บทที่ 2 สมาชิกใหม่ของบ้าน

 ‘ออกไป! อย่าเข้ามาใกล้ฉันนะ ฉันเกลียดเธอ ยัยน้ำเน่า’

คำพูดเมื่อสิบสามปีก่อนยังดังก้องอยู่ในหูของน้ำหวาน แม้เวลาจะผ่านไปนานหลายปีแต่ความรู้สึกที่เขามีต่อเธอก็ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย เคยเกลียดเธออย่างไรก็ยังเกลียดอย่างนั้น

หญิงสาวคิดในใจขณะลากกระเป๋าเดินทางตามหลังเขาต้อย ๆ

ปึก!

ชายหนุ่มหยุดเดินโดยไม่มีปี่มีขลุ่ยทำให้หญิงสาวชนเข้ากับแผ่นหลังกว้างอย่างจัง

ใบหน้าหล่อคมหันขวับกลับมาอย่างไม่สบอารมณ์พร้อมทั้งพ่นลมหายใจใส่เธอเสมือนไม่พอใจ

“อุ๊ย! ขอโทษค่ะ”

หญิงสาวก้มหน้างุดหลังจากยกมือไหว้ขอโทษขอโพยเขา

“ซุ่มซ่าม”

เขาทำหน้าตึงใส่แล้วเดินดุ่ม ๆ ไปที่รถ

หญิงสาวจึงรีบตามไป

หลังหอบหิ้วกระเป๋าขึ้นรถน้ำหวานก็เข้ามานั่งด้านข้างคนขับ เธอยังไม่ทันปิดประตูให้สนิทรถคันหรูก็เคลื่อนออกตัวอย่างแรงจนร่างเล็กหงายหลังไปติดกับเบาะ

เธอรีบดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดไว้ไม่อย่างนั้นอาจเกิดอันตรายได้ ทักษะการขับรถของเขายิ่งดูแปลก ๆ อยู่ด้วย จู่ ๆ ก็เหยียบคันเร่งแรง ๆ แล้วเหยียบเบรกกะทันหันเหมือนกำลังแกล้งเธออย่างไรอย่างนั้น

รถซูเปอร์คาร์ราคาหลายล้านแล่นอยู่บนทางด่วนด้วยความเร็วเกือบร้อยหกสิบกิโลเมตรต่อชั่วโมง หญิงสาวนั่งหลับตาปี๋พร้อมทั้งกำเข็มขัดนิรภัยที่คาดผ่านลำตัวเอาไว้แน่น

ทิวเขามองคนข้าง ๆ แล้วหัวเราะชอบใจ ยิ่งเห็นเธอกลัวเขายิ่งเหยียบคันเร่งให้เร็วขึ้นอีก

เมื่อคนกลัวเริ่มทนไม่ไหวจึงตัดสินใจเอ่ยปากขอร้องเขา

“พี่ทิวเขาช่วยขับช้า ๆ กว่านี้หน่อยได้ไหมคะ”

“กลัวเหรอ”

“กะ...กลัวค่ะ”

“ถ้ากลัวก็ลงไป”

จู่ ๆ เขาก็จอดรถกะทันหันพร้อมทั้งไล่ให้เธอลงจากรถ

เธอจะลงไปได้ยังไงกันในเมื่อไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ส่วนไหนของกรุงเทพฯ เพราะทั้งชีวิตเคยมากรุงเทพฯ แค่ไม่กี่ครั้งตั้งแต่สมัยที่ยังเป็นเด็ก ขืนให้เธอลงจากรถคงได้หลงทางกันพอดี

“จะลงไหม”

เขาตะคอกใส่เธอเสียงดัง จนหญิงสาวไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมองหน้า

น้ำหวานได้แต่ก้มหน้าส่ายศีรษะไปมา

“ถ้าไม่ลงก็หุบปากไป”

รถคันงามออกตัวอีกครั้งแล้วแล่นไปด้วยความเร็วเฉกเช่นเดิมไม่นานนักก็ขับมาถึงที่หมาย น้ำหวานมองบ้านหลังใหญ่ตรงหน้าจากนั้นเธอก็หันมาพูดขอบคุณชายหนุ่ม

“ขอบคุณพี่ทิวเขาค่ะ”

สองมือยกขึ้นไหว้พลางก้มศีรษะลงเล็กน้อย แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าเขาไม่เต็มใจแต่ถึงอย่างไรเธอก็ต้องกล่าวคำขอบคุณตามมารยาท

“ฉันเป็นลูกคนเดียวไม่มีน้อง ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าพี่ ฉันไม่ชอบ”

พูดจบชายหนุ่มก็เปิดประตูลงจากรถโดยไม่ได้สนใจว่าคนฟังจะรู้สึกอย่างไร

นัยน์ตาสวยสั่นระริกน้ำตาคลอเบ้า หญิงสาวไม่คิดว่าจะต้องมาเจอเรื่องแย่ ๆ ตั้งแต่วันแรกที่ก้าวเท้าเข้ามาอาศัยในบ้านของคนอื่น ถ้ารู้ว่าต้องเป็นแบบนี้เธอเลือกกลับไปอยู่บ้านเด็กกำพร้าตามเดิมเสียยังดีกว่า อย่างน้อยที่นั่นก็ไม่มีใครรังเกียจเธอ

น้ำหวานยกหลังมือขึ้นมาปาดเช็ดน้ำตาก่อนจะสูดลมหายใจเฮือกใหญ่เข้าปอดเพื่อรวบรวมกำลังใจ จากนั้นก็เปิดประตูลงจากรถพร้อมทั้งยกกระเป๋าสองใบลงไปด้วย

“สวัสดีค่ะอาเหนือ อาขวัญ”

หญิงสาวยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองคนที่ยืนรอต้อนรับอยู่ตรงหน้าบ้าน

“น้ำหวาน มานี่มาลูก”

สองสามีภรรยาระบายยิ้มอย่างอบอุ่นให้สาวน้อย ก่อนที่ผู้เป็นภรรยาจะอ้าแขนโอบกอดเพื่อปลอบประโลมเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเธอตอนที่อยู่เชียงราย

เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ซึ่งกำลังจะมีอนาคตสดใสกลับถูกคนใจมารจ้องจะทำลายชื่อเสียงเพียงเพื่อต้องการแย่งชิงที่ดินซึ่งเป็นมรดกที่ริวยกให้ลูกสาวบุญธรรมก่อนเขาจะเสียชีวิตด้วยโรคมะเร็งปอดเมื่อสองเดือนก่อน

ทิวเขาเพ่งมองผู้เป็นแม่ที่เอาแต่กอดประคองหญิงสาวด้วยความไม่พอใจ

ไม่รู้จะพะเน้าพะนออะไรกันนักกันหนา ทำอย่างกับว่าเป็นเด็กพิการอย่างนั้นแหละ

นัยน์ตาคู่คมกลอกกลิ้งไปมาก่อนจะตั้งท่าเดินขึ้นห้องของตัวเอง ทว่าร่างสูงต้องหยุดชะงักทันทีเพราะน้ำเสียงดุดันของผู้เป็นพ่อ

“แกจะไปไหน”

“ขึ้นห้องสิพ่อ”

“ยกกระเป๋าของน้องขึ้นไปเก็บข้างบนด้วย”

ทิศเหนือ ออกคำสั่งกับลูกชายเสียงแข็ง

ทิวเขาหันมาทำหน้าไม่พอใจใส่ผู้เป็นพ่อ มือเท้าเธอก็มีทำไมต้องใช้ให้เขาทำ

“เดี๋ยวหวานยกไปเองก็ได้ค่ะ”

แค่มาอาศัยอยู่บ้านหลังใหญ่เธอก็รู้สึกเกรงใจจะแย่ จะให้ลูกชายเจ้าของบ้านมายกกระเป๋าให้ได้ยังไง แค่นี้เขาก็เกลียดขี้หน้าเธอมากพออยู่แล้ว

“เห็นไหม เจ้าตัวก็ทำเองได้พ่อจะมาเดือดร้อนแทนทำไม”

พูดจบทิวเขาก็เดินขึ้นบันไดไปโดยไม่ได้สนใจเสียงก่นด่าตามหลัง

อยากด่าก็ด่าไปสิ ไม่อยู่ฟังซะอย่าง

ปัง!

เสียงปิดประตูดังสนั่นลั่นมาถึงด้านล่าง

ทิศเหนือขบกรามแน่นด้วยความโมโห ไอ้ลูกชายตัวดีไม่เคยได้ดั่งใจสักอย่าง ส่งไปเรียนก็เอาแต่ทำตัวเสเพลไปวัน ๆ ถ้าไม่ขลุกตัวอยู่ในผับก็อยู่ที่สนามแข่งรถ นาน ๆ ถึงจะโผล่หน้ามาให้เห็นสักครั้ง

ทำตัวเหมือนเป็นลูกเทวดาก็ไม่ปาน

“อย่าไปใส่ใจคำพูดของพี่เขาเลยนะน้ำหวาน มานั่งกับอาดีกว่า ไหนดูซิไม่ได้เจอกันตั้งนานโตเป็นสาวแล้วนะเนี่ย”

ของขวัญจูงมือหญิงสาวมานั่งตรงโซฟา มือบอบบางที่เริ่มมีริ้วรอยตามประสาคนวัยสี่สิบกว่าลูบลงบนศีรษะของน้ำหวานเบา ๆ แล้วมองหน้าสาวน้อยด้วยแววตาอ่อนโยน

ยิ่งนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นกับน้ำหวานก็ยิ่งรู้สึกสงสาร

แม้น้ำหวานจะไม่ใช่ลูกสาวแท้ ๆ ของริวซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของผู้เป็นสามี แต่ของขวัญก็เห็นเธอมาตั้งแต่เด็กจึงไม่ได้รู้สึกรังเกียจเดียดฉันท์ ตรงกันข้ามกลับรู้สึกเอ็นดูเสียมากกว่า

น้ำหวานโตมาจากบ้านเด็กกำพร้าในจังหวัดเชียงราย ซึ่งแม่ของริวทำงานเป็นนักสังคมสงเคราะห์จึงทำให้ริวได้เจอกับน้ำหวานตั้งแต่เธอยังแบเบาะ

แม้ริวจะแต่งงานมานานแต่เพราะป่วยออด ๆ แอด ๆ จึงไม่สามารถมีลูกได้ เมื่อครั้งที่เจอกับน้ำหวานครั้งแรก ริวและภรรยารู้สึกถูกชะตากับเด็กน้อยเป็นอย่างมาก ครั้นเด็กน้อยเติบโตจนจำความได้สองสามีภรรยาเลยตัดสินใจรับน้ำหวานมาเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรม

แต่หลังจากนั้นเพียงไม่นานภรรยาของริวก็มาจากไปอย่างกะทันหันด้วยอุบัติเหตุ ริวจึงกลายเป็นคุณพ่อเลี้ยงเดี่ยวตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

วันเวลาผ่านไปหลายสิบปี ใครจะคิดว่าเด็กน้อยตัวอ้วนกระปุ๊กลุกในวันวาน วันนี้จะกลายเป็นสาวสวยสะพรั่งแถมยังเป็นเด็กดีให้พ่อของเธอได้ภาคภูมิใจด้วยการสอบเข้าคณะแพทย์ในมหาวิทยาลัยที่กรุงเทพฯ ได้

ทว่ายังไม่ทันได้ชื่นชมความสำเร็จของลูกสาว ผู้เป็นพ่อก็มาด่วนจากไปเสียก่อน

ก่อนจากไปริวได้ทำพินัยกรรมยกที่ดินแปลงหนึ่งในจังหวัดเชียงรายให้น้ำหวาน ที่ดินแปลงนั้นมีมูลค่าหลายสิบล้านจึงทำให้ญาติพี่น้องของริวไม่พอใจ สร้างเรื่องมาทำลายชื่อเสียงว่าเธอเอาตัวเข้าแลกทำให้พ่อบุญธรรมหลงใหลจนยกสมบัติให้

พวกผู้ใหญ่ใจยักษ์ใจมารรังแกได้แม้กระทั่งเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง

ก่อนริวจะเสียเขาได้ฝากฝังให้ทิศเหนือจัดการเรื่องของน้ำหวาน พอทิศเหนือรู้ข่าวว่าหญิงสาวถูกญาติพี่น้องของริวกลั่นแกล้งและไล่ออกจากบ้าน เขาจึงปรึกษากับผู้เป็นเมียเพื่อให้น้ำหวานมาพักอาศัยอยู่ที่บ้านก่อน ถึงอย่างไรหญิงสาวก็ต้องมาเรียนในกรุงเทพฯ อยู่แล้ว ระหว่างนั้นก็คอยติดต่อกับทนายเพื่อจัดการเรื่องมรดกที่ดินให้เธอ

“ทานอะไรมารึยัง หิวไหมเดี๋ยวอาทำอะไรให้ทานเอาไหม”

ของขวัญพูดกับหญิงสาวอย่างอ่อนโยน เธอไม่มีลูกสาวจึงรู้สึกเอ็นดูน้ำหวานราวกับเป็นลูกสาวของตัวเอง

“หวานไม่หิวค่ะ ขอบคุณคุณอามากนะคะ”

“ถ้าอย่างนั้นก็ขึ้นไปพักผ่อนบนห้องเถอะจ้ะ นอนหลับให้สบายไม่ต้องคิดมากนะ คิดซะว่าที่นี่เป็นบ้านของตัวเองไม่ต้องเกรงใจ”

“หวานขอบคุณคุณอาทั้งสองมากค่ะ แต่หวานคิดว่าจะรบกวนแค่ไม่นาน พอมหา’ลัยเปิดก็จะย้ายไปอยู่หอพักค่ะ”

“ไม่เห็นต้องย้ายไปเลย บ้านช่องเราก็ออกจะใหญ่โต ห้องว่างก็มีถมเถจะย้ายไปอยู่หอพักให้มันเปลืองเงินทำไม”

ทิศเหนือออกความเห็น เขาอยากช่วยดูแลน้ำหวานอย่างเต็มที่ตามคำสั่งเสียของเพื่อนสนิท

“เอ่อ...คือหวาน”

แม้จะรู้ว่าคุณอาทั้งสองเต็มใจแต่น้ำหวานก็รู้สึกเกรงใจอยู่ดี อีกอย่าง ก็ไม่อยากจะทำให้ลูกชายเจ้าของบ้านต้องอึดอัดใจที่มีเธออยู่ร่วมบ้าน

“ช่างเถอะ เอาไว้ให้ถึงวันนั้นแล้วค่อยว่ากันอีกที ตอนนี้ไปพักผ่อนเถอะลูก เดี๋ยวอาช่วยถือกระเป๋าขึ้นไปส่ง”

ของขวัญหิ้วกระเป๋าเดินทางใบหนึ่งเดินนำไปทางบันได หญิงสาวจึงหิ้วกระเป๋าอีกใบเดินตามหลัง

ขณะกำลังก้าวเท้าขึ้นบันไดคนที่เข้าห้องไปแล้วก็กึ่งวิ่งกึ่งเดินสวนทางลงมา

“จะไปไหนอีกล่ะตาทิวเขา”

ผู้เป็นแม่ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจ ยังไม่ทันได้พูดคุยกันลูกชายสุดที่รักก็แต่งตัวหล่อเตรียมออกจากบ้านอีกแล้ว

“ผมมีนัดกับเพื่อนน่ะ คืนนี้ไม่กลับนะครับ จะค้างที่คอนโด”

พูดจาประจบออดอ้อนพร้อมทั้งโอบกอดแล้วหอมแก้มผู้เป็นแม่ฟอดหนึ่งก่อนจะเดินลงบันไดไป

ดวงตาคู่คมเหลือบมองหญิงสาวเล็กน้อยตอนเดินผ่านกัน ในขณะที่น้ำหวานเอาแต่ก้มหน้าหลบสายตาคู่นั้น

“เมาไม่ขับนะลูก”

ของขวัญตะโกนไล่หลังลูกชาย ขณะที่ผู้เป็นพ่อได้แต่ส่ายหน้าเอือม ๆ นี่ก็จะขึ้นปีสี่แล้ว ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ไอ้ลูกชายตัวดีมันจะคิดได้แล้วเลิกเที่ยวเตร่สักที

ได้แต่คิดในใจเพราะไม่อยากจะบ่นมาก บ่นไปเดี๋ยวก็ได้ทะเลาะกันเปล่า ๆ

บางทีก็นึกโทษตัวเองที่เลี้ยงลูกตามใจเกินไป ป้อนเงินให้ใช้จนลูกเสียนิสัยเอะอะก็ใช้เงินแก้ปัญหา ทิวเขาชอบคิดว่าเงินซื้อได้ทุกอย่างแม้กระทั่งจิตวิญญาณและศักดิ์ศรีของความเป็นคน

ทิศเหนือแอบกังวลว่าลูกชายจะมีความคิดเหมือนตอนเขายังหนุ่ม ๆ