ตอนที่5 ให้ความสำคัญกับทุกคน

หลังจากจบมื้ออาหารเอสก็เป็นคนพาพัดพารัชชาเอาของไปเก็บในห้องนอนของเธอที่อยู่บนชั้นสองของบ้าน ห้องนอนของหญิงสาวเป็นห้องนอนใหญ่ด้านข้างและหลังห้องเป็นกำแพงกระจกที่เปิดม่านออกก็จะเผยให้เห็นวิวทิวทัศน์ของสวนหย่อมและต้นไม้ใหญ่ ในห้องก็มีของอำนวยความสะดวกครบครัน ที่เธอแทบไม่ต้องซื้ออะไรเพิ่มเลย

เก็บสัมภาระให้พัดพารัชชาเรียบร้อย เอสก็พาหญิงสาวเดินรอบบ้านเพื่อให้เธอรู้ว่าที่นี่มีกี่ห้อง แล้วแต่ละห้องมีไว้ทำอะไรบ้าง ชั้นบนของบ้านหลังนี้มีสองห้องนอนใหญ่ที่อยู่ตรงข้ามกัน และมีห้องออกกำลังกายที่อยู่ติดกับบันได ส่วนชั้นล่างด้านขวาก็จะมีห้องเก็บของและอีกหนึ่งห้องนอนเล็กที่อยู่ติดกับห้องนั่งเล่น ตัวบ้านด้านซ้ายท้ายสุดเป็นห้องครัว และด้านหน้าก็เป็นห้องรับแขก ในทุกๆ วันจะมีคนมาส่งอาหารสด ส่วนคนที่มาทำความสะอาดที่นี่จะมาอาทิตย์ละหนึ่งครั้ง

พัดพารัชชาได้เดินจนทั่วบ้านก็เริ่มมีสีหน้าห่อเหี่ยวลง ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยอยู่บ้านหลังใหญ่ ทว่าก็ไม่เคยจะต้องอยู่โดดเดี่ยวในบ้านเช่นนี้ หากเธอจะต้องอยู่ในอพาร์ทเม้นท์หรือห้องเช่าเล็กๆ ที่มีคนอื่นอยู่ด้วยในตึกเดียวกัน เธอจะไม่รู้สึกวังเวงว้าเหว่เช่นนี้เลย เห็นทีโทรทัศน์จอแบนขนาดห้าสิบนิ้วในห้องนั่งเล่น ท่าจะเป็นเพื่อนที่ดีให้เธอได้อย่างเดียว

เดินดูรอบบ้านเรียบร้อยก็มีช่างตัดชุดสาวสวยผมบลอนด์สองคนเข้ามาจัดแจงช่วยกันวัดตัวให้กับเธอ เลยทำให้พัดพารัชชารู้ว่าเรื่องการแต่งตัวเสื้อผ้าหน้าผมก็ต้องเป็นไปตามที่บริษัทต้องการทุกอย่าง

ใช้เวลาไม่นานนักการวัดตัวของพัดพารัชชาก็เรียบร้อย หลังจากช่างตัดเสื้อผ้าทั้งสองออกไปได้ หญิงสาวก็ไม่คิดเก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ

“ที่นี่เขาตัดชุดให้พนักงานทุกคนเลยเหรอคะ” อยากจะรู้ว่าค่าใช้จ่ายที่บริษัทต้องเสียให้พนักงานต่อเดือนเป็นเงินเท่าไร แล้วจะคุ้มค่ากันไหมที่ให้สวัสดิการกับพนักงานมากมายขนาดนี้

“เฉพาะเลขาครับ เพราะเลขาต้องดูดีที่สุดเวลาไปทำงานกับเจ้านาย”

“ที่นี่เขาให้ความสำคัญกับเลขาทุกบริษัทไหมคะ”

“ครับ ให้ความสำคัญกับพนักงานทุกคนนั่นแหละครับ เพราะถ้าพนักงานทุกคนถูกองค์กรดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดี พนักงานก็จะรักองค์กรและทุ่มเทการทำงานให้เป็นอย่างดีครับ”

“ค่ะ ฉันเองก็จะทุ่มเททำงานให้เต็มที่เหมือนกันค่ะ” สวัสดิการดีขนาดนี้เธอไม่ทุ่มเทก็คงจะไม่ได้ นับว่าเธอเองก็โชคดีกว่าใครๆ หลายคนที่เรียนจบแล้วได้งานที่ดีๆ ทำเลย ไม่ต้องไปดั้นด้นหาให้เหนื่อย คงเป็นฟ้าที่เห็นว่าเธอลำบากมามากพอแล้วเลยอยากให้ชีวิตของเธอมีแสงสว่างและได้อิสระอย่างที่อยากได้

ร่วมสามเดือนแล้วที่พัดพารัชชาได้ใช้ชีวิตอยู่ที่เยอรมัน ตั้งแต่วันที่เธอมาถึงบ้านพักหลังโตหลังนี้ เธอยังไม่เคยได้พบปะหน้าของประธานบริษัทแม้แต่ครั้งเดียว

ทุกๆ เย็นเธอจะได้รับอีเมลจากแฮร์ริคว่าวันพรุ่งนี้เธอจะต้องไปทำอะไรที่ไหนเท่านั้น ซึ่งงานหลักๆ ของเธอก็มีเพียงแค่เดินทางไปพร้อมกับเอสเพื่อตรวจดูความเรียบร้อยของซุปเปอร์มาเก็ตวันละหนึ่งสาขา พร้อมกับส่งรายงานความเรียบร้อยให้แฮร์ริคผ่านอีเมลเท่านั้น

เท่ากับว่าเธอทำงานอยู่กับเอสสองคน อีกทั้งวันหยุดชายหนุ่มก็เข้ามาดูแลความเรียบร้อยของบ้านและความเป็นอยู่ของเธอ จนเธอและเอสเสมือนเป็นเพื่อนสนิทกันไปแล้ว แม้จะอายุห่างกันแต่เธอก็รู้สึกพูดคุยถูกคอและถูกชะตากับเขามากพอสมควร ด้วยเพราะเขาไม่เคยทำให้เธออึดอัดที่ต้องอยู่ใกล้ผู้ชายอย่างเขาแม้แต่นิดเดียว

และเป็นเขาอีกนั่นแหละที่สอนให้เธอได้รู้จักการใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ให้เป็นยิ่งขึ้น เอสสอนทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นวัฒนธรรมและความเป็นอยู่ รวมไปถึงการระวังภัยในรูปแบบต่างๆ ทำให้การเป็นอยู่ที่นี่ของพัดพารัชชาไม่ได้ลำบากและน่ากังวลอย่างที่เธอกลัวในตอนก่อนจะมาที่นี่

ในยามที่แสงสว่างของพระอาทิตย์หมดลง เป็นประจำทุกวันที่พัดพารัชชาต้องรีบส่งอีเมลรายงานความเรียบร้อยของซุปเปอร์มาเก็ตที่เธอแฝงตัวเป็นลูกค้าไปใช้บริการ หลังจากนั้นสาวเจ้าก็เดินไปปิดม่านของห้องนอนและเตรียมตัวไปอาบน้ำ

สาวเจ้าใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงในการอาบน้ำแต่งตัว เสร็จแล้วหญิงสาวในชุดนอนแขนยาวขายาวสีเทาก็เข้ามานั่งที่หน้าจอโน๊ตบุ๊คของเธอต่อ เพราะรู้ว่าแฮร์ริคจะตอบกลับอีเมลของเธอและสั่งงานที่ต้องจัดการในวันพรุ่งนี้

“ไปญี่ปุ่นเหรอ” คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่น ริมฝีปากบางอ้าค้างหลังจากอ่านคำสั่งเจ้านาย แล้วเธอจะต้องเตรียมตัวอย่างไรบ้างล่ะเนี่ย

ตื๊ด ตื๊ด... พัดพารัชชารีบยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมารับสายเอส “พลอยกำลังจะโทรหาคุณเอสพอดีเลยค่ะ เมื่อกี้พลอยเพิ่งได้รับอีเมลจากคุณแฮร์ริคว่าให้ไปดูสาขาที่ญี่ปุ่นพรุ่งนี้ แล้วพลอยต้องเตรียมตัวยังไงบ้างคะ ที่อยู่เราต้องจองเองไหม”

(คุณพลอยใจเย็นๆ ครับ คุณแฮร์ริคสั่งให้ผมจัดการให้แล้ว ตั๋วเครื่องบินก็มีแล้ว คุณพลอยไม่ต้องกังวลอะไรนะครับ เพราะคุณแฮร์ริคให้ผมไปกับคุณ คุณพลอยแค่เตรียมของใช้ส่วนตัวจำเป็นกับอุปกรณ์ทำงานไปก็พอครับ)

“มีคุณเอสไปด้วยพลอยค่อยโล่งอกค่ะ”

(ไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหมครับที่ต้องเดินทางกะทันหันแบบนี้)

“พลอยแค่เห็นว่าต้องเดินทางก็ทันหันก็เลยกังวลเรื่องที่พักค่ะ ส่วนเรื่องงานพลอยไม่ได้มีปัญหาอะไรค่ะ คิดว่าที่นั่นน่าจะมีปัญหา คุณแฮร์ริคถึงให้ไปดูกะทันหัน”

(คุณพลอยสู้มากเลยนะครับ)

“เรื่องงานพลอยสู้ตายค่ะ ยิ่งมีคุณเอสไปด้วยพลอยก็ยิ่งอุ่นใจมากขึ้น”

(งั้นพักผ่อนเถอะนะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะไปรับแต่เช้า)

“ค่ะ” วางสายจากเอสได้พัดพารัชชาก็ยกยิ้มมุมปาก เธอรู้สึกอุ่นใจขึ้นมามากเมื่อรู้ว่าพรุ่งนี้เอสจะเดินทางไปกับเธอด้วย จะว่าไปเธอก็เพิ่งรู้ตัวว่าเขาสำคัญกับเธอมากกว่าที่คิดก็ตอนนี้ คราแรกเห็นว่าเขาเป็นเพื่อนร่วมงานที่ช่วยเหลือเรื่องงานเธอได้หลายอย่าง แต่ตอนนี้รู้แล้วว่าเขาสามารถทำให้เธออุ่นใจและรู้สึกปลอดภัยเมื่อมีเขาอยู่ใกล้ตัวด้วย หากไม่รู้ว่าพรุ่งนี้เขาไปกับเธอ คืนนี้คงข่มตานอนไม่หลับแน่

หญิงสาวตัวเล็กในชุดเสื้อแขนยาวกางเกงขายาวสีครีมสวมทับด้วยเสื้อกันหนาวสีชมพูเดินลากกระเป๋าเดินทางใบเล็กตามชายหนุ่มผมบลอนด์เทาในชุดสูทคลุมตัวยาวสีดำออกไปยังหน้าสนามบินผู้โดยสารขาเข้า ผู้คนในสนามบินวันนี้ค่อนข้างคึกคักเพราะเป็นฤดูท่องเที่ยวของที่ญี่ปุ่น สาวเจ้ามองซ้ายมองขวาด้วยความตื่นเต้น เพราะตอนนี้ชาวต่างชาติดูท่าจะเยอะกว่าคนพื้นเมืองที่นี่ อย่างว่าฤดูใบไม้ผลิใครๆ ก็อยากจะมาเที่ยวญี่ปุ่น เธอเองยังฝันว่าอยากจะมา ทว่าก็ไม่ได้คิดได้ฝันว่าจะได้มาเร็วขนาดนี้

“เดินทางไปที่พักก่อนเลยไหมครับ หรือจะหาอะไรกินก่อน” เอสหันมาคุยกับคนที่เดินตามหลังมาติดๆ

“พลอยกินอาหารบนเครื่องจนอิ่มแล้วล่ะคะ คุณเอสล่ะคะหิวไหม ถ้าคุณเอสหิว เราไปร้านอาหารแถวนี้ก่อนก็ได้ค่ะ”

“ผมว่าตรงไปโรงแรมเลยดีกว่าครับ ผมอยากไปที่นั่นก่อนมืด อยากให้คุณพลอยเห็นวิวสวยๆ ที่นั่นเร็วๆ ครับ”

“ก็ได้ค่ะ”