีอะไรเหรอครับหมอนัท” ภีมวัชเงยหน้าขึ้นมอง สีหน้าของเขาเรียบเฉยจนเธอรู้สึกใจหาย

“ฉัน...ฉันมีเรื่องเคสคนไข้อยากจะปรึกษาน่ะค่ะ” ณัชชาพูดพลางเดินเข้าไปใกล้โต๊ะทำงานของเขา

ภีมวัชมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม “เคสไหนครับ”

“คนไข้ที่ตั้งครรภ์แล้วมีอาการทางระบบประสาทน่ะค่ะ ฉันไม่มั่นใจเรื่องการรักษา” เธอพูดพร้อมกับยื่นแฟ้มประวัติคนไข้ให้เขา

ภีมวัชรับแฟ้มมาเปิดดูเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองณัชชาอีกครั้ง

“เคสนี้เราเคยปรึกษากันไปแล้วนี่ครับ ผมจำได้”

คำพูดของภีมวัชทำให้ณัชชาหน้าซีดเผือดไปเล็กน้อย เธอรีบแก้ตัวอย่างตะกุกตะกัก

“ฉัน...ฉันแค่...อยากจะถามให้แน่ใจอีกครั้งน่ะค่ะ”

ภีมวัชมองสบตาเธออย่างรู้ทันว่าเธอไม่ได้มีเจตนามาปรึกษาเคสจริงๆ แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป เขาไม่อยากทำลายมิตรภาพระหว่างพวกเขาทั้งสองคน

“ถ้าอย่างนั้นก็รบกวนหมอนัทช่วยสรุปรายละเอียดเคสมาให้ผมอีกทีนะครับ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลกว่าเดิมเล็กน้อย “แล้วผมจะช่วยดูให้อีกครั้ง”

ณัชชาได้แต่พยักหน้ารับคำด้วยสีหน้าที่ผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด เธอรู้ดีว่านี่เป็นการปฏิเสธอย่างสุภาพจากเขา เธอรู้สึกว่าช่องว่างระหว่างพวกเขายิ่งห่างไกลออกไปทุกที

************************

ช่วงเย็นของวันนั้น ภีมวัชกลับมาถึงบ้านด้วยท่าทางที่รีบร้อน เขามองเห็นอิงลดากำลังนั่งรอเขาอยู่ที่ห้องรับแขกในชุดลำลองที่ดูเรียบง่าย ไม่ใช่ชุดเดรสลูกไม้อย่างเมื่อเช้า

“พร้อมหรือยังอิง” เขาถามเธอ

“เดี๋ยวอิงไปหยิบกระเป๋าก่อนนะคะ” เธอบอกเขาเสียงนุ่มแล้วลุกเดินไปหยิบกระเป่า

เขาเดินเข้าไปนั่งข้างมาดาแล้วยิ้มด้วยใบหน้าที่

“คุณแม่ครับ อิงย้ายของไปห้องผมหรือยังครับ” ภีมวัชถามเบาๆ

“ตายจริง แม่มัวแต่ตื่นเต้นกับเรื่องจดทะเบียนจนลืมไปเลย เดี๋ยวให้แม่ยุพินยุพาช่วยย้ายของให้เลย” ดาริกาพูดด้วยน้ำเสียงที่ตกใจเล็กน้อย ไม่อยากเชื่อว่าตนจะลืมเรื่องสำคัญนี้ไปได้

เมื่ออิงลดาเดินเข้ามา เขาก็โน้มตัวลงไปกระซิบบอกมารดาด้วยน้ำเสียงที่เบา “รบกวนด้วยนะครับแม่”

ดาริกาถึงกับยิ้มกว้างอย่างชอบใจ เธอแกล้งทำเป็นมองค้อนลูกชาย

ภีมวัชยิ้มขำ แล้วหันไปมองอิงลดาที่กำลังเดินเข้ามาหา

“ไปกันเถอะอิง”

อิงลดามองสบตาเขาอย่างงงๆ แต่ก็พยักหน้ารับคำ ทั้งสองคนเดินออกจากบ้านไป โดยมีดาริกามองตามหลังด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสุข

เธอรู้ดีว่าลูกชายของเธอดูภายนอกจะเป็นคนเย็นชาและปากไม่ตรงกับใจ แต่ในสายตาที่เขาใช้มองอิงลดา มันเต็มไปด้วยความรักและความหลงใหลอย่างที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อนเลย

************************